„Być może wojna w Afganistanie może być postrzegana jako tendencje do mikrozarządzania obcokrajowcami podczas krótkich podróży z własnymi priorytetami” — Rory'ego Stewarta
Hanna Qadir, Columbia University (Excellence Fellow), 15 lipca 2020 r.
Ogłoszenie Waszyngtonu o rychłym wycofaniu się ostatnich sił amerykańskich z Afganistanu 31 sierpnia spowodowało podzielone nastroje amerykańskie, a sondaż Uniwersytetu Quinnipiac pokazuje, że ponad połowa Amerykanów potwierdza tę decyzję, 29 procent dezaprobaty i 9 procent oferty brak opinii.[1] Na poziomie humanitarnym decyzja ta (a także wyniki sondaży) wymagają głębszej refleksji nad strategią interwencji wojskowej USA oraz delikatnej oceny ponad dwóch dekad rozmieszczenia zachodniej koalicji w Afganistanie. Z 2 bilionami dolarów wydanymi na wojnę,[2] utratę tysięcy zachodnich żołnierzy, a także śmierć dziesiątek tysięcy Afgańczyków (zarówno żołnierzy, jak i cywilów), trzeba zbadać, czy warto było walczyć w Afganistanie, a nawet Biden przyznał, że nie będzie żadnego momentu „misji zakończonej”. świętować. Jaki jest zatem trwały wpływ jednej z najdłużej toczących się wojen w historii i ocena, czy zmiana społeczna mogłaby być łatwiej osiągalna dzięki strategii budowania pokoju skupiającej się na pokoju?od dołu do góry?"[3] Czy miejscowi zaangażowani w inicjatywy budowania pokoju oparte na dialogu mogą być lepszą alternatywą dla niszczycielskiej i krwawej wojny, która trwała dwadzieścia lat?
Brytyjski naukowiec i były minister ds. obszarów wiejskich, Stewart, opisuje wojnę w Afganistanie i późniejsze interwencje w konfliktach jako „tendencje do mikrozarządzania obcokrajowcami podczas krótkich podróży z własnymi priorytetami”. [4] utrzymując przekonanie, że ciężki amerykański ślad wojskowy faktycznie przyniósł efekt przeciwny do zamierzonego, powodując wzrost, a nie spadek przemocy. Posunięcie tej krytyki o krok dalej umożliwia stworzenie alternatywnego podejścia do budowania pokoju ze strategiami skupiającymi się na lokalnej własności i docenieniem tego, jak asymetria władzy i nierówność między podmiotami międzynarodowymi a cywilami w kraju i organizacjami społeczeństwa obywatelskiego muszą być lepiej oceniane, aby umożliwić dla pozytywnego procesu transformacji konfliktu.
Jeśli prześledzimy historię, łatwo jest wyartykułować ciągłe niepowodzenia kilku kontrproduktywnych interwencji wojskowych, pomimo nieustannych oświadczeń, że idee wojny są nieuniknione, konieczne i uzasadnione. W przypadku Afganistanu można posunąć się do stwierdzenia, że inwestycje pieniędzy i zasobów faktycznie zaszkodziły krajowi, zraziły Afgańczyków i przyspieszyły tworzenie się korupcji i marnotrawstwa. Zastosowanie soczewki dynamiki krytycznej siły podkreśla rolę tożsamości w rozwiązywaniu konfliktów zbrojnych. Takie stanowisko mocno wierzy w wykorzystanie tradycyjnych narzędzi rozwiązywania konfliktów i lekkiego podejścia do projektowania interwencji międzynarodowych, w dążeniu do zintegrowanej sprawiedliwości społecznej. Ponadto stosunki władzy muszą w pełni odzwierciedlać rolę współzależności między międzynarodowymi organizacjami pozarządowymi (często finansowanymi przez darczyńców) a podmiotami lokalnymi; posiadająca bogatą wiedzę lokalną, ale nie posiadająca środków pieniężnych. Korzystnym punktem odniesienia mogło być głębsze zrozumienie wzajemnych wpływów i korelacji między narodowymi i lokalnymi inicjatywami pokojowymi oraz sukcesu jednej, zwiększającej szanse powodzenia drugiej. Lokalne budowanie pokoju nie jest magiczną różdżką i aby mogło się to udać, wymaga docenienia ograniczeń, takich jak potencjalne wzmocnienie hierarchicznych lub patriarchalnych systemów władzy; a także powiązanie wpływu dynamiki społeczno-politycznej Afganistanu na jakąkolwiek przyszłą politykę.
Czas rzucić wyzwanie challenge top-down paradygmat interwencji podmiotów zagranicznych ze strony trzeciej poprzez otwarcie możliwości bardziej wyrafinowanego podejścia do transformacji konfliktów i reorientacji, doceniającego potrzebę rodzimych rozwiązań rozwiązywania konfliktów i partnerstw napędzanych lokalnie.[5] W tym przypadku być może prawdziwymi strażnikami w tworzeniu strategii interwencyjnych w Afganistanie są afgańscy eksperci merytoryczni ze znajomością lokalnych praktyk, zaangażowaniem przywódców społeczności i lokalnej diaspory, a nie obce wojska. Jak mówi Autesserre, francusko-amerykański autor i badacz: „Tylko poprzez bliższe przyjrzenie się innowacyjnym, oddolnym inicjatywom, często przy użyciu metod, które międzynarodowe elity mają tendencję do odrzucania, możemy zmienić sposób, w jaki patrzymy i budujemy. pokój." [6]
[1] Sonmez, F, (2021, lipiec) „Geroge W. Bush mówi, że zakończenie amerykańskiej misji wojskowej w Afganistanie jest błędem”. Pobrane z The Washington Post.
[2] Economist, (2021, lipiec) „Wojna Ameryki w Afganistanie kończy się miażdżącą porażką”. Pobrane z https://www.economist.com/leaders/2021/07/10/americas-longest-war-is-ending-in-crushing-defeat
[3] Reese, L. (2016) „Pokój od dołu: strategie i wyzwania lokalnej własności w inicjatywach budowania pokoju opartych na dialogu” In Shifting Paradigms, pod redakcją Johannesa Lukasa Gartnera, 23-31. New York: Humanity in Action Press.
[4] Stewart, R. (2011, lipiec). „Czas zakończyć wojnę w Afganistanie” [plik wideo]. Pobrano z https://www.ted.com/talks/rory_stewart_time_to_end_the_war_in_afghanistan?language=en
[5] Reich, H. (2006, 31 stycznia). „„Lokalna własność” w projektach transformacji konfliktu: partnerstwo, udział czy patronat?” Papier okolicznościowy Berghof, nr. 27 (Berghof Research Center for Constructive Conflict Management, wrzesień 2006), Źródło: http://www.berghoffoundation.org/fileadmin/ Redakcja/Publikacje/Artykuły/Okazja
[6] Autesserre, S. (2018, 23 października). „Istnieje inny sposób na budowanie pokoju, który nie przychodzi odgórnie”. Pobrane z Monkey Cage dla The Washington Post.
