David Swanson, World BEYOND War, Październik 18, 2021
W następstwie nagranego na wideo zeznania Curveballa, kłamcy WMD, Colina Powella domagający się wiedzieć dlaczego nikt go nie ostrzegł przed nierzetelnością Curveball. Kłopot w tym, że zrobili.
Czy możesz sobie wyobrazić możliwość wystąpienia przed Radą Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych w sprawie o wielkim światowym znaczeniu, na oczach wszystkich światowych mediów i wykorzystania jej do… Dyrektor CIA wsparty za tobą, mam zamiar wypluć jeden światowej klasy strumień byków, by wydobyć z siebie choć jeden oddech bez kilku okrzyków i wyglądać, jakbyś naprawdę miał wszystko na myśli? Co za żółć. Cóż to byłaby za zniewaga dla całego świata.
Colin Powell nie musi sobie tego wyobrażać. Musi z tym żyć. Zrobił to 5 lutego 2003. To jest na kasecie wideo.
Próbowałem go o to zapytać latem 2004 roku. Przemawiał na konwencji Unity Journalists of Colour w Waszyngtonie. Wydarzenie było reklamowane jako obejmujące pytania z sali, ale z jakiegoś powodu plan ten został zmieniony. Mówcom z sali pozwolono zadawać pytania czterem bezpiecznym i sprawdzonym kolorowym dziennikarzom, zanim pojawił się Powell, a następnie ci czterej ludzie mogli zadać mu coś związanego – czego oczywiście w żadnym przypadku nie zrobili.
Bush i Kerry również przemawiali. Panel dziennikarzy, którzy zadawali Bushowi pytania, kiedy się pojawił, nie został odpowiednio zweryfikowany. Roland Martin z Chicago Defender jakoś się na to wślizgnął (co się nie powtórzy!). Martin zapytał Busha, czy jest przeciwny preferencyjnym przyjęciom na studia dla dzieci absolwentów i czy bardziej zależy mu na prawach wyborczych w Afganistanie niż na Florydzie. Bush wyglądał jak jeleń w świetle reflektorów, tylko bez inteligencji. Potknął się tak bardzo, że sala otwarcie się z niego śmiała.
Ale panel, który został zmontowany do rzucania softballami w Powella, dobrze spełnił swoje zadanie. Moderatorem była Gwen Ifill. Zapytałem Ifilla (a Powell mógł obejrzeć to później w C-Span, gdyby chciał), czy Powell ma jakieś wyjaśnienie, w jaki sposób polegał na zeznaniach zięcia Saddama Husajna. Wyrecytował twierdzenia o broni masowego rażenia, ale ostrożnie pominął fragment, w którym ten sam dżentelmen zeznał, że wszystkie irackie bronie masowego rażenia zostały zniszczone. Ifill podziękował mi i nic nie powiedział. Hillary Clinton nie była obecna i nikt mnie nie pobił.
Zastanawiam się, co powiedziałby Powell, gdyby ktoś zadał mu to pytanie, nawet dzisiaj, za rok lub za dziesięć lat. Ktoś mówi ci o kilku starych broniach i jednocześnie mówi ci, że zostały zniszczone, a ty decydujesz się powtórzyć część o broni i ocenzurować część o ich zniszczeniu. Jak byś to wyjaśnił?
Cóż, to grzech zaniechania, więc ostatecznie Powell mógł twierdzić, że zapomniał. - O tak, chciałem to powiedzieć, ale wyleciało mi to z głowy.
Ale jak miałby to wytłumaczyć:
Podczas swojej prezentacji w ONZ Powell przedstawił następujące tłumaczenie przechwyconej rozmowy między oficerami armii irackiej:
— Tak, sprawdzają amunicję, którą masz.
"Tak.
„Dla możliwości istnieje zakazana amunicja.
„Na możliwość, że przypadkiem istnieje zakazana amunicja?
"Tak.
„I wczoraj wysłaliśmy ci wiadomość, abyś wyczyścił wszystkie obszary, obszary złomu, opuszczone obszary. Upewnij się, że nic tam nie ma”.
Obciążające zwroty „wyczyść wszystkie obszary” i „Upewnij się, że nic tam nie ma” nie pojawiają się w oficjalnym tłumaczeniu wymiany przez Departament Stanu:
„Porucznik Pułkownik: Sprawdzają amunicję, którą posiadasz.
„Pułkownik: Tak.
„Porucznik Col: Na wszelki wypadek istnieje zakazana amunicja.
„Pułkownik: Tak?
„Porucznik Pułkownik: Na taką możliwość przypadkowo jest zakazana amunicja.
„Pułkownik: Tak.
„Porucznik Pułkownik: I wysłaliśmy panu wiadomość, żeby sprawdził obszary złomu i opuszczone obszary.
„Pułkownik: Tak”.
Powell pisał fikcyjne dialogi. Umieścił tam te dodatkowe linie i udawał, że ktoś je powiedział. Oto, co Bob Woodward powiedział o tym w swojej książce „Plan ataku”.
„[Powell] postanowił dodać swoją osobistą interpretację przechwytów do przećwiczonego scenariusza, posuwając je znacznie dalej i rzucając je w najbardziej negatywnym świetle. Jeśli chodzi o przechwycenie dotyczące sprawdzania możliwości „zakazanej amunicji”, Powell poszedł dalej w interpretacji: „Oczyść wszystkie obszary. . . . Upewnij się, że nic tam nie ma. Nic z tego nie było w przechwyceniu.
Przez większą część swojej prezentacji Powell nie wymyślał dialogów, ale przedstawiał jako fakty liczne twierdzenia, o których ostrzegał go jego własny personel, że są słabe i nie do obrony.
Powell powiedział ONZ i światu: „Wiemy, że syn Saddama, Kusaj, nakazał usunięcie wszelkiej zabronionej broni z licznych kompleksów pałacowych Saddama”. Ocena projektu uwag Powella z 31 stycznia 2003 r., przygotowana dla niego przez Biuro Wywiadu i Badań (INR) Departamentu Stanu, określiła to twierdzenie jako „SŁABE”.
Jeśli chodzi o rzekome ukrywanie przez Irakijczyków kluczowych plików, Powell powiedział: „kluczowe pliki z placówek wojskowych i naukowych zostały umieszczone w samochodach, którymi agenci irackiego wywiadu jeżdżą po okolicy, aby uniknąć wykrycia”. Ocena INR z 31 stycznia 2003 r. oznaczyła to twierdzenie jako „SŁABE” i dodała „Wiarygodność otwarta do zakwestionowania”. Ocena INR z 3 lutego 2003 r. Kolejnego projektu uwag Powella odnotowała:
„Strona 4, ostatni punkt, akta dotyczące kluczy przewożone w samochodach, aby uniknąć inspektorów. Twierdzenie to jest wysoce wątpliwe i obiecuje, że stanie się celem krytyków, a być może także urzędników inspekcyjnych ONZ”.
To nie powstrzymało Colina przed stwierdzeniem tego jako faktem i najwyraźniej miał nadzieję, że nawet jeśli inspektorzy ONZ uznają go za bezczelnego kłamcę, amerykańskie media nikomu o tym nie powiedzą.
W kwestii broni biologicznej i sprzętu do rozpraszania Powell powiedział: „wiemy ze źródeł, że brygada rakietowa poza Bagdadem wysyłała wyrzutnie rakiet i głowice bojowe zawierające biologiczne środki bojowe do różnych miejsc, rozprowadzając je do różnych miejsc w zachodnim Iraku”.
Ocena INR z 31 stycznia 2003 r. oznaczyła to roszczenie jako „SŁABE”:
"SŁABY. Pociski z głowicami biologicznymi podobno zostały rozproszone. Byłoby to w pewnym stopniu prawdziwe w przypadku pocisków krótkiego zasięgu z konwencjonalnymi głowicami, ale jest wątpliwe w przypadku pocisków dalekiego zasięgu lub głowic biologicznych”.
Twierdzenie to zostało ponownie zaznaczone w ocenie późniejszego szkicu prezentacji Powella z 3 lutego 2003 r.: „Strona 5. pierwszy akapit, roszczenie dotyczące brygady rakietowej rozpraszającej wyrzutnie rakiet i głowice BW. To twierdzenie również jest wysoce wątpliwe i może zostać poddane krytyce przez inspektorów ONZ”.
To nie powstrzymało Colina. W rzeczywistości wyjął pomoce wizualne, aby pomóc mu w kłamaniu
Powell pokazał slajd ze zdjęciem satelitarnym irackiego bunkra z amunicją i skłamał:
„Dwie strzałki wskazują na obecność pewnych znaków, że bunkry przechowują amunicję chemiczną. . . [t]ciężarówka, którą […] widzisz, to element charakterystyczny. To pojazd do odkażania na wypadek, gdyby coś poszło nie tak”.
Ocena INR z 31 stycznia 2003 r. oznaczyła to twierdzenie jako „SŁABE” i dodała: „Popieramy większość tej dyskusji, ale zauważamy, że pojazdy do odkażania – cytowane kilka razy w tekście – to ciężarówki z wodą, które mogą mieć uzasadnione zastosowania… Irak przedstawił UNMOVIC wiarygodne wyjaśnienie tej czynności – że były to ćwiczenia obejmujące przemieszczanie konwencjonalnych materiałów wybuchowych; Obecność wozu strażackiego (ciężarówka z wodą, która może być również używana jako pojazd do odkażania) jest powszechna w takim przypadku”.
Własny personel Powella powiedział mu, że to ciężarówka z wodą, ale on powiedział ONZ, że to „element charakterystyczny… pojazd do odkażania”. ONZ będzie potrzebować samego pojazdu do odkażania, zanim Powell skończy wypluwać swoje kłamstwa i hańbić swój kraj.
Po prostu ciągle to powtarzał: „UAV wyposażone w zbiorniki z rozpylaczem stanowią idealną metodę przeprowadzania ataku terrorystycznego przy użyciu broni biologicznej” – powiedział.
Ocena INR z 31 stycznia 2003 r. oznaczyła to stwierdzenie jako „SŁABE” i dodała: „Twierdzenie, że eksperci zgadzają się, że UAV wyposażone w zbiorniki z rozpylaczem są „idealną metodą przeprowadzania ataku terrorystycznego przy użyciu broni biologicznej”, jest SŁABE”.
Innymi słowy, eksperci NIE zgodzili się z tym twierdzeniem.
Powell kontynuował, ogłaszając, że „w połowie grudnia eksperci ds. broni w jednym obiekcie zostali zastąpieni przez irackich agentów wywiadu, którzy mieli oszukać inspektorów co do wykonywanej tam pracy”.
Ocena INR z 31 stycznia 2003 r. uznała to twierdzenie za „SŁABE” i „niewiarygodne” oraz „podatne na krytykę, zwłaszcza ze strony inspektoratów ONZ”.
Jego personel ostrzegał go, że jego słuchacze, w tym ludzie posiadający rzeczywistą wiedzę w tej sprawie, nie uwierzą w to, co zamierza powiedzieć.
Dla Powella to nie miało znaczenia.
Powell, bez wątpienia domyślając się, że już jest głęboko, więc co miał do stracenia, powiedział ONZ: „Na rozkaz Saddama Husajna urzędnicy iraccy wystawili fałszywy akt zgonu dla jednego naukowca i wysłano go do ukrycia ”.
Ocena INR z 31 stycznia 2003 r. oznaczyła to twierdzenie jako „SŁABE” i nazwała je „Nie jest nieprawdopodobne, ale inspektorzy ONZ mogą je kwestionować. (Uwaga: Projekt stwierdza to jako fakt.)”
A Powell stwierdził to jako fakt. Zauważ, że jego personel nie był w stanie powiedzieć, że istniały jakiekolwiek dowody na poparcie tego twierdzenia, ale raczej, że „nie było to nieprawdopodobne”. To było najlepsze, co mogli wymyślić. Innymi słowy: „Mogą to kupić, proszę pana, ale nie licz na to”.
Powell jednak nie był usatysfakcjonowany kłamstwem na temat jednego naukowca. Musiał mieć tuzin. Powiedział Organizacji Narodów Zjednoczonych: „Tunastu ekspertów [BMR] umieszczono w areszcie domowym, nie we własnych domach, ale jako grupa w jednym z domów gościnnych Saddama Husajna”.
Ocena INR z 31 stycznia 2003 r. oznaczyła to twierdzenie jako „SŁABE” i „Wysoce wątpliwe”. Ten nawet nie zasługiwał na „Nieprawdopodobne”.
Powell powiedział również: „W połowie stycznia eksperci z jednego obiektu, który był związany z bronią masowego rażenia, otrzymali rozkaz pozostania w domu z pracy, aby uniknąć inspektorów. Pracownicy z innych irackich obiektów wojskowych, którzy nie byli zaangażowani w projekty pozyskiwania broni, mieli zastąpić pracowników, którzy zostali odesłani do domu”.
Personel Powella nazwał to „SŁABYM”, z „Wiarygodnością otwartą na wątpliwość”.
Wszystkie te rzeczy brzmiały wystarczająco wiarygodnie dla widzów Fox, CNN i MSNBC. I to, jak teraz widzimy, interesowało Colina. Ale dla inspektorów ONZ musiało to brzmieć bardzo nieprawdopodobnie. Oto facet, który nie był z nimi podczas żadnej z ich inspekcji, przyszedł powiedzieć im, co się stało.
Wiemy od Scotta Rittera, który kierował wieloma inspekcjami UNSCOM w Iraku, że amerykańscy inspektorzy wykorzystali dostęp, jaki dał im proces inspekcji, do szpiegowania i tworzenia środków gromadzenia danych dla CIA. Pomysł, że Amerykanin mógłby wrócić do ONZ i poinformować ONZ, co naprawdę wydarzyło się podczas jej inspekcji, był więc trochę prawdopodobny.
Jednak personel Powella wielokrotnie ostrzegał go, że konkretne twierdzenia, które chciał złożyć, nie będą nawet brzmiały wiarygodnie. Historia zapisze je prościej jako bezczelne kłamstwa.
Wymienione powyżej przykłady kłamstw Powella pochodzą z obszernego raportu opublikowanego przez kongresmana Johna Conyersa: „Konstytucja w kryzysie; Protokoły z Downing Street i oszustwa, manipulacje, tortury, zemsta i tuszowanie wojny w Iraku”.
