Narodowy rytuał przejścia: poza wojną

przez Roberta C. Koehlera, Cudowne cuda, Wrzesień 16, 2021

Ostatnia New York Times op-ed był prawdopodobnie najdziwniejszą, najbardziej niezręczną i niepewną obroną kompleksu militarno-przemysłowego — przepraszam, eksperymentu demokratycznego zwanego Ameryką — z jakim się kiedykolwiek spotkałem i błagam, abym się nim zajął.

Pisarz, Andrew Exum, był żołnierzem armii, który na początku 2000 roku był rozmieszczony w Iraku i Afganistanie, a dekadę później przez kilka lat służył jako zastępca asystenta sekretarza obrony ds. Polityki na Bliskim Wschodzie.

To, o czym mówi, sprowadza się do tego: Ostatnie dwadzieścia lat wojny było katastrofą, a nasze wycofanie się z Afganistanu przypieczętowało ostateczny osąd historii: przegraliśmy. I zasłużyliśmy na przegraną. Ale co za druzgocący cios dla mężczyzn i kobiet, którzy służyli z odwagą, którzy poświęcili swoje życie dla swojego kraju.

Pisze: „Być częścią tego ambitnego amerykańskiego projektu, to być częścią czegoś o wiele wspanialszego i znacznie większego niż ty sam. Teraz wiem, w sposób, którego nie doceniałem w pełni dwie dekady temu, że omylni lub wręcz złośliwi politycy mogą odebrać moją służbę i przekręcić ją w bezowocne, a nawet okrutne cele.

„A jednak zrobiłbym to ponownie. Bo ten nasz kraj jest tego wart.

„Mam nadzieję, że kiedyś moje dzieci poczują się tak samo”.

Dobrze czy źle, innymi słowy: Niech Bóg błogosławi Amerykę. Patriotyzm zmieszany z militaryzmem ma magnetyczne przyciąganie religii, a służba ma znaczenie nawet wtedy, gdy jego cele są, grzecznie mówiąc, wątpliwe. To z pewnością błędny argument, ale tak naprawdę mam odrobinę współczucia dla tezy Exum: przejście do dorosłości wymaga rytuału przejścia, aktu odwagi, poświęcenia i, tak, służby, do celu większego niż ty .

Ale najpierw odłóż broń. Wolontariat, by służyć morderczemu kłamstwu, to nie rytuał przejścia, to cel rekrutacyjny. Dla wielu to krok do piekła. Prawdziwa służba nie jest farsą i wymaga czegoś więcej niż nieograniczonego posłuszeństwa wobec uświetnionej medalami wyższej władzy; co ważniejsze, prawdziwa służba nie jest uzależniona od obecności wroga, a wręcz przeciwnie. . . ceni całe życie.

„Dopiero teraz uzyskujemy jaśniejszy obraz kosztów wojny”, pisze Exum. „Wydaliśmy biliony dolarów — dolarów, które równie dobrze moglibyśmy podpalić w wielu „dołach spalania”, które kiedyś zaśmiecały Afganistan i Irak. Poświęciliśmy tysiące istnień ludzkich. . ”.

I zaczyna lamentować nad tysiącami amerykańskich żołnierzy zabitych w Afganistanie i Iraku, nad życiem naszych partnerów, którzy zostali zabici, a wreszcie „wiele tysięcy niewinnych Afgańczyków i Irakijczyków, którzy zginęli w naszych szaleństwach”.

Nie mogłem oprzeć się wrażeniu, że wyczułem tutaj porządek ważności: Amerykanin żyje pierwszy, „niewinny” Irakijczyk i Afgańczyk jako ostatni. I jest jedna kategoria śmierci wojennych, której zupełnie nie wymienia: samobójstwa weterynarza.

Jednak według Brown University Koszty wojny Project, szacuje się, że 30,177 9 pracowników czynnej służby i weteranów wojen po 11 września w tym kraju zginęło w wyniku samobójstwa, czyli czterokrotnie więcej niż w rzeczywistym konflikcie.

Co więcej, jeszcze bardziej potęgując horror tego, jak Kelly Denton-Borhaug zwraca uwagę: ". . . dodatkowe 500,000 9 żołnierzy w erze po 11 września zostało zdiagnozowanych z wyniszczającymi, nie w pełni zrozumiałymi objawami, które sprawiają, że ich życie jest wyjątkowo nie do przeżycia”.

Terminem na to jest krzywda moralna — rana na duszy, „pozornie wieczne uwięzienie w piekle wojny”, co w przypadku obrońców i beneficjentów militaryzmu jest problemem weterynarzy i tylko ich. Nie zawracaj sobie tym głowy reszcie z nas i zdecydowanie nie zakłócaj nią naszych obchodów chwały narodowej.

Szkoda moralna to nie tylko PTSD. To pogwałcenie najgłębszego poczucia dobra i zła jednostki: rana duszy. A jedynym sposobem na wyjście z tego pułapki w piekle wojny jest mówienie o tym: dzielenie się tym, upublicznianie. Szkoda moralna każdej osoby należy do nas wszystkich.

Denton-Borhaug opisuje, jak weterynarz o imieniu Andy po raz pierwszy mówi o swoim osobistym piekle w szpitalu Crescenz VA w Filadelfii. „Podczas rozmieszczenia w Iraku”, zauważa, „brał udział w wywołaniu nalotu, w wyniku którego zginęło 36 irackich mężczyzn, kobiet i dzieci.

“. . . Z wyczuwalną udręką opowiedział, jak po nalocie otrzymał rozkaz wejścia do zbombardowanego obiektu. Miał przesiewać ciała, aby znaleźć domniemany cel ataku. Zamiast tego natknął się na martwe ciała, jak je nazywał, „dumnych Irakijczyków”, w tym małą dziewczynkę z przypaloną lalką Minnie Mouse. Te widoki i zapach śmierci były, jak nam powiedział, „wytrawione z tyłu jego powiek na zawsze”.

„W dniu tego ataku, powiedział, poczuł, jak jego dusza opuszcza jego ciało”.

To jest wojna, a jej natura – jej prawda – musi zostać wysłuchana. To esencja komisja prawdyn, co zasugerowałem, było kolejnym krokiem, jaki kraj powinien podjąć po wycofaniu wojsk z Afganistanu.

Taka komisja prawdy prawie na pewno obali mit wojny i chwały patriotycznej i, miejmy nadzieję, odwróci kraj – i świat – od samej wojny. Posłuszeństwo rozkazom, udział w mordowaniu naszych „wrogów”, w tym dzieci, to piekielny sposób służenia.

Cały kraj — „USA! USA!" — potrzebuje rytuału przejścia.