David Swanson, World BEYOND WarStycznia 29, 2023
David Swanson jest autorem nowej książki Doktryna Monroe w wieku 200 lat i czym ją zastąpić.
Często uczy się nas, że doktryna Monroe nie była stosowana przez dziesięciolecia po jej sformułowaniu lub że nie była stosowana jako licencja dla imperializmu, dopóki nie została zmieniona lub zreinterpretowana przez późniejsze pokolenia. To nie jest kłamstwo, ale jest przesadzone. Jednym z powodów, dla których jest to przesadzone, jest ten sam powód, dla którego czasami uczy się nas, że imperializm Stanów Zjednoczonych rozpoczął się dopiero w 1898 r., i ten sam powód, dla którego wojna w Wietnamie, a później wojna w Afganistanie, były określane jako „ najdłużej trwającą wojnę amerykańską”. Powodem jest to, że rdzenni Amerykanie nadal nie są traktowani jako prawdziwi ludzie, z prawdziwymi narodami, a wojny przeciwko nim są prawdziwymi wojnami. Część Ameryki Północnej, która ostatecznie znalazła się w Stanach Zjednoczonych, jest traktowana jako zdobyta w wyniku ekspansji nieimperialnej lub nawet jako taka, która w ogóle nie obejmowała ekspansji, mimo że faktyczny podbój był niezwykle zabójczy i chociaż niektórzy z tych, którzy za nim stali, ta masowa ekspansja imperialna miała objąć całą Kanadę, Meksyk, Karaiby i Amerykę Środkową. Podbój dużej części (ale nie całej) Ameryki Północnej był najbardziej dramatyczną realizacją doktryny Monroe, nawet jeśli rzadko uważano, że jest z nią w ogóle powiązana. Pierwsze zdanie samej Doktryny dotyczyło sprzeciwu wobec rosyjskiego kolonializmu w Ameryce Północnej. Podbój (większości) Ameryki Północnej przez Stany Zjednoczone, kiedy był dokonywany, był często usprawiedliwiany jako sprzeciw wobec europejskiego kolonializmu.
Wiele zasług lub winy za sporządzenie doktryny Monroe przypisuje się sekretarzowi stanu prezydenta Jamesa Monroe, Johnowi Quincy Adamsowi. Ale we frazowaniu nie ma prawie żadnego szczególnego osobistego kunsztu. Kwestia, jaką politykę wyartykułować, była dyskutowana przez Adamsa, Monroe i innych, a ostateczna decyzja, podobnie jak wybór Adamsa na sekretarza stanu, przypadła Monroe. On i jego koledzy „ojcowie założyciele” stworzyli jedną prezydencję właśnie po to, aby móc zrzucić na kogoś odpowiedzialność.
James Monroe był piątym prezydentem Stanów Zjednoczonych i ostatnim ojcem-założycielem, podążając drogą Thomasa Jeffersona i Jamesa Madisona, jego przyjaciół i sąsiadów z obszaru, który obecnie nazywa się Środkową Wirginią, i oczywiście podążając za jedyną inną osobą, która kandydowała bez sprzeciwu na druga kadencja, kolega z Wirginii z tej części Wirginii, w której dorastał Monroe, George Washington. Monroe również generalnie wpada w cień tych innych. Tutaj, w Charlottesville w Wirginii, gdzie mieszkam i gdzie mieszkali Monroe i Jefferson, pomnik Monroe, który kiedyś znajdował się na terenie Uniwersytetu Wirginii, został dawno temu zastąpiony pomnikiem greckiego poety Homera. Największą atrakcją turystyczną jest tutaj dom Jeffersona, przy czym dom Monroe przyciąga niewielką część uwagi. W popularnym na Broadwayu musicalu „Hamilton” James Monroe nie zmienia się w afroamerykańskiego przeciwnika niewolnictwa i miłośnika wolności i melodii show, ponieważ w ogóle go nie ma.
Ale Monroe jest znaczącą postacią w tworzeniu Stanów Zjednoczonych, jakie znamy dzisiaj, a przynajmniej powinien być. Monroe był wielkim zwolennikiem wojen i sił zbrojnych i prawdopodobnie największym orędownikiem wydatków wojskowych w Stanach Zjednoczonych we wczesnych dziesięcioleciach i ustanowienia rozległej, stałej armii – czemu sprzeciwiali się mentorzy Monroe, Jefferson i Madison. Nie byłoby przesadą nazwać Monroe'a ojcem-założycielem militarno-przemysłowego kompleksu (używając sformułowania, które Eisenhower zredagował z „militarno-przemysłowego kompleksu kongresowego” lub, jak działacze na rzecz pokoju zaczęli go nazywać po zmianie — jednej z wielu — używany przez mojego przyjaciela Raya McGoverna, kompleks Military-Industrial-Congressional-Intelligence-Media-Academia-Think Tank lub MICIMATT).
Dwa stulecia stale rosnącego militaryzmu i tajemnicy to ogromny temat. Nawet ograniczając temat do półkuli zachodniej, w mojej ostatniej książce przedstawię tylko najciekawsze momenty, plus kilka tematów, kilka przykładów, kilka list i liczb, aby nakreślić pełny obraz, o ile jestem w stanie go zrozumieć. To saga działań militarnych, w tym zamachów stanu i groźby nimi, ale także środków ekonomicznych.
W 1829 r. Simón Bolívar napisał, że Stany Zjednoczone „wydają się być przeznaczone do nędzy Ameryki w imię wolności”. Jakikolwiek powszechny pogląd na Stany Zjednoczone jako potencjalnego protektora w Ameryce Łacińskiej był bardzo krótkotrwały. Według biografa Bolívara: „W Ameryce Południowej panowało powszechne przekonanie, że ta pierworodna republika, która powinna była pomóc młodszym, przeciwnie, starała się jedynie podsycać niezgodę i podsycać trudności, aby interweniować w odpowiednim momencie”.
To, co mnie uderza, patrząc na wczesne dziesięciolecia doktryny Monroe, a nawet znacznie później, to to, ile razy rządy w Ameryce Łacińskiej prosiły Stany Zjednoczone o przestrzeganie doktryny Monroe i interweniowanie, a Stany Zjednoczone odmawiały. Kiedy rząd Stanów Zjednoczonych zdecydował się działać zgodnie z doktryną Monroe poza Ameryką Północną, było to również poza półkulą zachodnią. W 1842 roku sekretarz stanu Daniel Webster ostrzegł Wielką Brytanię i Francję przed Hawajami. Innymi słowy, doktryna Monroe nie była podtrzymywana przez obronę narodów Ameryki Łacińskiej, ale często była wykorzystywana do ich sabotowania.
David Swanson jest autorem nowej książki Doktryna Monroe w wieku 200 lat i czym ją zastąpić.
