By David Swanson, Februari 14, 2018
Het geweldige boek van Anna Baltzer Getuige in Palestina: een joodse Amerikaanse vrouw in de bezette gebieden is in de loop der jaren bijgewerkt en ik heb het zojuist voor de eerste keer gelezen. Tamelijk onterecht, en - naar het zich laat aanzien - ten onrechte, was mijn eerste antwoord bij het omdraaien van de beginpagina's: hebben we echt nog een van deze nodig? Joodse persoon gelooft stapel van mythen. Joodse persoon confronteert de realiteit. Joodse persoon probeert de ogen van anderen te openen. Het is net zo bekend geworden als 'Dog Bites Man'. Kunnen we niet allemaal maar één boek delen in plaats van dat iedereen het schrijft, en dan ons geld bundelen totdat we ons een televisiestation kunnen veroorloven zodat mensen wakker kunnen worden gemaakt in grote aantallen omhoog?
Maar hier is het ding. Hoewel ik eraan gewend ben geraakt om elk van deze boeken te beschrijven als de beste of een van de beste, zijn ze niet allemaal hetzelfde. Een van de vele verdiensten van deze is dat het zou maken - en ik hoop dat het het doet als het dat nog niet is - een uitstekend tekstboek op scholen. En een aanzienlijk aantal mensen zijn wakker worden, zonder televisie, en vermoedelijk gedeeltelijk vanwege alle boeken, plus de interviews en gebeurtenissen die de boeken begeleiden. De beweging in de VS tegen Israëls oorlogen (en bezettingen en apartheid) toont aan de beweging tegen alle oorlogen, en die tegen Amerikaanse oorlogen, dat zulke dingen mogelijk zijn. Het kan ook aantonen aan schrijvers dat hun inspanningen in feite een beetje meer waard zijn dan hun tijd te besteden aan het helpen van Fox News-hosts om verborgen sperma te vinden in presidentiële portretten.
Ik heb onlangs gedebatteerd een West Point-professor over de vraag of oorlog ooit gerechtvaardigd kan worden, en ik probeerde hem enkele echte oorlogen te laten noemen die gerechtvaardigd waren (in tegenstelling tot theoretische oorlogen). Hij beweerde dat de zesdaagse oorlog van Israël de "in wezen" juiste oorlog was. Dus in onze tweede debat, Ik las hem voor van a Los Angeles Times column van Miko Peled waaruit blijkt dat degenen die die oorlog hebben gelanceerd dat deden omdat ze een gelegenheid voor agressie en verovering zagen. De feiten die Peled onthulde, zouden zich viraal verspreiden en algemeen bekend worden als ze zouden bewijzen dat de Verenigde Staten door God zijn geschapen om een voorbeeld te stellen voor de dommerlijke mensen op aarde. Informatie wordt bekend als dit wenselijk is. Maar waarom is niet het feit dat elke oorlog ooit ongerechtvaardigd zeer wenselijk nieuws was, omdat het de wereld in staat stelt om iets nuttigs te doen met $ 2 biljoen per jaar?
Mijn debatpartner was een man die deelnam aan de Amerikaanse oorlogen over Irak en Afghanistan, maar weigerde herhaaldelijk om te zeggen of het om rechtvaardige of onrechtvaardige oorlogen ging. Tijdens ons tweede debat zei hij dat alleen nieuwe rekruten verontschuldigd konden worden voor het weigeren deel te nemen aan die oorlogen, maar dat ervaren getrainde soldaten beter hadden moeten weten. Hij zei echter dat er iets was dat op gespannen voet stond met dat, toen ik na het debat opnieuw vroeg of Irak 2003-on een gerechtvaardigde oorlog was, ja of nee? Hij zei dat het alleen vanwege nieuwe informatie niet meer te rechtvaardigen was. En toch had hij publiek gepromoveerd en deelgenomen aan die oorlog, lang nadat een dergelijke veronderstelde nieuwe informatie (vermoedelijk de afwezigheid van de massavernietingswapens betekende) algemeen bekend was geworden en het feit dat de leugens opzettelijk waren geweest grondig was geweest. gedocumenteerden degenen die vooraf op de flagrante leugens hadden gewezen, hadden gelijk gekregen.
Mijn verwarde debatpartner gaf er de voorkeur aan te praten over analogieën met barmhartige Samaritanen en dokters en overvallers dan feitelijke oorlogen, dus ik wees hem erop dat de bezorgdheid van Israël in 1967 dat Egypte in 18 maanden in staat zou zijn om het aan te vallen eigenlijk geen relevante overeenkomst met de directheid droeg en de urgentie van een slachtoffer van een overval. Bij het maken van deze opmerking verwees ik ook naar "decennia van genocidale bezetting" die volgde op de oorlog. Iemand beschuldigde me later van het misbruik van de term genocide. Dus wees ik de open voorspraak van genocide door Israëlische topmensen. Baltzer's boek wijst op de openlijke voorspraak van genocide door vele (duidelijk niet alle) Israëlische kolonisten en soldaten. Maar toen kreeg ik te horen dat de misdaad "aanzetten tot genocide" niet hetzelfde is als genocide. Dus het is blijkbaar OK om de Israëli's te beschuldigen van "aanzetten tot genocide" maar niet om iets genocidaals te doen. Ik heb geen idee van Baltzer's opvatting en wil de dwaze vraag naar het gebruik van een bepaald woord niet genoeg benadrukken, maar ik raad aan haar boek te lezen.
Dit boek documenteert de normalisatie van een geleidelijke genocide op lange termijn, een die in zijn tijdsduur dienst doet als een marketingapparaat voor generaties nieuwe militaire wapens. Ambulances worden gestopt bij controleposten totdat de zieke persoon sterft. Kinderen worden neergeschoten omdat ze te dicht bij een hek lopen bij het nastreven van een voetbal. Benodigdheden zijn geblokkeerd. Ondervoeding is opzettelijk en met succes opgelegd. Vissen is beperkt. Een dorp wordt overspoeld met onbehandeld rioolwater met vijf mensen die erin verdrinken. Deze en honderden andere technieken dienen om de dweperij achter de apartheid te versterken en om iets te doen dat op een vreemde manier erger is dan een snellere genocide: de banalisatie van het kwaad. Noem het hoe je hem ook maar wilt noemen. Maar laten we niet toestaan dat de onaangenaamheden ervan ons beletten te werken om het te laten stoppen.
