Protest in Westwood, Californië 2002. Foto: Carolyn Cole/Los Angeles Times via Getty Images
door Medea Benjamin en Nicolas JS Davies, CODEPINK, 21 augustus 2021
De Amerikaanse bedrijfsmedia rinkelen met verwijten over de vernederende Amerikaanse militaire nederlaag in Afghanistan. Maar heel weinig van de kritiek gaat naar de wortel van het probleem, namelijk de oorspronkelijke beslissing om Afghanistan militair binnen te vallen en te bezetten.
Die beslissing zette een cyclus van geweld en chaos in gang die de komende 20 jaar niet door een volgend Amerikaans beleid of een militaire strategie kon worden opgelost, in Afghanistan, Irak of een van de andere landen die in Amerika's post-9/11 oorlogen werden meegesleurd.
Terwijl de Amerikanen in shock waren bij de beelden van vliegtuigen die op 11 september 2001 in gebouwen neerstortten, hield minister van Defensie Rumsfeld een bijeenkomst in een intact deel van het Pentagon. Ondersecretaris Cambone's aantekeningen uit die bijeenkomst duidelijk maken hoe snel en blindelings Amerikaanse functionarissen zich voorbereidden om ons land te storten op begraafplaatsen van imperium in Afghanistan, Irak en daarbuiten.
Cambone schreef dat Rumsfeld wilde: '...beste info snel. Beoordeel of goed genoeg tegelijkertijd SH (Saddam Hussein) raakt – niet alleen UBL (Usama Bin Laden)… Ga massaal. Veeg het allemaal op. Dingen gerelateerd en niet.”
Dus binnen enkele uren na deze gruwelijke misdaden in de Verenigde Staten was de centrale vraag die hoge Amerikaanse functionarissen stelden niet hoe ze ze moesten onderzoeken en de daders ter verantwoording moesten roepen, maar hoe ze dit 'Pearl Harbor'-moment konden gebruiken om oorlogen, regimewisselingen en militarisme te rechtvaardigen. Op wereldwijde schaal.
Drie dagen later keurde het Congres een wetsvoorstel goed dat de president daartoe machtigde militair geweld gebruiken "... tegen die naties, organisaties of personen waarvan hij vaststelt dat ze de terroristische aanslagen van 11 september 2001 hebben gepland, geautoriseerd, gepleegd of geholpen, of dergelijke organisaties of personen herbergden ..."
In 2016, de Congresonderzoeksdienst gerapporteerd dat deze machtiging voor het gebruik van militair geweld (AUMF) was aangehaald om 37 verschillende militaire operaties in 14 verschillende landen en op zee te rechtvaardigen. De overgrote meerderheid van de mensen die tijdens deze operaties werden gedood, verminkt of ontheemd, had niets te maken met de misdaden van 11 september. Opeenvolgende regeringen hebben herhaaldelijk de eigenlijke bewoordingen van de machtiging genegeerd, die alleen het gebruik van geweld tegen de betrokkenen toestond. bij de aanslagen van 9/11.
Het enige congreslid dat de wijsheid en moed had om tegen de AUMF van 2001 te stemmen, was Barbara Lee uit Oakland. Lee vergeleek het met de resolutie van de Golf van Tonkin uit 1964 en waarschuwde haar collega's dat het onvermijdelijk op dezelfde uitgebreide en onwettige manier zou worden gebruikt. De laatste woorden van haar woordspeech echo vooruitziend door de 20 jaar durende spiraal van geweld, chaos en oorlogsmisdaden die het ontketende: "Als we handelen, laten we niet het kwaad worden dat we betreuren."
Tijdens een bijeenkomst in Camp David dat weekend pleitte adjunct-secretaris Wolfowitz krachtig voor een aanval op Irak, nog voor Afghanistan. Bush stond erop dat Afghanistan eerst moest komen, maar privé beloofde Richard Perle, voorzitter van de Defense Policy Board, zei dat Irak hun volgende doelwit zou zijn.
In de dagen na 11 september volgden de Amerikaanse bedrijfsmedia het voorbeeld van de regering-Bush en hoorde het publiek slechts zeldzame, geïsoleerde stemmen die zich afvroegen of oorlog de juiste reactie was op de gepleegde misdaden.
Maar voormalig aanklager van oorlogsmisdaden in Neurenberg, Ben Ferencz sprak met NPR (National Public Radio) een week na 9/11, en hij legde uit dat het aanvallen van Afghanistan niet alleen onverstandig en gevaarlijk was, maar ook geen legitieme reactie op deze misdaden. Katy Clark van NPR had moeite om te begrijpen wat hij zei:
“Clark:
…denkt u dat het praten over vergelding geen legitieme reactie is op de dood van 5,000 (sic) mensen?
Ferencz:
Het is nooit een legitieme reactie om mensen te straffen die niet verantwoordelijk zijn voor het onrecht dat zij hebben begaan.
Clark:
Niemand zegt dat we degenen gaan straffen die niet verantwoordelijk zijn.
Ferencz:
We moeten een onderscheid maken tussen het straffen van de schuldigen en het straffen van anderen. Als je simpelweg massaal wraak neemt door, laten we zeggen, Afghanistan of de Taliban te bombarderen, dood je veel mensen die niet geloven in wat er is gebeurd, die het niet goedkeuren wat er is gebeurd.
Clark:
U zegt dus dat u hierin geen passende rol ziet voor het leger.
Ferencz:
Ik zou niet zeggen dat er geen geschikte rol is, maar de rol moet in overeenstemming zijn met onze idealen. We moeten niet toelaten dat ze onze principes doden terwijl ze tegelijkertijd onze mensen vermoorden. En onze principes zijn respect voor de rechtsstaat. Niet blindelings aanvallen en mensen vermoorden omdat we verblind zijn door onze tranen en onze woede.”
De oorlogsdreun doordrong de ether en veranderde 9/11 in een krachtig propagandaverhaal om de angst voor terrorisme aan te wakkeren en de mars naar oorlog te rechtvaardigen. Maar veel Amerikanen deelden de bedenkingen van Rep. Barbara Lee en Ben Ferencz, die genoeg van de geschiedenis van hun land begrepen om te erkennen dat de tragedie van 9/11 werd gekaapt door hetzelfde militair-industriële complex dat het debacle in Vietnam veroorzaakte en zichzelf steeds opnieuw uitvindt. na generatie te ondersteunen en profiteren van Amerikaanse oorlogen, staatsgrepen en militarisme.
In september 28, 2001, de Socialistische werknemer website gepubliceerd verklaringen door 15 schrijvers en activisten onder de kop: "Waarom we nee zeggen tegen oorlog en haat." Onder hen waren Noam Chomsky, de Revolutionaire Vereniging van Vrouwen van Afghanistan en ik (Medea). Onze verklaringen waren gericht tegen de aanvallen van de regering-Bush op burgerlijke vrijheden in binnen- en buitenland, evenals tegen haar plannen voor een oorlog tegen Afghanistan.
Wijlen academicus en auteur Chalmers Johnson schreef dat 9/11 geen aanval op de Verenigde Staten was, maar "een aanval op het buitenlands beleid van de VS". Edward Herman voorspelde "enorme burgerslachtoffers". Matt Rothschild, de redacteur van The Progressive magazine, schreef: "Voor elke onschuldige die Bush in deze oorlog doodt, zullen er vijf of tien terroristen opstaan." Ik (Medea) schreef dat "een militaire reactie alleen maar meer haat tegen de VS zal creëren die dit terrorisme in de eerste plaats heeft veroorzaakt".
Onze analyse was correct en onze voorspellingen waren vooruitziend. We stellen nederig voor dat de media en politici zouden moeten beginnen te luisteren naar de stemmen van vrede en gezond verstand in plaats van naar leugenachtige, waanvoorstellingen oorlogsstokers.
Wat tot catastrofes zoals de Amerikaanse oorlog in Afghanistan leidt, is niet de afwezigheid van overtuigende anti-oorlogsstemmen, maar dat onze politieke en mediasystemen stemmen zoals die van Barbara Lee, Ben Ferencz en wijzelf routinematig marginaliseren en negeren.
Dat is niet omdat we ongelijk hebben en de strijdlustige stemmen waarnaar ze luisteren gelijk hebben. Ze marginaliseren ons juist omdat we gelijk hebben en zij ongelijk, en omdat serieuze, rationele debatten over oorlog, vrede en militaire uitgaven enkele van de machtigste en corruptste bestaande belangen die de Amerikaanse politiek op tweeledige basis domineren en controleren.
In elke crisis van het buitenlands beleid komen het bestaan van het enorme destructieve vermogen van ons leger en de mythen die onze leiders propageren om het te rechtvaardigen samen in een orgie van egoïstische belangen en politieke druk om onze angsten aan te wakkeren en te doen alsof er militaire 'oplossingen' zijn voor hen.
Het verliezen van de oorlog in Vietnam was een serieuze realiteitscheck van de grenzen van de Amerikaanse militaire macht. Terwijl de jonge officieren die in Vietnam vochten door de gelederen stegen om de militaire leiders van Amerika te worden, handelden ze de volgende 20 jaar voorzichtiger en realistischer. Maar het einde van de Koude Oorlog opende de deur voor een ambitieuze nieuwe generatie oorlogsstokers die vastbesloten waren om te profiteren van de VS na de Koude Oorlog "machtsdividend."
Madeleine Albright sprak voor dit opkomende nieuwe ras van oorlogshaviken toen ze generaal Colin Powell in 1992 confronteerde met haar vraag, "Wat heeft het voor zin om dit geweldige leger te hebben waar je het altijd over hebt als we het niet kunnen gebruiken?"
Als staatssecretaris tijdens Clintons tweede ambtstermijn heeft Albright de eerste van een serie van illegale Amerikaanse invasies om een onafhankelijk Kosovo uit de versplinterde overblijfselen van Joegoslavië te kerven. Toen de Britse minister van Buitenlandse Zaken Robin Cook haar vertelde dat zijn regering "problemen had met onze advocaten" over de onwettigheid van het NAVO-oorlogsplan, zei Albright dat ze gewoon "zoek nieuwe advocaten. '
In de jaren negentig hebben de neoconservatieven en liberale interventionisten het idee verworpen en gemarginaliseerd dat niet-militaire, niet-dwingende benaderingen de problemen van het buitenlands beleid effectiever kunnen oplossen zonder de verschrikkingen van oorlog of dodelijke aanslagen. sancties. Deze tweeledige oorlogslobby maakte vervolgens gebruik van de aanslagen van 9/11 om hun controle over het buitenlands beleid van de VS te consolideren en uit te breiden.
Maar na het uitgeven van biljoenen dollars en het doden van miljoenen mensen, blijft het erbarmelijke record van Amerikaanse oorlogsvoering sinds de Tweede Wereldoorlog een tragische litanie van mislukking en nederlaag, zelfs op zijn eigen voorwaarden. De enige oorlogen die de Verenigde Staten sinds 1945 hebben gewonnen, waren beperkte oorlogen om kleine neokoloniale buitenposten in Grenada, Panama en Koeweit te heroveren.
Elke keer dat de Verenigde Staten hun militaire ambities hebben uitgebreid om grotere of meer onafhankelijke landen aan te vallen of binnen te vallen, waren de resultaten universeel catastrofaal.
Dus ons land is absurd investering van 66% van de discretionaire federale uitgaven voor destructieve wapens, en het rekruteren en trainen van jonge Amerikanen om ze te gebruiken, maakt ons niet veiliger, maar moedigt onze leiders alleen maar aan om zinloos geweld en chaos los te laten op onze buren over de hele wereld.
De meeste van onze buurlanden hebben inmiddels begrepen dat deze krachten en het disfunctionele Amerikaanse politieke systeem dat hen tot hun beschikking houdt een ernstige bedreiging vormen voor de vrede en voor hun eigen aspiraties voor democratie. Er zijn maar weinig mensen in andere landen die er deel van willen uitmaken Amerika's oorlogen, of de hernieuwde Koude Oorlog tegen China en Rusland, en deze trends zijn het meest uitgesproken bij Amerika's oude bondgenoten in Europa en in zijn traditionele 'achtertuin' in Canada en Latijns-Amerika.
Op 19 oktober 2001, Donald Rumsfeld toegesproken B-2 bommenwerperbemanningen op Whiteman AFB in Missouri terwijl ze zich voorbereidden om over de hele wereld op te stijgen om op een verkeerde manier wraak te nemen op de lankmoedige bevolking van Afghanistan. Hij zei tegen hen: 'We hebben twee keuzes. Of we veranderen de manier waarop we leven, of we moeten de manier veranderen waarop zij leven. Wij kiezen voor het laatste. En jullie zijn degenen die zullen helpen dat doel te bereiken.”
Nu dat vallen meer dan 80,000 bommen en raketten op de bevolking van Afghanistan gedurende 20 jaar heeft de manier waarop ze leven niet veranderd. Afgezien van het doden van honderdduizenden van hen en het vernietigen van hun huizen, moeten we in plaats daarvan, zoals Rumsfeld zei, de manier waarop we leven veranderen.
We zouden moeten beginnen door eindelijk naar Barbara Lee te luisteren. Ten eerste moeten we haar wetsvoorstel goedkeuren om de twee post-9/11 AUMF's in te trekken die ons 20-jarige fiasco in Afghanistan en andere oorlogen in Irak, Syrië, Libië, Somalië en Jemen hebben gelanceerd.
Dan moeten we haar rekening doorgeven om door te sturen $ 350 miljard per jaar uit het Amerikaanse militaire budget (ruwweg een 50% verlaging) om "onze diplomatieke capaciteit te vergroten en voor binnenlandse programma's die onze natie en onze mensen veiliger zullen houden."
Eindelijk het uit de hand gelopen militarisme van Amerika beteugelen zou een wijs en gepast antwoord zijn op zijn epische nederlaag in Afghanistan, voordat dezelfde corrupte belangen ons meesleuren in nog gevaarlijkere oorlogen tegen geduchtere vijanden dan de Taliban.
Medea Benjamin is medeoprichter van CODEPINK voor vredeen auteur van verschillende boeken, waaronder Binnen Iran: de echte geschiedenis en politiek van de Islamitische Republiek Iran.
Nicolas JS Davies is een onafhankelijke journalist, een onderzoeker bij CODEPINK en de auteur van Blood On Our Hands: de Amerikaanse invasie en vernietiging van Irak.
