Door Michael Nagler, 3 juli 2018, Waging Geweldloosheid.
Geweldloosheid is overal om ons heen verspreid, maar we zien zo vaak niet hoe het kan worden gebruikt om enkele van de ergste gruweldaden van vandaag te stoppen. Neem bijvoorbeeld schietpartijen op scholen. Het is veelzeggend dat het idee om leraren te bewapenen in de media serieus is gedebatteerd, terwijl geweldloze benaderingen van conflictoplossing grotendeels onbekend blijven.
Daarom is de recente film “Geloof onder vuur: het verhaal van Antoinette Tuff’ is zo uniek. Het vertelt het waargebeurde verhaal van Antoinette Tuff, een accountant op een basisschool in Decatur, Georgia, die in 2013 een massale schietpartij verhinderde door de potentiële moordenaar Michael Hill over te halen zijn aanvalswapen neer te leggen. Hill was de school binnengeglipt met een AK-47 en honderden munitie, en kondigde aan dat 'iedereen vandaag gaat sterven'. Maar dankzij Tuff werd geen van de 841 jonge kinderen - 'mijn baby's' zoals ze ze noemt - geschaad.
Terwijl het evenement behoorlijk intense media-aandacht kreeg toen het vijf jaar geleden plaatsvond, trok één netwerk - in een perfect voorbeeld van de vervormde lens waardoor we de wereld zien - het verhaal op omdat er niemand werd gedood. Toch zijn het juist de gevallen waarin niemand wordt gedood die ons leren over de hulpbronnen van de menselijke geest en hun vermogen om ons te redden van de plaag van geweld.
"Faith Under Fire" verdient de eer om een licht te werpen op dit helaas actuele en leerzame waargebeurde verhaal - net als Toni Braxton, die een geweldige prestatie neerzette als Antoinette Tuff. Bovendien blijft de film bijna 90 minuten lang gespannen, tot aan het gelukkige einde, waarbij Michael Hill zijn wapen op Tuffs bureau legt, met zijn gezicht naar beneden op de grond gaat liggen en haar vertelt dat ze de politie kan bellen. Voor zover ik weet verandert de film nauwelijks iets aan de feitelijke gebeurtenis – en dat hoeft ook niet. Dit was een van de meest ongelooflijke en over het hoofd geziene dramatische confrontaties van onze tijd. De gevoelige behandeling van rassenkwesties (Tuff is zwart en Hill-wit) wordt ook zeer gewaardeerd.
Het enige probleem met "Faith Under Fire" is wat er niet staat. Om te beginnen bracht het niet helemaal naar voren wat Tuff eigenlijk tegen Hill zei. In de 911-oproepen, is ze te horen met behulp van een eeuwenoud schrift om mensen aan te sporen de moed bijeen te rapen en af te zien van een onverstandige koers. Dit schrift was zo gewoon - en zo effectief - dat het in de oudheid werd genoemd en geformaliseerd (de Romeinen noemden het een consolatio).
Het gaat min of meer als volgt: Ten eerste erken je, met sympathie, de mentale toestand van de radeloze persoon. Dan laat je zien dat ook jij soortgelijke moeilijkheden hebt. Vervolgens herinner je de persoon eraan dat het niet altijd zo erg zal zijn. En tot slot spoor je hem of haar aan om iets te doen. Het lijkt mij dat dit script, of delen ervan, kan worden geleerd en in een aantal situaties kan worden gebruikt om potentieel gewelddadige interacties onschadelijk te maken. Natuurlijk, om te leren, moet het worden onderwezen.
Een andere fout van weglating in de film vloeide voort uit de weergave van wat Tuff de kracht gaf om te doen wat ze deed in de beproeving, die uren duurde. De film zette het neer op geloof in God - wat waar is voor zover het gaat - maar Tuff zelf heeft een soort centrerende activiteit aangehaald die haar voorganger haar had geleerd. Met andere woorden, het was meer een spirituele oefening in plaats van, of samen met, dat geloof. Geloof is één ding: je hebt het of je hebt het niet. Maar spirituele oefening is iets wat iedereen kan doen. Dus nogmaals, het was een beetje een gemiste leerkans.
Het belangrijkste ontbrekende item was echter een openlijke erkenning van de dingen die de kinderen niet hebben gered: beveiligingspoortjes, politie en een SWAT-team. Misschien is het impliciet in de manier waarop de film Antoinette Tuff hooghoudt, als een gevoelig, medelevend, dapper mens die kinderen redde. Maar impliciet is niet genoeg. Hier lijkt een diepgaande les op de loer te liggen - namelijk dat het menselijk vermogen tot geweldloosheid een krachtiger manier is om veiligheid te bereiken dan de instellingen en parafernalia waarop we vandaag proberen te vertrouwen.
Dat besef zou veel verder gaan dan schietpartijen op scholen of, in feite, elke vorm van individuele ontmoeting. Denk aan hoe de wereld sliep toen vluchtelingen in de jaren tachtig uit Irak stroomden en om hulp vroegen bij hun burgerlijk verzet tegen Saddam Hoessein. Als we gehoor hadden gegeven aan hun oproep, had het ons de onnoemelijke voortdurende ellende kunnen besparen die dat land nog steeds wordt aangedaan. Of wat dacht je van toen de wereld sliep in 1980, tijdens een grote geweldloze opstand in Pakistan die faalde bij gebrek aan enige erkenning, om nog maar te zwijgen van de steun van de internationale gemeenschap? Of wat te denken van het feit dat het in de jaren negentig niet merkte dat er een buitengewoon moedig, vastberaden geweldloos verzet plaatsvond in Kosovo, totdat gewapende strijders op het toneel verschenen? De lijst gaat maar door. Om president Kennedy te parafraseren: degenen die geweldloze momenten negeren, zullen voor altijd in een gewelddadig leven leven.
Maar laten we dat niet doen. Laten we hier even nadenken over wat we zouden kunnen doen, als individuen of via instellingen, om tot een wereld te komen waar niemand wordt gedood omdat de lessen van geweldloosheid die overal om ons heen plaatsvinden (zoals zij doen) worden opgemerkt, begrepen en ontwikkeld. De eerste gedachte zou natuurlijk de media zijn. De meesten van ons zijn geen journalisten, maar ieder van ons is een consument van journalistiek - en daarin ligt onze invloed. Als ze geweldloosheid negeren, moeten we ze negeren. Individuen en groepen gebruiken deze tactiek met de media en hun bedrijfssponsors vaak met veelzeggend effect. Bovendien kan het verwijderen van de sensationele spiegel van geweld om echte verhalen over menselijke moed en creativiteit - ook wel geweldloosheid genoemd - een gezond effect te hebben op onze eigen denkwijze, die op zijn beurt de denkwijze van de wereld om ons heen beïnvloedt.
Geweldloosheid is overal, maar het is onder onze radar. We moeten proactief zijn en er alles over leren, en dan onze eigen nieuwszender zijn om de zich ontvouwende gebeurtenissen te verspreiden en te interpreteren. Vredeswetenschapper Johan Galtung spreekt over de "grote keten van geweldloosheid" waardoor mensen die geen directe toegang hebben tot beleidsmakers (zoals de meesten van ons) vaak indirecte toegang hebben - of we het weten of niet - via een ladder van verbindingen, hogerop lijn naar de zogenaamde hoge zetels van de macht. Of we ze nu hebben of niet, ieder van ons beïnvloedt echter haar of zijn omringende cultuur.
Twee andere lessen lijken rechtstreeks voort te bouwen op Antoinette Tuff en de manier waarop ze was voorbereid, zonder het te beseffen, op haar confrontatie met het lot. Laat u eerst trainen in geweldloze praktijken die u kunnen helpen om te gaan met allerlei soorten interacties, waarvan sommige moeilijk zijn (bekijk de opleidingscentrum voor geweldloosheid). Ten tweede, onderbouw het met een spirituele oefening. We hoeven misschien nooit de confrontatie aan te gaan met een massamoordenaar (inshallah), maar we kunnen en moeten allemaal werken aan een cultuur die massamoord in onze onrustige wereld brengt.
###
Michael Nagler is emeritus hoogleraar Klassieken en Vergelijkende Literatuurwetenschap aan UC, Berkeley, waar hij medeoprichter was van het Peace and Conflict Studies Program. Hij is ook de oprichter van de Metta Center for Nonviolence en auteur van de prijswinnende Zoeken naar een geweldloze toekomst.
