Oorlog brengt ons in gevaar (detail)

Er zijn effectievere tools dan oorlog voor bescherming.

Oorlogsplanning leidt tot oorlogen. Oorlog voeren lokt gevaar uit. En oorlogswapens riskeren een opzettelijke of toevallige apocalyps.

Oorlogsplanning leidt tot oorlogen.

"Spreek zacht en draag een grote stok", zei Theodore Roosevelt, die er de voorkeur aan gaf een groot leger te bouwen voor het geval dat, maar natuurlijk niet echt te gebruiken tenzij gedwongen. Dit werkte uitstekend, met de weinige kleine uitzonderingen van de mobilisatie van krachten van Roosevelt aan Panama in 1901, Colombia in 1902, Honduras in 1903, de Dominicaanse Republiek in 1903, Syrië in 1903, Abyssinia in 1903, Panama in 1903, de Dominicaanse Republiek in 1904, Marokko in 1904, Panama in 1904, Korea in 1904, Cuba in 1906, Honduras in 1907, en de Filippijnen tijdens het presidentschap van Roosevelt.

De eerste mensen die we kennen die zich voorbereidden op oorlog - de Sumerische held Gilgamesj en zijn metgezel Enkido, of de Grieken die vochten in Troje - bereidde zich ook voor op de jacht op wilde dieren. Barbara Ehrenreich theoretiseert dat,

 “. . . met het verval van wilde roofdier- en wildpopulaties, zou er weinig zijn geweest om de mannetjes te bezetten die zich hadden gespecialiseerd in jacht en anti-roofdierverdediging, en geen platgetreden route naar de status van 'held'. Wat de jager-verdediger uit de obsolescentie redde, of een leven in de landbouw, was het feit dat hij wapens en vaardigheden bezat om ze te gebruiken. [Lewis] Mumford suggereert dat de jager-verdediger zijn status heeft behouden door zich te wenden tot een soort 'beschermingsracket': betaal hem (met voedsel en sociale status) of wees onderworpen aan zijn predaties.

"Uiteindelijk zorgde de aanwezigheid van ondergeschikte jager-verdedigers in andere nederzettingen voor een nieuwe en 'buitenlandse' dreiging om zich tegen te verdedigen. De jager-verdedigers van één band of nederzetting konden hun onderhoud rechtvaardigen door te wijzen op de dreiging van hun tegenhangers in andere groepen, en het gevaar kon altijd nog levendiger worden door van tijd tot tijd een overval te organiseren. Zoals Gwynne Dyer opmerkt in zijn verkenning van oorlog, 'pre-beschaafde oorlogsvoering. . . was overwegend een ruige mannelijke sport voor jagers ondergeschikte. '"

Met andere woorden, oorlog is misschien begonnen als middel om heldendom te bereiken, net zoals het wordt voortgezet op basis van dezelfde mythologie. Het is misschien begonnen omdat mensen gewapend waren en vijanden nodig hadden, omdat hun traditionele vijanden (leeuwen, beren, wolven) uitstierven. Wat was er eerst, de oorlogen of de wapens? Dat raadsel heeft misschien een antwoord. Het antwoord lijkt de wapens te zijn. En degenen die niet van de prehistorie leren, kunnen gedoemd zijn het te herhalen.

We geloven graag in de goede bedoelingen van iedereen. "Wees voorbereid" is tenslotte het motto van de padvinders. Het is gewoon redelijk, verantwoordelijk en veilig om voorbereid te zijn. Niet voorbereid zijn, zou roekeloos zijn, toch?

Het probleem met dit argument is dat het niet helemaal gek is. Op kleinere schaal is het niet helemaal gek voor mensen om wapens in huis te hebben om zichzelf te beschermen tegen inbrekers. In die situatie zijn er nog andere factoren waarmee rekening moet worden gehouden, zoals het hoge aantal geweerschoten, het gebruik van vuurwapens in woedeaanvallen, het vermogen van criminelen om geweren van huiseigenaren tegen hen te keren, de frequente diefstal van wapens, de afleiding van de wapens. pistooloplossing veroorzaakt door pogingen om de oorzaken van misdaad te verminderen, enz.

Op de grotere schaal van oorlog en bewapening van een natie voor oorlog, moeten soortgelijke factoren worden overwogen. Aan wapengerelateerde ongelukken, kwaadwillende testen op mensen, diefstal, verkopen aan bondgenoten die vijanden worden en de afleiding van pogingen om de oorzaken van terrorisme en oorlog te verminderen, moeten allemaal in aanmerking worden genomen. Dus, natuurlijk, moet je de neiging hebben om wapens te gebruiken als je ze eenmaal hebt. Soms zijn er niet meer wapens te produceren totdat de bestaande voorraad op is en nieuwe innovaties worden getest 'op het slagveld'.

Maar er zijn ook andere factoren waarmee rekening moet worden gehouden. Het opslaan door een natie van wapens voor oorlog zet andere landen onder druk om hetzelfde te doen. Zelfs een natie die alleen in de verdediging wil vechten, begrijpt "verdediging" als het vermogen om wraak te nemen tegen andere naties. Dit maakt het noodzakelijk om de wapens en strategieën voor agressieve oorlog te creëren, en zelfs 'preventieve oorlog', juridische leemten open te houden en te vergroten, en andere landen aan te moedigen hetzelfde te doen. Wanneer je veel mensen aan het werk zet om iets te plannen, terwijl dat project in feite je grootste publieke investering en meest trotse oorzaak is, kan het moeilijk zijn om die mensen te houden van het vinden van kansen om hun plannen uit te voeren. Lees meer.

Oorlog voeren lokt gevaar uit.

Sinds 1947, toen het Amerikaanse Ministerie van Oorlog werd omgedoopt tot Ministerie van Defensie, is het Amerikaanse leger minstens even vaak in de aanval geweest als altijd. Aanvallen op indianen, de Filippijnen, Latijns-Amerika, enz. Door het Ministerie van Oorlog waren niet defensief geweest; en de oorlogen van het ministerie van Defensie in Korea, Vietnam, Irak, enz. evenmin. Hoewel de beste verdediging in veel sporten een goede aanval kan zijn, is een aanval in oorlog niet defensief, niet wanneer het haat, wrok en terugslag veroorzaakt, niet wanneer het alternatief is helemaal geen oorlog. In de loop van de zogenaamde wereldwijde oorlog tegen het terrorisme is het terrorisme in opkomst.

Dit was voorspelbaar en voorspeld. Mensen die verontwaardigd waren over aanvallen en bezettingen zouden gewoon niet worden geëlimineerd of gewonnen door meer aanvallen en bezettingen. Doen alsof ze 'onze vrijheden haten', zoals president George W. Bush beweerde, of dat ze gewoon de verkeerde religie hebben of compleet irrationeel zijn, verandert daar niets aan. Het nastreven van juridische middelen door degenen die verantwoordelijk zijn voor de misdaden van massamoord op 9/11 te vervolgen, zou kunnen hebben geholpen om extra terrorisme beter af te schrikken dan het lanceren van oorlogen. Het zou ook geen kwaad kunnen als de Amerikaanse regering stopt met het bewapenen van dictators (het Egyptische leger valt Egyptische burgers aan met door de Verenigde Staten geleverde wapens, en het Witte Huis weigert de 'hulp', wat wapens betekent, stop te zetten), het verdedigen van misdaden tegen Palestijnen (probeer The General's Son van Miko Peled eens te lezen), en het stationeren van Amerikaanse troepen in andermans landen. De oorlogen tegen Irak en Afghanistan, en het misbruik van gevangenen tijdens die oorlogen, werden belangrijke rekruteringsinstrumenten voor anti-Amerikaans terrorisme.

In 2006 hebben Amerikaanse inlichtingendiensten een National Intelligence Estimate opgesteld die precies tot die conclusie kwam. The Associated Press meldde: “De oorlog in Irak is een oorzaak geworden voor islamitische extremisten, waardoor diepe wrok jegens de VS ontstaat die waarschijnlijk erger zal worden voordat het beter wordt, concluderen federale inlichtingenanalisten in een rapport dat haaks staat op de bewering van president Bush wereld wordt veiliger. … [D] e meest ervaren analisten van het land concluderen dat ondanks ernstige schade aan de leiding van Al-Qaida, de dreiging van islamitische extremisten zich zowel in aantal als in geografisch bereik heeft verspreid. "

De mate waarin de Amerikaanse regering antiterrorismebeleid nastreeft, waarvan zij weet dat ze terrorisme zal voortbrengen, heeft velen ertoe gebracht te concluderen dat het terugdringen van terrorisme geen grote prioriteit is, en sommigen concluderen dat het genereren van terrorisme in feite het doel is. Leah Bolger, een voormalig president van Veterans For Peace, zegt: "de Amerikaanse regering weet dat de oorlogen contraproductief zijn, dat wil zeggen, als het je doel is om het aantal 'terroristen' te verminderen. Maar het doel van Amerikaanse oorlogen is niet om vrede te sluiten, het is om meer vijanden te maken zodat we de eindeloze oorlogscyclus kunnen voortzetten. "

Veteranen van Amerikaanse doden teams in Irak en Afghanistan geïnterviewd in Jeremy Scahill's boek en film Vuile Oorlogen zei dat wanneer ze zich een weg baanden door een lijst met mensen om te doden, ze een grotere lijst kregen; de lijst groeide als gevolg van het zich er doorheen werken. Generaal Stanley McChrystal, toen commandant van de VS en de NAVO-troepen in Afghanistan, vertelde Rolling Stone in juni 2010: "voor elke onschuldige persoon die je vermoord, maak je 10 nieuwe vijanden." Het Bureau of Investigative Journalism en anderen hebben de namen van vele onschuldigen die door drone-aanvallen zijn gedood zorgvuldig gedocumenteerd.

In 2013 zei McChrystal dat er wijdverbreide wrevel was tegen drone-aanvallen in Pakistan. Volgens de Pakistaanse krantDageraad in februari 10, 2013, McChrystal, "waarschuwde dat te veel drone-aanvallen in Pakistan zonder individuele vermoedens van militanten te identificeren een slechte zaak kunnen zijn. Generaal McChrystal zei dat hij begreep waarom Pakistanen, zelfs in de gebieden die niet door de drones werden getroffen, negatief reageerden op de aanvallen. Hij vroeg de Amerikanen hoe zij zouden reageren als een buurland als Mexico begon met het afvuren van drone-raketten op doelen in Texas. De Pakistanen, zei hij, zagen de drones als een demonstratie van de macht van Amerika tegen hun natie en reageerden dienovereenkomstig. 'Wat me bang maakt voor drone-aanvallen is hoe ze over de hele wereld worden waargenomen', zei generaal McChrystal in een eerder interview. 'De wrok gecreëerd door het Amerikaanse gebruik van onbemande stakingen ... is veel groter dan de gemiddelde Amerikaan waardeert. Ze worden gehaat op een visceraal niveau, zelfs door mensen die er nog nooit een gezien hebben of de effecten van één gezien hebben. '"

Al in 2010 zei Bruce Riedel, die een herziening van het Afghanistan-beleid voor president Obama coördineerde: “De druk die we het afgelopen jaar op [jihadistische krachten] hebben uitgeoefend, heeft hen ook samengebracht, wat betekent dat het netwerk van allianties groeit. sterker niet zwakker.” (New York Times, 9 mei 2010.) Voormalig directeur van de nationale inlichtingendienst Dennis Blair zei dat hoewel "drone-aanvallen het leiderschap van Qaeda in Pakistan hebben helpen verminderen, ze ook de haat tegen Amerika hebben vergroot" en "ons vermogen om met Pakistan samen te werken hebben geschaad". in] het elimineren van Taliban-heiligdommen, het aanmoedigen van de Indiaas-Pakistaanse dialoog en het veiliger maken van het nucleaire arsenaal van Pakistan. (The New York Times, Augustus 15, 2011.)

Michael Boyle, onderdeel van Obama's antiterrorismegroep tijdens zijn verkiezingscampagne in 2008, zegt dat het gebruik van drones "nadelige strategische effecten heeft die niet goed zijn afgewogen tegen de tactische voordelen die gepaard gaan met het doden van terroristen. … De enorme toename van het aantal doden van laaggeplaatste agenten heeft het politieke verzet tegen het Amerikaanse programma in Pakistan, Jemen en andere landen vergroot.” (The Guardian, Januari 7, 2013.) "We zien die terugslag. Als je probeert een oplossing te vinden, hoe nauwkeurig je ook bent, je zult mensen van streek maken, ook al zijn ze niet gericht, "herhaalde generaal James E. Cartwright, de voormalige vice-voorzitter van de Gezamenlijke stafchefs. (The New York Times, Maart 22, 2013.)

Deze opvattingen zijn niet ongewoon. De hoofdcommissaris van de CIA in Islamabad in 2005-2006 dacht dat de drone-aanvallen, toen nog maar zelden, 'weinig hadden gedaan behalve haat tegen brandstof voor de Verenigde Staten in Pakistan'. (Zie De manier van het mes door Mark Mazzetti.) De Amerikaanse topambtenaar in een deel van Afghanistan, Matthew Hoh, nam ontslag uit protest en merkte op: "Ik denk dat we meer vijandigheid teweegbrengen. We verspillen heel wat zeer goede activa die op het niveau van jongens gaan die de Verenigde Staten niet bedreigen of die niet in staat zijn om de Verenigde Staten te bedreigen. " Lees meer.

De wapens van de oorlog riskeren een opzettelijke of accidentele apocalyps.

We kunnen alle kernwapens elimineren of we kunnen ze zien prolifereren. Er is geen middenweg. We kunnen ofwel geen kernwapenstaten hebben, of we kunnen er veel hebben. Dit is geen moreel of een logisch punt, maar een praktische observatie die ondersteund wordt door onderzoek in boeken zoals Apocalyps Never: het pad naar een kernwapenvrije wereld smeden door Tad Daley. Zolang sommige staten kernwapens hebben, zullen anderen ze verlangen, en hoe meer ze hebben, des te gemakkelijker zullen ze zich naar anderen verspreiden.

Als kernwapens blijven bestaan, zal er zeer waarschijnlijk een nucleaire catastrofe komen, en hoe meer de wapens zich hebben verspreid, hoe sneller die zal komen. Honderden incidenten hebben onze wereld bijna vernietigd door ongelukken, verwarring, misverstanden en extreem irrationeel machismo. Als je daar de vrij reële en toenemende mogelijkheid aan toevoegt dat niet-statelijke terroristen kernwapens verwerven en gebruiken, neemt het gevaar dramatisch toe - en wordt het alleen maar groter door het beleid van nucleaire staten die op terrorisme reageren op een manier die lijkt te zijn ontworpen om meer terroristen te rekruteren.

Sinds het beperkte testverbod van 1963 hebben de Verenigde Staten zich gecommitteerd aan "de snelst mogelijke totstandkoming van een overeenkomst over algemene en volledige ontwapening". Het Nucleaire Non-proliferatieverdrag van 1970 vereist ontwapening.

Aan de andere kant van de vergelijking doet het bezit van kernwapens absoluut niets om ons veilig te houden, dus er is echt geen afweging nodig om ze te elimineren. Ze schrikken op geen enkele manier terroristische aanslagen door niet-statelijke actoren af. Ze voegen ook geen greintje toe aan het vermogen van een leger om naties ervan te weerhouden aan te vallen, gezien het vermogen van de Verenigde Staten om overal en altijd iets te vernietigen met niet-nucleaire wapens. Nukes winnen ook geen oorlogen, en de Verenigde Staten, de Sovjet-Unie, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en China hebben allemaal oorlogen tegen niet-nucleaire mogendheden verloren terwijl ze over kernwapens beschikten. Noch, in het geval van een wereldwijde nucleaire oorlog, kan een buitensporige hoeveelheid wapens een natie op enigerlei wijze beschermen tegen een apocalyps.

Samenvatting van het bovenstaande.

Bronnen met aanvullende informatie.
Meer redenen om oorlog te beëindigen.