Wacht, wat als oorlog geen humanitaire hulp is?

Door David Swanson, World BEYOND War, Mei 26, 2020

Het nieuwe boek van Dan Kovalik, Geen oorlog meer: ​​hoe het Westen internationaal recht schendt door "humanitaire" interventie te gebruiken om economische en strategische belangen te bevorderen - die ik toevoeg aan mijn lijst met boeken die je zou moeten lezen over waarom oorlog zou moeten worden afgeschaft (zie hieronder) - maakt een krachtig argument dat humanitaire oorlog niet meer bestaat dan filantropische kindermishandeling of welwillende marteling. Ik weet niet zeker of de werkelijke motieven van oorlogen beperkt zijn tot economische en strategische belangen – die de krankzinnige, machtsbeluste en sadistische motieven lijken te vergeten – maar ik ben er zeker van dat geen enkele humanitaire oorlog ooit de mensheid heeft geprofiteerd.

Het boek van Kovalik volgt niet de benadering die zo algemeen wordt aanbevolen om de waarheid af te zwakken, zodat de lezer slechts zachtjes in de goede richting wordt geduwd van waar hij of zij begint. Er is geen geruststellende fout van 90% om de 10% hier smakelijk te maken. Dit is een boek voor mensen die een algemeen idee hebben van wat oorlog is, of voor mensen die niet getraumatiseerd zijn door in een onbekend perspectief te springen en erover na te denken.

Kovalik voert de geschiedenis van 'humanitaire' oorlogspropaganda terug tot koning Leopolds massamoord en slavernij van de bevolking van Congo, die aan de wereld werd verkocht als een welwillende dienst - een onzinnige bewering die grote steun vond in de Verenigde Staten. In feite verwerpt Kovalik de bewering van Adam Hochschild dat het activisme dat zich tegen Leopold verzette uiteindelijk leidde tot de huidige mensenrechtenorganisaties. Zoals Kovalik uitgebreid documenteert, zijn organisaties als Human Rights Watch en Amnesty International de afgelopen decennia sterke voorstanders geweest van imperialistische oorlogen, geen tegenstanders ervan.

Kovalik besteedt ook veel ruimte aan het documenteren hoe overweldigend en overbodig illegale oorlog is, en hoe onmogelijk het is om een ​​oorlog te legaliseren door het humanitair te noemen. Kovalik onderzoekt het Handvest van de Verenigde Naties - wat het zegt en wat regeringen beweren dat het zegt, evenals de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, de proclamatie van Teheran uit 1968, de Verklaring van Wenen uit 1993, het Internationaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten, het Genocideverdrag en tal van andere wetten die oorlog verbieden en - wat dat betreft - sancties van het soort dat de VS vaak gebruiken tegen naties die het doelwit zijn van oorlog. Kovalik put ook tal van belangrijke precedenten uit de uitspraak van het Internationaal Gerechtshof in de zaak van 1986 Nicaragua versus de Verenigde Staten. De verslagen die Kovalik biedt van bepaalde oorlogen, zoals Rwanda, zijn de prijs van het boek meer dan waard.

Het boek eindigt met de aanbeveling dat iemand die om mensenrechten geeft, de grootst mogelijke bijdrage aan die zaak levert door te werken aan het voorkomen van de volgende Amerikaanse oorlog. Ik ben het daar helemaal mee eens.

Nu, laat me kibbelen met een paar punten.

Brian Willsons voorwoord bij het boek verwerpt het Kellogg-Briand-pact als "vreselijk gebrekkig omdat politieke leiders voortdurend vrijstellingen rechtvaardigden die waren opgenomen in de zelfverdedigingsbepalingen van het Verdrag." Dit is om vele redenen een ongelukkige bewering, in de eerste plaats omdat de zelfverdedigingsbepalingen van het Kellogg-Briand-pact niet bestaan ​​en nooit hebben bestaan. Het verdrag bevat vrijwel helemaal geen bepalingen, aangezien de inhoud van de zaak uit twee (count em) zinnen bestaat. Dit misverstand is triest, omdat de mensen die opstelden en agiteerden en lobbyden om het pact tot stand te brengen onvermurwbaar en met succes stelling genomen tegen elk onderscheid tussen agressieve en defensieve oorlog, opzettelijk proberend alle oorlog te verbieden, en er eindeloos op wijzend dat het toestaan ​​van aanspraken op zelfverdediging de sluisdeuren zou openen voor eindeloze oorlogen. Het Amerikaanse Congres voegde geen formele wijzigingen of voorbehouden toe aan het verdrag en keurde het goed zoals u het vandaag kunt lezen. De twee zinnen bevatten niet de aanstootgevende maar mythische 'zelfverdedigingsbepalingen'. Op een dag zullen we er misschien in slagen om van dat feit te profiteren.

De toenmalige Senaatscommissie voor Buitenlandse Betrekkingen, en de meeste mensen sindsdien, zijn er eenvoudigweg van uitgegaan dat geen enkel verdrag het recht op "zelfverdediging" door middel van massamoord onmogelijk zou kunnen maken. Maar er is een verschil tussen een verdrag als het Kellogg-Briand-pact dat iets doet dat velen niet kunnen bevatten (alle oorlog verbieden) en een verdrag als het VN-handvest dat gemeenschappelijke aannames expliciet maakt. Het VN-Handvest bevat inderdaad bepalingen over zelfverdediging. Kovalik beschrijft hoe de Verenigde Staten artikel 51 van het VN-Handvest in een wapen hebben veranderd, precies zoals de activisten die het Kellogg-Briand-pact hebben opgesteld, voorspelden. Maar uit de geschiedenis van Kovalik geschreven waar wetten vandaan kwamen, is de sleutelrol die het Kellogg-Briand-pact speelde bij het tot stand brengen van de processen van Neurenberg en Tokio, en de belangrijkste manier waarop die processen het verbod op oorlog verdraaiden in een verbod op agressieve oorlog, een misdaad die was uitgevonden voor de vervolging ervan, hoewel misschien geen ex post facto misbruik omdat deze nieuwe misdaad een subcategorie was van de misdaad die daadwerkelijk in de boeken stond.

Kovalik concentreert zich op het VN-Handvest en wijst op de anti-oorlogsbepalingen, en merkt op dat de bepalingen die zijn genegeerd en geschonden nog steeds bestaan. Je zou hetzelfde kunnen zeggen over het Pact van Parijs, en eraan toevoegen dat wat erin staat de zwakheden van het VN-Handvest mist, inclusief de mazen in de wet voor "verdediging" en voor VN-autorisatie, en inclusief het vetorecht dat is verleend aan de grootste wapenhandelaars en oorlogsstokers.

Als het gaat om de maas in de wet voor oorlogen die zijn goedgekeurd door de VN-Veiligheidsraad, schrijft Kovalik positief over een lijst met criteria waaraan moet worden voldaan voordat een oorlog wordt toegestaan. Ten eerste moet er sprake zijn van een serieuze dreiging. Maar dat lijkt me preemption, wat weinig meer is dan een open deur naar agressie. Ten tweede moet het doel van de oorlog juist zijn. Maar dat is onkenbaar. Ten derde moet de oorlog een laatste redmiddel zijn. Maar, zoals Kovalik in verschillende voorbeelden in dit boek bespreekt, is dat nooit het geval; in feite is het geen mogelijk of samenhangend idee - er is altijd iets anders dan massamoord dat kan worden geprobeerd. Ten vierde moet de oorlog proportioneel zijn. Maar dat is onmeetbaar. Ten vijfde moet er een redelijke kans van slagen zijn. Maar we weten dat oorlogen veel minder kans hebben op positieve blijvende resultaten dan geweldloze acties. Deze criteria, deze overblijfselen uit de oudheid "rechtvaardige oorlog" theorie, zijn erg westers en erg imperialistisch.

Kovalik citeert Jean Bricmont die beweert dat "het hele" kolonialisme in de wereld in de 20e eeuw is ingestort "door oorlogen en revoluties". Als dit niet zo duidelijk onjuist was - als we ons er niet van bewust waren dat wetten en geweldloze acties een belangrijke rol speelden (waarvan delen in dit boek worden verteld), dan zou deze bewering een grote vraag oproepen. (Waarom zouden we "geen oorlog meer" hebben als alleen oorlog een einde kan maken aan het kolonialisme?) Daarom is het pleit voor het afschaffen van oorlog gebaat bij het toevoegen van iets over vervangingen.

Het pleidooi voor de afschaffing van de oorlog wordt verzwakt door het veelvuldige gebruik in dit boek van het woord 'bijna'. Bijvoorbeeld: "Bijna elke oorlog die de VS voeren, is een oorlog van keuze, wat betekent dat de VS vechten omdat ze dat willen, niet omdat ze dat moeten doen om het thuisland te verdedigen." Die laatste term lijkt me nog steeds fascistisch, maar het is het eerste woord van de zin dat ik het meest verontrustend vind. "Bijna"? Waarom "bijna"? Kovalik schrijft dat de enige keer in de afgelopen 75 jaar dat de VS een claim voor een defensieve oorlog hadden kunnen indienen net na 11 september 2001 was. Maar Kovalik legt meteen uit waarom dat helemaal niet het geval is, wat betekent dat de Amerikaanse regering in geen geval een dergelijke claim voor een van haar oorlogen correct had kunnen maken. Waarom dan "bijna" toevoegen?

Ik ben ook bang dat het openen van het boek met een selectieve blik op de retoriek van Donald Trump, en niet op zijn acties, om hem af te schilderen als een bedreiging voor het oorlogvoerende establishment, sommige mensen zou afschrikken om dit boek te lezen, en dat eindigen met beweringen over Tulsi Gabbards kracht als anti-oorlogskandidaat al achterhaald zou zijn als ze ooit zouden is logisch.

DE OORLOGSOPENNING VAN DE OORLOG:

Geen oorlog meer door Dan Kovalik, 2020.
Sociale verdediging door Jørgen Johansen en Brian Martin, 2019.
Murder Incorporated: Book Two: America's Favorite Pastime door Mumia Abu Jamal en Stephen Vittoria, 2018.
Waymakers for Peace: Hiroshima and Nagasaki Survivors Speak door Melinda Clarke, 2018.
Oorlog voorkomen en vrede bevorderen: een gids voor gezondheidswerkers bewerkt door William Wiist en Shelley White, 2017.
Het bedrijfsplan voor vrede: bouwen aan een wereld zonder oorlog door Scilla Elworthy, 2017.
War is Never Just door David Swanson, 2016.
Een wereldwijd beveiligingssysteem: een alternatief voor oorlog by World Beyond War, 2015, 2016, 2017, 2018, 2020.
Een machtige zaak tegen oorlog: wat Amerika gemist heeft in de Amerikaanse geschiedenisklasse en wat we (allemaal) nu kunnen doen door Kathy Beckwith, 2015.
Oorlog: een misdaad tegen de mensheid door Roberto Vivo, 2014.
Katholiek realisme en de afschaffing van oorlog door David Carroll Cochran, 2014.
Oorlog en waan: een kritisch onderzoek door Laurie Calhoun, 2013.
Shift: Het begin van oorlog, het einde van oorlog door Judith Hand, 2013.
War No More: The Case for Abolition door David Swanson, 2013.
Het einde van oorlog door John Horgan, 2012.
Overgang naar vrede door Russell Faure-Brac, 2012.
Van oorlog tot vrede: een gids voor de volgende honderd jaar door Kent Shifferd, 2011.
War Is A Lie door David Swanson, 2010, 2016.
Beyond War: The Human Potential for Peace door Douglas Fry, 2009.
Living Beyond War door Winslow Myers, 2009.
Genoeg bloedvergieten: 101 oplossingen voor geweld, terreur en oorlog door Mary-Wynne Ashford met Guy Dauncey, 2006.
Planet Earth: The Latest Weapon of War door Rosalie Bertell, 2001.