Vrede komt naar Korea: laten we begrijpen waarom

Wanneer vrede zijn gezicht laat zien, en de voorraden van wapenbedrijven schietlood, moeten we meer doen dan alleen juichen. We moeten voorkomen dat er misverstanden ontstaan ​​over waar vrede vandaan komt. We moeten de krachten erkennen die het willen vernietigen. We moeten werken om het te laten duren en uit te breiden.

De overtuiging dat de spanning tussen de Verenigde Staten en Noord-Korea in de eerste plaats wordt veroorzaakt door de verminderde spanning daar, heeft iets heel verwrongen. Persoonlijk denk ik dat we dit kunnen begrijpen. Als je aan de overkant van de straat beledigingen en bedreigingen naar iemand schreeuwt en deze een gunst terugdoet, en dit gaat door totdat een derde partij tussenbeide komt en voorstelt om het conflict op te lossen, dan kun je niet verkondigen dat de persoon tegen wie je schreeuwde uiteindelijk toegeeft en zwijgt omhoog omdat je hard genoeg schreeuwde. Sterker nog, als je dat verkondigd, loop je het risico dat het geschreeuw weer begint.

Het toepassen van hetzelfde begrip op Korea wordt gehinderd door een aantal werkelijk krankzinnige maar wijdverbreide denkgewoonten. Ten eerste is er de overtuiging dat, omdat ik een Amerikaans staatsburger ben en geen agressieve pestkop en op geen enkele manier geïnteresseerd ben in Noord-Korea en ook geen van mijn vrienden, dat hetzelfde moet gelden voor de Amerikaanse regering. Deze fout wordt nog verergerd door het idee dat geschiedenis er niet toe doet en het gekke concept van een 'nationaal belang' dat wordt opgevat als iets dat iedereen in een land en zijn regering allemaal gemeen heeft. Als u aandelen in Lockheed Martin bezit en vrede wilt, komen uw belangen niet eens overeen met uw eigen belangen, laat staan ​​die van John Bolton en Bill Gates.

Ten tweede is er de overtuiging dat zorgen maken over de nucleaire apocalyps uit de mode is geraakt, dat het gewoon oh zo jaren tachtig is, want zo lijkt het op televisie, ook al is het risico toegenomen en is het begrip van het risico veranderd, zodat in feite we begrijpen dat minder kernwapens meer schade zouden aanrichten dan de meeste mensen in de jaren tachtig hadden gedacht.

Als geschiedenis en feiten er toe doen, dan moeten we deze feiten serieus nemen. De regering van de Verenigde Staten heeft Korea in tweeën gedeeld. De regering van de Verenigde Staten heeft Zuid-Korea een meedogenloze dictatuur opgelegd. De Zuid-Koreaanse dictator van de Verenigde Staten hielp een oorlog te beginnen waarin de Verenigde Staten de meeste steden in Noord-Korea verwoestten. De Verenigde Staten hebben meer dan een halve eeuw verhinderd dat de oorlog officieel eindigde of dat de twee Korea's herenigd werden. De Verenigde Staten hebben gedurende meer dan een halve eeuw wrede sancties opgelegd aan de bevolking van Noord-Korea. De Verenigde Staten bedreigden Noord-Korea en militariseerden Zuid-Korea over wiens leger het gedurende meer dan een halve eeuw in oorlogstijd onder controle had.

Noord-Korea heeft in de jaren negentig met de Verenigde Staten onderhandeld over een ontwapeningsovereenkomst en heeft zich daar grotendeels aan gehouden, maar de Verenigde Staten hebben dat niet gedaan. De Verenigde Staten noemden Noord-Korea onderdeel van een as van het kwaad, vernietigden een van de andere twee leden van die as en hebben sindsdien gedreigd het derde lid te vernietigen. En sindsdien heeft Noord-Korea gezegd dat het opnieuw zou onderhandelen, maar het heeft de wapens gebouwd waarvan het denkt dat het het zal beschermen. Het heeft gezegd dat het zou heronderhandelen als de Verenigde Staten zich ertoe verbinden het niet opnieuw aan te vallen, zullen stoppen met het plaatsen van raketten in Zuid-Korea, en zullen stoppen met het uitvoeren van kernraketten in de buurt van Noord-Korea. In plaats van dit gedrag een halt toe te roepen, hebben de Verenigde Staten de bedreigingen opgevoerd, terwijl Noord-Korea beantwoord heeft.

Nu is er een derde partij tussengekomen: de Zuid-Koreaanse regering, met een grote steun van het Zuid-Koreaanse volk dat de vorige regering verdreef die weigerde op te staan ​​tegen de Verenigde Staten – en met een grote steun van Zuid-Korea en Noord-Korea (laten we begin gewoon Koreaans te zeggen) vredesactivisten en vredesactivisten van over de hele wereld. Zuid-Korea heeft ingestemd met geen oorlogsdreiging en ontwapening meer. Dat betekent, als het wordt doorgezet, geen oefenvluchten meer, geen presidentiële dood-tweets meer uit de hel, geen bases meer gebouwd en wapens geïnstalleerd - in feite de geleidelijke verwijdering van die wapens en bases en troepen die er zijn. (We kunnen natuurlijk elke betrokken persoon een betere en beterbetaalde baan geven voor minder geld in vreedzame ondernemingen.)

Als iemand in de Amerikaanse regering de eer wil opeisen voor vrede, laat ze dan vooral. Maak er iets positiefs van om voor vrede te zijn. Vrede is heel gemakkelijk te kiezen als je de middelen voor oorlog beheerst, en we moeten degenen die aan de macht zijn, de voordelen voor hun directe zelf laten overwegen om ervoor te kiezen. Maar als iemand wil doen alsof vrede tot stand is gekomen door dreigementen en sancties, de dingen die het probleem hebben veroorzaakt, riskeren ze ons hele leven. Dat is geen hyperbool. Dat is wat een kernoorlog betekent, zelfs een kleine kernoorlog.

En als Noord-Korea zijn kernwapens opruimt en de Verenigde Staten het aanvallen, kunnen we allemaal vergeten dat een klein land ooit zijn kernwapens ooit nog ergens op aarde opgeeft - en waarschijnlijk kunnen we de aarde vergeten.

De Verenigde Staten zouden zoiets nooit doen, zegt u, maar ik zou u willen aanmoedigen om de Libiërs, de Irakezen, de Afghanen, Jemenieten, Somaliërs, Vietnamezen, het grootste deel van Latijns-Amerika, de Filippino's, de . . . Nou, vraag het maar aan de andere 96%, een van hen.

Toen de Verenigde Staten een nucleair akkoord met Iran sloten, was het een akkoord dat de Verenigde Staten zouden stoppen op immorele, illegale, catastrofale, debiele en sadistische - en tweeledige - dreigementen met oorlog tegen Iran. Het werd door niets anders gerechtvaardigd, hoewel het nooit kwaad kan om steeds grotere beperkingen op kernwapens te hebben, die wereldwijd zouden moeten worden toegepast, niet alleen op Iran.

Volgens Gallup beschouwen de meeste ondervraagde landen de Verenigde Staten als de grootste bedreiging voor de vrede op aarde. Zeker, de mensen van Korea (heel Korea) begrijpen dat. De mensen van de Verenigde Staten moeten het ook begrijpen.

Als Amerikaanse regeringsmedewerkers een eed van Hippocrates zouden zweren, zouden de Verenigde Staten onmiddellijk hun raketten, hun leger en hun neus uit het Koreaanse schiereiland halen en de vrede laten voortduren.