door Robert Fantina, 25 oktober 2017
oppompen van WarIsACrime.org
Terwijl de Verenigde Staten zich opmaken voor hun jaarlijkse rouworgie voor dode Amerikaanse soldaten, zijn er enkele woorden en termen die de ronde doen en die bedoeld zijn om de overlevenden te troosten, de impact van de Amerikaanse oorlogsvoering te verzachten, of mogelijk beide. We nemen even de tijd om er drie te bekijken.
- Gevallen soldaat: hoe goedaardig! Een 'gevallen soldaat'! Zoveel aangenamer dan de waarheid: een dode man of vrouw; een zoon of dochter, moeder of vader, broer, zus, vriend, etc. is dood. Hij of zij is in stukken geblazen in een vreemd land waar het arme slachtoffer niets te zoeken had, maar zich bij de ‘dienst’ had aangesloten (zie hieronder), om de Amerikaanse grondwet te handhaven, de grens te beschermen, de nationale veiligheid te handhaven, of zo waren ze. verteld. Ze werden nooit op de hoogte gebracht van de echte reden: het beschermen van bedrijfsbelangen door de Amerikaanse macht over de hele wereld te versterken. En nu zijn ze dood, rottend in een graf, geofferd op het altaar van de almachtige dollar.
- Gold Star Family, en zijn variaties: Gold Star Moeder of Vader. Dit is weer een vriendelijke term om de familie van de dode soldaat te beschrijven. Er bestaat nu een kloof in het gezin; Dit kan een geliefde broer of zus zijn die nu voor altijd vermist wordt, en/of een moeder of vader, die nooit vervangen kan worden, of een man of vrouw, die nooit vergeten zal worden. Maar laten we zulke onaangenaamheden niet bespreken; zwaai een paar keer per jaar met de vlag naar de familie Gold Star, leg de hand op het hart als er een traan in de ogen komt, en vergeet hen dan en het eindeloze verdriet dat ze voelen om een verloren geliefde. En blijf natuurlijk ‘de troepen steunen’ door meer van hen naar vroege graven te sturen.
- Service: We hebben het beste voor het laatst bewaard. De Amerikaanse regering heeft de Amerikaanse burgerlemmingen vakkundig overtuigd van een nieuwe definitie van dienstverlening. Laten we eerst eens kijken naar een definitie die snel gevonden kan worden door online te zoeken: “Dienst: de handeling waarbij iemand wordt geholpen of werk voor iemand wordt gedaan”. Dat is volgens deze schrijver een goede, beknopte definitie van 'dienstverlening'. De Amerikaanse regering is er echter in geslaagd de bevolking ervan te overtuigen dat wanneer zij een wettelijke overeenkomst met de Verenigde Staten aangaan, en van veel van hun fundamentele rechten worden ontdaan en vervolgens naar vreemde landen worden gestuurd om de mensen die daar wonen te doden, het 'dienst'. Het is ‘service’ om in de VS een drone te besturen, mensen aan te vallen die je nog nooit persoonlijk hebt gezien, en ze te doden, waarbij vaak ook de mensen om hen heen worden gedood. Het is een 'dienst' om op alle uren van de dag en de nacht in huizen in te breken, de mensen die daar wonen te terroriseren en te ondervragen, en vervolgens alle mannen boven de twaalf jaar te arresteren. Men veronderstelt dat dit in zeer brede zin zou kunnen zijn gezien als het helpen van 'iemand', aangezien het Amerikaanse Hooggerechtshof bedrijven tot mensen heeft verklaard (ziet IEDEREEN dit niet als totaal bizar?). En zeker, het werk waarbij soldaten vaak sterven, dient het Amerikaanse bedrijfsleven.
- Ook kunnen de hierboven beschreven handelingen gezien worden als 'werk voor iemand doen'. Amerikaanse overheidsfunctionarissen willen hun eigen handen niet vuil maken, dus laten ze jonge burgers het vuile werk voor hen opknappen.
Maar je zou kunnen zeggen dat ze door de overheid in ieder geval hoog aangeschreven staan vanwege deze zogenaamde 'dienst'. Welnee. We zullen slechts enkele voorbeelden uit de geschiedenis bekijken.
Op 4 augustus 1964 meldden Amerikaanse schepen die patrouilleerden in de Golf van Tonkin voor de kust van Vietnam, waar ze niets te maken hadden, dat ze beschoten waren. Het Congres en president Lyndon Johnson gebruikten dit 'incident' om de Golf van Tonkin-resolutie aan te nemen, waardoor de oorlog in Vietnam enorm escaleerde. Binnen enkele uren meldden de matrozen op het schip waarop naar verluidt werd beschoten dat er geen aanval had plaatsgevonden; wat ze hadden gezien waren 'spookbeelden' op hun radar. Toen Johnson dit hoorde, zou hij het volgende hebben gezegd: "Verdorie, die stomme, stomme matrozen schoten alleen maar op vliegende vissen". Respect, inderdaad!
Snel vooruit 42 jaar. In december 2006, nadat president George Bush een rondleiding had gehad door een klein, openbaar deel van het Walter Reed Medical Center, destijds de belangrijkste faciliteit van de regering voor gewonde veteranen, zei hij dit: 'We zijn ze alles verschuldigd wat we ze kunnen geven. Niet alleen als ze in gevaar zijn, maar ook als ze thuiskomen om ze te helpen zich aan te passen als ze wonden hebben, of om ze te helpen zich aan te passen na hun diensttijd.”
In februari 2007 werd een uiteenzetting over de faciliteit uitgezonden. Gewonde soldaten werden gedumpt in door kakkerlakken geteisterde kamers met rottende plafonds en zwarte schimmel op de muren. Sommige van deze veteranen, die niet in staat waren de afstand naar de cafetaria te lopen, kochten voedsel in restaurants en winkels dichter bij hun kamers, in het door misdaad geteisterde gebied van de stad waar Walter Reed was gevestigd, waardoor de problemen van knaagdieren en kakkerlakken die de veteranen werden gedwongen er tussen te leven. Het centrum werd in 2011 gesloten, niet vanwege de erbarmelijke omstandigheden daar, maar vanwege een vooraf opgesteld plan om het naar een andere locatie te verhuizen.
En wat betreft het geven van alles wat ze nodig hadden als ze in gevaar waren, ook dat is een mythe. In 2004 heeft Sp. Thomas Wilson stelde minister van Defensie Donald Rumsfeld deze vraag: “Waarom moeten wij soldaten lokale stortplaatsen doorzoeken op zoek naar stukjes schroot en aangetast ballistisch glas om onze voertuigen te bepantseren?” Er werd gemeld dat de menigte van ongeveer 2,300 aanwezige soldaten deze vraag toejuichte. Rumsfelds antwoord was op zijn best onoprecht: ‘Je gaat oorlog voeren met het leger dat je hebt, niet met het leger dat je zou willen of willen hebben.’ Omdat de oorlog in Irak een keuzeoorlog was, hadden zeker de nodige voorraden kunnen worden geleverd om de ingehuurde moordenaars en terroristen van de VS uit te rusten.
Maar met Veteranendag voor de deur, zetten we dat allemaal opzij! Laten we eens kijken naar de knappe soldaten in hun frisse uniformen terwijl ze in de parade door Main Street marcheren. Wij zullen opkomen voor het volkslied, dat lied ter ere van de vlag die profvoetballers 'niet respecteren' met gevaar voor hun carrière. We buigen onze hoofden voor een moment van stilte voor de 'gevallen soldaten', waarbij we voorbijgaan aan het feit dat hun dierbaren nog lang na het einde van de parade huilen. Daarna komen we samen met familie en vrienden voor het diner, met de vlag prominent in de etalage, wetende dat ook wij ons steentje hebben bijgedragen aan 'Old Glory'.
Is het werkelijk nodig dat er periodiek oppervlakkige uitingen van respect plaatsvinden voor de dode en verminkte Amerikaanse soldaten, die als ingehuurde wapens voor het Amerikaanse bedrijfsleven naar het buitenland worden gestuurd? Deze schrijver zal toegeven dat velen, zo niet de meeste, zich niet bewust zijn van hun ware missie totdat het te laat is en zij in een vreemd land onschuldige mensen vermoorden. Maar hij ziet niet hoe dit periodieke spektakels ter ere van hen vereist; Nog minder ziet hij het voordeel in het rekruteren van een nieuwe lichting jonge burgers om mensen over de hele wereld tot slachtoffer te maken, en zelf het slachtoffer te worden van de vrijwel voortdurende Amerikaanse bedrijfsoorlogen.
Misschien is het voorkomen van het ontstaan van toekomstige slachtoffers, door te weigeren deel te nemen aan oorlogsvoering door de overheid, wel eens de beste manier om veteranen te 'respecteren'.
Tenzij en totdat Amerikaanse burgers zich bewust worden van de misdaden tegen de menselijkheid die in hun naam worden gepleegd, zal de onuitsprekelijke tragedie van de Amerikaanse oorlogvoering, en alle onuitsprekelijke dood en verschrikkingen die daarmee gepaard gaan, voortduren.
