Door Brian Terrell
On oktober 9Ik was in de woestijn van Nevada met katholieke arbeiders van over de hele wereld voor een actie van gebed en geweldloos verzet op wat nu de Nevada National Security Site wordt genoemd, de testlocatie waar tussen 1951 en 1992 negenhonderdachtentwintig gedocumenteerde atmosferische en er vonden ondergrondse kernproeven plaats. Sinds het Alomvattend Kernstopverdrag en het schijnbare einde van de Koude Oorlog heeft de National Nuclear Security Administration, NNSA, de locatie in stand gehouden, waarbij de bedoeling van het verdrag werd omzeild met een verklaarde “missie om de voorraad in stand te houden zonder explosieve ondergrondse kernwapens.” testen.”
Drie dagen eerder kondigde de NNSA, alsof ze ons eraan wilde herinneren dat de testlocatie geen overblijfsel met uitsluitend historische betekenis is, aan dat eerder deze maand twee B-2 Stealth-bommenwerpers van de Whiteman Air Force Base in Missouri twee dummy B61-atoombommen hadden laten vallen. Op de site. “Het primaire doel van vliegtesten is het verkrijgen van betrouwbaarheid, nauwkeurigheid en prestatiegegevens onder operationeel representatieve omstandigheden”, aldus de NNSA-persbericht. “Dergelijke tests maken deel uit van het kwalificatieproces van huidige wijzigingen en levensverlengingsprogramma’s voor wapensystemen.
“De B61 is een cruciaal onderdeel van de Amerikaanse nucleaire triade en het uitgebreide afschrikmiddel”, aldus Brig. Generaal Michael Lutton, hoofdassistent-adjunct-administrateur van de NNSA voor militaire toepassingen. “De recente surveillancevluchttests tonen de toewijding van NNSA aan om ervoor te zorgen dat alle wapensystemen veilig, beveiligd en effectief zijn.”
Generaal Lutton en de NNSA leggen niet uit welke dreiging het testen van B61-atoombommen moet afschrikken. Het militair-industriële complex, inclusief de ‘levensverlengingsprogramma’s voor wapensystemen’ waaraan de VS de komende decennia een biljoen dollar willen uitgeven, is geen reactie op enige reële dreiging, maar bestaat alleen om zichzelf in stand te houden. Voor de publieke consumptie vereisen uitgaven van deze omvang echter een rechtvaardiging. De niet zo subtiele boodschap dat dit een “dry run” was van een nucleaire aanval op Rusland werd niet gemist door de media die het verhaal oppikten.
Kort nadat ik Nevada verliet, was ik in Moskou, Rusland, als onderdeel van een kleine delegatie die Voices for Creative Nonviolence uit de Verenigde Staten en het Verenigd Koninkrijk vertegenwoordigde. De daaropvolgende tien dagen hebben we in Moskou en Sint-Petersburg niets gezien van de massale oorlogsvoorbereidingen daar, waarover in de westerse media wordt bericht. We zagen geen teken van en niemand met wie we spraken wist iets van de breed gerapporteerde evacuatie van 10 miljoen Russen tijdens een civiele verdedigingsoefening. “Bereidt Poetin zich voor op WO III?” vroeg iemand uit Groot-Brittannië tabloid on oktober 14: “Na een storing in de communicatie tussen de VS en Rusland organiseerde het Kremlin de enorme oefenoefening voor noodsituaties – hetzij als machtsvertoon, hetzij als iets sinisters.” Deze oefening bleek een jaarlijkse evaluatie te zijn die brandweerlieden, ziekenhuispersoneel en politie routinematig uitvoeren om hun capaciteiten te evalueren om potentiële natuurrampen en door de mens veroorzaakte rampen te beheersen.
De afgelopen jaren heb ik veel van de grote steden ter wereld bezocht, en Moskou en Sint-Petersburg zijn de minst gemilitariseerde steden die ik ooit heb gezien. Als je bijvoorbeeld het Witte Huis in Washington DC bezoekt, kun je niet voorbijgaan aan het zien van geüniformeerde agenten van de geheime dienst met automatische wapens die langs het hek patrouilleren en de silhouetten van sluipschutters op het dak. Daarentegen zijn zelfs op het Rode Plein en het Kremlin, de zetel van de Russische regering, slechts enkele lichtbewapende politieagenten zichtbaar. Ze leken zich vooral bezig te houden met het geven van aanwijzingen aan toeristen.
Goedkoop reizen, overnachten in hostels, eten in cafetaria's en het nemen van het openbaar vervoer is een geweldige manier om welke regio dan ook te bezoeken en het gaf ons de kans om mensen te ontmoeten die we anders niet zouden hebben ontmoet. We volgden de contacten op die waren gelegd door vrienden die Rusland eerder hadden bezocht en we kwamen in een aantal Russische huizen terecht. We hebben wel enkele bezienswaardigheden, musea, kathedralen, een boottocht op de Neva, enz. bezocht, maar we hebben ook een daklozenopvangcentrum en kantoren van mensenrechtenorganisaties bezocht en een Quaker-bijeenkomst bijgewoond. Bij één gelegenheid werden we uitgenodigd om studenten van een taalschool in een formele setting toe te spreken, maar de meeste van onze ontmoetingen waren klein en persoonlijk en we luisterden meer dan praten.
Ik ben er niet zeker van dat de term ‘burgerdiplomatie’ nauwkeurig kan worden toegepast op wat we in Rusland hebben gedaan en ervaren. Wij alle vier, ik uit Iowa, Erica Brock uit New York, David Smith-Ferri uit Californië en Susan Clarkson uit Engeland, hoopten dat we, door Russische burgers te ontmoeten, betere betrekkingen tussen onze naties konden helpen bevorderen. Aan de andere kant, hoezeer de term ook suggereert dat we zelfs informeel handelden om de acties, belangen en beleidsmaatregelen van onze regeringen te verdedigen of uit te leggen, we waren geen diplomaten. Wij zijn niet naar Rusland gegaan met de bedoeling het beleid van onze landen jegens Rusland een menselijk gezicht te geven of op welke manier dan ook te rechtvaardigen. Er bestaat echter het gevoel dat de enige echte diplomatieke inspanningen die momenteel tussen de VS en de NAVO-landen worden geleverd, burgerinitiatieven zoals onze eigen kleine delegatie zijn. Wat het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken ‘diplomatie’ noemt, is eigenlijk agressie met een andere naam en het is de vraag of de VS in staat zijn tot echte diplomatie terwijl het Rusland omringt met militaire bases en ‘raketverdedigingssystemen’ en enorme militaire manoeuvres uitvoert nabij zijn grenzen.
Ik ben me bewust van de noodzaak om nederig te zijn en geen expertise te overdrijven of te claimen. Ons bezoek duurde nog geen twee weken en we zagen weinig van een uitgestrekt land. Onze gastheren herinnerden ons er voortdurend aan dat de levensstijl en opvattingen van Russen buiten de grootste steden van hun land anders zouden kunnen zijn dan die van hen. Toch is er zo weinig kennis over wat er vandaag de dag in Rusland gaande is, dat we moeten spreken over het weinige dat we te bieden hebben.
Hoewel we over veel cruciale kwesties een grote verscheidenheid aan standpunten hebben gehoord, lijkt er onder degenen die we hebben ontmoet consensus te bestaan over de onmogelijkheid van een oorlog tussen Rusland en de VS/NAVO. De oorlog die veel van onze politici en experts duidelijk als onvermijdelijk aan de horizon zien, is niet alleen onwaarschijnlijk, maar ook ondenkbaar voor het Russische volk met wie we hebben gesproken. Geen van hen denkt dat de leiders van onze landen zo gek zouden zijn dat ze zouden toelaten dat de spanningen tussen hen ons tot een nucleaire oorlog zouden leiden.
In de Verenigde Staten worden presidenten Bush en Obama vaak gecrediteerd voor ‘het voeren van de oorlog daar, zodat wij die hier niet hoeven te voeren’. In St. Petersburg bezochten we het Piskaya Memorial Park, waar honderdduizenden van de één miljoen slachtoffers van de Duitse belegering van Leningrad in massagraven liggen begraven. In de Tweede Wereldoorlog kwamen ruim 22 miljoen Russen om het leven, waarvan de meeste burgers. Russen weten, meer dan Amerikanen, dat de volgende wereldoorlog niet op een verafgelegen slagveld zal worden uitgevochten.
Russische studenten lachten om de grap: “Als de Russen niet proberen een oorlog uit te lokken, waarom hebben ze hun land dan midden tussen al deze Amerikaanse militaire bases geplaatst?” Maar ik vertelde hen spijtig dat veel Amerikanen, vanwege het zogenaamde exceptionisme van onze natie, er de humor niet van zouden inzien. Integendeel, een dubbele standaard wordt als normaal beschouwd. Wanneer Rusland reageert op militaire manoeuvres van de VS en zijn NAVO-bondgenoten aan zijn grenzen door zijn defensiebereidheid binnen zijn grenzen te vergroten, wordt dit gezien als een gevaarlijk teken van agressie. Deze zomer namen in Polen bijvoorbeeld duizenden Amerikaanse troepen deel aan militaire NAVO-manoeuvres, ‘Operatie Anakonda’ (zelfs gespeld met een ‘k’, een anaconda is een slang die zijn slachtoffer doodt door hem te omsingelen en dood te knijpen) en toen Rusland reageerde door zijn eigen troepen in Rusland uit te breiden; deze reactie werd als een bedreiging beschouwd. De opgeblazen stelling dat Rusland wellicht oefeningen op het gebied van de civiele bescherming zou uitvoeren, wekt het vermoeden dat Rusland zich voorbereidt op het lanceren van een Derde Wereldoorlog. Toch wordt een oefenronde, waarbij nep-atoombommen in Nevada worden afgeworpen, in het Westen niet gezien ‘als een machtsvertoon of iets sinisters’, maar alleen als een indicatie van een ‘toezegging om ervoor te zorgen dat alle wapensystemen veilig en beveiligd zijn. en effectief.”
De levensverlenging van onze planeet moet een universeel doel zijn. Om daar maar over te spreken, laat staan de rijkdom van een land in een programma van “levensverlengingsprogramma's voor wapensystemen” te stoppen, is niets minder dan waanzin. Het vertrouwen van onze Russische vrienden in ons collectieve gezond verstand en de standvastigheid van ons leiderschap, vooral in de nasleep van de recente verkiezingen, is een grote uitdaging. Ik ben nieuwe vrienden dankbaar voor de warmte en vrijgevigheid van hun welkom en ik hoop Rusland binnenkort weer te bezoeken. Hoe belangrijk en bevredigend deze ‘burgerdiplomatieke’ ontmoetingen ook zijn, we moeten deze vriendschappen eren door actief verzet te bieden tegen de arrogantie en het exceptionisme die de VS naar een oorlog zouden kunnen leiden die ons allemaal zou kunnen vernietigen.
