Oekraïne en de oorlogsmythe

Door Brad Wolf, World BEYOND War, Februari 26, 2022

Afgelopen 21 september, ter herdenking van de 40e verjaardag van de Internationale Dag van de Vrede, toen de Amerikaanse troepen zich terugtrokken uit Afghanistan, benadrukte onze lokale vredesorganisatie dat we meedogenloos nee zouden zeggen tegen de oproepen tot oorlog, dat die oproepen tot oorlog zouden komen nog een keer, en weldra.

Het duurde niet lang.

Het Amerikaanse militaire establishment en onze binnenlandse oorlogscultuur moeten altijd een schurk, een oorzaak, een oorlog hebben. Er moeten grote sommen geld worden uitgegeven, wapens moeten snel worden ingezet, mensen worden gedood, steden worden met de grond gelijk gemaakt.

Nu is Oekraïne de pion.

Sommigen halen hun schouders op en zeggen dat oorlog in onze botten zit. Hoewel agressie misschien deel uitmaakt van ons DNA, is het systematisch doden van georganiseerde oorlogsvoering dat niet. Dat is aangeleerd gedrag. Regeringen creëerden het, perfectioneerden het om hun rijken vooruit te helpen, en konden het niet bestendigen zonder de steun van zijn burgers.

En dus moeten wij, de burgers, worden bedrogen, gevoed met een verhaal, een mythe van schurken en rechtvaardige doelen. Een mythe van oorlogvoering. Wij zijn de "goeden", we doen geen kwaad, doden is nobel, het kwaad moet worden gestopt. Het verhaal is altijd hetzelfde. Alleen het slagveld en de 'slechten' veranderen. Soms, zoals in het geval van Rusland, worden de 'slechte' gewoon gerecycled en opnieuw gebruikt. Amerika heeft de afgelopen twintig jaar elke dag een soeverein land gebombardeerd, in Irak, Afghanistan, Somalië en Jemen. Toch maakt dat nooit deel uit van het verhaal dat we onszelf vertellen.

Sinds de val van de Sovjet-Unie hebben we de NAVO gebruikt om Rusland te omsingelen. Ons leger en dat van onze NAVO-bondgenoten - tanks en kernraketten en straaljagers - zijn op een provocerende en destabiliserende manier tegen de Russische grens opgetrokken. Ondanks de garanties dat de NAVO niet zou uitbreiden naar landen uit het voormalige Sovjetblok, hebben we dat toch gedaan. We bewapenden Oekraïne, minimaliseerden diplomatieke oplossingen zoals het Minsk-protocol, speelden een rol in de staatsgreep van 2014 die de regering daar verdreef en installeerden een pro-westerse.

Hoe zouden we reageren als de Russen massaal langs de Canadese grens zouden liggen? Als de Chinezen voor de kust van Californië oorlogsoefeningen zouden houden? In 1962, toen de Sovjets raketten in Cuba installeerden, was onze verontwaardiging zo groot dat we de wereld op de rand van een nucleaire oorlog brachten.

Onze lange geschiedenis van het assimileren van andere landen in het onze, van inmenging in buitenlandse verkiezingen, van het omverwerpen van regeringen, het binnenvallen van andere landen, van marteling, laat ons weinig ruimte om te spreken wanneer anderen het internationaal recht schenden. Maar het lijkt onze regering, onze nieuwsmedia en onszelf er niet van te weerhouden de oorlogsmythe van Amerikanen als de goeden en alle anderen als slechten te herhalen. Het is ons verhaal voor het slapengaan geworden, een verhaal dat een nachtmerrie zaait.

We zijn op dit punt van gevaar in Oost-Europa beland omdat we het vermogen hebben verloren om de wereld door de ogen van een ander te zien. We zien met de ogen van een soldaat, een Amerikaanse soldaat, geen burger. We hebben toegestaan ​​dat militair gedrag ons menselijk gedrag bepaalt, en dus wordt onze kijk vijandig, ons denken oorlogszuchtig, ons wereldbeeld vol vijanden. Maar in een democratie zijn het de burgers die moeten regeren, niet de soldaten.

En toch creëren een niet-aflatende stroom propaganda, een perverse vertelling van onze geschiedenis en de verheerlijking van oorlog een militaristische mentaliteit in veel te veel van ons. Het wordt dus onmogelijk om het gedrag van andere naties te begrijpen, om hun angsten, hun zorgen te begrijpen. We kennen alleen ons eigen gecreëerde verhaal, onze eigen mythe, we geven alleen om onze eigen zorgen en zijn dus voor altijd in oorlog. We worden provocateurs in plaats van vredestichters.

Militaire agressie moet worden gestopt, internationale wetteloosheid moet worden veroordeeld, territoriale grenzen moeten worden gerespecteerd en mensenrechtenschendingen moeten worden vervolgd. Om dat te doen, moeten we het gedrag dat we beweren te waarderen, zo doen dat het in ieder van ons en in de rest van de wereld wordt aangeleerd. Alleen dan zullen er maar weinig overtreders zijn die echt geïsoleerd zijn, niet in staat zijn om in de internationale arena te functioneren en daardoor verhinderd worden hun onwettige doelen te bereiken.

De Oekraïne zou geen invasie door Rusland moeten ondergaan. En Rusland had zijn veiligheid niet mogen laten bedreigen door de uitbreiding en bewapening van de NAVO. Zijn we echt niet in staat om deze problemen op te lossen zonder elkaar af te slachten? Is ons intellect zo beperkt, ons geduld zo kort, onze menselijkheid zo gestremd dat we herhaaldelijk naar het zwaard moeten grijpen? Oorlog is niet genetisch geworteld in onze botten, en deze problemen zijn niet door God geschapen. We hebben ze gemaakt, en de mythen eromheen, en dus kunnen we ze ongedaan maken. We moeten dit geloven als we willen overleven.

Brad Wolf is een voormalig advocaat, professor en decaan van het Community College. Hij is mede-oprichter van Peace Action of Lancaster, een filiaal van Peace Action.org.