Door David Swanson
Eerst vertellen ze je waar je denkt dat de oorlogen voor zijn. Ze zijn bedoeld voor bescherming tegen kwade vijanden, voor het verspreiden van democratie en mensenrechten.
Dan ontdek je dat dat niet zo was. De kwade vijanden waren eigenlijk menselijke wezens en geen bedreiging. De oorlogen tegen het terrorisme hebben veel meer vijanden gecreëerd en het terrorisme wijd en zijd verspreid. Ze hebben eerder bedreigd dan beschermd. Ze hebben de democratie in binnen- en buitenland beschadigd. Ze hebben de mensenrechten geschonden en hun schending genormaliseerd.
Vervolgens vertellen ze je dat je de oorlogen gaande moet houden ter wille van de arme dwazen die erin zijn gestuurd en er weer uit komen met PTSD, hersenletsel, moreel letsel en zelfmoordneigingen. Als je niet voor het schaden van meer troepen bent, ben je 'tegen' de troepen.
Dan ontdek je dat dit allemaal een verdraaide leugen is, dat deze eenzijdige slachtpartijen, die zelfs de agressors zo verwoesten, geen voordelen hebben, dat mensen steeds beter betalende, bevredigender en minder milieuvernietigende banen zouden kunnen krijgen in vreedzame industrieën voor minder financiële middelen. , morele en maatschappelijke kosten. Het blijkt dat de oorlogen bedoeld zijn voor wapenwinsten, controle over hulpbronnen, politieke overheersing en sadisme.
Dan vertellen ze je dat het helemaal niet jouw recht is om er een mening over te hebben, dat de troepen zelf kunnen beslissen waar de oorlogen voor dienen. Zelfs met terugwerkende kracht kunnen ze gewoon een paar leuke dingen kiezen om te zeggen dat de oorlogen daarvoor waren. En de oorlogen kunnen voor elke persoon om verschillende dingen gaan. Het is een kwestie van persoonlijke voorkeur.
Als je me niet gelooft, kijk dan eens naar de hashtag #WhatIFoughtFor, waarop Coleen Rowley mij heeft gewezen en die is gemaakt door een “mensenrechtenorganisatie”. Eén man verklaart dat hij voor zijn gezin heeft gevochten. Dat is leuk. Hoeveel prettiger is het voor hem om van zijn familie te houden dan voor hem om bereid te zijn te moorden en te vernietigen voor een hoger salaris voor de CEO van Lockheed Martin, of voor de oprichting van ISIS, of voor het veranderen van Libië in een hel op aarde, of voor het de opmars van de klimaatverandering, of voor een van de andere feitelijke resultaten.
Anderen verklaren dat ze hebben gevochten zodat een bepaalde collaborateur of vluchteling de hel kon ontvluchten die hun gevechten hadden veroorzaakt of waaraan ze hadden bijgedragen. Dat is ook leuk. Veteranengroepen die vriendelijkheid jegens vluchtelingen bevorderen zijn beslist beter dan veteranengroepen die haat jegens vluchtelingen bevorderen. Maar hoe zit het met het idee om een einde te maken aan de oorlogen die vluchtelingen creëren? Hoe zit het met de miljoenen doden, gewonden, getraumatiseerden en daklozen voor elke charismatische vluchteling waarvan iemand beweert dat hij of zij op de een of andere manier voor hen heeft gevochten?
En als veteranen simpelweg mogen verklaren waarvoor ze hebben gevochten, wat zal de veteranen onder de fascisten die naar Charlottesville komen er dan van weerhouden te verklaren dat ze voor de blanke suprematie hebben gevochten? Ze zullen voor die bewering zeker luidere microfoons krijgen dan welke leden van Veterans For Peace dan ook. En als de tegenstellingen tussen degenen die zeggen dat ze voor genocide hebben gevochten en degenen die zeggen dat ze voor vrouwenrechten hebben gevochten, worden verergerd door degenen die hebben gevochten voor iets bijzonder aardigs over hun eigen familie, stad of non-profitfinancier, wat gebeurt er dan met het publieke begrip?
Als oorlog eenmaal wordt opgevat als een situatie die geen daadwerkelijke rechtvaardiging heeft, maar eerder als een situatie die zoveel verschillende rechtvaardigingen heeft als de deelnemers, wat als het bij iemand opkomt om te suggereren dat oorlog misschien helemaal niet te rechtvaardigen is?
