De persistentie van pinkerisme

Door David Swanson, World BEYOND War, November 12, 2021

Ik ben oud genoeg om me te herinneren dat je een toespraak over oorlog en vrede niet kon houden zonder dat er talloze redelijke en niet zo redelijke vragen over 9/11 werden gesteld (elk vergezeld van een stapel dvd's en flyers die aan je werden gepresenteerd als een openbaring van boven). Er was een lange periode dat je kon rekenen op de onvermijdelijke vraag over 'piekolie'. Ik ben er genoeg geweest om te weten dat je niet kunt praten met vredelievende mensen zonder een vraag over het creëren van een Ministerie van Vrede, of met niet-vredesgerichte mensen zonder een vraag te stellen over goede humanitaire oorlogen tegen irrationele buitenlanders die dat wel kunnen' beredeneerd worden met, of helemaal geen groep in de Verenigde Staten en sommige andere landen zonder “Hoe zit het met Hitler?”, of tegen een zelfgekozen publiek bij een vredesevenement zonder de vraag waarom de andere kamers zijn onevenredig oud, wit en middenklasse. De voorspelbare vragen vind ik niet erg. Ze lieten me mijn antwoorden verfijnen, mijn geduld oefenen en de onvoorspelbare vragen waarderen wanneer ze komen. Maar mijn God, als mensen niet stoppen met het uit de hand gelopen Pinkerisme, trek ik misschien al mijn haar uit.

'Maar verdwijnt de oorlog niet? Steven Pinker bewees dat.”

Nee. Dat deed hij niet. En het kon niet. Oorlog kan niet vanzelf ontstaan ​​of verdwijnen. Mensen moeten oorlog laten uitbreiden of voortzetten of afnemen. En ze laten het niet dalen. En dit is van belang, want tenzij we de noodzaak erkennen van menselijk handelen om oorlog af te schaffen, zal oorlog ons afschaffen; want tenzij we de verschrikkelijk onvreedzame tijd waarin we leven erkennen, zullen we niet geven om of optreden namens de slachtoffers; want als we ons voorstellen dat de oorlog zal verdwijnen terwijl de militaire uitgaven gestaag door het dak stijgen, zullen we ons waarschijnlijk voorstellen dat militarisme niet relevant is voor of zelfs maar bijdraagt ​​aan vrede; omdat een verkeerd begrip van het verleden als fundamenteel anders en universeel gewelddadiger kan en zal leiden tot verontschuldigende immorele acties die veroordeeld moeten worden als we het beter willen doen; en omdat zowel Pinkerisme als militarisme worden ondersteund door dezelfde uitzonderlijke onverdraagzaamheid - als je gelooft dat de mensen van de Krim die stemmen om zich weer bij Rusland aan te sluiten de meest gewelddadige misdaad tot nu toe is deze eeuw, zul je waarschijnlijk ook geloven dat een dreigende oorlog tegen China goed is voor kinderen en andere levende wezens (maar telt niet als oorlog).

Er zijn serieuze kritieken op Pinker's geweest Betere engelen van onze natuur sinds dag 1. Een van mijn favorieten in het begin was van Edward Herman en David Peterson. Een recente collectie heet De duistere engelen van onze natuur. Maar mensen die de Pinkerisme-vraag stellen, lijken nooit te hebben gedacht dat iets wat Pinker beweerde ook maar in twijfel werd getrokken, laat staan ​​grondig ontkracht door talloze professionele historici. Ik denk dat dit deels komt omdat Pinker een slimme kerel is en een goede schrijver (hij heeft andere boeken die ik leuk vind, niet leuk vind en waar ik gemengde meningen over heb), deels omdat we allemaal weten dat langetermijntrends het tegenovergestelde kunnen zijn van wat we denken (en in het bijzonder dat Amerikaanse bedrijfsmedia valse overtuigingen wekken in stijgende misdaadcijfers door simpelweg ‘nieuwsshows’ te vullen met misdaad), deels omdat uitzonderlijkheid creëert bepaalde oogkleppen, en vooral omdat mensen van kinds af aan hebben geleerd te geloven in westerse kapitalistische vooruitgang en ze er graag in geloven.

Pinker ziet niet alle mogelijke feiten in zijn hele boek verkeerd, maar zijn algemene conclusies zijn allemaal ofwel fout, ofwel onbewezen. Zijn selectieve gebruik van statistieken, uitgebreid gedocumenteerd via de bovenstaande links, wordt gedreven door twee overlappende doelen. Een daarvan is om het verleden dramatisch gewelddadiger te maken dan het heden. De andere is om de niet-westerse cultuur dramatisch gewelddadiger te maken dan de westerse. Het geweld van de Azteken is dus gebaseerd op weinig meer dan Hollywood-films, terwijl het geweld van het Pentagon gebaseerd is op gegevens die zijn goedgekeurd door het Pentagon. Het resultaat is Pinkers overeenkomst met de Amerikaanse academische fantasie dat de... massaslachtingen van de afgelopen 75 jaar vormen een grote periode van vrede. In werkelijkheid zijn de ongekende oorlogsdoden, gewonden, trauma's, vernietiging en door oorlog veroorzaakte dakloosheid van de 20e eeuw doorgedrongen tot in de 21e.

Hoe u de schade van oorlogen karakteriseert, hangt af van of u ervoor kiest om niet-onmiddellijke sterfgevallen (latere zelfmoorden en sterfgevallen door verwondingen en ontbering en milieuverontreiniging als gevolg van oorlogen) op te nemen, en of u ervoor kiest om dood en lijden op te nemen die voorkomen hadden kunnen worden met de middelen die aan de oorlogen zijn besteed. Zelfs als u bereid bent mee te gaan met de meest geloofwaardige studies over onmiddellijke sterfgevallen, zijn het slechts schattingen; en je hebt geluk als je zelfs geloofwaardige schattingen kunt krijgen over minder onmiddellijke oorlogsmoorden. Maar we kunnen zeker genoeg zijn om te weten dat Pinkers portret van de verdamping van de oorlog op zijn eigen voorwaarden onzin is.

Ik denk dat het belangrijk voor ons is om rekening te houden met de dood en het lijden veroorzaakt door sancties en economisch onrecht en vernietiging van het milieu, of Pinker dat nu doet of niet, en of we zulke dingen al dan niet als "geweld" bestempelen. Het instituut oorlog richt veel meer schade aan dan alleen oorlogen. Ik vind het ook nogal krankzinnig om geen rekening te houden met de steeds groter risico van een nucleaire apocalyps die niet zou bestaan ​​zonder oorlog en alle "vooruitgang" die is geboekt in de manier waarop deze wordt gevoerd en bedreigd.

Maar ik denk dat we vooral moeten erkennen dat de rooskleurige wereld van vrede en geweldloosheid waarin Pinker zich verbeeldt in feite 100% mogelijk is als en alleen als we ervoor werken.