Door David Swanson, World BEYOND War, Augustus 1, 2022
Toen New York City onlangs een groteske video uitbracht waarin werd uitgelegd dat je tijdens een nucleaire oorlog binnen moet blijven, was de reactie van de bedrijfsmedia vooral niet verontwaardigd over de aanvaarding van een dergelijk lot of de domheid om mensen te vertellen: "Je hebt heb dit!” alsof ze de apocalyps zouden kunnen overleven door met Netflix te cocoonen, maar eerder spot met het idee dat er een nucleaire oorlog zou kunnen plaatsvinden. Uit peilingen in de VS over de grootste zorgen van mensen blijkt dat 1% van de mensen zich het meest zorgen maakt over het klimaat en 0% het meest bezorgd is over een nucleaire oorlog.
Toch hebben de VS gewoon illegaal kernwapens in een 6e natie geplaatst (en vrijwel niemand in de VS kan het noemen of de andere vijf waar de VS al illegaal kernwapens in had), terwijl Rusland praat over het plaatsen van kernwapens in een ander land, en de twee regeringen met de meeste kernwapens praten in toenemende mate - publiekelijk en privé - over een nucleaire oorlog. De wetenschappers die de dag des oordeels bijhouden denken dat het risico groter is dan ooit. Er is een algemene consensus dat het de moeite waard is om wapens naar Oekraïne te verzenden met het risico van een nucleaire oorlog - wat 'het' ook mag zijn. En, in ieder geval binnen het hoofd van de Amerikaanse voorzitter van het Huis Nancy Pelosi, zijn de stemmen unaniem dat een reis naar Taiwan ook de moeite waard is.
Trump heeft de overeenkomst met Iran verscheurd en Biden heeft er alles aan gedaan om dat zo te houden. Toen Trump voorstelde om met Noord-Korea te gaan praten, werden de Amerikaanse media gek. Maar het is de regering die het hoogtepunt bereikte van de voor inflatie gecorrigeerde militaire uitgaven, het record vestigde voor het aantal gelijktijdig gebombardeerde landen, en de oorlogvoering met robotvliegtuigen uitvond (die van Barack Obama) waarnaar men nu pijnlijk moet verlangen, aangezien hij de belachelijke -maar-beter-dan-oorlog Iran-deal, weigerde Oekraïne te bewapenen en had geen tijd om een oorlog met China op gang te brengen. De bewapening van Oekraïne door Trump en Biden heeft meer gedaan voor de kansen om u te verdampen dan wat dan ook, en alles wat minder is dan totale oorlogszucht door Biden is begroet met bloeddorstig gehuil door uw vriendelijke zakelijke Amerikaanse nieuwsuitzendingen.
Ondertussen ziet niemand het aankomen, precies zoals de mensen van Hiroshima en Nagasaki, en de cavia-menselijke bewoners van de veel grotere nucleaire experimenten op de eilanden in de Stille Oceaan, en de downwinders overal. En meer nog, mensen zijn getraind om er absoluut van overtuigd te zijn dat ze niets kunnen doen om dingen te veranderen als ze zich bewust worden van een probleem. Het is dus opmerkelijk hoeveel moeite degenen die enige aandacht schenken, leveren, bijvoorbeeld:
Staak het vuur en onderhandel over vrede in Oekraïne
Raak niet in een oorlog met China verzeild
Wereldwijd beroep op negen nucleaire regeringen
Zeg nee tegen Nancy Pelosi's gevaarlijke reis naar Taiwan
VIDEO: Kernwapens wereldwijd en lokaal afschaffen - een webinar
12 juni Anti-nucleaire legacy-video's
Een nucleaire oorlog onschadelijk maken
2 augustus: Webinar: Wat zou een nucleaire oorlog met Rusland en China kunnen veroorzaken?
5 augustus: 77 jaar later: elimineer kernwapens, niet het leven op aarde
6 augustus: “The Day After” filmvertoning en discussie
9 augustus: Herdenking Hiroshima-Nagasaki Dag 77e verjaardag
Seattle komt bijeen voor nucleaire afschaffing
Een beetje achtergrondinformatie over Hiroshima en Nagasaki:
De kernwapens hebben geen levens gered. Ze namen levens, mogelijk 200,000 van hen. Ze waren niet bedoeld om levens te redden of de oorlog te beëindigen. En ze hebben de oorlog niet beëindigd. De Russische invasie deed dat. Maar de oorlog zou hoe dan ook eindigen, zonder een van die dingen. Het strategische bombardementenonderzoek van de Verenigde Staten concludeerde dat, “... zeker vóór 31 december 1945, en naar alle waarschijnlijkheid vóór 1 november 1945, zou Japan zich hebben overgegeven, zelfs als de atoombommen niet waren gevallen, zelfs als Rusland niet aan de oorlog was begonnen, en zelfs als er geen invasie was geweest. was gepland of overwogen.”
Een andersdenkende die vóór de bombardementen dezelfde mening had geuit aan de minister van Oorlog en, naar eigen zeggen, aan president Truman, was generaal Dwight Eisenhower. Onderminister van Marine Ralph Bard, voorafgaand aan de bombardementen, drong erop aan Japan een waarschuwing krijgen. Lewis Strauss, adviseur van de secretaris van de marine, ook voorafgaand aan de bombardementen, aanbevolen opblazen een bos in plaats van een stad. Generaal George Marshall blijkbaar overeengekomen met dat idee. Atoomwetenschapper Leo Szilard georganiseerde wetenschappers om de president een verzoekschrift in te dienen tegen het gebruik van de bom. Atoomwetenschapper James Franck organiseerde wetenschappers wie pleitte het behandelen van atoomwapens als een civiele beleidskwestie, niet alleen als een militaire beslissing. Een andere wetenschapper, Joseph Rotblat, eiste een einde aan het Manhattan-project en nam ontslag toen het niet werd beëindigd. Uit een peiling onder de Amerikaanse wetenschappers die de bommen hadden ontwikkeld, die werden genomen voordat ze werden gebruikt, bleek dat 83% een atoombom wilde die publiekelijk werd gedemonstreerd voordat er een op Japan werd gedropt. Het Amerikaanse leger hield die peiling geheim. Generaal Douglas MacArthur hield op 6 augustus 1945, voorafgaand aan het bombardement op Hiroshima, een persconferentie om aan te kondigen dat Japan al verslagen was.
De voorzitter van de gezamenlijke stafchefs, admiraal William D. Leahy, zei in 1949 boos dat Truman hem had verzekerd dat alleen militaire doelen zouden worden gebombardeerd, geen burgers. “Het gebruik van dit barbaarse wapen in Hiroshima en Nagasaki was van geen enkele materiële hulp in onze oorlog tegen Japan. De Japanners waren al verslagen en klaar om zich over te geven', zei Leahy. Militaire topfunctionarissen die vlak na de oorlog zeiden dat de Japanners zich snel zouden hebben overgegeven zonder de nucleaire bombardementen, waren onder meer generaal Douglas MacArthur, generaal Henry "Hap" Arnold, generaal Curtis LeMay, generaal Carl "Tooey" Spaatz, admiraal Ernest King, admiraal Chester Nimitz , admiraal William "Bull" Halsey en brigadegeneraal Carter Clarke. Zoals Oliver Stone en Peter Kuznick samenvatten, zeven van de acht vijfsterrenofficieren van de Verenigde Staten die hun laatste ster ontvingen in de Tweede Wereldoorlog of net daarna - generaals MacArthur, Eisenhower en Arnold, en admiraals Leahy, King, Nimitz en Halsey - verwierp in 1945 het idee dat de atoombommen nodig waren om de oorlog te beëindigen. "Helaas is er echter weinig bewijs dat ze hun zaak met Truman voor de feiten hebben aangedrongen."
Op 6 augustus 1945 loog president Truman op de radio dat er een atoombom was gedropt op een legerbasis in plaats van op een stad. En hij rechtvaardigde het, niet als bespoediging van het einde van de oorlog, maar als wraak op Japanse overtredingen. "Dhr. Truman juichte”, schreef Dorothy Day. Weken voordat de eerste bom viel, op 13 juli 1945, had Japan een telegram naar de Sovjet-Unie gestuurd waarin het de wens uitdrukte zich over te geven en de oorlog te beëindigen. De Verenigde Staten hadden de Japanse codes gebroken en het telegram gelezen. Truman verwees in zijn dagboek naar 'het telegram van de Japanse keizer waarin hij om vrede vroeg'. President Truman was al drie maanden voor Hiroshima via Zwitserse en Portugese kanalen op de hoogte gebracht van Japanse vredesvoornemens. Japan maakte alleen bezwaar tegen onvoorwaardelijke overgave en het opgeven van zijn keizer, maar de Verenigde Staten bleven op die voorwaarden staan tot nadat de bommen waren gevallen, waarna het Japan toestond zijn keizer te behouden. Dus de wens om de bommen te laten vallen, heeft de oorlog mogelijk verlengd. De bommen hebben de oorlog niet verkort.
Presidentieel adviseur James Byrnes had Truman verteld dat het laten vallen van de bommen de Verenigde Staten in staat zou stellen "de voorwaarden voor het beëindigen van de oorlog te dicteren". Minister van Marine James Forrestal schreef in zijn dagboek dat Byrnes "het meest bezorgd was om de Japanse affaire af te ronden voordat de Russen binnenkwamen." Truman schreef in zijn dagboek dat de Sovjets zich voorbereidden op een mars tegen Japan en 'Fini Japs als dat gebeurt'. De Sovjet-invasie was gepland voorafgaand aan de bommen, niet door hen besloten. De Verenigde Staten hadden al maanden geen plannen om binnen te vallen, en geen plannen op de schaal om het aantal levens te riskeren dat Amerikaanse schoolleraren je zullen vertellen dat ze zijn gered. Het idee dat een massale Amerikaanse invasie op handen was en het enige alternatief voor het vernietigen van steden, zodat het vernietigen van steden enorme aantallen Amerikaanse levens redde, is een mythe. Historici weten dit, net zoals ze weten dat George Washington geen houten tanden had of altijd de waarheid sprak, en dat Paul Revere niet alleen reed, en dat de toespraak van de slaveneigenaar Patrick Henry over vrijheid decennia na zijn dood werd geschreven, en Molly Pitcher bestond niet. Maar de mythen hebben hun eigen kracht. Levens zijn trouwens niet het unieke bezit van Amerikaanse soldaten. Japanners hadden ook levens.
Truman gaf opdracht om de bommen te laten vallen, één op Hiroshima op 6 augustus en een ander type bom, een plutoniumbom, die het leger ook wilde testen en demonstreren, op Nagasaki op 9 augustus. Het bombardement op Nagasaki werd opgeschoven van de 11th naar de 9th om de kans te verkleinen dat Japan zich als eerste overgeeft. Ook op 9 augustus vielen de Sovjets de Japanners aan. Gedurende de volgende twee weken doodden de Sovjets 84,000 Japanners terwijl ze 12,000 van hun eigen soldaten verloren, en de Verenigde Staten bleven Japan bombarderen met niet-nucleaire wapens - Japanse steden in brand gestoken, zoals het vóór 6 augustus met zoveel van Japan had gedaanth dat, toen het tijd was om twee steden te kiezen om te vernietigen, er niet veel meer over waren om uit te kiezen. Toen gaven de Japanners zich over.
Dat er reden was om kernwapens te gebruiken is een mythe. Dat er weer reden zou kunnen zijn om kernwapens te gebruiken, is een mythe. Dat we een aanzienlijk verder gebruik van kernwapens kunnen overleven, is een mythe - GEEN "openbare dienstaankondiging". Dat er een reden is om kernwapens te produceren, ook al zul je ze nooit gebruiken, is te dom om zelfs maar een mythe te zijn. En dat we voor altijd het bezit en de verspreiding van kernwapens kunnen overleven zonder dat iemand ze opzettelijk of per ongeluk gebruikt, is pure waanzin.
Waarom doen Amerikaanse geschiedenisleraren vandaag op Amerikaanse basisscholen - in 2022! – kinderen vertellen dat er atoombommen op Japan zijn gedropt om levens te redden – of liever “de bom” (enkelvoud) om Nagasaki niet te noemen? Onderzoekers en professoren hebben het bewijsmateriaal 75 jaar lang uitgegoten. Ze weten dat Truman wist dat de oorlog voorbij was, dat Japan zich wilde overgeven, dat de Sovjet-Unie op het punt stond binnen te vallen. Ze hebben alle weerstand gedocumenteerd tegen de bombardementen binnen het Amerikaanse leger en de regering en de wetenschappelijke gemeenschap, evenals de motivatie om bommen te testen waar zoveel werk en kosten in waren gestoken, evenals de motivatie om de wereld te intimideren en in het bijzonder de Sovjets, evenals het open en schaamteloos plaatsen van nul waarde aan Japanse levens. Hoe zijn zulke krachtige mythen ontstaan dat de feiten worden behandeld als stinkdieren op een picknick?
In het boek van Greg Mitchell uit 2020, Het begin of het einde: hoe Hollywood - en Amerika - leerden te stoppen met piekeren en van de bom te houden, we hebben een verslag van het maken van de MGM-film uit 1947, Het begin of het einde, die zorgvuldig werd gevormd door de Amerikaanse regering om onwaarheden te promoten. De film is gebombardeerd. Het verloor geld. Het ideaal voor een lid van het Amerikaanse publiek was duidelijk niet om naar een echt slechte en saaie pseudo-documentaire te kijken met acteurs die de wetenschappers en oorlogsstokers speelden die een nieuwe vorm van massamoord hadden voortgebracht. De ideale actie was elke gedachte aan de zaak te vermijden. Maar degenen die er niet omheen konden, kregen een glanzende mythe op het grote scherm te zien. Jij kan bekijk het gratis online, en zoals Mark Twain zou hebben gezegd, het is elke cent waard.
De film begint met wat Mitchell beschrijft als het geven van eer aan het VK en Canada voor hun rol bij het produceren van de death machine - zogenaamd een cynisch, maar vervalst middel om een grotere markt voor de film aan te spreken. Maar het lijkt echt meer de schuld te geven dan te crediteren. Dit is een poging om de schuld te verspreiden. De film springt snel over om Duitsland de schuld te geven van een onmiddellijke dreiging om de wereld te vernietigen als de Verenigde Staten het niet eerst hebben vernietigd. (Je kunt tegenwoordig echt moeite hebben om jonge mensen te laten geloven dat Duitsland zich vóór Hiroshima had overgegeven, of dat de Amerikaanse regering in 1944 wist dat Duitsland in 1942 het onderzoek naar atoombommen had opgegeven.) lijst van wetenschappers van over de hele wereld. Dan suggereert een ander personage dat de goeden de oorlog aan het verliezen zijn en beter opschieten en nieuwe bommen uitvinden als ze die willen winnen.
Keer op keer wordt ons verteld dat grotere bommen vrede zullen brengen en oorlog zullen beëindigen. Een imitator van Franklin Roosevelt voert zelfs een Woodrow Wilson-act uit en beweert dat de atoombom alle oorlogen zou kunnen beëindigen (iets wat een verrassend aantal mensen zelfs gelooft, zelfs in het licht van de afgelopen 75 jaar van oorlogen, die sommige Amerikaanse professoren beschrijven als de Grote Vrede). Er wordt ons verteld en volledig verzonnen onzin getoond, zoals dat de VS pamfletten op Hiroshima hebben gedropt om mensen te waarschuwen (en gedurende 10 dagen - "Dat is 10 dagen meer waarschuwing dan ze ons in Pearl Harbor gaven", zegt een personage) en dat de Japanners schoten op het vliegtuig toen het zijn doel naderde. In werkelijkheid hebben de VS nooit een enkele folder op Hiroshima laten vallen, maar hebben ze - op goede SNAFU-manier - tonnen folders op Nagasaki laten vallen de dag nadat Nagasaki werd gebombardeerd. Ook sterft de held van de film door een ongeluk terwijl hij aan de bom sleutelt om hem gebruiksklaar te maken - een dapper offer voor de mensheid namens de echte slachtoffers van de oorlog - de leden van het Amerikaanse leger. De film beweert ook dat de gebombardeerde mensen "nooit zullen weten wat hen overkwam", ondanks het feit dat de filmmakers wisten van het pijnlijke lijden van degenen die langzaam stierven.
Een mededeling van de filmmakers aan hun adviseur en redacteur, generaal Leslie Groves, omvatte de volgende woorden: "Elke implicatie die de neiging heeft om het leger er dwaas uit te laten zien, zal worden geëlimineerd."
De belangrijkste reden waarom de film dodelijk saai is, denk ik, is niet dat films hun actiescènes 75 jaar lang elk jaar hebben versneld, kleur hebben toegevoegd en allerlei soorten shock-apparaten hebben bedacht, maar simpelweg de reden waarom iemand de bom zou moeten denken die de personages waar iedereen het over heeft over de hele lengte van de film is een groot probleem wordt weggelaten. We zien niet wat het doet, niet vanaf de grond, alleen vanuit de lucht.
Mitchells boek lijkt een beetje op het kijken naar het maken van worst, maar ook een beetje op het lezen van de transcripties van een commissie die een deel van de Bijbel in elkaar heeft geknutseld. Dit is een oorsprongsmythe van de Global Policeman in wording. En het is lelijk. Het is zelfs tragisch. Het idee voor de film kwam van een wetenschapper die wilde dat mensen het gevaar begrepen, niet de vernietiging verheerlijken. Deze wetenschapper schreef aan Donna Reed, die aardige dame die in het huwelijksbootje stapt met Jimmy Stewart Het is een Wonderful Life, en ze kreeg de bal aan het rollen. Daarna rolde het 15 maanden lang rond een sijpelende wond en voilà, er ontstond een filmische drol.
Er was nooit sprake van de waarheid. Het is een film. Jij verzint dingen. En je verzint het allemaal in één richting. Het script voor deze film bevatte soms allerlei onzin die niet blijvend was, zoals de nazi's die de Japanners de atoombom gaven - en de Japanners die een laboratorium opzetten voor nazi-wetenschappers, precies zoals in de echte wereld op dit moment. het Amerikaanse leger was bezig met het opzetten van laboratoria voor nazi-wetenschappers (om nog maar te zwijgen van het gebruik van Japanse wetenschappers). Dit is allemaal niet belachelijker dan De man in het hoge kasteel, om een recent voorbeeld te nemen van 75 jaar van dit spul, maar dit was vroeg, dit was baanbrekend. Onzin die niet in deze film terecht is gekomen, niet iedereen geloofde en gaf tientallen jaren les aan studenten, maar had dat gemakkelijk kunnen doen. De filmmakers gaven de uiteindelijke montagecontrole aan het Amerikaanse leger en het Witte Huis, en niet aan de wetenschappers die scrupules hadden. Veel goede en gekke stukjes stonden tijdelijk in het script, maar werden weggesneden omwille van goede propaganda.
Als het een troost is, het had erger kunnen zijn. Paramount was in een nucleaire wapenwedloop met MGM en nam Ayn Rand in dienst om het hyperpatriottisch-kapitalistische script op te stellen. Haar slotzin was: "De mens kan het universum gebruiken, maar niemand kan de mens in bedwang houden." Gelukkig voor ons allemaal is het niet gelukt. Helaas, ondanks John Hersey's Een Bell Adano een betere film zijn dan Het begin of het einde, zijn best verkochte boek over Hiroshima sprak geen enkele studio aan als een goed verhaal voor filmproductie. Helaas, Dr. Strangelove zou pas in 1964 verschijnen, toen velen klaar waren om toekomstig gebruik van "de bom" in twijfel te trekken, maar niet in het verleden, waardoor alle twijfels over toekomstig gebruik nogal zwak waren. Deze relatie met kernwapens loopt parallel met oorlogen in het algemeen. Het Amerikaanse publiek kan alle toekomstige oorlogen in twijfel trekken, en zelfs die oorlogen waarvan het de afgelopen 75 jaar heeft gehoord, maar niet de Tweede Wereldoorlog, waardoor alle twijfels over toekomstige oorlogen zwak zijn. In recente peilingen blijkt zelfs dat het Amerikaanse publiek een afschuwelijke bereidheid heeft om toekomstige nucleaire oorlogen te steunen.
Destijds Het begin of het einde werd gescript en gefilmd, de Amerikaanse regering greep en verbergde elk stukje dat ze kon vinden van daadwerkelijke fotografische of gefilmde documentatie van de bomlocaties. Henry Stimson had zijn Colin Powell-moment en werd naar voren geschoven om in het openbaar schriftelijk te pleiten voor het laten vallen van de bommen. Er werden snel meer bommen gebouwd en ontwikkeld, en hele bevolkingsgroepen werden uit hun huizen op het eiland verdreven, gelogen en gebruikt als rekwisieten voor journaals waarin ze worden afgebeeld als gelukkige deelnemers aan hun vernietiging.
Mitchell schrijft dat een van de redenen waarom Hollywood zich tot het leger uitstrekte, was om zijn vliegtuigen, enz., Te gebruiken bij de productie, en om de echte namen van personages in het verhaal te gebruiken. Ik vind het heel moeilijk te geloven dat deze factoren vreselijk belangrijk waren. Met het onbeperkte budget dat het in dit ding stortte - inclusief het betalen van de mensen aan wie het vetorecht gaf - had MGM zijn eigen vrij oninteressante rekwisieten en zijn eigen paddenstoelwolk kunnen creëren. Het is leuk om te fantaseren dat op een dag degenen die tegen massamoord zijn, zoiets als het unieke gebouw van het Amerikaanse Instituut voor Vrede kunnen overnemen en eisen dat Hollywood voldoet aan de normen van de vredesbeweging om daar te kunnen filmen. Maar de vredesbeweging heeft natuurlijk geen geld, Hollywood heeft geen interesse en elk gebouw kan elders worden nagebootst. Hiroshima had ergens anders kunnen worden gesimuleerd en werd helemaal niet in de film vertoond. Het grootste probleem hier was ideologie en gewoonten van onderdanigheid.
Er waren redenen om bang te zijn voor de regering. De FBI bespioneerde de betrokkenen, inclusief slappe wetenschappers zoals J. Robert Oppenheimer die de film bleef raadplegen, klaagde over de afschuwelijkheid ervan, maar zich er nooit tegen durfde te verzetten. Er kwam net een nieuwe Red Scare op gang. De machtigen oefenden hun macht uit met de gebruikelijke verschillende middelen.
Als de productie van Het begin of het einde richting voltooiing slingert, bouwt het hetzelfde momentum op als de bom. Na zoveel scripts en rekeningen en revisies, en zoveel werk en ass-kiss, was het onmogelijk dat de studio het niet zou uitbrengen. Toen het eindelijk uitkwam, was het publiek klein en waren de recensies gemengd. The New York Daily PM vond de film "geruststellend", wat volgens mij het belangrijkste punt was. Missie volbracht.
Mitchell's conclusie is dat de bom in Hiroshima een 'first strike' was en dat de Verenigde Staten hun first strike-beleid zouden moeten afschaffen. Maar zoiets was het natuurlijk niet. Het was een enige staking, een eerste en laatste staking. Er waren geen andere atoombommen die terug zouden vliegen als een "tweede aanval". Nu, vandaag de dag, is het gevaar zowel per ongeluk als opzettelijk gebruik, of het nu eerste, tweede of derde is, en de noodzaak is om eindelijk toe te treden tot het grootste deel van de regeringen van de wereld die proberen kernwapens allemaal samen af te schaffen - wat, klinkt natuurlijk gek voor iedereen die de mythologie van de Tweede Wereldoorlog heeft geïnternaliseerd.
Er zijn veel betere kunstwerken dan Het begin of het einde waar we terecht kunnen voor het doorbreken van mythes. Bijvoorbeeld, De Gouden Eeuw, een roman gepubliceerd door Gore Vidal in 2000 met gloeiende aantekeningen door de Washington Post, en New York Times Book Review, is nooit verfilmd, maar vertelt een verhaal dat veel dichter bij de waarheid ligt. In De Gouden Eeuw, we volgen achter alle gesloten deuren, terwijl de Britten aandringen op Amerikaanse betrokkenheid bij de Tweede Wereldoorlog, terwijl president Roosevelt een toezegging doet aan premier Churchill, terwijl de oorlogsstokers de Republikeinse conventie manipuleren om ervoor te zorgen dat beide partijen kandidaten voordragen in 1940 klaar campagne voeren voor vrede terwijl hij oorlog plant, aangezien Roosevelt ernaar verlangt om zich kandidaat te stellen voor een ongekende derde termijn als president in oorlogstijd, maar zich tevreden moet stellen met het starten van een dienstplicht en campagne moet voeren als dienstpresident in een tijd van vermeend nationaal gevaar, en terwijl Roosevelt probeert te provoceren Japan in het aanvallen op zijn gewenste schema.
Dan is er het boek van historicus en WO II-veteraan Howard Zinn uit 2010, De bom. Zinn beschrijft hoe het Amerikaanse leger zijn eerste gebruik van napalm maakte door het overal in een Franse stad te laten vallen en alles en iedereen die het aanraakte te verbranden. Zinn zat in een van de vliegtuigen en nam deel aan deze afschuwelijke misdaad. Medio april 1945 was de oorlog in Europa zo goed als voorbij. Iedereen wist dat het afgelopen was. Er was geen militaire reden (als dat geen oxymoron is) om de Duitsers aan te vallen die gestationeerd waren in de buurt van Royan, Frankrijk, laat staan om de Franse mannen, vrouwen en kinderen in de stad te verbranden. De Britten hadden de stad al in januari verwoest en op dezelfde manier gebombardeerd vanwege de nabijheid van Duitse troepen, in wat algemeen een tragische fout werd genoemd. Deze tragische fout werd gerationaliseerd als een onvermijdelijk onderdeel van oorlog, net als de gruwelijke brandbommen die met succes Duitse doelen bereikten, net als het latere bombardement op Royan met napalm. Zinn verwijt het Supreme Allied Command dat het in de laatste weken van een reeds gewonnen oorlog een 'overwinning' heeft willen toevoegen. Hij wijt de ambities van de lokale militaire commandanten. Hij wijt de wens van de Amerikaanse luchtmacht om een nieuw wapen te testen. En hij verwijt alle betrokkenen – waaronder hijzelf – “het krachtigste motief van allemaal: de gewoonte van gehoorzaamheid, de universele leer van alle culturen, om niet uit de pas te lopen, zelfs niet na te denken over datgene wat men niet is geweest. toegewezen om over na te denken, het negatieve motief om geen reden of wil te hebben om te bemiddelen.”
Toen Zinn terugkeerde van de oorlog in Europa, verwachtte hij dat hij naar de oorlog in de Stille Oceaan zou worden gestuurd, totdat hij het nieuws van de atoombom op Hiroshima zag en verheugde zich erover. Pas jaren later begreep Zinn de onvergeeflijke misdaad van enorme proporties, namelijk het afwerpen van atoombommen in Japan, acties die in sommige opzichten vergelijkbaar waren met de laatste bomaanslag op Royan. De oorlog met Japan was al voorbij, de Japanners zochten vrede en waren bereid zich over te geven. Japan vroeg alleen of het zijn keizer mocht behouden, een verzoek dat later werd ingewilligd. Maar net als napalm waren de atoombommen wapens die getest moesten worden.
Zinn gaat ook terug om de mythische redenen te ontmantelen waarom de Verenigde Staten om te beginnen in de oorlog waren. De Verenigde Staten, Engeland en Frankrijk waren imperiale mogendheden die elkaars internationale agressie ondersteunden in plaatsen zoals de Filippijnen. Ze waren tegen hetzelfde uit Duitsland en Japan, maar niet tegen agressie zelf. Het grootste deel van Amerika's tin en rubber kwam uit het zuidwesten van de Stille Oceaan. De Verenigde Staten hebben jarenlang duidelijk gemaakt dat ze zich geen zorgen maken over de Joden die in Duitsland worden aangevallen. Het toonde ook zijn gebrek aan verzet tegen racisme door zijn behandeling van Afro-Amerikanen en Japanse Amerikanen. Franklin Roosevelt beschreef fascistische bombardementen op burgergebieden als 'onmenselijke barbaarsheid', maar deed hetzelfde op veel grotere schaal voor Duitse steden, wat werd gevolgd door de vernietiging op een ongekende schaal van Hiroshima en Nagasaki - acties die kwamen na jaren van ontmenselijken van de Japanners. Zich ervan bewust dat de oorlog zou kunnen eindigen zonder nog meer bombardementen, en zich ervan bewust dat Amerikaanse krijgsgevangenen zouden worden gedood door de bom die op Nagasaki was gevallen, ging het Amerikaanse leger door en liet de bommen vallen.
Het verenigen en versterken van alle mythen uit de Tweede Wereldoorlog is de overkoepelende mythe die Ted Grimsrud, in navolging van Walter Wink, 'de mythe van verlossend geweld' noemt, of 'de quasi-religieuze overtuiging dat we 'redding' kunnen krijgen door geweld'. Als resultaat van deze mythe, schrijft Grimsrud: "Mensen in de moderne wereld (zoals in de oude wereld), en niet in de laatste plaats mensen in de Verenigde Staten van Amerika, hebben een enorm vertrouwen in instrumenten van geweld om veiligheid en de mogelijkheid van overwinning te bieden. over hun vijanden. De hoeveelheid vertrouwen die mensen in dergelijke instrumenten stellen, is misschien wel het duidelijkst te zien in de hoeveelheid middelen die ze besteden aan de voorbereiding op oorlog.”
Mensen kiezen er niet bewust voor om in de mythen van de Tweede Wereldoorlog en geweld te geloven. Grimsrud legt uit: “Een deel van de effectiviteit van deze mythe komt voort uit haar onzichtbaarheid als mythe. We hebben de neiging om aan te nemen dat geweld gewoon deel uitmaakt van de aard van de dingen; we zien de acceptatie van geweld als feitelijk, niet gebaseerd op geloof. We zijn ons dus niet bewust van de geloofsdimensie van onze acceptatie van geweld. We denken dat we om te weten wat als een simpel feit dat geweld werkt, dat geweld noodzakelijk is, dat geweld onvermijdelijk is. We realiseren ons niet dat we in plaats daarvan opereren op het gebied van geloof, mythologie, religie, in relatie tot de acceptatie van geweld.”
Het kost moeite om te ontsnappen aan de mythe van verlossend geweld, omdat het er al sinds de kindertijd is: “Kinderen horen een eenvoudig verhaal in tekenfilms, videogames, films en boeken: we zijn goed, onze vijanden zijn slecht, de enige manier om met kwaad is om het met geweld te verslaan, laten we rollen.
De mythe van verlossend geweld houdt rechtstreeks verband met de centrale plaats van de natiestaat. Het welzijn van de natie, zoals gedefinieerd door haar leiders, is de hoogste waarde voor het leven hier op aarde. Er kunnen geen goden voor de natie zijn. Deze mythe vestigde niet alleen een patriottische religie in het hart van de staat, maar geeft ook de imperialistische dwingende goddelijke sanctie van de natie. . . . De Tweede Wereldoorlog en de directe nasleep ervan hebben de evolutie van de Verenigde Staten tot een gemilitariseerde samenleving enorm versneld. . . deze militarisering steunt voor haar levensonderhoud op de mythe van verlossend geweld. Amerikanen blijven de mythe van verlossend geweld omarmen, zelfs ondanks het toenemende bewijs dat de daaruit voortvloeiende militarisering de Amerikaanse democratie heeft gecorrumpeerd en de economie en de fysieke omgeving van het land vernietigt. . . . Nog in de late jaren dertig waren de Amerikaanse militaire uitgaven minimaal en machtige politieke krachten waren tegen betrokkenheid bij 'buitenlandse verwikkelingen'."
Voorafgaand aan de Tweede Wereldoorlog, merkt Grimsrud op, „toen Amerika verwikkeld was in een militair conflict . . . aan het einde van het conflict demobiliseerde de natie. . . . Sinds de Tweede Wereldoorlog is er geen volledige demobilisatie geweest, omdat we rechtstreeks zijn overgegaan van de Tweede Wereldoorlog naar de Koude Oorlog naar de Oorlog tegen Terrorisme. Dat wil zeggen, we zijn in een situatie beland waarin 'alle tijden oorlogstijden zijn'. . . . Waarom zouden niet-elites, die verschrikkelijke kosten dragen door in een permanente oorlogssamenleving te leven, zich onderwerpen aan deze regeling, zelfs in veel gevallen met intense steun? . . . Het antwoord is heel eenvoudig: de belofte van redding.”
