door Manlio Dinucci, Nee tegen de NAVO, Juni 15, 2021
Op het NAVO-hoofdkwartier in Brussel vond gisteren de NAVO-Top plaats: de Noord-Atlantische Raad die bijeenkomt op het hoogste niveau van staats- en regeringsleiders. Het werd formeel voorgezeten door secretaris-generaal Jens Stoltenberg, de facto door de president van de Verenigde Staten, Joseph Biden, die naar Europa kwam om zijn bondgenoten op te roepen in het wereldwijde conflict tegen Rusland en China. De NAVO-top werd voorafgegaan en voorbereid door twee politieke initiatieven waarin Biden de hoofdrolspeler was – de ondertekening van het New Atlantic Charter en de G7 – en ze zullen worden gevolgd door de ontmoeting van president Biden met de president van de Russische Federatie Vladimir Poetin in juni 16 in Genève. De uitkomst van de bijeenkomst wordt ingeluid door de weigering van Biden om de gebruikelijke laatste persconferentie met Poetin te houden.
Het New Atlantic Charter werd op 10 juni in Londen ondertekend door de president van de Verenigde Staten en de Britse premier Boris Johnson. Het is een belangrijk politiek document waaraan onze media weinig belang hebben gehecht. Het historische Atlantic Charter – ondertekend door de Amerikaanse president Roosevelt en de Britse premier Churchill in augustus 1941, twee maanden nadat nazi-Duitsland de Sovjet-Unie was binnengevallen – verkondigde de waarden waarop de toekomstige wereldorde zou worden gebaseerd met de garantie van “Grote democratieën”: bovenal het afzien van het gebruik van geweld, de zelfbeschikking van volkeren en hun gelijke rechten op toegang tot hulpbronnen. De latere geschiedenis heeft aangetoond hoe deze waarden zijn toegepast. Nu de "gerevitaliseerd” Atlantic Charter bevestigt opnieuw zijn inzet voor “onze democratische waarden verdedigen tegen degenen die ze proberen te ondermijnen“. Daartoe verzekeren de VS en Groot-Brittannië hun bondgenoten dat ze altijd zullen kunnen rekenen op “onze nucleaire afschrikmiddelen" en dat "De NAVO blijft een nucleair bondgenootschap'.
De G7-top, die van 11 juni tot 13 juni in Cornwall werd gehouden, beval Rusland om “stoppen met zijn destabiliserende gedrag en kwaadaardige activiteiten, inclusief zijn inmenging in de democratische systemen van andere landen“, en het beschuldigde China van “niet-marktgebonden beleid en praktijken die de eerlijke en transparante werking van de wereldeconomie ondermijnen“. Met deze en andere beschuldigingen (geformuleerd in de eigen woorden van Washington), stemden de Europese mogendheden van de G7 – Groot-Brittannië, Duitsland, Frankrijk en Italië, die tegelijkertijd de belangrijkste Europese NAVO-mogendheden zijn – vóór de NAVO-top op één lijn met de Verenigde Staten .
De NAVO-Top begon met de verklaring dat “onze relatie met Rusland bevindt zich op het dieptepunt sinds het einde van de Koude Oorlog. Dit komt door de agressieve acties van Rusland” en dat "De militaire opbouw van China, de groeiende invloed en het dwingende gedrag vormen ook een aantal uitdagingen voor onze veiligheid.”. Een ware oorlogsverklaring die, door de werkelijkheid op zijn kop te zetten, geen ruimte laat voor onderhandelingen om de spanning te verminderen.
De top opende een “nieuw hoofdstuk” in de geschiedenis van de Alliantie, gebaseerd op de “NATO 2030Agenda. De "Transatlantische verbinding” tussen de Verenigde Staten en Europa wordt op alle niveaus – politiek, militair, economisch, technologisch, ruimtevaart en andere – versterkt met een strategie die zich op wereldschaal uitstrekt van Noord- en Zuid-Amerika tot Europa, van Azië tot Afrika. In dit kader zullen de VS binnenkort nieuwe kernbommen en nieuwe kernraketten voor de middellange afstand inzetten in Europa tegen Rusland en in Azië tegen China. Vandaar het besluit van de Top om de militaire uitgaven verder te verhogen: de Verenigde Staten, waarvan de uitgaven bijna 70% bedragen van het totaal van de 30 NAVO-landen, dringen er bij de Europese bondgenoten op aan om deze te verhogen. Sinds 2015 heeft Italië zijn jaarlijkse uitgaven met 10 miljard verhoogd tot ongeveer 30 miljard dollar in 2021 (volgens NAVO-gegevens), het vijfde land in de orde van grootte van de 30 NAVO-landen, maar het te bereiken niveau is meer dan 40 miljard dollar per jaar.
Tegelijkertijd wordt de rol van de Noord-Atlantische Raad versterkt. Het is het politieke orgaan van de Alliantie, dat beslist niet bij meerderheid maar altijd.”unaniem en wederzijds overeenkomst”volgens de NAVO-regels, dat wil zeggen in overeenstemming met wat in Washington is besloten. De versterkte rol van de Noord-Atlantische Raad brengt een verdere verzwakking van de Europese parlementen met zich mee, met name het Italiaanse parlement, dat al verstoken is van echte beslissingsbevoegdheden op het gebied van buitenlands en militair beleid, aangezien 21 van de 27 EU-landen tot NAVO.
Niet alle Europese landen bevinden zich echter op hetzelfde niveau: Groot-Brittannië, Frankrijk en Duitsland onderhandelen met de Verenigde Staten op basis van hun eigen belangen, terwijl Italië instemt met de beslissingen van Washington tegen zijn eigen belangen in. De economische contrasten (bijvoorbeeld het contrast op de North Stream-pijpleiding tussen Duitsland en de VS) doen ondergeschikt aan het superieure gemeenschappelijke belang: ervoor zorgen dat het Westen zijn dominantie behoudt in een wereld waar nieuwe staats- en sociale subjecten opduiken of terugkeren. tevoorschijnkomen.
