Als zestien afgevaardigden die vredesbewegingen van over de hele wereld vertegenwoordigen, zijn we vanuit Azië, de Stille Oceaan, Europa en Noord-Amerika gereisd om het Vancouver Women's Forum on Peace and Security op het Koreaanse schiereiland bijeen te roepen, een evenement dat wordt gehouden in solidariteit met Canada's Feminist Foreign Policy om een vreedzame oplossing voor de crisis op het Koreaanse schiereiland te bevorderen. Sancties en isolatie hebben het kernwapenprogramma van Noord-Korea niet kunnen beteugelen en hebben in plaats daarvan ernstige schade toegebracht aan de Noord-Koreaanse burgerbevolking. Een Koreaans schiereiland dat vrij is van kernwapens kan alleen worden bereikt door oprechte betrokkenheid, constructieve dialoog en wederzijdse samenwerking. We doen de volgende aanbevelingen aan de ministers van Buitenlandse Zaken die deelnemen aan de top van 16 januari over veiligheid en stabiliteit op het Koreaanse schiereiland:
- Betrek alle relevante partijen onmiddellijk, zonder voorwaarden vooraf, in dialoog om te werken aan een kernwapenvrij Koreaans schiereiland;
- Steun voor de strategie van maximale druk opgeven, sancties opheffen die nadelige gevolgen hebben voor het Noord-Koreaanse volk, werken aan de normalisering van diplomatieke betrekkingen, belemmeringen voor burgerbetrokkenheid wegnemen en humanitaire samenwerking versterken;
- Verleng de geest van de Olympische wapenstilstand en bevestig de hervatting van de inter-Koreaanse dialoog door steun te verlenen aan: i) onderhandelingen over de voortzetting van de opschorting van de gezamenlijke militaire oefeningen tussen de VS en de ROK in het zuiden, en de voortzetting van de opschorting van kernproeven en raketproeven in het noorden, ii) een belofte om geen eerste aanval uit te voeren, nucleair of conventioneel, en iii) een proces om de wapenstilstandsovereenkomst te vervangen door een vredesakkoord met Korea;
- Houd u aan alle aanbevelingen van de Veiligheidsraad over vrouwen, vrede en veiligheid. In het bijzonder dringen we er bij u op aan om Resolutie 1325 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties uit te voeren, waarin wordt erkend dat de zinvolle deelname van vrouwen aan alle stadia van conflictoplossing en vredesopbouw de vrede en veiligheid voor iedereen versterkt.
Deze aanbevelingen zijn gebaseerd op onze jarenlange ervaring met Noord-Koreanen via burgerdiplomatie en humanitaire initiatieven, en op onze collectieve expertise op het gebied van militarisme, nucleaire ontwapening, economische sancties en de menselijke kosten van de onopgeloste Koreaanse oorlog. De Top is een ontnuchterende herinnering dat de verzamelde naties een historische en morele verantwoordelijkheid hebben om de Koreaanse Oorlog formeel te beëindigen. Een belofte om geen eerste aanval uit te voeren, kan de spanningen de-escaleren door de angst voor een aanval aanzienlijk te verminderen en het risico van een misrekening die zou kunnen leiden tot een opzettelijke of onopzettelijke nucleaire lancering aanzienlijk verminderen. Het oplossen van de Koreaanse Oorlog kan de meest effectieve actie zijn om een halt toe te roepen aan de intense militarisering van Noordoost-Azië, die de vrede en veiligheid van 1.5 miljard mensen in de regio ernstig bedreigt. De vreedzame oplossing van de Koreaanse nucleaire crisis is de belangrijkste stap in de richting van de totale wereldwijde uitbanning van kernwapens. 2
ACHTERGROND VAN AANBEVELINGEN AAN BUITENLANDSE MINISTERS
- Betrek alle relevante partijen onmiddellijk, zonder voorwaarden vooraf, in dialoog om te werken aan een kernwapenvrij Koreaans schiereiland;
- Verleng de geest van de Olympische wapenstilstand en bekrachtig de steun voor de inter-Koreaanse dialoog door het initiatief te nemen tot: i) de voortdurende opschorting van gezamenlijke militaire oefeningen tussen de VS en de ROK in het zuiden, ii) een belofte om geen eerste aanval, nucleair of conventioneel, uit te voeren; en iii) een proces om de wapenstilstandsovereenkomst te vervangen door een vredesakkoord met Korea;
2018 markeert de 65e verjaardag van de wapenstilstandsovereenkomst, een staakt-het-vuren ondertekend door militaire commandanten uit de DVK, de VRC en de VS namens het door de VS geleide VN-commando.1 Vertegenwoordigers samenbrengen van de landen die wapens, troepen, artsen en verpleegsters stuurden en medische hulp aan de door de VS geleide militaire coalitie tijdens de Koreaanse Oorlog, biedt de Top van Vancouver een gelegenheid om een collectieve inspanning te leveren ter ondersteuning van de totstandkoming van een vredesakkoord, om de belofte na te komen die is vermeld in artikel IV van de wapenstilstand. Op 27 juli 1953 ondertekenden zestien ministers van Buitenlandse Zaken een addendum bij de wapenstilstand waarin zij bevestigden: “Wij zullen de inspanningen van de Verenigde Naties steunen om een rechtvaardige regeling in Korea tot stand te brengen op basis van de principes die al lang door de Verenigde Naties zijn vastgesteld, en die oproepen tot een verenigd, onafhankelijk en democratisch Korea.” De Top van Vancouver is een geschikte maar ontnuchterende herinnering dat de verzamelde naties een historische en morele verantwoordelijkheid hebben om de Koreaanse Oorlog formeel te beëindigen.
Een belofte om geen eerste aanval uit te voeren, zou de spanningen verder de-escaleren door het risico op escalatie of misrekeningen die zouden kunnen leiden tot een opzettelijke of onopzettelijke lancering van een kernwapen, aanzienlijk te verminderen. Als ondertekenaars van het VN-Handvest zijn lidstaten verplicht geschillen met vreedzame middelen te beslechten.2 Bovendien zou een preventieve militaire aanval op Noord-Korea, hoe beperkt ook, vrijwel zeker leiden tot een massale tegenaanval en resulteren in een grootschalige conventionele of nucleaire oorlog op het Koreaanse schiereiland. De Amerikaanse Congressional Research Service schat dat er in de eerste paar uur van de strijd maar liefst 300,000 doden zouden vallen. Bovendien zouden de levens van tientallen miljoenen mensen aan beide zijden van de Koreaanse kloof in gevaar komen, en honderden miljoenen meer zouden rechtstreeks worden getroffen in de hele regio en daarbuiten.
Het oplossen van de Koreaanse Oorlog kan de meest effectieve actie zijn om een halt toe te roepen aan de intense militarisering van Noordoost-Azië3, die de vrede en veiligheid van 1.5 miljard mensen in de regio ernstig bedreigt. De massale militaire opbouw heeft een negatieve invloed gehad op de levens van de mensen die in de buurt van Amerikaanse militaire bases wonen, in Okinawa, Japan, de Filippijnen, Zuid-Korea, Guam en Hawaii. De waardigheid, mensenrechten en het collectieve recht op zelfbeschikking van de volkeren in deze landen zijn geschonden door militarisering. Hun landen en zeeën waarvan ze voor hun levensonderhoud afhankelijk zijn en die een culturele en historische betekenis hebben, worden gecontroleerd door het leger en besmet door militaire operaties. Seksueel geweld wordt gepleegd door militairen tegen gastgemeenschappen, vooral vrouwen en meisjes, en het geloof in het gebruik van geweld om geschillen op te lossen is diep ingeprent om de patriarchale ongelijkheden die samenlevingen over de hele wereld vormgeven in stand te houden.
- Steun voor de strategie van maximale druk opgeven, sancties opheffen die nadelige gevolgen hebben voor het Noord-Koreaanse volk, werken aan de normalisering van diplomatieke betrekkingen, belemmeringen voor burgerbetrokkenheid wegnemen en humanitaire samenwerking versterken;
De ministers van Buitenlandse Zaken moeten de impact aanpakken van de toegenomen VN-Veiligheidsraad en bilaterale sancties tegen de DVK, die in aantal en strenger zijn toegenomen. Terwijl voorstanders van sancties ze beschouwen als een vreedzaam alternatief voor militair optreden, hebben sancties een gewelddadige en catastrofale impact op de bevolking, zoals blijkt uit de sancties tegen Irak in de jaren negentig, die leidden tot de vroegtijdige dood van honderdduizenden Iraakse kinderen.1990 De VN-Veiligheidsraad dringt erop aan dat de VN-sancties tegen Noord-Korea niet gericht zijn op de burgerbevolking4, maar er zijn aanwijzingen voor het tegendeel. Volgens het UNICEF-rapport van 5 lijdt 2017 procent van alle kinderen van vijf jaar en jonger aan matige tot ernstige dwerggroei.28 Hoewel resolutie 6 van de VN-Veiligheidsraad de "grote onvervulde behoeften" van de burgers van de DVK erkent, legt zij de verantwoordelijkheid voor deze onvervulde behoeften uitsluitend op met de DVK-regering en maakt geen melding van de mogelijke of daadwerkelijke impact van de sancties zelf.
Deze sancties zijn in toenemende mate gericht tegen de civiele economie in de DVK en zullen daarom waarschijnlijk verdere negatieve gevolgen hebben voor het menselijk levensonderhoud. Verboden op de export van textiel en op het uitzenden van werknemers naar het buitenland hebben bijvoorbeeld allemaal een aanzienlijke invloed op de middelen waarmee gewone DVK-burgers doorgaans de middelen verdienen om in hun levensonderhoud te voorzien. Bovendien kunnen recente maatregelen om de invoer van olieproducten door de DVK te beperken, leiden tot verdere negatieve humanitaire gevolgen.
Volgens David von Hippel en Peter Hayes: “De onmiddellijke primaire effecten van reacties op de afschaffing van olie en olieproducten zullen op de welvaart liggen; mensen zullen worden gedwongen te lopen of helemaal niet te bewegen, en bussen te duwen in plaats van erin te rijden. Er zal minder licht zijn in huishoudens door minder kerosine en minder stroomopwekking ter plaatse. Er zal meer ontbossing zijn om biomassa en houtskool te produceren die worden gebruikt in vergassers om vrachtwagens te laten rijden, wat zal leiden tot meer erosie, overstromingen, minder voedselgewassen en meer hongersnood. Er zal minder dieselbrandstof zijn om water te pompen om rijstvelden te irrigeren, om gewassen te verwerken tot voedsel, om voedsel en andere huishoudelijke benodigdheden te vervoeren, en om landbouwproducten naar markten te vervoeren voordat ze bederven.”7 In zijn brief schrijft de UN Humanitarian Resident Coordinator voor Noord-Korea noemt 42 voorbeelden waar sancties humanitair werk hebben belemmerd8, hetgeen onlangs werd bevestigd door de Zweedse VN-ambassadeur.9 De VN, internationale organisaties en NGO's in de DVK hebben al enkele jaren te maken met toenemende operationele problemen, zoals het ontbreken van internationale banksystemen waarmee operationele middelen kunnen worden overgemaakt. Ze hebben ook te maken gehad met vertragingen of een verbod op de levering van essentiële medische apparatuur en farmaceutische producten, evenals hardware voor landbouw- en watervoorzieningssystemen.
Het succes van de sancties tegen de DVK ziet er zwak uit gezien het feit dat de opening van de dialoog tussen de VS en Noord-Korea afhankelijk is van het engagement van de DVK tot denuclearisatie. Deze voorwaarde doet niets af aan de onderliggende oorzaken van het nucleaire programma van de DVK, namelijk de onopgeloste aard van de Koreaanse oorlog en de aanhoudende en toenemende geopolitieke spanningen in de regio, die al lang dateren van vóór het nucleaire programma van de DVK en gedeeltelijk kunnen worden beschouwd als een belangrijke motivatie om nucleaire capaciteit te verwerven. In plaats daarvan roepen we op tot betrokken diplomatie, met inbegrip van daadwerkelijke dialoog, genormaliseerde betrekkingen en de start van coöperatieve, vertrouwenwekkende maatregelen die het potentieel hebben om een stabiel politiek klimaat te creëren en in stand te houden voor wederzijdse en voordelige banden in de regio en voor het voorkomen en vroege oplossing van een mogelijk conflict.
- Houd u aan alle aanbevelingen van de Veiligheidsraad over vrouwen, vrede en veiligheid. In het bijzonder dringen we er bij u op aan om Resolutie 1325 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties uit te voeren, waarin wordt erkend dat de zinvolle deelname van vrouwen aan alle stadia van conflictoplossing en vredesopbouw de vrede en veiligheid voor iedereen versterkt.
De wereldwijde studie over vijftien jaar implementatie van de UNSCR 1325 levert uitgebreid bewijs dat de gelijkwaardige en zinvolle deelname van vrouwen aan vredes- en veiligheidsinspanningen van vitaal belang is voor duurzame vrede.
Het overzicht, dat drie decennia van veertig vredesprocessen beslaat, laat zien dat van de 182 ondertekende vredesakkoorden in alle gevallen, op één na, een overeenkomst werd bereikt toen vrouwengroepen het vredesproces beïnvloedden. De ministeriële bijeenkomst volgt op de lancering van Canada's nationale actieplan inzake UNSCR 1325, waaruit blijkt dat men zich inzet voor de inclusie van vrouwen in alle stadia van het vredesproces. Deze bijeenkomst is een kans voor alle regeringen om de deelname van vrouwen aan beide kanten van de tafel te verzekeren. De landen die aanwezig zijn op de Top met een Feministisch Buitenlands Beleid, moeten geld toewijzen aan vrouwenorganisaties en -bewegingen om hun participatievermogen te vergroten.
WAAROM WE EEN VREDESOVEREENKOMST NODIG HEBBEN OM DE KOREAANSE OORLOG TE BEINDIGEN
In 2018 is het zeventig jaar geleden dat twee afzonderlijke Koreaanse staten werden uitgeroepen, de Republiek Korea (ROK) in het zuiden en de Democratische Volksrepubliek Korea (DVK) in het noorden. Korea was de soevereiniteit ontzegd na de bevrijding van Japan, de koloniale onderdrukker, en werd in plaats daarvan willekeurig verdeeld door Koude Oorlog-machten. Er braken vijandelijkheden uit tussen de concurrerende Koreaanse regeringen en de tussenkomst van buitenlandse legers internationaliseerde de Koreaanse oorlog. Na drie jaar oorlog, meer dan drie miljoen doden en de volledige vernietiging van het Koreaanse schiereiland, werd een staakt-het-vuren ondertekend, maar nooit omgezet in een vredesakkoord, zoals beloofd door de ondertekenaars van het wapenstilstandsakkoord. Als vrouwen uit landen die hebben deelgenomen aan de Koreaanse Oorlog, vinden wij vijfenzestig jaar veel te lang voor een staakt-het-vuren. Het ontbreken van een vredesakkoord heeft de vooruitgang op het gebied van democratie, mensenrechten, ontwikkeling en de hereniging van Koreaanse families die drie generaties lang tragisch van elkaar gescheiden zijn, tot stilstand gebracht.
OPMERKINGEN:
1 Historisch gezien is het VN-commando geen entiteit van de Verenigde Naties, maar een militaire coalitie onder leiding van de Verenigde Staten. Op 7 juli 1950 adviseerde Resolutie 84 van de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties leden om militaire en andere hulp aan Zuid-Korea te verlenen "zorg ervoor dat troepen en andere hulp beschikbaar zijn voor een verenigd bevel onder de Verenigde Staten." De volgende landen stuurden troepen om zich bij de door de VS geleide militaire coalitie aan te sluiten: het Britse Gemenebest, Australië, België, Canada, Colombia, Ethiopië, Frankrijk, Griekenland, Luxemburg, Nederland, Nieuw-Zeeland, de Filippijnen, Thailand en Turkije. Zuid-Afrika leverde luchteenheden. Denemarken, India, Noorwegen en Zweden leverden medische eenheden. Italië steunde een ziekenhuis. In 1994 verduidelijkte VN-secretaris-generaal Boutros Boutros-Ghali: "De Veiligheidsraad heeft het verenigde commando niet ingesteld als een onder zijn controle vallend ondergeschikt orgaan, maar heeft alleen de oprichting aanbevolen van een dergelijk commando, met de vermelding dat het onder het gezag van de Verenigde Staten. Daarom valt de ontbinding van het verenigde commando niet onder de verantwoordelijkheid van enig orgaan van de Verenigde Naties, maar is het een zaak die onder de bevoegdheid van de regering van de Verenigde Staten valt.”
2 Het Handvest verbiedt de dreiging met of het gebruik van geweld, behalve in gevallen waarin dit naar behoren is toegestaan door een resolutie van de Veiligheidsraad of in gevallen van noodzakelijke en evenredige zelfverdediging. Preventieve zelfverdediging is alleen geoorloofd wanneer ze worden geconfronteerd met werkelijk dreigende dreigingen, wanneer de noodzaak van zelfverdediging "onmiddellijk, overweldigend is, geen keuze van middelen en geen moment van overleg laat" volgens de baanbrekende Caroline-formule. Het zou dan ook een schending van het internationaal gewoonterecht zijn om Noord-Korea aan te vallen zolang het zichzelf niet aanvalt en zolang er nog diplomatieke wegen zijn.
3 Volgens het Stockholm International Peace Research Institute (SIPRI) zag Azië in 2015 “aanzienlijke stijgingen” van de militaire uitgaven. Van de tien beste militaire uitgaven zijn er vier landen in Noordoost-Azië die in 2015 het volgende hebben uitgegeven: China $ 215 miljard, Rusland $ 66.4 miljard, Japan $ 41 miljard, Zuid-Korea $ 36.4 miljard. 'S Werelds grootste militaire uitgaven, de Verenigde Staten, hebben alle vier deze Noordoost-Aziatische mogendheden met $ 596 miljard overtroffen.
4 Barbara Crossette, “Iraq Sanctions Kill Children, UN Reports”, 1 december 1995, in New York Times, http://www.nytimes.com/1995/12/01/world/iraq-sanctions-kill-children- un-reports.html
5 VN-Veiligheidsraad 2375“… zijn niet bedoeld om nadelige humanitaire gevolgen te hebben voor de burgerbevolking van de DVK of om die activiteiten, met inbegrip van economische activiteiten en samenwerking, voedselhulp en humanitaire hulp, die niet verboden zijn, negatief te beïnvloeden of te beperken (……) en het werk van internationale en niet-gouvernementele organisaties die in de DVK hulp en hulp verlenen ten behoeve van de burgerbevolking van de DVK.”
6 UNICEF "The State of the World's Children 2017." https://www.unicef.org/publications/files/SOWC_2017_ENG_WEB.pdf
7 Peter Hayes en David von Hippel, "Sancties op Noord-Koreaanse olie-import: effecten en werkzaamheid", NAPSNet Special Reports, 05 september 2017, https://nautilus.org/napsnet/napsnet-special-reports/sanctions-on- noord-koreaanse-olie-import-impacts-enwerkzaamheid/
8 Chad O'Carroll, "Serious Concern about Sanctions' Impact on North Korea Aid Work: UN DPRK Rep", 7 december 2017, https://www.nknews.org/2017/12/serious-concern-about-sanctions -impact-op-noord-korea-hulp-werk-un-dprk-rep/
9 Bezorgdheid over de negatieve humanitaire effecten van de sancties werd in december 2017 door de Zweedse ambassadeur bij de VN-Veiligheidsraad geuit tijdens een spoedvergadering: “De door de raad aangenomen maatregelen waren nooit bedoeld om een negatief effect te hebben op de humanitaire hulp, daarom zijn recente rapporten dat de sancties hebben nadelige gevolgen
