Jemen zien vanaf het eiland Jeju

Enkele dagen geleden nam ik deel aan een ongewoon skype-gesprek dat was opgezet door jonge Zuid-Koreaanse oprichters van 'The Hope School'. Gelegen op het eiland Jeju, heeft de school tot doel een ondersteunende gemeenschap op te bouwen tussen eilandbewoners en nieuw aangekomen Jemenieten die op zoek zijn asiel in Zuid-Korea.

Jeju, een visumvrije haven, is een toegangspunt geweest voor bijna 500 Jemenieten die bijna 5000 mijl hebben gereisd op zoek naar veiligheid. Getraumatiseerd door aanhoudende bombardementen, bedreigingen met gevangenschap en marteling, en de verschrikkingen van hongersnood, verlangen recente migranten naar Zuid-Korea, waaronder kinderen, naar een toevluchtsoord.

Net als vele duizenden anderen die Jemen zijn ontvlucht, missen ze hun families, hun buurten en de toekomst die ze zich ooit hadden kunnen voorstellen. Maar nu terugkeren naar Jemen zou erg gevaarlijk voor hen zijn.

Of Jemenieten die asiel zoeken in Zuid-Korea welkom of afgewezen moeten worden, is een zeer moeilijke vraag geweest voor velen die op het eiland Jeju wonen. Gevestigd in Gangjeong, een stad die al lang bekend staat om zijn moedige en vasthoudende vredesactivisme, willen de oprichters van "The Hope School" nieuw aangekomen Jemenieten een respectvol welkom door omgevingen te creëren waarin jongeren uit beide landen elkaar kunnen leren kennen en elkaars geschiedenis, cultuur en taal beter kunnen begrijpen.

Ze komen regelmatig bij elkaar voor uitwisselingen en lessen. Hun curriculum suggereert het oplossen van problemen zonder te vertrouwen op wapens, bedreigingen en geweld. In het seminar "Seeing Yemen from Jeju" werd mij gevraagd om te spreken over de inspanningen van de basis in de VS om de oorlog in Jemen te stoppen. Ik zei dat Voices heeft geholpen bij het organiseren van demonstraties tegen de oorlog in Jemen in veel Amerikaanse steden en dat we, in vergelijking met andere anti-oorlogscampagnes waaraan we hebben deelgenomen, enige bereidheid hebben gezien binnen de reguliere media om het lijden en de hongersnood veroorzaakt door de oorlog in Jemen te verslaan. Jemen.

Een Jemenitische deelnemer, zelf journalist, uitte zijn ergerlijke frustratie. Begreep ik hoezeer hij en zijn metgezellen in de val zaten? In Jemen konden Houthi-strijders hem vervolgen. Hij zou kunnen worden gebombardeerd door gevechtsvliegtuigen van Saoedi-Arabië en de VAE; huursoldaten, gefinancierd en georganiseerd door de Saoedi's of de VAE, zouden hem kunnen aanvallen; hij zou even kwetsbaar zijn voor Special Operations-troepen die worden georganiseerd door westerse landen, zoals de VS of Australië. Bovendien wordt zijn vaderland uitgebuit door grote mogendheden die gretig proberen zijn hulpbronnen te beheersen. "We zitten gevangen in een groot spel", zei hij.

Een andere jonge man uit Jemen zei dat hij zich een leger van Jemenieten voorstelt dat alle mensen die daar wonen zou verdedigen tegen alle groepen die nu in oorlog zijn in Jemen.

Toen ik dit hoorde, herinnerde ik me hoe onvermurwbaar onze jonge Zuid-Koreaanse vrienden zich hebben verzet tegen gewapende strijd en de militarisering van hun eiland. Door middel van demonstraties, vasten, burgerlijke ongehoorzaamheid, gevangennemingen, wandelingen en intensieve campagnes om solidariteit op te bouwen, hebben ze jarenlang gestreden om weerstand te bieden aan de aanvallen van het Zuid-Koreaanse en Amerikaanse militarisme. Ze begrijpen goed hoe oorlog en de daaruit voortvloeiende chaos mensen verdeelt, waardoor ze steeds kwetsbaarder worden voor uitbuiting en plundering. En toch willen ze duidelijk dat iedereen in de school een stem heeft, gehoord wordt en een respectvolle dialoog ervaart.

Hoe kunnen we in de VS basisgemeenschappen ontwikkelen die zich inzetten om zowel de complexe realiteit waarmee de Jemenieten worden geconfronteerd te begrijpen als te werken om een ​​einde te maken aan de Amerikaanse deelname aan de oorlog tegen Jemen? Acties ondernomen door onze jonge vrienden die "The Hope School" organiseerden, waren een waardevol voorbeeld. Toch moeten we dringend een beroep doen op alle strijdende partijen om onmiddellijk een staakt-het-vuren in te stellen, alle havens en wegen open te stellen zodat de broodnodige distributie van voedsel, medicijnen en brandstof kan plaatsvinden, en om de verwoeste infrastructuur en economie van Jemen te helpen herstellen.

Op tal van locaties in de VS hebben activisten 40 rugzakken uitgestald ter nagedachtenis aan de veertig kinderen die zijn omgekomen door een Lockheed Martin-raket van 500 pond die op 9 augustus 2018 op hun schoolbus was gericht.

In de dagen voor 9 augustus had elk kind een door UNICEF uitgegeven blauwe rugzak gekregen, gevuld met vaccins en andere waardevolle middelen om hun families te helpen overleven. Toen de lessen enkele weken geleden werden hervat, keerden kinderen die de verschrikkelijke bombardementen hadden overleefd, terug naar school met boekentassen die nog steeds besmeurd waren met bloedspatten. Die kinderen hebben dringend herstelbetalingen nodig in de vorm van praktische zorg en genereuze investeringen zonder verplichtingen om hen te helpen een betere toekomst te vinden. Ook zij hebben “The Hope School” nodig.

Mensen doden, door oorlog of uithongering, lost nooit problemen op. Ik geloof dit sterk. En ik geloof dat zwaarbewapende elites, met de bedoeling hun persoonlijke rijkdom te vergroten, regelmatig en opzettelijk zaden van verdeeldheid hebben gezaaid in Irak, Afghanistan, Syrië, Gaza en andere landen waarin ze kostbare hulpbronnen willen beheersen. Een verdeeld Jemen zou Saudi-Arabië, de Verenigde Arabische Emiraten, hun coalitiepartners en de VS in staat stellen de rijke hulpbronnen van Jemen voor hun eigen voordeel te exploiteren.

Terwijl de oorlogen voortduren, moet elke stem die het uitschreeuwt van ellende worden gehoord. Na het "The Hope School"-seminar waren we het er denk ik allemaal over eens dat er geen tergend cruciale stem in de kamer aanwezig was: die van een kind in Jemen, te hongerig om te huilen.