Pentagon en het ministerie van Buitenlandse Zaken, of het volk van Syrië?

 

-    Artikel 52 van het Handvest van de Verenigde Naties

 

En men hoeft niet alleen een “anti-imperialist” te zijn om voor de principes van het Handvest van de Verenigde Naties te staan.

* * *

 

Het is een trieste ironie dat een aanzienlijk deel van de Amerikaanse vredes- en anti-oorlogsbeweging nu ten prooi is gevallen aan de verdraaiingen en verkeerde voorstellingen die worden gepropageerd door het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken, waarbij blindelings de verdraaiingen en onwaarheden worden herhaald en zelfs worden aangedrongen op het publiek door de oorlogsmisdadigers en hun bedrijfsmedia.

 

Een levendig voorbeeld van dit feit waren de wrede aanvallen die begonnen kort na de terugkeer van de onderzoeksdelegatie van de Amerikaanse Vredesraad naar Syrië op 30 juli.^th. Onmiddellijk na de persconferentie van de delegatie bij de Verenigde Naties op 9 augustus^th, verscheen een artikel met de ondertitel "Syria Serves Up the Kool-Aid for Sympathizers", op de zogenaamde "Talk Media News"-website, die, in plaats van de inhoudelijke kwesties aan te pakken die door de delegatieleden waren aangehaald, een spervuur ​​van ongegronde beschuldigingen en laster tegen niet alleen de delegatieleden, maar ook tegen de Amerikaanse Vredesraad zelf, die het, in McCarthyitische stijl, een ‘voorheen door de Sovjet-Unie gesteunde raad’ noemde, in de hoop dat de heropleving van de angst voor de Koude Oorlog in de hoofden van mogelijke luisteraars zou blijven bestaan. zodat ze de harde feiten van onze delegatie niet horen.

 

Maar het doelwit zijn van dergelijke aanvallen door "nieuws"-outfits zoals "Talk Media News" is één ding, soortgelijke beschuldigingen horen van onze vrienden in de vredesbeweging, zoals de schrijvers en bijdragers aan In These Times, is iets heel anders.

 

De 15 van augustus^th kwestie van In These Times bevatte een artikel met de titel "VS vredesactivisten moeten beginnen te luisteren naar progressieve Syrische stemmen", door Terry Burke, in de voetnoot beschreven als "een lange tijd vredesactivist". We hoopten dat haar 'lange' activisme en ervaring haar de ware aard zouden hebben gebracht van wat er gaande is, niet alleen in Syrië, maar in alle andere landen die het slachtoffer zijn geworden en nog steeds worden door de Amerikaanse agressieoorlogen. Het was erg teleurstellend om het tegenovergestelde te zien.

Terry Burke beweert impliciet dat ze Syrië veel beter kent dan de rest van de vredesbeweging. steun aan “een dictator die beschuldigd wordt van monsterlijke oorlogsmisdaden”. Vervolgens brengt ze een groot aantal verschillende organisaties met verschillende opvattingen en politieke oriëntaties bij elkaar in haar nieuw uitgevonden kamp van de 'pro-dictator'. Wat is het bewijs? In haar eigen woorden: “De maart 13 … UNAC anti-oorlogsprotest” (duidelijk geen “pro-Assad-protest”) waaraan veel “linkse” organisaties, waaronder het “pro-Assad Syrian-American Forum”, deelnamen. En wat is de toeslag? Sommige "mensen" droegen "de vlag van het brute Assad-regime" en "sommigen droegen zelfs T-shirts met het imago van Assad..."!

 

Ten eerste is het ironisch dat mensen zoals Terry Burke, die beweren dat ze "vechten voor democratie" in Syrië, er in de Verenigde Staten geen trek in hebben. Hebben sommige Syriërs (die overigens in de meerderheid zijn) het recht om hun regering te steunen en de beeltenis van hun president op hun T-shirts te dragen? Of zouden ze volgens haar helemaal niet moeten bestaan? Is dat niet wat ISIS probeert te doen?

 

Ten tweede is er de vervalsing (of gebrek aan kennis) van de feiten ondanks de bewering van de auteur dat hij Syrië beter kent dan anderen in de vredesbeweging: mevrouw Burke, de Syrische vlag is niet “de vlag van het brute Assad-regime.” Deze vlag werd aangenomen als de vlag van Syrië toen Syrië in 1958 deel ging uitmaken van de Verenigde Arabische Republieken, 13 jaar voordat Hafiz Al-Assad voor het eerst de president van Syrië werd. Het staat niet voor het “wrede Assad-regime”, maar vertegenwoordigt officieel “de inzet van Syrië voor de Arabische eenheid”! Waarom vertrap je de nationale eer van Syrië alleen maar om een ​​ongeldig punt te scoren?

 

Ten derde, en belangrijker, is het op één hoop gooien van alle organisaties die hebben deelgenomen aan de maart 13 anti-oorlogsprotest en het gebruik van "schuld door associatie" als een middel om "grote vredesorganisaties" van de "misdaad" te beschuldigen "pro-Assad" te zijn. Door dit te doen, verschuift Terry Burke het debat van een debat over de vraag of mensen voor of tegen de aanvalsoorlog tegen Syrië zijn naar een debat over de vraag of ze pro- of anti-Assad zijn. En dit is precies wat het ministerie van Buitenlandse Zaken en de bedrijfsmedia proberen te doen: "je bent bij ons of bij Assad." En binnen de vredesbeweging: “Je bent geen echte vredesorganisatie als je je niet aansluit bij het anti-Assad kamp”!

 

Maar dit pro- of anti-Assad dualisme is een vals dualisme dat alleen het ministerie van Buitenlandse Zaken en zijn beleid ten aanzien van oorlog en regimeverandering dient. Het is bedoeld om de vredesbeweging te splitsen, in verwarring te brengen en te ontwapenen: als je tegen het regime-change-beleid bent, moet je pro-Assad zijn, en dat is het! En het lijkt erop dat het tot nu toe een succesvolle strategie is geweest om de vredesbeweging te verwarren en te splitsen. Met dit dualisme aan het werk, is de enige keuze die de vredesbeweging nog heeft om zich bij het ministerie van Buitenlandse Zaken of bij de regering van Assad aan te sluiten - niets anders.

 

Het is in de context van dit valse dualisme dat Terry Burke spreekt over de “progressieve Syrische stemmen” en deze opzet tegen die van de vredesbeweging die ze spottend “anti-imperialisten” noemt. Ze wordt echter zelf het slachtoffer van hetzelfde dualisme dat ze heeft gecreëerd en komt onvermijdelijk terecht aan de kant van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Laten we kijken:

 

Ten eerste lees je in het hele artikel constant over de "misdaden" van het "Assad-regime" en geen enkel woord over de wrede misdaden van huursoldaten en terroristen zoals ISIS, of over de onschuldige burgers die door de VS zijn gedood bommen en Saoedische wapens. Dit is slechts een natuurlijke uitkomst van haar betoog: met betrekking tot Syrië kun je maar aan de ene of de andere kant staan. En voor haar is de veilige kant de kant van het ministerie van Buitenlandse Zaken. Dus het absolute stilzwijgen over de misdaden die de Amerikaanse regering en haar bondgenoten in Syrië begaan.

 

Een ander feit dat haar ware positie onthult, is de terminologie die ze gebruikt en de "progressieve Syrische oppositie" waarmee ze zich identificeert. Ten eerste verwijst ze (waarschijnlijk onbedoeld) naar het door ISIS bezette gebied van Syrië als "bevrijde gebieden"! Interessant. Nu is ISIS een "bevrijdende" kracht voor Syriërs geworden. Daarna gaat ze verder met praten over de "opmerkelijke aanhoudende successen en organiserende inspanningen van basisgroepen" in deze "bevrijde gebieden". Welnu, het scenario wordt compleet: ISIS heeft delen van het Syrische grondgebied "bevrijd" en de "progressieve Syriërs" in staat gesteld om zich te "organiseren" in deze "bevrijde gebieden". Beweerde George Bush niet dat hij de vrouwen van Afghanistan en het vrijheidslievende volk Irak 'bevrijd' had? Heeft Obama het Libische volk niet "bevrijd" van de "criminele dictator" Kadhafi? Zijn we op zoek naar dezelfde soort "bevrijding" in Syrië met de hulp van ISIS en de "progressieve Syriërs" die het herbergt in de "bevrijde gebieden"? Zouden deze “progressieve Syriërs” de toorn van ISIS kunnen overleven als ze iets anders eisten dan het omverwerpen van de Assad-regering? Zijn we niet getuige geweest van de onthoofdingen die in die „bevrijde gebieden” plaatsvinden? Alleen "vatbommen" doden het Syrische volk?

 

Anticiperend op bezwaren van de vredesbeweging dat het hele Syrische volk hetzelfde lot wacht, beweert ze eenvoudigweg dat het geval van Syrië anders is: “De analyse dat de Verenigde Staten regimeverandering promootte, was correct in Iran (1953), Guatemala ( 1954), Cuba (1960-2015), Afghanistan (2001), Irak (2003). Maar Syrië is geen Irak. Het is geen Afganistan. Syrië is Syrië. Het heeft zijn eigen unieke geschiedenis en cultuur - en zijn eigen Arabische lente van een echte volksopstand tegen bijna vijf decennia van de meedogenloze dictatuur van de Assad-familie. Deze revolutie is echt en staat buiten de controle van de VS.”

 

Er is inderdaad een "echte revolutie" aan de gang met behulp van Amerikaanse wapens, Saoedische en Qatarese fondsen, Turkse logistieke steun en Israëlische inlichtingendiensten. Maar het is zeker niet de Syrische volksrevolutie. In feite waren dergelijke revoluties gepland door de regering-Bush voor 7 landen, waaronder Irak, Libië, Syrië en Iran, zoals getuigd door generaal Wesley Clark, voormalig opperbevelhebber van de NAVO. En één voor één worden ze uitgevoerd.

 

We zijn zeker tegen dit soort 'revolutie' en 'bevrijding'. Voor ons is de keuze veel meer dan wat Terry Burke ons heeft voorgehouden. De Syrische situatie is ingewikkelder dan dat. We hebben te maken met twee niveaus van de werkelijkheid die niet in één moeten worden samengevouwen. Eén niveau is de oorlog die is opgelegd door de Amerikaanse regering en haar bondgenoten tegen de onafhankelijke staat Syrië. In deze oorlog staan ​​we aan de kant van de Syrische regering en het VN-Handvest. Het tweede niveau is de relatie tussen de Syrische regering en het Syrische volk. Op dit niveau staan ​​we altijd aan de kant van het Syrische volk. Het Syrische volk heeft het recht om van regering te veranderen als ze dat willen. Maar het is uitsluitend hun beslissing. En de enige manier waarop ze hun wil kunnen uiten, is wanneer ze vrij zijn van enige buitenlandse interventie.

 

Terry Burke gaat zelfs zo ver dat hij alle onafhankelijke journalisten en anderen in de vredesbeweging – al degenen die ze herhaaldelijk bespot als ‘anti-imperialisten’ – beschuldigt als racisten die ‘zich gedragen als imperialisten’, door niet te luisteren naar de ‘progressieve Syrische stemmen’ en “hun standpunt opleggen aan de stemmen van armere landen.” Maar ze plaatst zichzelf in hetzelfde 'imperialistische' bootje door als Amerikaan een anti-Assad-standpunt in te nemen – geen enkele Amerikaan heeft het recht om over de toekomst van Syrië te beslissen – en de stem van de meerderheid van het Syrische volk te negeren. De echte progressieve oppositiekrachten bevinden zich in Syrië, niet in de ISIS-'bevrijde gebieden', en onze delegatie heeft velen van hen ontmoet. Ze hebben veel meningsverschillen met de Assad-regering, maar zijn er sterk van overtuigd dat ze zich bij hun regering moeten aansluiten tegen buitenlandse aanvallen en invasies, zoals elke patriot zou doen. De “progressieve Syrische stemmen” waarmee Terry Burke zich identificeert, hebben niet het monopolie op de waarheid. Ze zou er goed aan doen als ze ook naar de andere oppositiekrachten in Syrië zou luisteren.

 

Het is één ding voor het Syrische volk om zich tegen hun regering te verzetten als ze dat willen. Het is iets anders voor de buitenlanders om de positie in te nemen van "Assad moet gaan!" Dit laatste is een duidelijke imperialistische eis die in strijd is met het internationaal recht. Onze steun in dit geval is, net als in elk ander geval, voor het internationaal recht, het VN-Handvest en het recht van het volk op zelfbeschikking - en niet voor of tegen een bepaalde regering of leider.

 

We hopen dat dit voor eens en altijd duidelijk is geworden.