Patriottisme is te klein voor mijn familie

Door David Swanson, uitvoerend directeur, World BEYOND War, Juli 3, 2019

Het beëindigen van onverdraagzaamheid is gangbaar geworden onder de verlichte mensen van de ontwikkelde wereld.

Heb je de acceptabele onverdraagzaamheid in die zin gezien?

We zijn tegen racisme, seksisme en meer soorten onverdraagzaamheid dan ik ooit zou kunnen opnoemen.

Maar de 96 procent van de mensheid die niet in de Verenigde Staten woont, is nauwelijks reden tot bezorgdheid.

Miljoenen levens in Jemen missen de waarde van één Washington Post verslaggever uiteengereten met een botzaag. Een derde van de Verenigde Staten zou graag een miljoen onschuldige Noord-Koreanen vermoorden, vertellen de opiniepeilers ons. Geen miljoen gehandicapte Amerikanen, geen miljoen atheïstische Amerikanen, geen miljoen homoseksuele Amerikanen. Wij staan ​​boven dat alles. Een miljoen Noord-Koreanen. Of een half miljoen Iraakse kinderen, te oordelen naar het respect dat Madeleine Albright tot op de dag van vandaag nog steeds krijgt.

Op XNUMX juli wordt van mij verwacht dat ik een bloedige, idiote, overmoedige en lachwekkend mislukte poging vier om Canada over te nemen, waarbij in plaats daarvan het Witte Huis in brand is gestoken, omdat bij een veldslag in Baltimore veel mensen stierven, maar een vlag overleefde, en iemand die andere mensen als slaven bezat, schreef een gedicht waarin hij de moord verheerlijkte op mensen die durfden te ontsnappen aan de slavernij of die toevallig moslim waren.

O zeg.

Zie je?

Serieus, kan je? Als je naar een zogenaamd nationaal park in de Verenigde Staten gaat, moet je betalen om binnen te komen, omdat alleen kwaadaardige socialisten belasting heffen op hun miljardairs, en het geld om in het park te komen gaat naar tanks en jets en wapens voor een fascistische parade in Washington DC die openlijk viert dat het profiteren van de dood, die nu zonder enige schaamte wordt uitgevoerd. En als je mensen gratis de nationale parken binnen zou laten, op voorwaarde dat ze alle landen konden noemen die de Verenigde Staten het afgelopen jaar hadden gebombardeerd, dan zou er geen cent verloren gaan aan de financiering van de patriottische Trumpparade-dreiging voor de wereld.

Neem alsjeblieft je goede patriottisme of echt nationalisme en stop het waar je homofobie en leeftijdsdiscriminatie en religieuze onverdraagzaamheid hebt geplakt. Houd je niet van je familie? Je buurt? Jouw dorp? Uw regio? Natuurlijk, maar waar zijn de vlaggen en liedjes en wapenparades om het te bewijzen? Je hebt ze toch niet nodig? Omdat je niet geconditioneerd hoeft te zijn om massamoord te steunen namens je familie, buurt, stad of regio.

Iemand vertelde me onlangs dat mijn poging om een ​​standbeeld dat genocide verheerlijkt te laten verwijderen, verdacht was omdat ik 'blank' was. Toch zou dezelfde persoon, net als elke andere persoon in de Verenigde Staten, vrijwel zeker het nieuws over een massaal bombardement op Iran door het Amerikaanse leger als volgt hebben weergegeven: "We hebben zojuist Iran gebombardeerd." Er wordt niet verondersteld dat er een "wij" is die onverdeeld is met de stomste middelen. We worden verondersteld verdeeld en overwonnen te zijn door uiterlijk en cultuur. Maar 's werelds grootste criminele onderneming wordt verondersteld ons (en anderhalf biljoen van onze dollars per jaar) te verenigen in de zaak van Small Gummint en de vrijheid om anderen aan te doen voordat ze het jou kunnen aandoen.

Sorry. Ik zal Iran nooit aanvallen. Iraniërs zijn mijn familie. De mensen van Hong Kong die hun rechten opeisen, zijn mijn familie. Het volk van China dat trouwens hun rechten opeist, is mijn familie. Elke persoon in Soedan die vrede wil, en iedereen die dat niet wil, is mijn familie. Mensen over de hele wereld die strijden met verrotte regeringen, maar er de voorkeur aan geven dat hun huizen niet worden gebombardeerd in naam van het trotseren van hun verrotte regeringen, dat zijn mijn familie.

Die kinderen in concentratiekampen bij de Amerikaans-Mexicaanse grens zijn mijn familie. De rechtmatige president van Honduras, die tien jaar geleden werd afgezet bij een staatsgreep die de Verenigde Staten steunden en steunden, zit in mijn familie. De misdadigers die de staatsgreep hebben georkestreerd, zijn ook mijn familie. Nancy Pelosi, die blijkbaar gelooft dat niets minder dan het achterhouden van een “campagnebijdrage” van haar politieke partij onaantastbaar is, is ook mijn familie.

Families hebben soms onenigheid, onenigheid en conflicten. Gezinnen lossen hun conflicten niet op met hellevuurraketten. Voormalige presidenten die grappen maakten over het vermoorden van de vriendjes van hun dochters met roofdierdrones, zitten ook in onze familie. De leider van Noord-Korea zit in onze familie. De mensen van zijn land die liever niet sterven in een nucleaire apocalyps, behoren tot dezelfde menselijke familie. De rest van de wereldbevolking die liever niet sterft in een nucleaire winter die in Korea is gecreëerd, zijn ook familieleden. En degenen in de Verenigde Staten die zo belachelijk slecht geïnformeerd zijn dat ze veronderstellen dat nucleaire explosies in Azië geen effect op hen zouden hebben, en dat de gruwel van het vermoorden van een miljoen mensen hen niet zou beïnvloeden - die mooie mannen en vrouwen zijn wij; ze wonen bij ons in huis.

Er is maar één huis. En we kunnen het niet vervangen. We kunnen er niet aan ontsnappen. We kunnen niet verwachten dat buitenaardse wezens (de nobele kleine groene soort niet uit Honduras en dus niet illegaal, maar toch gegarandeerd op barbaarse vijandigheid stuiten) ons komen redden. We kunnen niet achterover leunen en wachten tot de markt of de plutocraten of de liberalen of de conservatieven ons redden. Onze hoop ligt in het identificeren met en liefhebben van onze hele familie, die veel verder reikt dan onze ene bizarre soort – en in het overnemen van de macht namens onze familie, en het omkeren van elk type destructief haatdragend gedrag, inclusief patriottisme.