Door Robert C. Koehler, 12 juli 2017
reposted uit Gemeenschappelijke wonderen.
De Verenigde Staten boycotten de VN-onderhandelingen om – overal op de planeet Aarde – kernwapens te verbieden. Dat deden acht andere landen ook. Raad eens welke?
Het internationale debat over dit historische verdrag, dat een week geleden werkelijkheid werd met een marge van 122 tegen 1, onthulde hoe diep de naties van de wereld zijn verdeeld - niet door grenzen of taal of religie of politieke ideologie of controle over rijkdom, maar door bezit van kernwapens en het daarbij behorende geloof in hun absolute noodzaak voor nationale veiligheid, ondanks de absolute onveiligheid die ze de hele planeet veroorzaken.
Gewapend staat gelijk aan bang. (En bang is gelijk aan winstgevend.)
De negen landen in kwestie zijn natuurlijk de nucleair bewapende: de VS, Rusland, China, Groot-Brittannië, Frankrijk, India, Pakistan, Israël en . . . wat was die andere? Oh ja, Noord-Korea. Vreemd genoeg staan deze landen en hun kortzichtige 'belangen' allemaal aan dezelfde kant, ook al rechtvaardigt ieders bezit van kernwapens het bezit van kernwapens van de ander.
Geen van deze landen nam deel aan de discussie over het Verdrag inzake het verbod op kernwapens, zelfs niet om zich ertegen te verzetten, wat lijkt aan te geven dat een kernwapenvrije wereld nergens in hun visie is.
As Robert Dodge van Physicians for Social Responsibility schreef: “Ze zijn zich niet bewust van dit mythologische afschrikkingsargument dat sinds het begin de belangrijkste motor van de wapenwedloop is geweest, inclusief de huidige nieuwe wapenwedloop die door de Verenigde Staten is geïnitieerd met een voorstel om geld uit te geven. $ 1 biljoen in de komende drie decennia om onze nucleaire arsenalen weer op te bouwen.”
Van de naties - de rest van de planeet - die wel hebben deelgenomen aan de totstandkoming van het verdrag, werd de enige stem tegen het verdrag uitgebracht door Nederland, dat sinds de Koude Oorlog toevallig Amerikaanse kernwapens op zijn grondgebied heeft opgeslagen om zelfs de verwarring van zijn eigen leiders. ("Ik denk dat ze een absoluut zinloos onderdeel zijn van een traditie in militair denken", voormalig premier Ruud Lubbers heeft gezegd.)
De verdrag luidt gedeeltelijk: “. . Elke Staat die Partij is die kernwapens of andere nucleaire explosieven bezit, bezit of controleert, verwijdert deze onmiddellijk uit de operationele status en vernietigt ze zo spoedig mogelijk. . .”
Dit is serieus. Ik twijfel er niet aan dat er iets historisch is gebeurd: een wens, een hoop, een vastberadenheid zo groot als de mensheid zelf heeft internationale taal gevonden. "Langdurig applaus brak uit toen de voorzitter van de onderhandelingsconferentie, de Costa Ricaanse ambassadeur Elayne Whyte Gomez, het historische akkoord met een hamer doorgaf", aldus de Bulletin van de atoomwetenschappers. "'We zijn erin geslaagd om de eerste zaden te zaaien van een wereld zonder kernwapens', zei ze."
Maar toch voel ik ook een gevoel van cynisme en hopeloosheid geactiveerd. Zaait dit verdrag iets? vast zaden, dat wil zeggen, zet het nucleaire ontwapening in gang in de echte wereld, of zijn haar woorden gewoon weer een mooie metafoor? En zijn metaforen alles wat we krijgen?
Nikki Haley, de VN-ambassadeur van de Trump-regering, zei afgelopen maart, volgens: CNN, terwijl ze aankondigde dat de VS de gesprekken zou boycotten, dat als moeder en dochter: "Er is niets dat ik meer wil voor mijn gezin dan een wereld zonder kernwapens."
Wat leuk.
"Maar", zei ze, "we moeten realistisch zijn."
Vroeger zou de vinger van de diplomaat dan naar de Russen (of de Sovjets) of de Chinezen hebben gewezen. Maar Haley zei: "Is er iemand die gelooft dat Noord-Korea zou instemmen met een verbod op kernwapens?"
Dit is dus het 'realisme' dat momenteel de greep van Amerika op zijn bijna 7,000 kernwapens rechtvaardigt, samen met zijn moderniseringsprogramma van een biljoen dollar: het kleine Noord-Korea, onze vijand du jour, die, zoals we allemaal weten, zojuist een ballistische raket heeft getest en wordt in de Amerikaanse media afgeschilderd als een enorm irrationeel landje met een wereldveroveringsagenda en geen legitieme bezorgdheid over zijn eigen veiligheid. Dus sorry mam, sorry kinderen, we hebben geen keus.
Het punt is dat elke vijand het zal doen. Het realisme dat Haley opriep was veel meer economisch en politiek van aard dan dat het iets te maken had met echte nationale veiligheid - die de legitimiteit van een planetaire bezorgdheid over een nucleaire oorlog zou moeten erkennen en eerdere verdragsverplichtingen om te werken aan ontwapening zou moeten nakomen. Wederzijds verzekerde vernietiging is geen realisme; het is een suïcidale impasse, met de zekerheid dat er uiteindelijk iets zal gebeuren.
Hoe kan het realisme dat tot uiting komt in het Verdrag inzake het verbod op kernwapens doordringen tot het bewustzijn van de nucleair bewapende negen? Een verandering van geest of hart - het overboord gooien van de angst dat deze waanzinnig destructieve wapens cruciaal zijn voor de nationale veiligheid - is vermoedelijk de enige manier waarop wereldwijde nucleaire ontwapening zal plaatsvinden. Ik geloof niet dat het met geweld of dwang kan gebeuren.
Ik breng daarom hulde aan Zuid-Afrika, dat een cruciale rol speelde bij de goedkeuring van het verdrag, zoals het Bulletin of the Atomic Scientists meldt, en dat toevallig het enige land op aarde is dat ooit kernwapens bezat en dat nu niet meer heeft. Het ontmantelde zijn kernwapens op het moment dat het begin jaren '90 zijn buitengewone overgang doormaakte van een natie van geïnstitutionaliseerd racisme naar een land met volledige rechten voor iedereen. Is dat de verandering van het nationale bewustzijn die nodig is?
"In samenwerking met het maatschappelijk middenveld hebben wij (vandaag) een buitengewone stap gezet om de mensheid te redden van het angstaanjagende spook van kernwapens", zei de Zuid-Afrikaanse VN-ambassadeur, Nozipho Mxakato-Diseko.
En dan hebben we het realisme van Setsuko Thurlow, een overlevende van de bomaanslag op Hiroshima op 6 augustus 1945. Over de nasleep van deze gruwel die ze onlangs als jong meisje heeft meegemaakt, zei ze over de mensen die ze zag: “Hun haar stond overeind – ik weet het niet waarom - en hun ogen waren dichtgezwollen door de brandwonden. De oogbollen van sommige mensen hingen uit de oogkassen. Sommigen hielden hun eigen ogen in hun handen. Niemand rende. Niemand schreeuwde. Het was helemaal stil, helemaal stil. Het enige wat je kon horen was het gefluister voor 'water, water'.”
Na de goedkeuring van het verdrag vorige week, sprak ze met een bewustzijn waarvan ik alleen maar kan hopen dat het de toekomst voor ons allemaal bepaalt: “Ik heb zeven decennia op deze dag gewacht en ik ben dolblij dat hij eindelijk is aangebroken. Dit is het begin van het einde van kernwapens.”
