Nobelprijs voor de Vrede 2017 Lezing: Internationale Campagne voor de Afschaffing van Kernwapens (ICAN)

Hier is de Nobelprijs die wordt gegeven door de Nobelprijswinnaar voor de Vrede, 2017, ICAN, afgeleverd door Beatrice Fihn en Setsuko Thurlow, Oslo, 10 december 2017.

Beatrice Fihn:

Majesteiten,
Leden van het Noorse Nobelcomité,
Geachte gasten,

Vandaag is het een grote eer om de 2017 Nobelprijs voor de Vrede te ontvangen namens duizenden inspirerende mensen die deel uitmaken van de Internationale Campagne voor het Afschaffen van Kernwapens.

Samen hebben we de democratie tot ontwapening gebracht en het internationale recht hervormd.
__

We danken nederig het Noorse Nobelcomité voor het erkennen van ons werk en het geven van impulsen aan onze cruciale zaak.

We willen degenen die zo genereus hun tijd en energie aan deze campagne hebben gegeven, herkennen.

Wij danken de moedige ministers van buitenlandse zaken, diplomaten, Rode Kruis en Red Crescent-personeel, UN ambtenaren, academici en experts met wie we in partnerschap hebben samengewerkt om ons gemeenschappelijke doel te bereiken.

En we danken iedereen die zich inzet voor het bevrijden van de wereld van deze verschrikkelijke bedreiging.
__

Op tientallen locaties over de hele wereld - in raketsilo's begraven in onze aarde, op onderzeeërs die door onze oceanen navigeren en aan boord van vliegtuigen die hoog in onze lucht vliegen - liggen 15,000 objecten van de vernietiging van de mensheid.

Misschien is het de enormiteit van dit feit, misschien is het de onvoorstelbare omvang van de gevolgen, die ertoe leidt dat velen deze grimmige realiteit gewoon accepteren. Om over ons dagelijks leven te gaan zonder na te denken over de instrumenten van waanzin overal om ons heen.

Want het is waanzin om onszelf door deze wapens te laten regeren. Veel critici van deze beweging suggereren dat we de irrationele zijn, de idealisten die geen basis hebben in de realiteit. Dat kernwapenstaten hun wapens nooit zullen opgeven.

Maar wij vertegenwoordigen de Slechts rationele keuze. Wij vertegenwoordigen degenen die weigeren kernwapens te accepteren als een vaste waarde in onze wereld, zij die weigeren hun lot te laten samenhangen in een paar regels lanceringscode.

Ons is de enige realiteit die mogelijk is. Het alternatief is ondenkbaar.

Het verhaal van kernwapens zal een einde hebben en het is aan ons wat dat einde zal zijn.

Zal het het einde zijn van kernwapens, of zal het het einde van ons zijn?

Een van deze dingen zal gebeuren.

De enige rationele manier van handelen is om te stoppen met leven onder de omstandigheden waarin onze wederzijdse vernietiging slechts één impulsieve driftbui is.
__

Vandaag wil ik het hebben over drie dingen: angst, vrijheid en de toekomst.

Alleen al door de erkenning van degenen die ze bezitten, ligt het werkelijke nut van kernwapens in hun vermogen om angst uit te lokken. Als ze verwijzen naar hun “afschrikwekkende” effect, vieren voorstanders van kernwapens angst als oorlogswapen.

Ze puffen hun kisten door hun bereidheid te verklaren om in een flits ontelbare duizenden mensenlevens te vernietigen.

Nobel laureaat William Faulkner zei bij het aannemen van zijn prijs in 1950: “Er is alleen de vraag 'wanneer word ik opgeblazen?'” Maar sindsdien heeft deze universele angst plaatsgemaakt voor iets dat nog gevaarlijker is: ontkenning.

Weg is de angst voor Armageddon in een oogwenk verdwenen, is het evenwicht tussen twee blokken dat werd gebruikt als de rechtvaardiging voor afschrikking, weg zijn de schuilkelders.

Maar één ding blijft: de duizenden en duizenden kernkoppen die ons vervulden met die angst.

Het risico voor het gebruik van nucleaire wapens is vandaag nog groter dan aan het einde van de Koude Oorlog. Maar in tegenstelling tot de Koude Oorlog, worden we vandaag geconfronteerd met veel meer nucleaire gewapende staten, terroristen en cyberoorlogsvoering. Dit alles maakt ons minder veilig.

Leren leven met deze wapens in blinde acceptatie is onze volgende grote fout.

Angst is rationeel. De dreiging is echt. We hebben nucleaire oorlog vermeden, niet door voorzichtig leiderschap, maar door voorspoed. Vroeg of laat, als we falen om te handelen, zal ons geluk opraken.

Een moment van paniek of onvoorzichtigheid, een verkeerd opgestelde opmerking of gekneusd ego, zou ons gemakkelijk onvermijdelijk kunnen leiden tot de vernietiging van hele steden. Een berekende militaire escalatie zou kunnen leiden tot de willekeurige massamoord op burgers.

Als slechts een klein deel van de huidige nucleaire wapens zou worden gebruikt, zouden roet en rook van de vuurstormen hoog in de atmosfeer stijgen - waardoor het aardoppervlak gedurende meer dan een decennium afkoelt, donkerder en uitdroogt.

Het zou voedingsgewassen vernietigen, waardoor miljarden het risico lopen om te verhongeren.

Toch blijven we leven in ontkenning van deze existentiële dreiging.

Maar Faulkner in zijn Nobelprijs gaf ook een uitdaging aan degenen die na hem kwamen. Alleen door de stem van de mensheid te zijn, zei hij, kunnen we angst verslaan; kunnen we de mensheid helpen doorstaan.

Het is de plicht van ICAN om die stem te zijn. De stem van de mensheid en het humanitair recht; om namens burgers te spreken. Door dat humanitaire perspectief een stem te geven, zullen we het einde van angst, het einde van ontkenning creëren. En uiteindelijk het einde van kernwapens.
__

Dat brengt me bij mijn tweede punt: vrijheid.

Aangezien de Internationale artsen voor de preventie van nucleaire oorlog, de allereerste antinucleaire wapenorganisatie die deze prijs won, zei in deze fase in 1985:

“Wij artsen protesteren tegen de verontwaardiging om de hele wereld te gijzelen. We protesteren tegen de morele obsceniteit dat ieder van ons voortdurend met uitsterven wordt bedreigd. "

Die woorden klinken nog steeds in 2017.

We moeten de vrijheid terugvorderen om ons leven niet te leven als een gijzelaar voor dreigende vernietiging.

Man - geen vrouw! - hebben kernwapens gemaakt om anderen te controleren, maar in plaats daarvan worden we door hen gecontroleerd.

Ze hebben ons valse beloften gedaan. Dat door de consequenties van het gebruik van deze wapens zo ondenkbaar te maken, elk conflict onsmakelijk zou maken. Dat het ons zou bevrijden van oorlog.

Maar verre van het voorkomen van oorlog, deze wapens brachten ons meerdere keren tijdens de Koude Oorlog naar de rand. En in deze eeuw blijven deze wapens ons escaleren naar oorlog en conflict.

In Irak, in Iran, in Kasjmir, in Noord-Korea. Hun bestaan ​​stimuleert anderen om zich bij de nucleaire race aan te sluiten. Ze houden ons niet veilig, ze veroorzaken conflicten.

Als mede-Nobelprijswinnaar voor de vrede, Martin Luther King Jr., die ze vanaf dit stadium in 1964 noemden, zijn deze wapens "zowel genocidaal als suïcidaal".

Ze zijn het pistool van de gek dat permanent tegen onze tempel wordt gehouden. Deze wapens zouden ons vrij moeten houden, maar ze ontzeggen ons onze vrijheden.

Het is een belediging voor de democratie om door deze wapens te worden geregeerd. Maar het zijn slechts wapens. Het zijn slechts hulpmiddelen. En net zoals ze zijn gemaakt door een geopolitieke context, kunnen ze net zo goed worden vernietigd door ze in een humanitaire context te plaatsen.
__

Dat is de taak die ICAN zichzelf heeft gesteld - en mijn derde punt waar ik het over wil hebben, de toekomst.

Ik heb de eer om deze etappe vandaag te delen met Setsuko Thurlow, die er haar levensdoel van heeft gemaakt om te getuigen van de gruwel van een nucleaire oorlog.

Zij en de hibakusha stonden aan het begin van het verhaal en het is onze collectieve uitdaging om ervoor te zorgen dat ze ook het einde ervan zullen zien.

Ze herbeleven het pijnlijke verleden, keer op keer, zodat we een betere toekomst kunnen creëren.

Er zijn honderden organisaties die samen als ICAN grote vooruitgang boeken op weg naar die toekomst.

Er zijn duizenden onvermoeibare campagnevoerders over de hele wereld die elke dag werken om die uitdaging aan te gaan.

Er zijn miljoenen mensen over de hele wereld die schouder aan schouder met die campagnevoerders hebben gestaan ​​om honderden miljoenen meer te laten zien dat een andere toekomst echt mogelijk is.

Degenen die zeggen dat de toekomst niet mogelijk is, moeten uit de weg gaan van degenen die het verwezenlijken.

Als het hoogtepunt van deze inspanning van de basis, door de actie van de gewone mensen, dit jaar de hypothetische marcheerde vooruit naar de werkelijke als 122 landen onderhandeld over en sloot een VN-verdrag om deze massavernietigingswapens te verbannen.

Het Verdrag inzake het verbod op kernwapens biedt de weg vooruit op een moment van grote wereldwijde crises. Het is een licht in een donkere tijd.

En meer dan dat, het biedt een keuze.

Een keuze tussen de twee eindes: het einde van kernwapens of het einde van ons.

Het is niet naïef om in de eerste keuze te geloven. Het is niet irrationeel om te denken dat nucleaire staten kunnen ontwapenen. Het is niet idealistisch om in het leven te geloven over angst en vernietiging; het is een noodzaak.
__

We staan ​​allemaal voor die keuze. En ik roep elke natie op om toe te treden tot het Verdrag inzake het verbod op kernwapens.

De Verenigde Staten kiezen vrijheid boven angst.
Rusland, kies ontwapening over vernietiging.
Groot-Brittannië, kies de rechtsstaat boven onderdrukking.
Frankrijk, kies mensenrechten boven terreur.
China, kies reden boven irrationaliteit.
India, kies verstand boven gevoelloosheid.
Pakistan, kies logica voor Armageddon.
Israël, kies gezond verstand over vernietiging.
Noord-Korea, kies wijsheid boven de ondergang.

Aan de naties die geloven dat ze beschut zijn onder de paraplu van nucleaire wapens, zul je medeplichtig zijn aan je eigen vernietiging en de vernietiging van anderen in jouw naam?

Aan alle naties: kies het einde van kernwapens aan het einde van ons!

Dit is de keuze die het Verdrag inzake het verbod op kernwapens vertegenwoordigt. Sluit je aan bij dit verdrag.

Wij burgers leven onder de paraplu van onwaarheden. Deze wapens houden ons niet veilig, ze verontreinigen ons land en water, vergiftigen onze lichamen en houden ons recht op leven gegijzeld.

Aan alle burgers van de wereld: sta bij ons en eis van uw regering kant met de mensheid en onderteken dit verdrag. We zullen niet rusten voordat alle staten zich bij de rede hebben aangesloten.
__

Geen enkele natie heeft er vandaag trots op een chemische wapenstaat te zijn.
Geen enkel volk beweert dat het in extreme omstandigheden acceptabel is om sarin zenuwagent te gebruiken.
Geen volk verkondigt het recht om zijn pest of polio op zijn vijand los te laten.

Dat komt omdat internationale normen zijn vastgesteld, percepties zijn veranderd.

En nu hebben we eindelijk een ondubbelzinnige norm tegen kernwapens.

Monumentale stappen vooruit beginnen nooit met universele overeenstemming.

Met elke nieuwe ondertekenaar en elk voorbijgaand jaar, zal deze nieuwe realiteit zich ontwikkelen.

Dit is de weg vooruit. Er is maar één manier om het gebruik van kernwapens te voorkomen: verbied en elimineer ze.
__

Kernwapens, zoals chemische wapens, biologische wapens, clustermunitie en landmijnen vóór hen, zijn nu illegaal. Hun bestaan ​​is immoreel. Hun afschaffing ligt in onze handen.

Het einde is onvermijdelijk. Maar zal dat het einde betekenen van kernwapens of het einde van ons? We moeten er een kiezen.

Wij zijn een beweging voor rationaliteit. Voor democratie. Voor vrijheid van angst.

We zijn campagnevoerders van 468-organisaties die werken aan de toekomst, en we zijn representatief voor de morele meerderheid: de miljarden mensen die kiezen voor leven boven de dood, die samen het einde van nucleaire wapens zullen zien.

Dank je.

Setsuko Thurlow:

Majesteiten,
Duidelijke leden van het Noorse Nobelcomité,
Mijn medecampagnisten, hier en over de hele wereld,
Dames en heren,

Het is een groot voorrecht om deze onderscheiding samen met Beatrice in ontvangst te nemen namens alle opmerkelijke mensen die de ICAN-beweging vormen. Jullie geven me allemaal zo'n geweldige hoop dat we het tijdperk van kernwapens kunnen - en zullen - beëindigen.

Ik spreek als een lid van de familie van hibakusha - degenen onder ons die, door een wonderbaarlijke kans, de atoombombardementen op Hiroshima en Nagasaki hebben overleefd. Al meer dan zeven decennia werken we aan de totale afschaffing van kernwapens.

We hebben solidair gestaan ​​met degenen die schade hebben geleden door de productie en het testen van deze gruwelijke wapens over de hele wereld. Mensen uit plaatsen met lang vergeten namen, zoals Moruroa, Ekker, Semipalatinsk, Maralinga, Bikini. Mensen wier landen en zeeën werden bestraald, wier lichamen werden geëxperimenteerd, wiens culturen voor altijd werden verstoord.

We waren niet tevreden slachtoffers te zijn. We weigerden te wachten op een onmiddellijk vurig einde of de trage vergiftiging van onze wereld. We weigerden om terneergeslagen te zitten terwijl de zogenaamde grote mogendheden ons voorbij de nucleaire schemering namen en ons roekeloos dicht bij nucleaire middernacht brachten. We stonden op. We deelden onze verhalen over overleven. We zeiden: menselijkheid en kernwapens kunnen niet naast elkaar bestaan.

Vandaag wil ik dat je in deze zaal de aanwezigheid voelt van al diegenen die zijn omgekomen in Hiroshima en Nagasaki. Ik wil dat je, boven en rondom ons, een grote wolk van een kwart miljoen zielen voelt. Elke persoon had een naam. Iedereen was geliefd bij iemand. Laten we ervoor zorgen dat hun dood niet tevergeefs was.

Ik was net 13 jaar oud toen de Verenigde Staten de eerste atoombom gooiden, in mijn stad Hiroshima. Ik herinner me die ochtend nog steeds levendig. Bij 8: 15 zag ik een verblindende blauwwitte flits uit het raam. Ik herinner me dat ik het gevoel had in de lucht te zweven.

Toen ik weer bij bewustzijn kwam in de stilte en duisternis, merkte ik dat ik vastgeklemd zat aan het ingestorte gebouw. Ik begon de vage kreten van mijn klasgenoten te horen: „Moeder, help me. God, help me. "

Toen voelde ik plotseling mijn handen mijn linkerschouder aanraken en hoorde ik een man zeggen: “Geef niet op! Blijf duwen! Ik probeer je te bevrijden. Zie je het licht door die opening komen? Kruip er zo snel mogelijk naar toe. " Toen ik eruit kroop, stonden de ruïnes in brand. De meeste van mijn klasgenoten in dat gebouw werden levend verbrand. Ik zag overal om me heen een volslagen, onvoorstelbare verwoesting.

Processies van spookachtige figuren geschud door. Griezelig gewonde mensen, ze waren bloedend, verbrand, zwart en opgezwollen. Delen van hun lichaam waren verdwenen. Vlees en huid hingen aan hun botten. Sommige met hun oogbollen in hun handen. Sommigen met hun buiken barsten open, hun ingewanden hangen naar buiten. De vuile stank van verbrand menselijk vlees vulde de lucht.

Zo werd mijn geliefde stad met één bom vernietigd. De meeste van de bewoners waren burgers die werden verbrand, verdampt, verkoold - onder hen leden van mijn eigen familie en 351 van mijn klasgenoten.

In de weken, maanden en jaren die volgden, zouden nog vele duizenden anderen sterven, vaak op willekeurige en mysterieuze manieren, van de vertraagde effecten van straling. Tot op de dag van vandaag doodt straling overlevenden.

Telkens als ik me Hiroshima herinner, is het eerste beeld dat in me opkomt van mijn vierjarige neefje, Eiji - zijn kleine lichaam veranderde in een onherkenbaar gesmolten stuk vlees. Hij bleef met zwakke stem om water smeken totdat zijn dood hem van pijn verloste.

Voor mij kwam hij om alle onschuldige kinderen van de wereld te vertegenwoordigen, bedreigd zoals ze op dit moment zijn door kernwapens. Elke seconde van elke dag brengen kernwapens iedereen in gevaar die we liefhebben en alles wat ons dierbaar is. We moeten deze waanzin niet langer tolereren.

Door onze pijn en de pure strijd om te overleven - en om ons leven uit de as weer op te bouwen - raakten we hibakusha ervan overtuigd dat we de wereld moeten waarschuwen voor deze apocalyptische wapens. Keer op keer deelden we ons getuigenis.

Maar toch weigerden sommigen Hiroshima en Nagasaki als wreedheden te zien - als oorlogsmisdaden. Ze accepteerden de propaganda dat dit "goede bommen" waren die een "rechtvaardige oorlog" hadden beëindigd. Het was deze mythe die leidde tot de rampzalige nucleaire wapenwedloop - een race die tot op de dag van vandaag voortduurt.

Negen landen dreigen nog steeds hele steden te verbranden, het leven op aarde te vernietigen, onze prachtige wereld onbewoonbaar te maken voor toekomstige generaties. De ontwikkeling van kernwapens betekent niet de verheffing van een land tot grootsheid, maar de afdaling naar de donkerste diepten van verdorvenheid. Deze wapens zijn geen noodzakelijk kwaad; ze zijn het ultieme kwaad.

Op zeven juli van dit jaar was ik overweldigd van vreugde toen een grote meerderheid van de landen in de wereld stemde om het Verdrag inzake het verbod op kernwapens aan te nemen. Ik was getuige van de mensheid op zijn slechtst, ik zag die dag de mensheid op zijn best. We hibakusha wachtten al tweeënzeventig jaar op het verbod. Laat dit het begin zijn van het einde van kernwapens.

Alle verantwoordelijke leiders wil teken dit verdrag. En de geschiedenis zal degenen die het afwijzen streng oordelen. Hun abstracte theorieën zullen niet langer de genocidale realiteit van hun praktijken maskeren. Niet langer zal "afschrikking" worden gezien als iets anders dan een afschrikmiddel voor ontwapening. We zullen niet langer leven onder een paddestoelwolk van angst.

Tegen de functionarissen van nucleair bewapende naties - en tegen hun handlangers onder de zogenaamde "nucleaire paraplu" - zeg ik dit: luister naar ons getuigenis. Let op onze waarschuwing. En weet dat uw acties zijn gevolgschade. Jullie zijn elk een integraal onderdeel van een systeem van geweld dat de mensheid in gevaar brengt. Laten we allemaal alert zijn op de banaliteit van het kwaad.

Aan elke president en premier van elke natie van de wereld, smeek ik u: sluit u aan bij dit verdrag; voor altijd de dreiging van nucleaire vernietiging uitroeien.

Toen ik een 13-jarig meisje was, gevangen in het smeulende puin, bleef ik duwen. Ik bleef naar het licht toe bewegen. En ik heb het overleefd. Ons licht is nu het verbodsverdrag. Aan iedereen in deze zaal en iedereen die over de hele wereld luistert, herhaal ik de woorden die ik hoorde riepen in de ruïnes van Hiroshima: “Geef niet op! Blijf duwen! Zie het licht? Kruip ernaartoe. "

Vanavond, terwijl we door de straten van Oslo marcheren met fakkels in vuur en vlam, laten we elkaar volgen uit de donkere nacht van nucleaire terreur. Ongeacht welke obstakels we tegenkomen, we zullen blijven bewegen en blijven pushen en dit licht blijven delen met anderen. Dit is onze passie en toewijding voor onze enige waardevolle wereld om te overleven.