John Rees zegt dat het de 'oorlog tegen het terrorisme' is die terrorisme voortbrengt en dat de regering de dreiging overdrijft en Britse moslims demoniseert om aanvaarding te krijgen voor haar oorlogsbeleid.
Autobomaanslag in Bagdad op 7 oktober 2013.
De 'Contra-terrorism awareness week' van de Britse regering is net afgelopen. Er is een hele reeks nieuwe wetten afgekondigd om ons te beschermen tegen terreuraanslagen en instellingen en individuen zijn aangemoedigd om aangifte te doen bij de politie van iedereen waarvan zij denken dat ze bij terrorisme betrokken zijn.
Dit is pas de laatste ronde van dergelijke maatregelen, onderdeel van een voortdurende poging om de bevolking ertoe te brengen de wereld op de manier van de regering te zien.
Er is echter één centraal probleem. Het regeringsverhaal klopt niet met de feiten. Dit is waarom:
Feit 1: Wat veroorzaakt terrorisme? Het is buitenlands beleid, idioot
Figuur 1: Mensen vermoord door terroristen wereldwijd
Wat deze grafiek laat zien (Fig. 1) is de escalatie van terreur wereldwijd in de nasleep van de invasie van Afghanistan in 2002 en Irak in 2003. Zoals Dame Eliza Manningham Buller, het voormalige hoofd van MI5, het Irak-onderzoek vertelde: waarschuwden de veiligheidsdiensten Tony Blair het lanceren van de oorlog tegen het terrorisme zou de dreiging van terrorisme vergroten. En het heeft. De dreiging van terrorisme kan niet worden uitgeroeid totdat de fundamentele oorzaken ervan zijn weggenomen. Geen enkel wettelijk optreden kan de historische aanjagers van terrorisme op de schaal van de crisis in het Midden-Oosten wegnemen. Alleen een wijziging van het beleid kan dat doen.
Feit 2: Het meeste terrorisme vindt niet plaats in het Westen
Figuur 2: Wereldrisicokaart
De mensen die het meeste risico lopen op terrorisme bevinden zich niet in het Westen, maar vaak in de gebieden waar het Westen zijn oorlogen en proxy-oorlogen voert. Noord-Amerika en bijna heel Europa lopen een laag risico (fig. 2). Alleen Frankrijk, een land met een lang en koloniaal verleden (en een van de meest actieve in en meest uitgesproken over huidige conflicten), loopt een gemiddeld risico. Zes van de meest bedreigde landen – Somalië, Pakistan, Irak, Afghanistan, Soedan, Jemen – zijn de locaties van westerse oorlogen, drone-oorlogen of proxy-oorlogen.
Feit 3: De 'war on terror' doodt veel meer mensen dan terrorisme
Het middel is dodelijker dan de kwaal. Even nadenken zal ons vertellen waarom. Het inzetten van Westerse militaire vuurkracht, de meest technologisch geavanceerde en destructieve ter wereld, zal uiteindelijk meer burgers doden dan een zelfmoordterrorist met een rugzak – of zelfs de 9/11 bommenwerpers in gekaapte vliegtuigen.
Zoals dit cirkeldiagram laat zien (figuur 3), zijn de burgerdoden alleen al in Afghanistan veel groter dan die veroorzaakt door de aanslagen van 9/11. En als we daar de burgerdoden als gevolg van de oorlog in Irak en het terrorisme tijdens de bezetting bij optellen, dan moet de onderneming een van de meest contraproductieve in de militaire geschiedenis zijn.
Figuur 3: Slachtoffers van de oorlog tegen het terrorisme en de invasie van Irak
Feit 4: De werkelijke omvang van de terroristische dreiging
Terroristische aanslagen zijn vaak niet effectief, vooral als ze worden uitgevoerd door 'eenzame wolf'-extremisten in plaats van door militaire organisaties zoals de IRA. Meer dan de helft van de terreuraanslagen veroorzaakt geen dodelijke slachtoffers. Zelfs als we kijken naar de periode waarin de IRA betrokken was bij bombardementen en naar het globale beeld (fig. 4), is bij de meeste terreuraanslagen niemand om het leven gekomen. Dit is niet om het verlies aan mensenlevens dat plaatsvindt te minimaliseren. Maar het is om het in perspectief te plaatsen.
Het is nu bijna tien jaar geleden dat de bomaanslag op een bus van 7/7 in Londen plaatsvond. In dat decennium is er in het Verenigd Koninkrijk één extra moord gepleegd als gevolg van 'islamitisch' terrorisme, die van drummer Lee Rigby. Dat brengt het dodental van 10 jaar op 57 mensen. Alleen al vorig jaar bedroeg het aantal doden bij 'normale' moorden in het VK 500. En dat was een van de laagste cijfers in decennia.
Het niveau van de IRA-campagne is natuurlijk niet te vergelijken met het hedendaagse 'islamitisch extremisme'. De IRA blies tenslotte een hoge Tory op in de Houses of Parliament, doodde een lid van de koninklijke familie in zijn jacht voor de kust van Ierland, blies het hotel op waarin het kabinet verbleef voor de Tory-partijconferentie en ontsloeg een mortier in de achtertuin van Downing Street 10. En dat is om slechts enkele van de meer spectaculaire aanvallen te noemen.
Zelfs in de periode sinds 2000 zijn er meer daadwerkelijke (in tegenstelling tot geplande) aanslagen door de Real IRA en de islamofobe Oekraïense student Pavlo Lapshyn, die een moord en een reeks aanslagen op moskeeën in de West Midlands pleegde, dan er zijn geweest door 'Islamitische' extremisten.
Figuur 4: Totaal aantal doden per terroristische aanslag
Maar geloof me niet op mijn woord. Lees wat Buitenlandse politiek, het huisblad van de Amerikaanse diplomatieke elite, moest zeggen in een artikel uit 2010 met de titel 'It's the Occupation, stupid!':
'Elke maand zijn er meer zelfmoordterroristen die Amerikanen en hun bondgenoten in Afghanistan, Irak en andere moslimlanden proberen te vermoorden dan in alle jaren vóór 2001. gecombineerde. Van 1980 tot 2003 waren er 343 zelfmoordaanslagen over de hele wereld, en hoogstens 10 procent was anti-Amerikaans geïnspireerd. Sinds 2004 zijn er meer dan 2,000, meer dan 91 procent, tegen de Amerikaanse en geallieerde troepen in Afghanistan, Irak en andere landen.
En een Rand Corporation studies concludeerde:
'De uitgebreide studie analyseert 648 terroristische groeperingen die tussen 1968 en 2006 bestonden, op basis van een terrorismedatabase die wordt bijgehouden door RAND en het Memorial Institute for the Prevention of Terrorism. De meest voorkomende manier waarop terroristische groeperingen eindigen – 43 procent – was via een overgang naar het politieke proces…Militair geweld was effectief in slechts 7 procent van de onderzochte gevallen'.
De les van dit alles is duidelijk: de oorlog tegen terreur produceert terreur. En de overheid overdrijft de dreiging om een impopulair beleid voor zich te winnen. Daarmee demoniseert het hele gemeenschappen en zorgt het ervoor dat een minderheid een extra motivatie heeft om terroristische aanslagen te plegen. Dit is de definitie van een contraproductief beleid.
Bron: Counterfire
