Door Jacob Hornberger, Media met geweten.
THet jaar 1989 bracht een onverwachte schok voor het Amerikaanse establishment voor nationale veiligheid. De Sovjet-Unie heeft plotseling en onverwacht de Berlijnse muur afgebroken, Sovjettroepen teruggetrokken uit Oost-Duitsland en Oost-Europa, het Warschaupact ontbonden, het Sovjetrijk ontmanteld en eenzijdig een einde gemaakt aan de Koude Oorlog.
Het Pentagon, de CIA en de NSA hadden nooit verwacht dat zoiets zou gebeuren. De Koude Oorlog zou eeuwig duren. De communisten waren zogenaamd vastbesloten om wereldwijd te veroveren, met de samenzwering in Moskou.
Maanden en zelfs jaren nadat de Berlijnse Muur was neergestort, waren er rechtse partijen die waarschuwden dat het allemaal een gigantische list van de kant van de communisten was, een die was bedoeld om Amerika ertoe te brengen zijn waakzaamheid te laten verslappen. Zodra dat gebeurde, zouden de communisten toeslaan. Immers, zoals elk lid van de conservatieve beweging en het establishment van de nationale veiligheid tijdens de Koude Oorlog beweerde, kan men nooit een communist vertrouwen.
Maar het Pentagon, de CIA en de NSA waren meer dan geschokt door het einde van de Koude Oorlog. Ze waren ook geschrokken. Ze wisten dat hun bestaan gebaseerd was op de Koude Oorlog en de zogenaamde communistische dreiging. Zonder Koude Oorlog en zonder wereldwijde communistische samenzwering in Moskou, vroegen mensen zich waarschijnlijk af: waarom hebben we nog steeds een nationale veiligheidsstaat nodig?
Houd er tenslotte rekening mee dat dat de reden is waarom de federale regeringsstructuur van Amerika na de Tweede Wereldoorlog werd omgezet van een republiek met een beperkte regering in een staat met nationale veiligheid. Amerikaanse functionarissen zeiden dat de bekering nodig was om Amerika te beschermen tegen de Sovjet-Unie, Rood China en het communisme. Zodra de Koude Oorlog voorbij was en het communisme was verslagen, zeiden Amerikaanse functionarissen, kon het Amerikaanse volk zijn republiek met een beperkte regering terugkrijgen.
Maar natuurlijk had niemand gedacht dat dat zou gebeuren. Iedereen geloofde dat de staatsmanier van nationale veiligheid een permanent onderdeel van de Amerikaanse samenleving was geworden. Een enorm, steeds groter wordend militair establishment. Een CIA die mensen vermoordt en technische staatsgrepen over de hele wereld uitvoert. Partnerschappen met extreme dictatoriale regimes. Regime change operaties. invasies. Buitenlandse oorlogen. Geheime bewakingsschema's. Dood en verderf. Het werd allemaal noodzakelijk geacht, slechts een van die ongelukkige dingen die in het leven gebeuren.
En toen deden de Russen het onuitsprekelijke: ze maakten eenzijdig een einde aan de Koude Oorlog. Geen onderhandelingen. Geen verdragen. Ze hebben zojuist de vijandige omgeving aan hun einde beëindigd.
Onmiddellijk begonnen Amerikanen te praten over een 'vredesdividend', wat, niet verrassend, neerkwam op een drastische vermindering van militaire en inlichtingenuitgaven. Terwijl alleen libertariërs de discussie naar een hoger niveau tilden - dat wil zeggen, waarom kunnen we nu onze beperkte regeringsrepubliek niet terugkrijgen? – het establishment van de nationale veiligheid wist dat anderen onvermijdelijk die vraag zouden gaan stellen.
In die dagen waren ze doodsbang. Ze zeiden dingen als: we kunnen nog steeds belangrijk en relevant zijn. We kunnen helpen de drugsoorlog te winnen. We kunnen Amerikaanse bedrijven promoten in het buitenland. We kunnen een kracht zijn voor vrede en stabiliteit in de wereld. We kunnen ons specialiseren in regime change.
Dat is het moment waarop ze het Midden-Oosten binnentrokken en horzelnesten begonnen te porren met dood en verderf. Toen mensen wraak namen, speelden ze de onschuldigen: "We zijn aangevallen vanwege haat voor onze vrijheid en waarden, niet omdat we horzels in het Midden-Oosten hebben geprikt door honderdduizenden mensen, waaronder kinderen, te doden."
Zo kregen we de 'oorlog tegen het terrorisme' en de door de justitie ondersteunde totalitaire machten van de president, het Pentagon, de CIA en de NSA om Amerikanen te vermoorden of gewoon om ze te omsingelen, op te sluiten en te martelen, en massale uitbreidingen van geheime bewakingsprogramma's, allemaal zonder behoorlijke rechtsgang en juryrechtspraak.
Maar achter de oorlog tegen het terrorisme lag altijd de mogelijkheid op de loer om de Koude Oorlog tegen de commies te hervatten, wat het establishment van de nationale veiligheid twee grote officiële vijanden zou geven waarmee het zijn voortbestaan en zijn steeds groeiende budgetten, macht, en invloed: terrorisme en communisme (toevallig de twee grote officiële vijanden die Hitler gebruikte om de goedkeuring van de Machtigingswet, die hem buitengewone bevoegdheden gaf), veilig te stellen.
En nu laten ze het lijken alsof zowel de terroristen (die veranderd zijn in de moslims) als de communisten ons komen halen. Noem het Koude Oorlog II, met de oorlog tegen het terrorisme erbij.
Een goed voorbeeld: Korea, waar zo'n 50,000 Amerikaanse mannen, van wie velen dienstplichtig waren (dwz tot slaaf gemaakt), zonder enige goede reden de dood in werden gestuurd in een illegale en ongrondwettelijke oorlog, net als nog eens zo'n 58,000 Amerikaanse mannen zouden later zonder enige goede reden de dood in worden gestuurd in een andere illegale en ongrondwettelijke oorlog in Vietnam.
De communisten kwamen ons nooit halen. Er is nooit een wereldwijde communistische samenzwering in Moskou geweest die de wereld zou gaan veroveren. Het was allemaal onzin, niets meer dan een manier om Amerikanen voortdurend bang te maken, zodat ze de omvorming van de federale regering tot een nationale veiligheidsstaat zouden blijven steunen.
Tijdens de oorlog in Vietnam vertelden ze ons dat als Vietnam in handen van de communisten zou vallen, de dominostenen onder de Verenigde Staten zouden blijven vallen en onder communistisch bewind zouden eindigen. Het was vanaf het allereerste begin een leugen.
Tijdens de Koude Oorlog vertelden ze ons dat Cuba een ernstige bedreiging vormde voor de nationale veiligheid. Ze zeiden dat het eiland een communistische dolk was die op de keel van Amerika was gericht vanaf slechts 90 mijl afstand. Ze brachten het land zelfs op de rand van een nucleaire oorlog en overtuigden de Amerikanen ervan dat Sovjetraketten in Cuba werden geplaatst zodat de communisten een nucleaire oorlog met de Verenigde Staten konden beginnen.
Het was allemaal een leugen. Cuba heeft de Verenigde Staten nooit aangevallen of er zelfs maar mee gedreigd. Het heeft nooit geprobeerd Amerikanen te vermoorden. Het is nooit begonnen met terroristische of sabotagedaden in de Verenigde Staten.
In plaats daarvan was het de Amerikaanse nationale veiligheidsorganisatie die Cuba al die dingen aandeed. Het was altijd de Amerikaanse regering die de agressor tegen Cuba was. Dat is waar de Varkensbaai om draaide. Dat is waar Operatie Northwoods om draaide. Dat was waar de Cubaanse rakettencrisis om draaide.
Die Sovjetraketten werden om één reden en alleen om één reden in Cuba geplaatst: om dezelfde reden dat Noord-Korea tegenwoordig kernwapens wil: om Amerikaanse agressie af te schrikken in de vorm van een nieuwe invasie van Cuba met als doel een verandering van regime.
Dat is precies wat er vandaag in Korea gebeurt. Niet in staat om de Koude Oorlog los te laten en Korea aan de Koreanen over te laten, heeft het Amerikaanse establishment voor nationale veiligheid zijn decennialange obsessie met regimeverandering in Noord-Korea nooit losgelaten.
Noord-Korea is niet dom. Het weet dat de manier om de Amerikaanse agressie te weerstaan het gebruik van kernwapens is, net zoals Cuba dat in 1962 met succes deed. gedaan in Iran, Guatemala, Irak, Afghanistan, Cuba, Chili, Indonesië, Congo, Libië, Syrië en anderen. Dat is ook de reden waarom de Amerikaanse nationale veiligheidsorganisatie Noord-Korea's atoombomprogramma wil stopzetten - om een regimewisseling in Noord-Korea te kunnen bewerkstelligen met een reguliere oorlog in plaats van een nucleaire oorlog.
De grootste fout in de geschiedenis van de VS was toen het Amerikaanse volk de omzetting toestond van hun regering van een republiek met een beperkte regering in een nationale veiligheidsstaat. Amerikanen hadden bij hun grondbeginselen moeten blijven. In de loop der jaren hebben Amerikanen en de wereld een hoge prijs betaald voor die fout. Als de zaken in Korea uit de hand blijven lopen, kan de prijs binnenkort veel hoger worden, niet alleen voor het Koreaanse volk en de Amerikaanse troepen die massaal sterven, maar ook voor duizenden jonge Amerikaanse mannen en vrouwen die zullen worden opgeroepen om een nieuwe landoorlog te voeren in Korea. Azië, om nog maar te zwijgen van de zwaar onder druk staande Amerikaanse belastingbetalers, van wie wordt verwacht dat ze de dood en vernietiging financieren in naam van "ons beschermen" tegen de communisten.
Jacob G. Hornberger is oprichter en voorzitter van The Future of Freedom Foundation.
