Mythe: oorlog is heilzaam (detail)

Waarschijnlijk is de meest voorkomende verdediging van oorlogen dat ze noodzakelijk kwaad zijn. Die mythe wordt op zijn eigen pagina ontkracht hier.

Maar oorlogen worden ook verdedigd omdat ze op de een of andere manier heilzaam zijn. De realiteit is dat oorlogen de mensen waar ze worden ingezet niet ten goede komen, en niet ten goede komen aan landen die hun legers naar het buitenland sturen om oorlogen te voeren. Ook helpen oorlogen niet om de rechtsstaat te handhaven - precies het tegenovergestelde. Goede resultaten veroorzaakt door oorlogen worden dramatisch gecompenseerd door het slechte en hadden kunnen worden bereikt zonder oorlog.

Uit peilingen in de Verenigde Staten via de 2003-2011-oorlog tegen Irak bleek dat een meerderheid in de VS van mening was dat Irakezen beter af waren als gevolg van een oorlog die zwaar is beschadigd - zelfs vernietigd — Irak[1]. Een meerderheid van de Irakezen meende daarentegen dat ze slechter af waren.[2] Een meerderheid in de Verenigde Staten was van mening dat de Irakezen dankbaar waren.[3] Dit is een meningsverschil over feiten, niet over ideologie. Maar mensen kiezen vaak zelf van welke feiten ze zich bewust willen worden of die ze willen accepteren. Vastberaden gelovigen in verhalen over Iraakse 'massavernietigingswapens' hadden de neiging om meer, niet minder, te geloven als de feiten werden getoond. De feiten over Irak zijn niet prettig, maar ze zijn belangrijk.

Oorlog profiteert niet van zijn slachtoffers

Geloven dat de mensen die wonen waar de regering van uw land een oorlog heeft gevoerd er beter aan toe zijn, ondanks de bewering van die mensen dat ze er slechter aan toe zijn, suggereert een extreem soort arrogantie - een arrogantie die in veel gevallen expliciet steunde op onverdraagzaamheid van een of andere variant: racisme, religie, taal, cultuur, nationalisme of algemene xenofobie. Een opiniepeiling onder mensen in de Verenigde Staten of een ander land dat betrokken was bij de bezetting van Irak zou vrijwel zeker weerstand hebben gevonden tegen het idee dat hun eigen land door buitenlandse mogendheden zou worden bezet, hoe goedaardig de bedoelingen ook mogen zijn. Als dit het geval is, is het idee van humanitaire oorlog een schending van de meest fundamentele ethische regel, de gouden regel die vereist dat je anderen hetzelfde respect geeft als jij verlangt. En dit is waar, of de humanitaire rechtvaardiging van een oorlog nu een bijzaak is als andere rechtvaardigingen zijn ingestort of dat humanitarisme de oorspronkelijke en primaire rechtvaardiging was.

Er schuilt ook een fundamentele intellectuele fout in de veronderstelling dat een nieuwe oorlog waarschijnlijk voordelen zal opleveren voor een land waar het wordt gevoerd, gezien de sombere geschiedenis van elke oorlog die tot dusver heeft plaatsgevonden. Wetenschappers van zowel de anti-oorlogs Carnegie Endowment for Peace als de pro-oorlog RAND Corporation hebben ontdekt dat oorlogen gericht op natievorming een extreem laag tot niet-bestaand slagingspercentage hebben bij het creëren van stabiele democratieën. En toch stijgt de verleiding zombieachtig om dat te geloven Irak or Libië or Syrië or Iran zal eindelijk de plaats zijn waar de oorlog het tegenovergestelde creëert.

Pleitbezorgers voor humanitaire oorlog zouden eerlijker zijn als ze het vermeende goede van een oorlog zouden omvatten en het wogen tegen de geleden schade. In plaats daarvan wordt het vaak nogal dubieuze goede beschouwd als rechtvaardiging voor absoluut elke afweging. De VS hebben de Iraakse doden niet geteld. De VN-Veiligheidsraad eiste dat de mensenrechtenambtenaar van de VN verslag uitbrengt over Libiërs die door de NAVO alleen in een gesloten zitting zijn gedood.

Gelovigen in humanitaire oorlog maken genocide vaak van oorlog af. Vooroorlogse demonisering van dictators (vaak dictators die al decennia lang genereus werden gefinancierd door hun potentiële aanvallers) herhaalt herhaaldelijk de uitdrukking "zijn eigen volk gedood" (maar vraag niet wie hem de wapens heeft verkocht of leverde de satellietbeelden op) . De implicatie is dat het doden van "zijn eigen mensen" aanzienlijk slechter is dan het doden van andermans mensen. Maar als het probleem dat we willen aanpakken massamoorden is, dan zijn oorlog en genocide broers en zussen en er is niets ergers dan oorlog dat oorlog kan worden gebruikt om te voorkomen - zelfs als het zo was dat oorlog de neiging had te voorkomen, in plaats van te tanken, genocide.

Oorlogen die door rijke landen tegen arme landen worden gevoerd, zijn meestal eenzijdige slachtingen; precies het tegenovergestelde van nuttige, humanitaire of filantropische oefeningen. In een gangbare mythische visie worden oorlogen uitgevochten op "een slagveld" - een idee dat een sportieve wedstrijd suggereert tussen twee legers, los van het burgerleven. Integendeel, er worden oorlogen uitgevochten in de steden en huizen van mensen. Deze oorlogen zijn een van de meest onzedelijk acties denkbaar, die helpen verklaren waarom regeringen die hen gebruiken, over hen liegen tegen hun eigen mensen.

De oorlogen laten blijvende schade na in de vorm van brouwen haat en gewelden in de vorm van een vergiftigde natuurlijke omgeving. Het geloof in de humanitaire mogelijkheden voor oorlog kan aan het wankelen worden gebracht door goed te kijken naar de korte- en langetermijnresultaten van een oorlog. Oorlog heeft de neiging gevaar achter zich te laten, geen veiligheid – in tegenstelling tot de meer succesvolle staat van dienst van geweldloze bewegingen voor fundamentele verandering. Oorlog en oorlogsvoorbereidingen verwijderden de hele bevolking van Diego Garcia; van Thule, Groenland; van een groot deel van Vieques, Puerto Rico; en van verschillende eilanden in de Stille Oceaan met Pagan Island als volgende op de lijst van bedreigde soorten. Eveneens bedreigd is het dorp op het eiland Jeju, Zuid-Korea, waar de Amerikaanse marine een nieuwe basis wil laten bouwen. Degenen die met de wind mee of stroomafwaarts van het testen van wapens hebben geleefd, waren vaak weinig beter af dan degenen die het doelwit waren van wapengebruik.

Overtredingen van mensenrechten zijn altijd te vinden in landen die andere landen willen bombarderen, net zoals ze te vinden zijn in landen wiens dictators worden gefinancierd en gestut door dezelfde humanitaire kruisvaarders, en net zoals ze binnen die krijger te vinden zijn landen zelf. Maar er zijn twee grote problemen met het bombarderen van een land om zijn respect voor de mensenrechten uit te breiden. Ten eerste werkt het meestal niet. Ten tweede moet het recht om niet te worden gedood of verwond of getraumatiseerd door oorlog ook worden beschouwd als een mensenrecht dat respect verdient. Nogmaals, een hypocrisiecontrole is nuttig: hoeveel mensen zouden willen dat hun eigen stad werd gebombardeerd in naam van de uitbreiding van de mensenrechten?

Oorlogen en militarisme en ander rampzalig beleid kunnen crises veroorzaken die baat zouden kunnen hebben bij hulp van buitenaf, hetzij in de vorm van geweldloze vredeswerkers en menselijke schilden of in de vorm van politie. Maar het argument dat Rwanda politie nodig had verdraaien met het argument dat Rwanda gebombardeerd had moeten worden, of dat een ander land gebombardeerd had moeten worden, is een grove verdraaiing.

In tegenstelling tot sommige mythische opvattingen is het lijden in recente oorlogen niet tot een minimum beperkt. Oorlog kan niet beschaafd of opgeruimd worden. Er is geen goed oorlogsgedrag dat voorkomt dat er ernstige en onnodige pijn wordt toegebracht. Er is geen garantie dat een oorlog kan worden gecontroleerd of beëindigd zodra deze is begonnen. De schade duurt meestal veel langer dan de oorlog. Oorlogen eindigen niet met de overwinning, die zelfs niet kan worden gedefinieerd.

Oorlog brengt geen stabiliteit

Oorlog kan alleen worden gezien als een middel om de rechtsstaat af te dwingen, inclusief wetten tegen oorlog, door de hypocrisie en het historische record van mislukking te negeren. Oorlog schendt in feite de meest elementaire rechtsbeginselen en moedigt aan tot verdere schending ervan. De soevereiniteit van staten en de eis dat diplomatie zonder geweld wordt gevoerd, vallen voor de hamer van de oorlog. Het Kellogg-Briand-pact, het VN-handvest en nationale wetten over moord en over de beslissing om oorlog te voeren worden geschonden wanneer oorlogen worden gelanceerd en geëscaleerd en voortgezet. Het overtreden van die wetten om bijvoorbeeld een wet die een bepaald type wapen verbiedt te "afdwingen" (zonder daadwerkelijk te vervolgen), maakt naties of groepen niet waarschijnlijker om zich aan de wet te houden. Dit is een deel van de reden waarom oorlog zo'n mislukking is in het bieden van veiligheid.

Oorlog komt de oorlogsmakers niet ten goede

Oorlog en oorlog voorbereidingen drain en verzwak een economie. De mythe dat oorlog een land verrijkt dat het beloont, in tegenstelling tot het verrijken van een klein aantal invloedrijke profiteurs, wordt niet ondersteund door bewijs.

Een andere mythe houdt in dat, zelfs als oorlog de oorlog makende natie verarmt, het niettemin het wezenlijker kan verrijken door de uitbuiting van andere naties te vergemakkelijken. De leidende oorlogslanden ter wereld, de Verenigde Staten, heeft 5% van de wereldbevolking maar verbruikt een kwart tot een derde van verschillende natuurlijke hulpbronnen. Volgens deze mythe kan alleen oorlog toestaan ​​dat die zogenaamd belangrijke en wenselijke onevenwichtigheid voortduurt.

Er is een reden waarom dit argument zelden wordt gearticuleerd door degenen die aan de macht zijn en slechts een ondergeschikte rol spelen in oorlogspropaganda. Het is een schande, en de meeste mensen schamen zich ervoor. Als oorlog niet als filantropie dient, maar als afpersing, rechtvaardigt het toegeven evenmin de misdaad. Andere punten helpen dit argument verzwakken:

• Meer consumptie en vernietiging is niet altijd gelijk aan een hogere levensstandaard.
• De voordelen van vrede en internationale samenwerking zullen zelfs worden gevoeld door degenen die leren minder te consumeren.
• De voordelen van lokale productie en duurzaam leven zijn onmetelijk.
• Gereduceerd verbruik wordt vereist door de omgeving van de aarde, ongeacht wie het consumeren doet.
• Een van de grootste manieren waarop rijke landen de meest destructieve hulpbronnen consumeren, zoals olie, is door het voeren van de oorlogen.
• Groene energie en infrastructuur zouden de wildste fantasieën van hun voorstanders overtreffen als de fondsen die nu in oorlog waren geïnvesteerd daarheen werden overgebracht.

Oorlog levert minder banen op dan alternatieve uitgaven of belastingverlagingen, maar oorlog kan zogenaamd nobele en bewonderenswaardige banen opleveren die jongeren waardevolle lessen leren, karakter opbouwen en goede burgers opleiden. In feite kan alles wat goed is gevonden in oorlogstraining en participatie worden gecreëerd zonder oorlog. En oorlogstraining brengt veel met zich mee, dat verre van wenselijk is. Oorlogsvoorbereiding leert en conditioneert mensen voor gedrag dat normaal als de ergste belediging van de samenleving wordt beschouwd. Het leert ook gevaarlijke uitersten van gehoorzaamheid. Hoewel oorlog moed en opoffering kan inhouden, vormt het vergelijken hiervan met blinde steun voor onwaardige doelen inderdaad een slecht voorbeeld. Als gedachteloze moed en opoffering een deugd is, zijn mierenjagers aantoonbaar meer deugdzaam dan menselijke.

Advertenties hebben recente oorlogen bijgedragen aan het helpen ontwikkelen van hersenchirurgietechnieken die levens buiten oorlogen hebben gered. Het internet waarop deze website bestaat, is grotendeels ontwikkeld door het Amerikaanse leger. Maar zulke zilveren voeringen kunnen schijnende sterren zijn als ze apart van oorlog worden gemaakt. Onderzoek en ontwikkeling zouden doelmatiger en verantwoordelijker zijn en meer gericht zijn op nuttige gebieden, indien gescheiden van het leger.

Evenzo zouden humanitaire hulpmissies beter kunnen worden uitgevoerd zonder het leger. Een vliegdekschip is een te duur en inefficiënt middel om rampenhulp te bieden. Het gebruik van verkeerde gereedschappen wordt nog verergerd door gerechtvaardigde scepsis van mensen die zich ervan bewust zijn dat militairen vaak rampenbestrijding hebben gebruikt als dekmantel voor escalerende oorlogen of stationerende krachten in een gebied.

Motieven van oorlogsmakers zijn niet nobel

Oorlogen worden op de markt gebracht als humanitair, omdat veel mensen, waaronder veel overheids- en militaire werknemers, goede bedoelingen hebben. Maar degenen aan de top die besluiten om oorlog te voeren doen dat bijna zeker niet. In het geval na het geval zijn minder dan genereuze motieven gedocumenteerd.

"Elk ambitieus mogelijk imperium, maakt het in het buitenland duidelijk dat ze de wereld verovert om het vrede, veiligheid en vrijheid te brengen, en offert haar zoons alleen voor de nobele en humanitaire doeleinden. Dat is een leugen, en het is een oude leugen, maar toch komen er nog steeds generaties voor en geloof het. "-Henry David Thoreau

Samenvatting van het bovenstaande.

Bronnen met aanvullende informatie.

voetnoten:

1. Wellicht was de laatste peiling van die aard Gallup in augustus 2010.
2. Zogby, 20 december 2011.
3. Mogelijk was de laatste peiling van die aard CBS Nieuws in augustus 2010.

Andere mythes:

Oorlog is onvermijdelijk.

Oorlog is noodzakelijk.