Memo aan het congres: diplomatie voor Oekraïne wordt gespeld als Minsk

Vredesprotest in het Witte Huis – Fotocredit: iacenter.org

Door Medea Benjamin en Nicolas JS Davies, World BEYOND War, Februari 8, 2022

Terwijl de regering-Biden meer troepen en wapens stuurt om het conflict in Oekraïne aan te wakkeren en het Congres meer brandstof op het vuur gooit, bevindt het Amerikaanse volk zich op een totaal ander spoor.

A December 2021 inch ontdekte dat een groot aantal Amerikanen in beide politieke partijen er de voorkeur aan geeft geschillen over Oekraïne op te lossen door middel van diplomatie. Nog een december inch ontdekte dat een groot aantal Amerikanen (48 procent) tegen een oorlog met Rusland zou zijn als het Oekraïne zou binnenvallen, terwijl slechts 27 procent voorstander was van Amerikaanse militaire betrokkenheid.

Dat concludeerde het conservatieve Koch Instituut, dat opdracht gaf tot die peiling “De Verenigde Staten hebben geen vitale belangen op het spel in Oekraïne en het blijven ondernemen van acties die het risico op een confrontatie met het nucleair bewapende Rusland vergroten, is daarom niet nodig voor onze veiligheid. Na meer dan twee decennia van eindeloze oorlog in het buitenland, is het niet verwonderlijk dat er onder het Amerikaanse volk argwaan bestaat voor de zoveelste oorlog die ons niet veiliger of welvarender zou maken.”

De meest populaire anti-oorlogsstem op de rechts is Fox News-presentator Tucker Carlson, die uithaalt tegen de haviken in beide partijen, net als andere anti-interventionistische libertariërs.

Aan de linkerkant was het anti-oorlogsgevoel op 5 februari, toen het voorbij was, volledig van kracht 75 protesten vond plaats van Maine tot Alaska. De demonstranten, waaronder vakbondsactivisten, milieuactivisten, gezondheidswerkers en studenten, hekelden het aan de kaak stellen van nog meer geld in het leger te steken terwijl we thuis zoveel brandende behoeften hebben.

Je zou denken dat het Congres het publieke gevoel zou herhalen dat een oorlog met Rusland niet in ons nationaal belang is. In plaats daarvan lijken onze natie ten oorlog trekken en het gigantische militaire budget te steunen de enige kwesties waarover beide partijen het eens zijn.

De meeste Republikeinen in het Congres zijn dat Biden bekritiseren omdat ze niet sterk genoeg zijn (of omdat ze zich op Rusland hebben gericht in plaats van op China) en de meeste democraten zijn dat wel bang zich verzetten tegen een democratische president of besmeurd worden als apologeten van Poetin (vergeet niet dat de democraten vier jaar onder Trump hebben doorgebracht om Rusland te demoniseren).

Beide partijen hebben wetsvoorstellen ingediend waarin wordt opgeroepen tot draconische sancties tegen Rusland en versnelde "dodelijke hulp" aan Oekraïne. De Republikeinen pleiten voor $ 450 miljoen in nieuwe militaire zendingen; de Democraten verhogen ze met een prijskaartje van $ 500 miljoen.

Progressieve Caucus leiders Pramila Jayapal en Barbara Lee hebben opgeroepen tot onderhandelingen en de-escalatie. Maar anderen in de Caucus, zoals afgevaardigden David Cicilline en Andy Levin, zijn dat wel co-sponsors van de vreselijke anti-Russische wet, en Spreker Pelosi is snel volgen het wetsvoorstel om wapentransporten naar Oekraïne te bespoedigen.

Maar het sturen van meer wapens en het opleggen van hardhandige sancties kan de oplevende Amerikaanse Koude Oorlog tegen Rusland alleen maar versnellen, met alle bijbehorende kosten voor de Amerikaanse samenleving: overdadige militaire uitgaven verplaatsen broodnodige sociale uitgaven; geopolitieke verdeeldheid ondermijnt internationaal samenwerking voor een betere toekomst; en niet in de laatste plaats meer risico's van een nucleaire oorlog die een einde zou kunnen maken aan het leven op aarde zoals wij dat kennen.

Voor wie op zoek is naar echte oplossingen hebben we goed nieuws.

De onderhandelingen over Oekraïne blijven niet beperkt tot de mislukte pogingen van president Biden en minister Blinken om de Russen te overrompelen. Er is nog een ander reeds bestaand diplomatiek spoor voor vrede in Oekraïne, een beproefd proces genaamd de Minsk-protocol, geleid door Frankrijk en Duitsland en onder toezicht van de Organisatie voor Veiligheid en Samenwerking in Europa (OVSE).

De burgeroorlog in Oost-Oekraïne brak begin 2014 uit, nadat de bevolking van de provincies Donetsk en Loehansk zich eenzijdig onafhankelijk had verklaard van Oekraïne als de Donetsk (DPR) en Loehansk (LPR) Volksrepublieken, in reactie op de Door de VS gesteunde staatsgreep in Kiev in februari 2014. De regering na de staatsgreep vormde een nieuwe “nationale Garde”-eenheden om de afgescheiden regio aan te vallen, maar de separatisten vochten terug en behielden hun territorium, met enige geheime steun van Rusland. Er werden diplomatieke pogingen ondernomen om het conflict op te lossen.

De oorspronkelijke Minsk-protocol werd in september 2014 ondertekend door de "Trilaterale Contactgroep voor Oekraïne" (Rusland, Oekraïne en de OVSE). Het verminderde het geweld, maar slaagde er niet in de oorlog te beëindigen. Frankrijk, Duitsland, Rusland en Oekraïne hielden in juni 2014 ook een bijeenkomst in Normandië en deze groep werd bekend als de “Normandy Contact Group” of de “Normandië formaat. '

Al deze partijen bleven elkaar ontmoeten en onderhandelen, samen met de leiders van de zelfverklaarde Volksrepublieken Donetsk (DPR) en Loehansk (LPR) in Oost-Oekraïne, en uiteindelijk ondertekenden ze de Minsk II overeenkomst op 12 februari 2015. De voorwaarden waren vergelijkbaar met het oorspronkelijke Minsk-protocol, maar gedetailleerder en met meer buy-in van de DPR en LPR.

De Minsk II-overeenkomst werd unaniem goedgekeurd door de VN-Veiligheidsraad in Resolutie 2202 op 17 februari 2015. De Verenigde Staten stemden voor de resolutie en 57 Amerikanen dienen momenteel als waarnemers van het staakt-het-vuren met de OVSE in Oekraïne.

De belangrijkste elementen van de Minsk II-overeenkomst van 2015 waren:

– een onmiddellijk bilateraal staakt-het-vuren tussen de Oekraïense regeringstroepen en de DPR- en LPR-troepen;

– de terugtrekking van zware wapens uit een 30 kilometer brede bufferzone langs de controlelijn tussen regeringstroepen en separatisten;

– verkiezingen in de afgescheiden Volksrepublieken Donetsk (DPR) en Loehansk (LPR), onder toezicht van de OVSE; En

– constitutionele hervormingen om meer autonomie te verlenen aan de door separatisten gecontroleerde gebieden binnen een herenigd maar minder gecentraliseerd Oekraïne.

Het staakt-het-vuren en de bufferzone hebben zeven jaar goed genoeg standgehouden om een ​​terugkeer naar een volledige burgeroorlog te voorkomen, maar organiseren verkiezingen in Donbas die beide partijen zullen herkennen, is moeilijker gebleken.

De DPR en LPR hebben de verkiezingen tussen 2015 en 2018 verschillende keren uitgesteld. Ze hielden voorverkiezingen in 2016 en ten slotte algemene verkiezingen in november 2018. Maar noch Oekraïne, de Verenigde Staten noch de Europese Unie erkenden de resultaten en beweerden dat de verkiezingen niet waren gehouden in overeenstemming met het Protocol van Minsk.

Oekraïne van zijn kant heeft niet de overeengekomen grondwetswijzigingen doorgevoerd om de separatistische regio's meer autonomie te verlenen. En de separatisten hebben de centrale regering niet toegestaan ​​de controle over de internationale grens tussen Donbas en Rusland te heroveren, zoals gespecificeerd in de overeenkomst.

De Normandië Contactgroep (Frankrijk, Duitsland, Rusland, Oekraïne) voor het Protocol van Minsk is sinds 2014 periodiek bijeengekomen, en komt regelmatig bijeen gedurende de huidige crisis, met zijn volgende vergadering gepland voor 10 februari in Berlijn. De 680 ongewapende civiele waarnemers van de OVSE en 621 ondersteunend personeel in Oekraïne hebben ook tijdens deze crisis hun werk voortgezet. Hun laatste rapport, uitgegeven op 1 februari, documenteerde een 65% verlagen bij schendingen van het staakt-het-vuren in vergelijking met twee maanden geleden.

Maar de toegenomen militaire en diplomatieke steun van de VS sinds 2019 heeft president Zelensky aangemoedigd om zich terug te trekken uit de toezeggingen van Oekraïne in het kader van het Minsk-protocol en om de onvoorwaardelijke Oekraïense soevereiniteit over de Krim en Donbas opnieuw te bevestigen. Dit heeft een geloofwaardige vrees gewekt voor een nieuwe escalatie van de burgeroorlog, en de steun van de VS voor Zelensky's agressievere houding heeft het bestaande diplomatieke proces tussen Minsk en Normandië ondermijnd.

Zelensky's recente verklaring dat "paniek" in westerse hoofdsteden is economisch aan het destabiliseren Oekraïne suggereert dat hij zich nu misschien meer bewust is van de valkuilen in het meer confronterende pad dat zijn regering heeft gekozen, met aanmoediging van de VS.

De huidige crisis zou een wake-up call moeten zijn voor alle betrokkenen dat het Minsk-Normandië-proces het enige levensvatbare kader blijft voor een vreedzame oplossing in Oekraïne. Het verdient volledige internationale steun, ook van Amerikaanse congresleden, vooral in het licht van gebroken beloftes over de uitbreiding van de NAVO, de rol van de VS in 2014 coup, en nu de paniek over de vrees voor een Russische invasie die volgens Oekraïense functionarissen is uitgebloeid.

Op een afzonderlijk, zij het gerelateerd, diplomatiek spoor moeten de Verenigde Staten en Rusland dringend iets doen aan de verbrokkeling van hun bilaterale betrekkingen. In plaats van bravoure en een meesterschap, moeten ze het vorige herstellen en voortbouwen ontwapening overeenkomsten die ze arrogant hebben opgegeven, waardoor de hele wereld erin is geplaatst existentieel gevaar.

Herstel van de steun van de VS voor het Protocol van Minsk en het Normandië-formaat zou ook helpen om de toch al netelige en complexe interne problemen van Oekraïne los te koppelen van het grotere geopolitieke probleem van de uitbreiding van de NAVO, dat in de eerste plaats moet worden opgelost door de Verenigde Staten, Rusland en de NAVO.

De Verenigde Staten en Rusland mogen de bevolking van Oekraïne niet gebruiken als pionnen in een nieuw leven ingeblazen Koude Oorlog of als chips in hun onderhandelingen over uitbreiding van de NAVO. Oekraïners van alle etniciteiten verdienen oprechte steun om hun meningsverschillen op te lossen en een manier te vinden om samen te leven in één land – of om vreedzaam te scheiden, zoals andere mensen hebben mogen doen in Ierland, Bangladesh, Slowakije en de rest van de voormalige USSR en Joegoslavië.

in 2008, de toenmalige Amerikaanse ambassadeur in Moskou (nu CIA-directeur) William Burns waarschuwde zijn regering dat het bungelen van het vooruitzicht op NAVO-lidmaatschap voor Oekraïne zou kunnen leiden tot een burgeroorlog en Rusland in een crisis aan zijn grens zou kunnen brengen waarin het gedwongen zou kunnen worden in te grijpen.

In een door WikiLeaks gepubliceerd telegram schreef Burns: “Deskundigen vertellen ons dat Rusland bijzonder bezorgd is dat de sterke verdeeldheid in Oekraïne over het NAVO-lidmaatschap, met een groot deel van de etnisch-Russische gemeenschap tegen lidmaatschap, zou kunnen leiden tot een grote breuk, met geweld of in het slechtste geval een burgeroorlog. In dat geval zou Rusland moeten beslissen of het wil ingrijpen; een beslissing die Rusland niet onder ogen wil zien.”

Sinds de waarschuwing van Burns in 2008 zijn opeenvolgende Amerikaanse regeringen hals over kop in de crisis gestort die hij voorspelde. Leden van het Congres, met name leden van de Congressional Progressive Caucus, kunnen een leidende rol spelen bij het herstellen van gezond verstand in het Amerikaanse beleid ten aanzien van Oekraïne door te pleiten voor een moratorium op het lidmaatschap van Oekraïne in de NAVO en een nieuwe impuls aan het Minsk Protocol, dat de regeringen van Trump en Biden op arrogante wijze hebben geprobeerd te ondermijnen en op zijn kop te zetten met wapenleveranties, ultimatums en paniek.

OVSE toezicht meldt over Oekraïne worden allemaal geleid met de kritische boodschap: "Facts Matter." Leden van het Congres zouden dat simpele principe moeten omarmen en zich moeten verdiepen in de diplomatie tussen Minsk en Normandië. Dit proces heeft sinds 2015 de relatieve vrede in Oekraïne in stand gehouden en blijft het door de VN goedgekeurde, internationaal overeengekomen kader voor een duurzame oplossing.

Als de Amerikaanse regering een constructieve rol in Oekraïne wil spelen, moet ze dit reeds bestaande kader voor een oplossing voor de crisis echt steunen en een einde maken aan de hardhandige Amerikaanse interventie die de uitvoering ervan alleen maar heeft ondermijnd en vertraagd. En onze gekozen functionarissen zouden moeten gaan luisteren naar hun eigen kiezers, die absoluut geen belang hebben bij een oorlog met Rusland.

Medea Benjamin is medeoprichter van CODEPINK voor vredeen auteur van verschillende boeken, waaronder Binnen Iran: de echte geschiedenis en politiek van de Islamitische Republiek Iran. 

Nicolas JS Davies is een onafhankelijke journalist, een onderzoeker bij CODEPINK en de auteur van Bloed aan onze handen: de Amerikaanse invasie en vernietiging van Irak.