Joe en Vlad in het land van verhalen

Door David Swanson, World BEYOND War, Februari 4, 2023

In een kinderboek van Chris Colfer genaamd Het land van verhalen: een waarschuwing van Grimm, arriveert een Napoleontisch Frans leger van soldaten, geweren, zwaarden en kanonnen in het sprookjesland waar Roodkapje, Doornroosje en allerlei soortgelijke mensen en feeën wonen.

Het meisje dat de leiding heeft, begint onmiddellijk legers te organiseren om de indringers te bestrijden. Welke keuze heeft ze? Welnu, er zijn een aantal redenen, enigszins uniek voor het verhaal, dat dit niet de ongetwijfeld slimme zet is die de auteur en bijna al zijn lezers ongetwijfeld aannemen.

Het meisje transporteert op magische wijze een enorm leger in enkele seconden naar een locatie om de indringers te bevechten. De mogelijkheid om de indringers naar een onbewoond eiland of ergens anders te vervoeren, wordt nooit overwogen.

Het meisje transformeert wapens bij haar in bloemen. De mogelijkheid om dat met alle wapens en kanonnen te doen, wordt nooit overwogen.

Het meisje, dat ook een fee is, en verschillende andere feeën ontwapenen de soldaten naar believen met stukjes magie, en betoveren zelfs planten in hun tuin om hetzelfde te doen. De mogelijkheid om dat te doen en masse wordt nooit overwogen.

Pas nadat de twee partijen betrokken zijn bij een orgie van massamoord, vertelt de broer van het meisje tegen het vijandige leger dat het magische portaal waar ze doorheen kwamen 200 jaar duurde, zodat vechten voor het Franse rijk van de 19e eeuw niet meer mogelijk is. Het idee om voorafgaand aan de oorlog ook maar iets tegen de indringers te zeggen - iets om te ontmoedigen, te verlichten of bang te maken of wat dan ook - wordt nooit overwogen.

De noodzaak van oorlog in dit verhaal, zoals ook typerend is in het echte leven, wordt niet zomaar aangenomen; het wordt stilzwijgend aangenomen. Het idee alleen al dat men een rechtvaardiging voor een oorlog nodig heeft, wordt helemaal niet genoemd of er wordt zelfs maar op gezinspeeld. Er worden dus geen vragen of twijfels opgeworpen. En er is geen duidelijke tegenstrijdigheid wanneer verschillende personages in het verhaal momenten van trots, moed, solidariteit, opwinding, wraak en sadistisch plezier in de oorlog vinden. Nog minder dan onvermeld is het diepere geheim dat, hoewel de oorlog natuurlijk in veel opzichten niet gewenst is, hij in sommige opzichten zeer gewenst is.

De oorlog zelf is, zoals ook in het echte leven typerend, grotendeels onzichtbaar. De hoofdpersonen organiseren massale moordvelden waarin uiteindelijk de meeste slachtoffers met zwaarden worden gedood. Een geïdentificeerd minder belangrijk personage wordt gedood als een symbolische dood. Maar verder vindt het moorden allemaal buiten het toneel plaats, ook al is de actie van het verhaal fysiek precies waar al het moorden plaatsvindt. Er is geen sprake van bloed, ingewanden, spieren, ontbrekende ledematen, braaksel, angst, tranen, vloeken, waanzin, ontlasting, zweet, pijn, gekreun, gehuil, geschreeuw. Er is geen enkele gewonde die behandeld moet worden. Het grote aantal doden wordt in één enkele zin genoemd als "verloren" en later is er een "mooie" ceremonie om hen te eren.

Het meisje dat al een kant van de oorlog had georganiseerd, 'kwetst' in een moment van woede omdat ze door haar vriend is verraden, een handvol soldaten door ze op magische en gewelddadige wijze met een toverstaf naar wie weet waar te schieten. Ondanks de duizenden (stil en pijnloos) doden in zwaardgevechten overal om haar heen, heeft ze een zeer emotioneel moment van zelftwijfel over wat voor soort persoon ze is geworden die een handvol soldaten die haar aanvielen fysiek zou kunnen verwonden.

Dit is het diepe niveau van onzichtbaarheid dat door oorlog wordt bereikt: morele onzichtbaarheid. We weten allemaal dat als Joe Biden of Vladimir Poetin gefilmd zou worden terwijl ze een vrouwelijke nieuwsverslaggever in de mond slaan, hun carrière voorbij zou zijn. Maar het aanwakkeren van een oorlog die duizenden mensen doodt, is niet te zien. Zelfs de oorlog in Oekraïne, verreweg zichtbaarder dan de meeste oorlogen, wordt grotendeels uit het zicht gehouden, en wordt gezien als betreurd in de eerste plaats vanwege de financiële kosten, ten tweede vanwege het risico op een wereldwijde nucleaire apocalyps (hoewel zelfs dat natuurlijk goed is). de moeite waard om het op te nemen tegen Poetin!) maar nooit omdat het een festival van massamoord en vernietiging was.

In het Land van Verhalen kun je met een toverstok zwaaien en rijen naderende geweren in bloemen veranderen. Dat doe je niet, want oorlog is het meest gewaardeerde verhaal; maar men zou het kunnen doen.

In Oekraïne zijn er geen toverstafjes. Maar geen enkele is nodig. We hebben alleen de macht nodig om te stoppen met het blokkeren van onderhandelingen, de macht om te stoppen met het verstrekken van onbeperkte wapens, en de macht om verifieerbare stappen te ondernemen om Oost-Europa te demilitariseren en ons te onderwerpen aan de regels van het internationaal recht om op geloofwaardige wijze te onderhandelen over een vreedzame weg vooruit. Geen van deze is magisch.

Maar de betovering van oorlogsaanbidding die onze cultuur doordringt van zich afschudden: dat zou inderdaad magisch zijn.