door Terry Crawford-Browne, August 4, 2018.
Wij Zuid-Afrikanen zijn nog steeds in shock in zes jaar na de koelbloedige moord op 34-mijnwerkers door de politie bij de Marikana-platina-mijn in 2012 - slechts één bloedbad, niet tientallen als in Congo.
Het Britse moederbedrijf Lonmin, Lonrho, werd ooit beschreven als het "lelijkste gezicht van het kapitalisme." Zowel Zuid-Afrika als de Congo zijn landen die rijkelijk zijn begiftigd met natuurlijke hulpbronnen, maar met schandelijke en verschrikkelijke niveaus van armoede onder mijnwerkers en hun gezinnen.
Hier is de twee minuten durende trailer voor een volledige documentaire over Marikana. De trailer leidt naar de langspeelfilm die, hoewel internationale prijzen gewonnen, tot nu toe onderdrukt werd door wijdverspreide publieke bezichtiging in Zuid-Afrika.
Er zijn drie punten over het bloedbad van Marikana dat ik wil maken:
- Lonmin beweerde dat het geen betere lonen voor de mijnwerkers kon betalen,
- Hoewel Lonmin beweerde dat financiële problemen de betaling van betere lonen verhinderden, ontweek hij de betaling van belastingen in Zuid-Afrika van ongeveer US $ 200 miljoen per jaar door valse claims van marketinguitgaven. Het was dat geld witwassen via belastingparadijzen in het Caribisch gebied, en
- De semi-automatische geweren die de politie bij Marikana gebruikte, waren Israëlische wapens van Galil die in Zuid-Afrika werden vervaardigd.
Tijdens de 1970s en 1980s was er een geheime alliantie tussen Israël en de apartheid in Zuid-Afrika. Israël had de technologie, maar geen geld. Zuid-Afrika had het geld, maar miste de technologie om kernwapens, drones en andere militaire uitrusting te ontwikkelen. Destabilisatie van aangrenzende "eerstelijnstoestanden" en valse vlagoperaties kregen ook een speciale prioriteit.
Zuid-Afrika heeft in feite betaald voor de ontwikkeling van de Israëlische bewapeningsindustrie. Nadat besloten was dat apartheid en schendingen van de mensenrechten een bedreiging vormden voor de internationale vrede en veiligheid, legde de Veiligheidsraad van de Verenigde Naties in 1977 een wapenembargo op tegen Zuid-Afrika.
Het embargo werd destijds geprezen als de belangrijkste ontwikkeling in 20th eeuwige diplomatie omdat mensenrechten nu de maatstaf zouden zijn voor internationale relaties. Apartheid zelf stortte relatief vreedzaam in en met het einde van de Koude Oorlog waren er hoge verwachtingen van een nieuw tijdperk van vrede.
Helaas waren die hoop en verwachtingen misplaatst, met daaropvolgend misbruik van hun vetorecht door de Verenigde Staten die de geloofwaardigheid van de Verenigde Naties hebben vernietigd. Niettemin ontwikkelen zich nieuwe opties in de 21st eeuw.
De Israëlische wapenindustrie is nu een van de grootste ter wereld, met een export vorig jaar van $ 9.2 miljard USD. Israël exporteert wapens naar ongeveer 130-landen en is een bedreiging geworden, niet alleen voor Palestijnen, maar ook voor mensen over de hele wereld. Meer dan 150 ongewapende Palestijnen zijn sinds maart 2018 vermoord in Gaza, plus enkele duizenden zwaargewonden door het Israëlische leger.
Als reactie op de Israëlische bezetting van Palestina wint de Boycott, Divestment and Sanctions (BDS) -campagne naar het voorbeeld van Zuid-Afrika tijdens de 1980s wereldwijd een momentum. Daarnaast is er ook een groeiende promotie door Amnesty International en Human Rights Watch voor een wapenembargo tegen Israël.
De Israëlische vredesactivist Jeff Halper heeft een boek geschreven met de titel "Oorlog tegen het volk" waarin hij vraagt hoe het kleine Israël ermee wegkomt? Zijn antwoord: Israël doet het vuile werk voor de Amerikaanse oorlogszaken door opzettelijke destabilisatie van landen in Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Israël maakt zichzelf onmisbaar voor repressieve regimes door een niche te vullen met wapens, technologie, spionnen en andere strategische systemen.
Israël verkoopt zijn wapens internationaal als 'beproefde en beproefde strijd tegen Palestijnen', gebaseerd op zijn ervaring met 'pacificatie' van Palestijnen in Gaza en de Westelijke Jordaanoever. Anders dan Palestina, is nergens het "lelijkste gezicht van het kapitalisme" en het oorlogsleven duidelijker dan in Congo. President Joseph Kabila wordt aan de macht gehouden door Israëlische beveiligingssystemen en een mijnbouwmagnaat genaamd Dan Gertler. In zijn opdracht financierde de Union Bank of Israel Lawrence Kabila om de Congo over te nemen toen Joseph Mobutu in 1997 stierf.
Als beloning voor het aan de macht houden van Kabila heeft Gertler toestemming gekregen om de natuurlijke rijkdommen van Congo te plunderen. Naar schatting 12 miljoen mensen zijn omgekomen in wat wordt aangeduid als "Afrika's Eerste Wereldoorlog", zo beschreven omdat de grondoorzaak de natuurlijke hulpbronnen zijn die nodig zijn voor de oorlogsactiviteiten van de "eerste wereld". Veel van deze mensen werden gedood door het leger van Rwandese president Paul Kagame. Kagame en de Oegandese president Yoweri Museveni zijn trouwe Israëlische bondgenoten in het gebied van de Grote Meren.
Zelfs de Amerikaanse regering is eindelijk in verlegenheid gebracht door uitgebreide documentatie van het maatschappelijk middenveld over de roof van Gertler en heeft onlangs 16 van zijn bedrijven op de zwarte lijst gezet. Deze zwarte lijst betekent dat de bedrijven van Gertler geen transacties meer mogen uitvoeren in Amerikaanse dollars of via het Amerikaanse banksysteem.
Tot de Zuid-Afrikaanse partners van Gertler behoren Tokyo Sexwale en de neef van voormalig president Zuma. Bovendien is Glencore, 's werelds grootste mijnbouwbedrijf en handelaar in grondstoffen, door de Amerikaanse schatkist gesanctioneerd vanwege zijn associaties met Gertler. Glencore zelf heeft een zeer beruchte geschiedenis, ook vanwege zijn activiteiten in Congo, maar heeft, onheilspellend, een band met de nieuwe president van Zuid-Afrika, Cyril Ramaphosa. De heer Ramaphosa was een directeur van Lonmin en was medeplichtig als medeplichtige voor het feit aan het bloedbad in Marikana.
Vanwege zijn unieke minerale rijkdom is Congo het extreme voorbeeld in Afrika. Maar daarnaast zijn er Angola, Zimbabwe, Nigeria, Ethiopië, Zuid-Sudan en andere landen in Afrika waar Israël verkiezingen organiseert, zoals in Zimbabwe de afgelopen week, of een burgeroorlog initieert zoals in Zuid-Soedan.
De Israëlische Mossad heeft operaties in heel Afrika. Mossad werd in 2013 blootgesteld aan het manipuleren van de verkiezingen in Zimbabwe en is waarschijnlijk opnieuw de sleutel geweest voor het frauduleuze fiasco van deze week. Een andere Israëlische diamantmagnaat, Lev Leviev, was de drijvende kracht achter de moordaanslagen op het diamantveld in Marange, die Robert Mugabe en zijn maatjes financierde toen de Zimbabwaanse economie instortte.
Na de oorlogen die in het Midden-Oosten zijn ontketend in de afgelopen 17 jaar sinds 9/11 verloren te hebben, kijken de VS steeds meer naar het destabiliseren van Afrika onder rookgordijnen, ofwel het bestrijden van terroristen zoals Boko Haram, ofwel het bieden van Amerikaanse legerhulp tegen ebola. De wereld geeft jaarlijks $ 2 biljoen USD uit aan oorlog, waarvan de helft door de VS.
Een fractie van dat geld kan de meeste sociale crises en armoede in de wereld herstellen, evenals de klimaatverandering. Maar de gevestigde belangen in de Amerikaanse oorlogsindustrie waaronder banken zijn enorm. De Amerikaanse president Dwight Eisenhower in 1961 waarschuwde voor de risico's van wat hij omschreef als het 'militair-industriële complex'.
Het kan nauwkeuriger worden omschreven als de 'oorlogsindustrie'. Dit geldt ook voor Israël, een sterk gemilitariseerde staat waar de bijbehorende corruptie in de wapenhandel en plunderingen wordt aangemoedigd onder het mom van 'nationale veiligheid'. De VS subsidiëren tegenwoordig de Israëlische wapenindustrie voor $ 4 miljard USD per jaar. In werkelijkheid is Israël het onderzoeks- en ontwikkelingslaboratorium geworden voor de Amerikaanse oorlogsindustrie.
De oorlogszaken gaan niet over het verdedigen van de VS tegen buitenlandse vijanden of 'nationale veiligheid'. Het gaat ook niet om het winnen van oorlogen die de VS sinds Vietnam en eerder hebben verloren. Het gaat over het maken van obscene bedragen voor een paar mensen, ongeacht de ellende, verwoesting en doden die de oorlogszaken aan alle anderen toebrengen.
Het is 70 jaar geleden dat de staat Israël werd opgericht in 1948, en toen tweederde van de Palestijnse bevolking met geweld werd verdreven. Palestijnen werden en blijven vluchtelingen. De VN herbevestigt jaarlijks hun recht op terugkeer naar hun huizen, dat Israël eenvoudigweg negeert. Israëlische verplichtingen uit hoofde van de Verdragen van Genève en andere instrumenten van internationaal recht worden ook genegeerd.
De Israëlische wapenindustrie heeft elke twee of drie jaar een oorlog nodig om nieuwe wapens te ontwikkelen en op de markt te brengen. Israël brengt zijn wapens op de markt als "strijd getest en bewezen tegen Palestijnen", gebaseerd op zijn ervaring met "pacificatie" van Palestijnen in Gaza en de Westelijke Jordaanoever. Gaza is een gevangenis van twee miljoen mensen die in wanhopige en uitzichtloze omstandigheden leven.
De VN schat dat Gaza tegen 2020 of eerder onbewoonbaar zal zijn vanwege de opzettelijke ineenstorting van de elektriciteitsvoorziening in Gaza door Israël en de daaruit voortvloeiende ineenstorting van de medische voorzieningen, water en riolering. Ongezuiverd rioolwater loopt de straat op en vervuilt de Middellandse Zee. Ondertussen plundert Israël het offshore olie- en gasveld van Gaza.
Het Israëlische beleid en de praktijken moeten het leven voor Palestijnen zo onmogelijk maken dat ze “vrijwillig” emigreren. Gecombineerd met de diefstal van Israëlische nederzettingen van Palestijns land en water op de Westelijke Jordaanoever in strijd met het internationaal recht, is Israël hard op weg een paria te worden, net als de apartheid in Zuid-Afrika in de jaren tachtig.
De nationale wet die vorige maand aangenomen werd, bevestigt op flagrante wijze dat Israël een apartheidsstaat is, een wet die pervers is gevormd naar de nazi-rassenwetten van de 1930s. Ondanks een gevoel van somberheid dat nu heerst in het Trump-tijdperk, heeft de wereld eigenlijk vooruitgang geboekt sinds de 1980s. Dit biedt een sprankje hoop dat ook in Congo zou moeten gelden.
Genocide, zoals in Gaza, is nu een misdaad onder internationaal recht in termen van artikel 6 van het Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof (ICC). Niet alleen is apartheid een misdaad tegen de mensheid in termen van artikel 7, maar, nog interessanter, er is een groeiend debat dat "grootschalige corruptie" ook een misdaad tegen de mensheid is. Dit is met name van belang voor Congo.
De misdaad "grootschalige corruptie" is niet alleen een kwestie van het omkopen van een politieagent of een politicus. Het is de systematische plundering van een land, namelijk Congo, zodat de bevolking zich nooit sociaal of economisch kan herstellen. "Grote corruptie" wordt geïllustreerd door de herhaalde holocausts die Congo de afgelopen twee eeuwen heeft geleden en vooral door "Afrika's Eerste Wereldoorlog".
De financiële opbrengst en het witwassen van geld van de plundering van de natuurlijke rijkdommen van Congo door mensen zoals Gertler worden vervolgens via het internationale banksysteem teruggevoerd naar de Israëlische economie. Dit is 21st eeuwig kolonialisme.
Genocide, misdaden tegen de menselijkheid en oorlogsmisdaden zijn de afgelopen 20 jaar door het ICC verboden. Op hun beurt zijn zowel de Europese Unie als België wettelijk verplicht om het Statuut van Rome te handhaven en te handhaven. Het komt neer op de mantra 'volg het geld'. Mensenrechtenschendingen en corruptie zijn altijd met elkaar verbonden.
Samen met een Belgische advocaat, de Palestijnse Solidariteitscampagne en World BEYOND War onderzoeken de praktische aspecten in België en de EU van het afdwingen van deze en andere wettelijke verplichtingen. Haar voorlopige rapport is positief. Met het Palestijnse maatschappelijk middenveld en de BDS-beweging onderzoeken we hoe we in België aanklachten kunnen indienen tegen EU-instellingen die de financiële opbrengsten witwassen via Israëlische banken om Congo te plunderen in de Israëlische economie. We zijn ook van plan om een parallelle petitie van Congolese vluchtelingen hier in Zuid-Afrika te ontwikkelen waarin hun lijden wordt beschreven vanwege "de Eerste Wereldoorlog in Afrika".
__________________
De auteur, Terry Crawford-Browne, is de Zuid-Afrikaanse coördinator voor World BEYOND War en een lid van de Palestine Solidarity Campaign. Hij bracht deze opmerkingen naar "Congo: NATUURLIJKE HULPBRONNEN, HIDDEN SILENT HOLOCAUST," een symposium over augustus 4, 2018 in Kaapstad, Zuid-Afrika. Terry is te bereiken op ecaar@icon.co.za.
