Ik zal geen deel uitmaken van het schaden van enig kind

Door David Swanson, World BEYOND War, Augustus 31, 2020

Ik raad ten zeerste aan om deze video te bekijken:

Een belofte aan onze kinderen

Ik zal geen deel uitmaken van de moord van welk kind dan ook hoe verheven de reden ook is.
Niet het kind van mijn buurman. Niet mijn kind. Niet het kind van de vijand.
Niet door een bom. Niet per kogel. Niet door de andere kant op te kijken.
Ik zal de kracht zijn die vrede is.

De bovenstaande video en belofte zijn van een groep genaamd Fields of Peace die een van de minst welkome feiten op aarde belicht. Sinds de Tweede Wereldoorlog zijn de meeste mensen die in de meeste oorlogen zijn omgekomen, burgers. En de meeste oorlogen zijn gevoerd in arme landen waar de meerderheid van de bevolking erg jong is en waar veel van de volwassen mannen zijn gerekruteerd om te vechten. De meerderheid van de burgers in deze plaatsen, en de meest kwetsbaren, zijn kinderen. Oorlog "doodt en verminkt meer kinderen dan soldaten", in de woorden van een beroemde VN verslag. In feite zijn de slachtoffers in oorlogen tussen rijke en arme landen zo scheef dat kinderen aan slechts één kant van de oorlog de meerderheid van het totale aantal slachtoffers van de oorlog kunnen uitmaken.

Steun je oorlog? Of "Steun je de troepen?" waar die uitdrukking wordt gebruikt om effectief te betekenen "Steunt u oorlog?" Deze vraag betekent ook: “Steunt u de massamoord op kinderen?

Het zou zo mooi zijn als het dat niet betekende. Het is nauwelijks de schuld van vredesactivisten dat het zo is. Feiten zijn hardnekkige dingen.

Ik raad ook een boek aan van dezelfde groep genaamd Een belofte aan onze kinderen: uw kind, mijn kind, het kind van de vijand: een veldgids voor vrede door Charles P. Busch. Het dringt aan op vragen over wat acceptabel is, het trotseren van illegale en immorele bevelen en het waarderen van verre mensen zoals nabije mensen. Ik wou dat het de oplossing niet identificeerde als 'geweten' en die mysterieuze substantie niet als 'echt' en 'universeel' verklaarde. Maar ik geef de voorkeur aan dit kleine boekje boven de meeste die zijn geschreven door meer zorgvuldige en seculiere professoren in de filosofie die hun vaardigheden niet richten op het voorkomen van massamoord.

Hier is een fragment om u een voorproefje te geven:

Stel je voor dat je op een landingsbaan van een luchthaven staat. Het is vroeg in de ochtend, nauwelijks licht. Je draagt ​​een pilotenpak en achter je staat een enorme stealth-bommenwerper, zo zwart als een vleermuis. Naast je staat een vijfjarig meisje in een roze feestjurk. Jullie twee zijn alleen. Jij kent haar niet en zij jou niet. Maar ze kijkt naar je op en ze glimlacht. Haar gezicht heeft een koperen gloed en ze is mooi, buitengewoon mooi.

In je zak zit een sigarettenaansteker. Voordat je het vliegtuig bestuurt, heb je de opdracht gekregen om van dichtbij te doen wat je later zult doen met andere kinderen vanaf 30 duizend voet. Je moet haar jurk in brand steken, haar in brand steken. De reden is je verteld. Het is een verhevene.

Je knielt en kijkt omhoog. Het meisje is nieuwsgierig en glimlacht nog steeds. Je haalt de aansteker tevoorschijn. Ze heeft geen idee. Het helpt je haar naam niet te weten.

Maar je kunt het niet doen. Natuurlijk kan dat niet.