Door David Swanson, mei 9, 2019
Twee maanden geleden hoorde ik een verhaal. Je hoorde het ook, als je in de Verenigde Staten in de buurt van een televisie of een krant kwam. De regering van Venezuela moest omvergeworpen worden omdat ze geen humanitaire hulp toestond.
Het verhaal klopte natuurlijk niet. De Verenigde Staten hadden jarenlang brute sancties opgelegd aan Venezuela, met als resultaat 40,000 doden (waarbij er elke dag meer worden toegevoegd) en zocht ernaar afsnijden elektriciteit, en had niet meer belang bij het helpen van de mensheid dan ExxonMobil heeft in zonsopgangen, kinderen en regenbogen. Er zijn veel plaatsen op aarde die dringend humanitaire hulp nodig hebben, zodat iemand die zich werkelijk om de mensheid bekommert, geen moeite zou hebben gehad om ergens anders zijn hulp te bieden.
Niet alleen dat, maar Venezuela was in feite druk waardoor in tonnen humanitaire hulp (grotendeels nodig vanwege Amerikaanse sancties) van elke natie of instantie die niet probeert de Venezolaanse regering omver te werpen. De Verenigde Staten probeerden blijkbaar te verzenden wapensom Venezuela over te nemen – een omverwerping die de Amerikaanse National Security Advisor zei zou namens Amerikaanse oliemaatschappijen zijn.
De wandaden en wreedheden van de Venezolaanse regering worden natuurlijk geëvenaard door die van tientallen andere regeringen, waaronder de Amerikaanse regering, en zouden ver overtroffen worden door een Amerikaanse oorlog tegen Venezuela. Bovendien zijn de Amerikaanse oorlogen en staatsgrepen op de markt gebracht als humanitair die zijn geëindigd (schokkend elke keer) aangezien verwoestende misdaden tegen de menselijkheid Libië, Jemen, Irak, Syrië, Afghanistan en tientallen en tientallen meer. De enige humanitaire oorlogen die de mensheid ooit ten goede zijn gekomen, zijn de denkbeeldige oorlogen waarvan mensen in denktanks, gefinancierd door wapenmakers, ons blijven vertellen dat ze hadden moeten plaatsvinden, maar niet zijn gebeurd - zoals de secretaris-generaal van de Organisatie van Amerikaanse Staten (OAS) deed op woensdag onder verwijzing naar Rwanda in de gebruikelijke vals manier.
Maar laten we alle context en feitelijke feiten even opzij zetten om mee te spelen met de propaganda. Laten we aannemen dat de mediakanalen die niet op de hoogte lijken te zijn van de Amerikaanse sancties of die graag willen ondersteuning zij, dat ten onrechte verslag dat Juan Guaidó tot president is gekozen, die ten onrechte melden dat regeringstroepen humanitaire hulp blokkeren en hulpvrachtwagens in brand steken (werkelijk verbrand door voorstanders van een staatsgreep), dat ten onrechte verslag dat Guaidó een luchthaven heeft overgenomen en dat niet erkent onwettigheid van het omverwerpen van regeringen of zelfs maar herinneren aan de erkenning van Donald Trump dat dergelijke acties rampzalig zijn voordat hij het Witte Huis binnenging (Trump ging zelfs zo ver dat hij deed alsof hij zich verzette tegen de in 2003 begonnen oorlog tegen Irak) – laten we aannemen dat deze media het allemaal goed bedoelen.
Onder dat voorwendsel opererend, is hun doel niet om een nieuwe catastrofale bloedige oorlog op gang te brengen die miljoenen vluchtelingen zal genereren die er terecht de schuld van zullen krijgen. Integendeel! Hun interesse is om de mensheid te helpen. Als de Venezolaanse regering de hulp zou toelaten waarvan we doen alsof ze die niet toestaat, dan zou alles in orde zijn met de wereld en zou het niet nodig zijn om de regering van een ander land omver te werpen en dienaren van Amerikaanse oliemaatschappijen te installeren. Laten we doen alsof we de media het voordeel van de twijfel geven, en - sterker nog - de kijkers het voordeel van de twijfel. Zeker, veel kijkers van Amerikaanse media geloven dit spul in ieder geval tijdelijk. Welnu, hier is mijn vraag:
Waarom is het onaanvaardbaar om humanitaire hulp buiten Venezuela te houden, maar acceptabel om het buiten de Venezolaanse ambassade in Washington, DC te houden? Opnieuw, de feiten zijn niet wat het meest algemeen is gerapporteerd. De Amerikaanse regering beval het ambassadepersoneel te vertrekken, maar verloor haar verplichting om de ambassade tegen overnames te beschermen niet. Het ambassadepersoneel vroeg vredesactivisten om de ambassade te beschermen, en ze proberen dat te doen. Maar de geheime dienst, de DC-politie en een bende pro-staatsgreepmisdadigers die dreigen en zich bezighouden met geweld en vandalisme hebben een belegering veroorzaakt. De geweldloze beschermers in de ambassade zijn nu afgesneden van voedsel, water, medicijnen, elektriciteit en communicatie. Degenen die humanitaire hulp proberen te verlenen, hebben hun voertuigen nog niet in brand gestoken, maar zijn aangevallen en op de grond gegooid en gearresteerd door "wetshandhavingsagenten".
Als we voor het leveren van humanitaire hulp aan mensen in nood zijn, waarom zijn we er dan voor in Venezuela, Noord-Korea en Iran (terwijl we proberen inwoners uit te hongeren door middel van sancties) maar tegen in het grootste deel van de wereld, in de straten van Washington, DC zelf, en in de Venezolaanse ambassade in Georgetown? Als de beschermers van de ambassade het verlaten, zal het worden overgenomen door een gewapende bende die hoopt de natie Venezuela over te nemen door de oliebelangen waarvan velen van ons beweren te weten dat ze erop uit zijn om de wereld langzaam te vernietigen als ze ons niet al te ongemakkelijk maken door te proberen de wereld snel te vernietigen.
Woensdag stond de secretaris-generaal van de OAS, Luis Almagro, in Washington op bij een stinktank die werd gefinancierd door 's werelds grootste wapenhandelaars en gedeclareerd dat het "archaïsche" concept van non-interventie nooit in de wet heeft bestaan. Daarom, zo suggereerde hij, moeten de Verenigde Staten Venezuela aanvallen om het te beschermen onder de vlag van "de verantwoordelijkheid om te beschermen". Nogmaals, het eerste slachtoffer is de waarheid. De zogenaamde verantwoordelijkheid om te beschermen (door te bombarderen) bestaat eigenlijk nergens in enige wet en heeft ook nooit bestaan. Ondertussen verbiedt het Handvest van de Verenigde Naties niet alleen oorlog, maar ook de dreiging van oorlog, wat betekent dat oorlogsstokers die het negeren het ook schenden, en dat "Alle opties liggen op tafel" zowel enger als breder is dan degenen die het uiten: enger, omdat wat ze dreigen crimineel is; breder, omdat de mogelijkheid bestaat om hen te arresteren voor hun misdaad.
Luis Almagro verklaart dat we moeten "handelen" of niet. "Handelen" - zoals "iets doen" - wordt gedefinieerd als "een nieuwe oorlog beginnen", terwijl "niet handelen" wordt gedefinieerd als: deelnemen aan diplomatie of daadwerkelijke hulp sturen met goede bedoelingen of toetreden tot de verdragen en rechtbanken van de wereld en beginnen samen te werken met de rechtsstaat of de Monroe-doctrine afschaffen vóór zijn 200ste verjaardag of letterlijk iets anders dan "een nieuwe oorlog beginnen". ik schreef War Is A Lie precies zodat niemand zich hoeft af te vragen of hij een woord van zulke mensen moet geloven.
De echte tragedie is natuurlijk dat Venezuela, net als de rest van de wereld, eigenlijk een tussenkomst nodig heeft van een werkelijk gezonde en genereuze groep die alternatieven kan ontwikkelen voor het boren, verkopen of verbranden van de olie die ons allemaal zal doden. Maar de Amerikaanse agressie creëert voorspelbare eisen voor soevereiniteit en olierechten en oliewinsten en verheerlijking van een gebrekkige regering die wordt bedreigd door een slechtere. We zijn drie stappen terug van de startlijn in het proberen deze prachtige kleine wereld te redden. En de onwil van de milieugroeperingen om het bestaan van oorlogen om olie op te merken, oorlogen als olieverbranders, of oorlogen als geldkuilen die nodig zijn om zich van olie af te keren, verergert het probleem.
Dus ik ga je niet vertellen om te kiezen tussen een vreselijke actie of niets. Er zijn een miljoen en een manier om te helpen. Maar een van hen is deze: ga en stuur anderen en stuur voedsel naar de Venezolaanse ambassade in Washington, DC, nu meteen. Ga daarheen. Wacht niet. En - terwijl je onderweg bent - vertel het Amerikaanse Congres om de oorlog te voorkomen en het Embassy Protection Collective te beschermen.
