Hel is het denken van andere mensen over oorlog

Door David Swanson, World BEYOND War, Maart 30, 2023

De flyer beschreef de auteur als volgt: “Ex-marinier Charles Douglas Lummis heeft uitgebreid geschreven over het onderwerp Amerikaanse buitenlandse betrekkingen en is een uitgesproken criticus van het Amerikaanse buitenlands beleid. Zijn werken omvatten Radical Democracy en A New Look at the Chrysanthemum and the Sword. Susan Sontag noemde Lummis 'een van de meest bedachtzame, eervolle en relevante intellectuelen die overal ter wereld over democratische praktijken schrijven'. Karel van Wolferen heeft naar hem verwezen als een 'eminente waarnemer van de Amerikaans-Japanse vazalage-relatie'.' Ik wist deze dingen al over hem, en toch worstelde ik nog steeds om het boek op te pakken, en niet alleen omdat het in elektronische vorm was. .

Het boek heet War Is Hell: Studies naar het recht op legitiem geweld. De auteur verzekerde me dat hij niet pleitte voor geweld. Hij had gelijk. Ik heb het toegevoegd aan mijn lijst met geweldige boeken over de afschaffing van de oorlog (zie hieronder) en beschouw het als het beste boek dat ik onlangs heb gelezen. Maar het komt geleidelijk en methodisch tot zijn conclusie. Het is geen traag boek. Je leest het in één keer uit. Maar het begint met traditionele militaristische denkwijzen en gaat stap voor stap naar iets wijzers. Lummis schrijft al vroeg over het concept van "legitiem geweld":

“We weten deze dingen, maar wat betekent dit weten? Als weten een daad van de geest is, wat voor daad is het dan om te 'weten' dat een militair bombardement geen moord is? Wat doen we (en doen we onszelf aan) als we deze dingen 'weten'? Is dit 'weten' niet een vorm van 'niet weten'? Is het niet een 'weten' dat een vergeten vereist? Een 'weten' dat, in plaats van ons in contact te brengen met de werkelijkheid van de wereld, een deel van die werkelijkheid onzichtbaar maakt?”

Lummis brengt de lezer onvermijdelijk ertoe het idee van legitieme oorlog in twijfel te trekken, en zelfs het idee van legitieme regering zoals we momenteel regeringen begrijpen. Als, zoals Lummis betoogt, regeringen worden gerechtvaardigd door het voorkomen van geweld, maar de regeringen de grootste moordenaars zijn – niet alleen in buitenlandse oorlogen maar ook in burgeroorlogen en onderdrukking van opstanden – wat blijft er dan over van de rechtvaardiging?

Lummis begint met te suggereren dat hij niet begrijpt waardoor mensen geweld als iets heel anders kunnen zien. Toch laat hij in de loop van het boek zien dat hij het heel goed begrijpt en probeert hij anderen ertoe te brengen hetzelfde te doen, door talloze voorbeelden en argumenten te volgen, met als hoogtepunt een begrip van hoe Satyagraha of geweldloze actie transformeert moord weer in moord door de weigering om te handelen naar zijn voorwaarden (evenals hoe het de noodzaak van een federatie van soevereine dorpen suggereert).

Ik denk niet dat het een zeldzaam fenomeen is om iets totaal anders te zien dan wat gewone observatie suggereert.

Een film die nu in de Amerikaanse bioscopen draait genaamd Een man genaamd Otto - en het eerdere boek en de film Een man die Ove noemde — [SPOILER ALERT] vertelt het verhaal van een man wiens geliefde vrouw is overleden. Hij probeert herhaaldelijk zelfmoord te plegen in wat hij beschrijft als een poging om zich bij zijn vrouw aan te sluiten. Het verdriet en de tragedie van die beschrijving vergroten alleen maar de bezorgdheid van anderen om te voorkomen dat Otto/Ove zelfmoord pleegt. Met andere woorden, sommige of alle personages in de film, inclusief de hoofdrolspeler, weten heel goed dat dood dood is (anders zouden ze allemaal de vreugdevolle hereniging van het gelukkige paar in een magisch land aanmoedigen en vieren). Maar ten minste één van hen is in staat tot op zekere hoogte te 'geloven' dat de dood het leven niet echt beëindigt.

Wanneer we doden in oorlog, politie of gevangenissen tolereren, goedkeuren of toejuichen, gaan we verder dan de afstandelijkheid van de vleesetende eetgelegenheid die de namen van het vee op zijn bord niet wil weten. Oorlog wordt niet alleen begrepen als een helaas noodzakelijk kwaad, dat zoveel mogelijk moet worden vermeden, zo snel mogelijk moet worden beëindigd, maar desalniettemin wordt uitgevoerd als een dienst door degenen die willen en kunnen wanneer dat nodig is. Integendeel, we weten, zoals Lummis schrijft, dat moord in oorlog geen moord is, niet gruwelijk, niet bloederig, walgelijk, ellendig of tragisch. We moeten dit 'weten', anders zouden we niet stil blijven zitten en het eindeloos in onze naam laten doen.

Terwijl we kijken hoe de inwoners van Parijs, Frankrijk, hun hoofdstad sluiten vanwege grieven die veel geringer zijn dan die van het Amerikaanse publiek vanwege zijn regering, wordt het heel duidelijk dat al het gepraat in Amerikaanse kringen over het onderwerp oorlog – het gepraat over kiezen tussen oorlog voeren en gewoon achterover leunen en onderwerpen - komt uit drie bronnen: eindeloze oorlogspropaganda, rigoureus ontkenning van de feiten van de kracht van geweldloze actie, en een diepgewortelde gewoonte om gewoon achterover te leunen en zich te onderwerpen. We hebben een eerlijke erkenning nodig van de kracht van geweldloze actie als vervanging voor zowel oorlog als passiviteit.

Hoewel ik talloze opmerkingen heb over kleine punten in dit boek, is het moeilijk om ruzie te maken met een boek dat bedoeld lijkt om mensen zelf aan het denken te zetten. Maar ik zou willen dat veel boeken die over het idee van oorlog gaan, inclusief dit boek, over de instelling zelf zouden gaan. Er zullen altijd gevallen zijn waarin geweldloosheid faalt. Waar geweld faalt, zullen er meer zijn. Er zullen gevallen zijn waarin geweldloosheid wordt gebruikt voor slechte doeleinden. Er zullen er meer zijn waar geweld wordt gebruikt voor slechte doeleinden. Deze feiten zouden oorlogsaanhangers geen reden geven om regeringsafdelingen van ongewapend verzet uit te schakelen, als dergelijke dingen zouden bestaan, en ze bieden weinig argumenten voor het elimineren van legers. Maar het volgende argument wel:

Legers veroorzaken oorlogen, verspillen middelen die veel meer levens hadden kunnen redden en verbeteren dan degenen die door oorlogen zijn verloren, creëren het risico van een nucleaire apocalyps, zijn een grote vernietiger van de ecosystemen van de aarde, verspreiden haat en onverdraagzaamheid en racisme en wetteloosheid en kleinschalig geweld en vormen de grootste belemmering voor de noodzakelijke wereldwijde samenwerking bij niet-optionele crises.

Ik ben ook een beetje moe van de vermoeide oude bewering dat het Kellogg Briand-pact het uithangbord is voor mislukking, en niet voornamelijk vanwege Scott Shapiro's en Oona Hathaway's concepten over hoe het de internationale betrekkingen heeft veranderd, maar vooral omdat elke stap in de richting van het afschaffen van oorlog tot nu toe is mislukt, vrijwel elke wet in de boeken veel vaker wordt geschonden dan het Kellogg Briand-pact en toch als een enorm succes wordt beschouwd, en terwijl het naar behoren strafbaar stelt oorlog zal niet plaatsvinden zonder grote geweldloze strijd, oorlog zal niet eindigen zonder het op de juiste manier te verbieden.

DE OORLOGSOPENNING VAN DE OORLOG:

War Is Hell: Studies naar het recht op legitiem geweld, door C. Douglas Lummis, 2023.
Het grootste kwaad is oorlog, door Chris Hedges, 2022.
Staatsgeweld afschaffen: een wereld voorbij bommen, grenzen en kooien door Ray Acheson, 2022.
Tegen oorlog: bouwen aan een cultuur van vrede door paus Franciscus, 2022.
Ethiek, veiligheid en de oorlogsmachine: de echte kosten van het leger door Ned Dobos, 2020.
De oorlogsindustrie begrijpen door Christian Sorensen, 2020.
Geen oorlog meer door Dan Kovalik, 2020.
Kracht door vrede: hoe demilitarisering leidde tot vrede en geluk in Costa Rica, en wat de rest van de wereld kan leren van een klein tropisch land, door Judith Eve Lipton en David P. Barash, 2019.
Sociale verdediging door Jørgen Johansen en Brian Martin, 2019.
Murder Incorporated: Book Two: America's Favorite Pastime door Mumia Abu Jamal en Stephen Vittoria, 2018.
Waymakers for Peace: Hiroshima and Nagasaki Survivors Speak door Melinda Clarke, 2018.
Oorlog voorkomen en vrede bevorderen: een gids voor gezondheidswerkers bewerkt door William Wiist en Shelley White, 2017.
Het bedrijfsplan voor vrede: bouwen aan een wereld zonder oorlog door Scilla Elworthy, 2017.
War is Never Just door David Swanson, 2016.
Een wereldwijd beveiligingssysteem: een alternatief voor oorlog by World Beyond War, 2015, 2016, 2017.
Een machtige zaak tegen oorlog: wat Amerika gemist heeft in de Amerikaanse geschiedenisklasse en wat we (allemaal) nu kunnen doen door Kathy Beckwith, 2015.
Oorlog: een misdaad tegen de mensheid door Roberto Vivo, 2014.
Katholiek realisme en de afschaffing van oorlog door David Carroll Cochran, 2014.
Oorlog en waan: een kritisch onderzoek door Laurie Calhoun, 2013.
Shift: Het begin van oorlog, het einde van oorlog door Judith Hand, 2013.
War No More: The Case for Abolition door David Swanson, 2013.
Het einde van oorlog door John Horgan, 2012.
Overgang naar vrede door Russell Faure-Brac, 2012.
Van oorlog tot vrede: een gids voor de volgende honderd jaar door Kent Shifferd, 2011.
War Is A Lie door David Swanson, 2010, 2016.
Beyond War: The Human Potential for Peace door Douglas Fry, 2009.
Living Beyond War door Winslow Myers, 2009.
Genoeg bloedvergieten: 101 oplossingen voor geweld, terreur en oorlog door Mary-Wynne Ashford met Guy Dauncey, 2006.
Planet Earth: The Latest Weapon of War door Rosalie Bertell, 2001.
Boys Will Be Boys: de link verbreken tussen mannelijkheid en Geweld door Myriam Miedzian, 1991.