"Buitenlands beleid van dit land moet uitzonderingen van de VS afwijzen"

Door Janine Jackson, 8 september 2020

Van FAIR

Janine Jackson: Een beschrijving van de Democratische presidentskandidaten na een debat in januari, onze volgende gast bekend dat ze 'iets hadden gepraat over wat het betekent om de opperbevelhebber te zijn', maar niet 'genoeg over wat het betekent om de opperbevelhebber te zijn'. Hetzelfde zou kunnen worden gezegd voor zakelijke nieuwsmedia, wier beoordeling van presidentskandidaten het buitenlands beleid in het algemeen korte metten maakt, en dan, zoals we merkte in de debatten, kaderen overweldigend internationale vragen rond militaire interventie.

Wat ontbreekt er aan dat afgekapte gesprek, en wat kost het ons in termen van mondiale politieke mogelijkheden? Phyllis Bennis regisseert het Nieuwe Internationalisme project de Instituut voor beleidsstudies, en is auteur van talloze boeken, waaronder Voor en na: buitenlands beleid van de VS en de oorlog tegen terreur en Het Palestijns/Israëlische conflict begrijpen, nu in zijn 7e bijgewerkte editie. Ze voegt zich telefonisch bij ons vanuit Washington, DC. Welkom terug bij tegenspin, Phyllis Bennis.

Phyllis Bennis: Goed om bij je te zijn.

JJ: Ik wil het hebben over hoe een humanistisch buitenlands beleid eruit zou kunnen zien. Maar eerst, aangezien ik u hier heb, zou ik het nalaten om niet te vragen naar uw mening over de huidige gebeurtenissen in Gaza en Israël/Palestina. Amerikaanse media letten niet veel op tot nu twee weken van aanvallen door Israël op de Gazastrook, en de artikelen die we zien zijn nogal formeel: Israël neemt wraak, je weet wel. Dus wat is de context om ons te helpen deze gebeurtenissen te begrijpen?

PS: Ja. De situatie, Janine, in Gaza is net zo slecht als altijd en wordt snel erger - niet in de laatste plaats omdat ze nu de eerste hebben gevonden, ik denk dat het er zeven zijn. door de gemeenschap verspreide gevallen van het Covid-virus, dat tot nu toe alle gevallen in Gaza – en dat waren er maar heel weinig, omdat Gaza in wezen onder een lockdown sinds 2007 – maar de gevallen die binnenkwamen waren allemaal van mensen die van buiten kwamen, die buiten waren geweest en terugkwamen. Nu heeft de eerste gemeenschapsverspreiding plaatsgevonden, en dit betekent dat het reeds verwoeste gezondheidszorgsysteem in Gaza zal zijn helemaal overweldigd en niet in staat om de crisis het hoofd te bieden.

Dat probleem waarmee de gezondheidszorg wordt geconfronteerd, is de afgelopen dagen natuurlijk verergerd met de Israëlische bombardementen dat is doorgegaan, en het omvatte brandstof afsnijden naar de enige functionerende elektriciteitscentrale van Gaza. Dat betekent dat de ziekenhuizen en al het andere in Gaza dat wel zijn beperkt tot maximaal vier uur per dag elektriciteit - sommige gebieden hebben minder dan dat, sommige hebben helemaal geen elektriciteit nu, in het hart van de heetste tijd van de zomer in Gaza - zodat mensen die met enige vorm van longziekte worden geconfronteerd, er kapot van zijn, in termen van hun levensomstandigheden, en de ziekenhuizen kunnen er weinig aan doen. En naarmate er meer Covid-gevallen gebeuren, zal dat erger worden.

De Israëlische bombardementen-dit we weten natuurlijk dat Israëlische bombardementen op Gaza iets zijn dat al vele jaren heen en weer gaat; Israël gebruikt de termijn “het gras maaien” om zijn herhaling te beschrijven, teruggaan naar Gaza om opnieuw te bombarderen, naar herinneren de bevolking dat ze nog steeds onder Israëlische bezetting leven – deze huidige ronde, die sindsdien bijna elke dag is geweest augustus 6, iets meer dan twee weken, kwam mede doordat de belegering van Gaza die Israël in 2007 had opgelegd, is de laatste tijd aan het escaleren. Zodat de vissers nu waren verboden helemaal niet gaan vissen, wat een enorm onderdeel is van de zeer, zeer beperkte, kwetsbare economie van Gaza. Het is de directe manier waarop mensen hun gezin kunnen voeden en plotseling mogen ze niet meer in hun boot varen. Ze kunnen helemaal niet gaan vissen; ze hebben niets om hun families te voeden.

De nieuwe beperkingen op wat erin gaat is nu geworden alles is verboden, behalve bepaalde etenswaren en bepaalde medische artikelen, die toch zelden verkrijgbaar zijn. Niets anders mag naar binnen. Dus de omstandigheden in Gaza worden echt erbarmelijk, echt wanhopig.

En wat jonge Gazanen verzonden ballonnen, verlichte ballonnen met kleine kaarsjes, soort van, in de ballonnen, die het effect hebben gehad van branden veroorzaken op een paar plaatsen aan de Israëlische kant van het hek dat Israël heeft gebruikt om de hele Gazastrook af te schermen, waardoor de 2 miljoen mensen die in Gaza wonen in feite gevangenen zijn in een openluchtgevangenis. Het is een van de meest dichtbevolkte stukken land op aarde. En dit is waar ze mee te maken hebben.

En als reactie op deze luchtballonnen is de Israëlische luchtmacht dagelijks terug geweest om beide te bombarderen aanspraak maken op zijn militaire doelen, zoals tunnels, die zijn geweest gebruikt in het verleden zijn er geen aanwijzingen voor recent gebruik voor militaire doeleinden, door Hamas en andere organisaties, maar worden voornamelijk gebruikt voor smokkelen in zaken als voedsel en medicijnen, welke kan niet om door de Israëlische checkpoints te komen.

Dus in die context is de Israëlische escalatie een zeer, zeer gevaarlijke, wanneer de mensen in Gaza voor 80% vluchtelingen zijn, en van die 80%, 80% volledig afhankelijk op externe hulporganisaties, de VN en anderen, zelfs voor basisvoedsel om te overleven. Dit is een bevolking die zo ongelooflijk kwetsbaar is, en dat is waar het Israëlische leger achteraan zit. Het is een afschuwelijke situatie, en het wordt steeds erger.

JJ: Het lijkt belangrijk om dat in gedachten te houden als we nieuwsberichten lezen die zeggen dat dit aanvallen op Hamas zijn, waardoor het klinkt….

PS: De realiteit is dat Hamas de regering leidt, zoals die is, in Gaza – de regering die heel weinig macht heeft, heel weinig capaciteit, om heel veel te doen om het leven van mensen te helpen. Maar Hamas-mensen zijn de mensen van Gaza. Ze leven in dezelfde vluchtelingenkampen, met hun families, als alle anderen. Dus dit idee dat de Israëli's zeggen, "We gaan achter Hamas aan', beweert dat het op de een of andere manier een apart leger is, veronderstel ik, dat niet bestaat te midden van waar mensen wonen.

En natuurlijk beweren de VS en de Israëli's en anderen dat als bewijs dat Hamas-mensen zich niet bekommeren om hun eigen bevolking, omdat ze zich te midden van een burgerbevolking situeren. Alsof Gaza ruimte had, en keuzes over waar een kantoor te plaatsen of wat dan ook. Het besteedt gewoon geen aandacht aan de realiteit ter plaatse, en hoe erbarmelijk de omstandigheden zijn in deze ongelooflijk drukke, ongelooflijk verarmde, machteloze gemeenschap van 2 miljoen mensen die geen stem hebben buiten hun eigen ommuurde strook land.

JJ: Israël/Palestina, en het Midden-Oosten in het algemeen, zal slechts een van de kwesties van het buitenlands beleid zijn waarmee de volgende Amerikaanse president wordt geconfronteerd. Hoewel met welke problemen ze te maken hebben, een deel van de vraag is; velen zouden willen dat de VS stopt met het zien van "problemen" voor zichzelf in andere landen over de hele wereld. Maar in plaats van te praten over de verschillende posities van de kandidaten, wilde ik u vragen een visie te delen, te praten over hoe een buitenlandse of internationale verbintenis die de mensenrechten eer aandoet, die de mens eer aandoet, eruit zou kunnen zien. Wat zijn volgens u enkele van de belangrijkste elementen van een dergelijk beleid?

PS: Wat een concept: een buitenlands beleid dat is gebaseerd op mensenrechten - iets dat we hier al heel, heel lang niet meer hebben gezien. We zien het ook niet uit te veel andere landen, we moeten duidelijk zijn, maar we leven in dit land, dus het is bijzonder belangrijk voor ons. Ik zou zeggen dat er ongeveer vijf componenten zijn voor hoe dat soort buitenlands beleid, hoe de kernprincipes van zo'n beleid eruit zouden kunnen zien.

Nr. 1: verwerp het idee dat de militaire en economische overheersing van de VS over de hele wereld de bestaansreden buitenlands beleid te voeren. Begrijp in plaats daarvan dat buitenlands beleid gebaseerd moet zijn op wereldwijde samenwerking, mensenrechten, zoals je zei, Janine, respect voor internationaal recht, waarbij diplomatie boven oorlog wordt gesteld. En vast diplomatie, dat wil zeggen een strategie die zegt dat diplomatieke betrokkenheid is wat we doen verkrijgen in plaats daarvan om oorlog te voeren, niet om politieke dekking te bieden voor oorlog, zoals de VS zo vaak op diplomatie hebben vertrouwd.

En dat betekent een aantal veranderingen, heel expliciete. Het betekent erkennen dat er geen militaire oplossing is voor terrorisme, en daarom moeten we een einde maken aan de zogenaamde "Global War on Terror". Erken dat de militarisering van het buitenlands beleid in plaatsen als Afrika, waar de Africa Command beheert vrijwel het hele Amerikaanse buitenlandse beleid ten aanzien van Afrika – dat moet worden teruggedraaid. Die dingen samen, militaire en economische overheersing afwijzen, dat is nr. 1.

Nr. 2 betekent erkennen hoe wat de VS in een oorlogseconomie hebben gecreëerd, onze samenleving thuis zo heeft vervormd. En dat betekent dat je je moet inzetten om dat te veranderen door het militaire budget massaal te verlagen. De militair budget vandaag is ongeveer $ 737 miljard; het is een ondoorgrondelijk aantal. En dat geld hebben we zeker thuis nodig. We hebben het nodig om de pandemie het hoofd te bieden. Die hebben we nodig voor zorg en onderwijs en een Green New Deal. En internationaal hebben we het nodig voor een diplomatieke golf, we hebben het nodig voor humanitaire en wederopbouwhulp, en hulp aan mensen die al verwoest zijn door Amerikaanse oorlogen en sancties. We hebben het nodig voor vluchtelingen. We hebben het nodig voor Medicare for All. En we hebben het nodig om te veranderen wat het Pentagon doet, zodat het stopt met het doden van mensen.

We zouden kunnen beginnen met de korting van 10% die Bernie Sanders heeft gegeven geïntroduceerd in het Congres; dat zouden we steunen. We zouden de oproep van de Mensen boven het Pentagon campagne, die zegt dat we dat zouden moeten doen verlaag $ 200 miljard, dat zouden we steunen. En we zouden People Over Pentagon steunen dat mijn instituut, de Instituut voor beleidsstudiesEn Poor People's Campaign gevraagd, namelijk om $ 350 miljard te besparen, de helft van het militaire budget te verlagen; dan zouden we nog steeds veiliger zijn. Dus dat is allemaal nr. 2.

Nr. 3: Het buitenlands beleid moet erkennen dat Amerikaanse acties in het verleden – militaire acties, economische acties, klimaatacties – in hoge mate centraal staan ​​in wat de drijvende kracht is achter mensen over de hele wereld. En we hebben zowel een morele als een wettelijke verplichting, onder internationaal wet, om daarom het voortouw te nemen bij het verlenen van humanitaire hulp en toevlucht te bieden aan al die ontheemden. Het betekent dus dat immigratie en vluchtelingenrechten centraal moeten staan ​​in een op mensenrechten gebaseerd buitenlands beleid.

Nr. 4: Erken dat de macht van het Amerikaanse imperium om de internationale betrekkingen over de hele wereld te domineren, heeft geleid tot het bevoorrechten van oorlog boven diplomatie, nogmaals, over de hele wereld, op wereldschaal. Het heeft een enorm en invasief netwerk gecreëerd van meer dan 800 militaire bases over de hele wereld, die het milieu en gemeenschappen over de hele wereld vernietigen. En het is gemilitariseerd buitenlands beleid. En dat moet allemaal worden teruggedraaid. Macht mag niet de basis zijn voor onze internationale betrekkingen.

En als laatste, en misschien wel de belangrijkste en moeilijkste: het buitenlands beleid van dit land moet het Amerikaanse exceptionisme afwijzen. We moeten het idee overwinnen dat we op de een of andere manier beter zijn dan alle anderen, en daarom hebben we recht op wat we willen in de wereld, om te vernietigen wat we willen in de wereld, om te nemen wat we denken nodig te hebben in de wereld. Het betekent dat internationale militaire en economische inspanningen in het algemeen, die historisch gezien gericht waren op het beheersen van hulpbronnen, op het opleggen van Amerikaanse overheersing en controle, daar moet een einde aan komen.

En in plaats daarvan hebben we een alternatief nodig. We hebben een nieuw soort internationalisme nodig dat is ontworpen om crises te voorkomen en op te lossen die, nou ja, zeker nu, voortkomen uit de huidige en potentiële oorlogen, totdat we erin slagen het buitenlands beleid te veranderen. We moeten echte nucleaire ontwapening voor iedereen bevorderen, aan alle kanten van de politieke scheidslijnen. We moeten klimaatoplossingen bedenken, wat een wereldwijd probleem is. We moeten armoede als een mondiaal probleem aanpakken. We hebben te maken met de bescherming van vluchtelingen als een mondiaal probleem.

Dit zijn allemaal ernstige mondiale problemen die een heel ander soort mondiale interactie vereisen dan we ooit hebben gehad. En dat betekent het verwerpen van het idee dat we uitzonderlijk en beter en anders zijn en de stralende stad op de heuvel. We schitteren niet, we zijn niet de heuvel op en we creëren enorme uitdagingen voor mensen die over de hele wereld leven.

JJ: Visie is zo cruciaal. Het is helemaal niet frivool. Het is zo belangrijk om iets te hebben om naar te kijken, vooral in een tijd waarin ontevredenheid met de status-quo de enige plaats van overeenstemming is voor veel mensen.

Ik wil u ten slotte alleen vragen naar de rol van bewegingen. Jij zei, On Democracy Now! in januari, na dat democratische debat, "zullen deze mensen alleen zo ver gaan als we ze pushen." Dat wordt in ieder geval pas een paar maanden later duidelijker. Het is niet minder waar voor internationale aangelegenheden dan voor binnenlands. Tot slot nog even praten over de rol van de bewegingen van mensen.

PS: Ik denk dat we het allebei hebben principe en bijzonder. Het principe is dat sociale bewegingen altijd de progressieve sociale verandering in dit land en in de meeste landen over de hele wereld mogelijk hebben gemaakt. Dat is niet iets nieuws en anders; dat is altijd zo geweest.

Wat deze keer vooral waar is, en dit zal waar zijn - en ik zeg dit niet als partijdige, maar alleen als analist, kijkend naar waar de verschillende partijen en verschillende spelers zijn - als er een nieuwe regering zou komen onder leiding van Joe Biden, wat voor analisten heel duidelijk is geweest als ze naar zijn rol in de wereld keken, is dat hij gelooft dat zijn ervaring in het buitenlands beleid zijn sterke punt is. Het is niet een van de gebieden waarop hij samenwerking zoekt en samenwerking, met de Bernie Sanders-vleugel van de partij, met anderen. Hij denkt dat dit zijn leengoed is; dit is wat hij weet, dit is waar hij sterk is, dit is waar hij zal heersen. En dit is waarschijnlijk het gebied waar de Biden-vleugel van de Democratische Partij het verst verwijderd is van de principes van de progressieve vleugel van de Democratische Partij.

Er is een motie naar links in de Biden-vleugel geweest over kwesties rondom klimaat, enkele van de problemen rond immigratie, en die gaten worden kleiner. Dat is nog niet het geval bij de kwestie van het buitenlands beleid. En om die reden, nogmaals, afgezien van het principe dat bewegingen altijd de sleutel zijn, is het in dit geval Slechts de bewegingen die zullen dwingen – door de macht van de stemming, de macht op straat, de macht om leden van het Congres onder druk te zetten; en op de media, en het veranderen van het discours in dit land – dat zal ertoe leiden dat een nieuw soort buitenlands beleid moet worden overwogen en uiteindelijk in dit land moet worden uitgevoerd. We hebben veel werk te doen aan dat soort veranderingen. Maar als we kijken naar wat ervoor nodig is, is het de kwestie van sociale bewegingen.

Daar is de beroemde lijn van FDR, toen hij aan het samenstellen was wat de New Deal zou worden - voordat de Groene New Deal werd bedacht, was er de oude, niet zo groene New Deal, de enigszins racistische New Deal, enz., maar het was een zeer belangrijke reeks stappen vooruit. En in zijn besprekingen met een aantal vakbondsactivisten, progressieve en socialistische activisten die de president ontmoetten: In al die gesprekken is bekend dat hij aan het einde van deze vergaderingen zei: “Oké, ik begrijp wat u wilt. mij te doen. Ga nu naar buiten en laat me het doen.

Het was het besef dat hij in zijn eentje niet het politieke kapitaal had om simpelweg een memo te schrijven en dat er op magische wijze iets zou gebeuren, dat er sociale bewegingen op straat moesten zijn die eisten waar hij tegen die tijd min of meer mee instemde, maar had niet de capaciteit om zelf te creëren. Het waren de bewegingen die dat mogelijk maakten. We zullen in de toekomst met dergelijke situaties te maken krijgen, en we moeten hetzelfde doen. Het zijn sociale bewegingen die verandering mogelijk zullen maken.

JJ: We hebben gesproken met Phyllis Bennis, directeur van New Internationalism project de Instituut voor beleidsstudies. Ze zijn online op IPS-DC.org. De 7e bijgewerkte editie van  Het Palestijns/Israëlische conflict begrijpen is nu uit Olijftakpers. Heel erg bedankt dat je deze week bij ons bent gekomen TegenSpin, Phyllis Bennis.

PS: Dank je wel, Janine. Het was me een genoegen.