Boekbespreking: Maverick Priest: A Story of Life on the Edge door pater Harry J. Bury, Ph.D. Robert D. Reed Publishers, Bandon, OR, 2018.
Door Alan Knight voor World BEYOND War
Mark Twain schreef ooit dat "het merkwaardig is dat fysieke moed zo gewoon is in de wereld en morele moed zo zeldzaam." Dit onderscheid tussen fysieke en morele moed is er een die we bijna uit het oog zijn verloren. Ik zou inderdaad willen suggereren dat maar weinig mensen beseffen dat er een onderscheid is. We halen de twee door elkaar, waardoor we vatbaarder worden voor de verleidelijke aantrekkingskracht van het 'rechtvaardige oorlog'-verhaal.
De eerste 35 jaar van zijn leven was Harry Bury een gevangene van dit verhaal. Geboren in 1930 in een streng katholiek gezin, opgeleid aan een seminarie vanaf zijn 15e, gewijd tot katholiek priester op zijn 25e, pastoor tot zijn 35ste, aanvaardde Harry het gezag en de wereldbeschouwing van zijn kerk, een kerk die de ' rechtvaardige oorlog'-theorie en ondersteunde Amerikaanse oorlogen, waaronder de oorlog in Vietnam.
En toen, op 35-jarige leeftijd, werd Harry als apostolaat aangesteld in het Newman Center aan de Universiteit van Minnesota. 35 jaar lang leefde hij in de bijna hermetische wereld van het hiërarchische en aan regels gebonden katholieke priesterschap. Plotseling werd hij in een wereld geduwd die veel diverser was, waar dagelijkse interacties niet overwegend waren met degenen die jouw geloof deelden, waar degenen zonder macht verantwoording eisten van degenen die dat wel deden, waar geweten en kritisch denken meer werden gewaardeerd dan dogma en waar relaties gingen over verbinden en niet over handelen. Harry schuwde deze nieuwe wereld niet en keerde zich naar binnen, zoals te verwachten was. Hij omhelsde het en opende zijn geest en zijn hart, soms naïef, voor alles wat nieuw voor hem was. Toen Harry begon om te gaan met, begrip op te brengen voor en zich in te leven in mensen aan de sociale, intellectuele en geloofsmarge, begon hij te verschuiven van de mainstream naar wat hij 'het randje' noemt.
Hij begon mensen te ontmoeten die morele moed begrepen. Al vroeg ontmoette hij Daniel Berrigan, de jezuïetenpriester en lid van de Catonsville 9, de 9 priesters die in 378 zelfgemaakte napalm gebruikten om 1968 kladdossiers te vernietigen op de parkeerplaats van de Catonsville, Maryland draft board. brieven schrijven ter ondersteuning van hun aanvragen voor de status van gewetensbezwaarde. Hij deed onderzoek. Hij bouwde relaties op. Hij schreef de brieven.
In 1969 ging hij, ter ondersteuning van het proces tegen de Catonsville 9, naar Washington, DC en probeerde een mis te houden in het Pentagon. Hij werd voor het eerst gearresteerd. Eind 1969 had een vriend besloten dat hij niet langer aan de zijlijn kon blijven staan en dat het tijd was om in actie te komen. Hij vroeg Harry om mee te werken aan de vernietiging van conceptdossiers bij een aantal wervingsbureaus in Minnesota. Maar Harry was nog niet klaar om te handelen. Hij zei aanvankelijk nee, maar begon er toen over na te denken en veranderde van gedachten. Maar toen hij uiteindelijk ja zei, was het te laat. De groep, de Minnesota 8, was gevormd en was klaar om in actie te komen. Ze werden natuurlijk gepakt en gearresteerd. Harry hield een toespraak tijdens een protest bij het gerechtsgebouw tijdens hun proces. Het protest werd uiteengeslagen door de oproerpolitie. Harry werd voor de tweede keer gearresteerd. Hij was klaar om te handelen.
In 1971 ging hij naar Vietnam. Hij en drie anderen ketenden zich vast aan de poorten van de Amerikaanse ambassade in Saigon. Ze werden gearresteerd. Op weg naar huis stopte hij in Rome, waar hij probeerde een mis op te dragen voor de vrede op de trappen van de Sint-Pietersbasiliek in Rome. Hij werd gearresteerd door de Zwitserse Garde. Deze daden van zwaarbevochten morele moed vormden het patroon voor de rest van zijn leven. Hij organiseerde energiek en handelde. Of het nu in Zuidoost-Azië was, India met Moeder Teresa, Midden- en Zuid-Amerika of het Midden-Oosten, waar hij op 75-jarige leeftijd onder schot werd ontvoerd in Gaza, Harry zei nee tegen oorlog en ja tegen vrede.
Twee weken geleden was ik in Londen en bezocht ik het Imperial War Museum. Op de vijfde verdieping bevindt zich de Lord Ashcroft Gallery of Extraordinary Heroes. Het omschrijft zichzelf als
“De grootste collectie Victoria Crosses ter wereld, naast een aanzienlijke collectie George Crosses. . . . meer dan 250 buitengewone verhalen van mannen, vrouwen en kinderen die buitengewone dappere daden verrichtten om andere mensen in grote nood te helpen en die handelden met moed en dapperheid.”
Bij de ingang van de galerij bevindt zich een videoscherm waarop korte commentaren over heldenmoed en moed worden afgespeeld door beroemdheden uit de 'rechtvaardige oorlog'. Ik keek toe terwijl Lord Ashcroft sprak over de fysieke en morele moed van de vele helden die in de galerie vertegenwoordigd waren. Jaarlijks trekken duizenden jonge studenten gratis door dit museum. Ze luisteren naar Lord Ashcroft en zijn vrienden. Er is geen historische context. Oorlog is een gegeven. Dit is hoe we het hebben uitgevoerd. Er zijn geen tegenverhalen. De taal van het tegennarratief wordt gecoöpteerd. Fysieke en morele moed lopen door elkaar. Morele moed wordt gereduceerd tot het te hulp schieten van je strijdmakkers. Er is geen commentaar op de moraliteit van oorlog.
In 2015 nam Chris Hedges deel aan een debat in de Oxford Union. De vraag was of Edward Snowden, de klokkenluider, een held was. Hedges, die als journalist veel van de oorlog heeft gezien en een gewijde presbyteriaanse predikant is, pleitte voor. Hij legde uit waarom:
“Ik ben in de oorlog geweest. Ik heb fysieke moed gezien. Maar dit soort moed is geen morele moed. Zeer weinigen van zelfs de dapperste krijgers hebben morele moed. Want morele moed betekent de massa trotseren, opkomen als een eenzaam individu, de bedwelmende omarming van kameraadschap mijden, ongehoorzaam zijn aan gezag, zelfs met gevaar voor eigen leven, voor een hoger principe. En met morele moed komt vervolging.”
Harry Bury begreep het verschil en was bereid ongehoorzaam te zijn. Voor hem was vervolging geen theoretisch concept of een gevoel van intellectueel ongemak. Het was de binnenkant van een Vietnamese gevangeniscel. Het werd gearresteerd in zijn eigen land voor het publiekelijk aanvechten van het oorlogsverhaal. Het werd ontvoerd onder schot in Gaza.
