door David Swanson, 29 november 2017
De Stop de oorlogscoalitie heeft zojuist een korte samenvatting gepubliceerd van wat er mis is met buitenlands beleid, waarbij hij een voor een een gedeeltelijke lijst van huidige oorlogen doorloopt. Natuurlijk is dit een Britse organisatie met een Brits perspectief, maar het komt het dichtst in de buurt van wat een goed gefinancierde Amerikaanse anti-oorlogsorganisatie zou kunnen voortbrengen, en het zou door mensen overal ter wereld moeten worden overwogen, aangezien het ons allemaal raakt.
Ik moet bekennen dat ik tijdens de terreurproducerende "oorlog tegen het terrorisme" de Britse vredesbeweging heb benijd en geïdentificeerd. Hier is een land met een hoofdstad van bijna 13 keer de bevolking van Washington DC, grote rally- en marslocaties, de rest van het land niet verder weg dan een Amerikaan zal rijden voor een echt goed concert, en (niet toevallig, denk ik) vrede als onderdeel van het politieke gesprek. Bovendien hielp natuurlijk het verzet van het Parlement tegen het bombarderen van Syrië in 2013 enorm bij het vertragen van de Amerikaanse bombardementen.
Als ik mensen hier in de Verenigde Staten vrolijk campagne zie voeren voor presidents- of congreskandidaten alsof ze hen echt mogen en een wereldbeeld met hen delen, voel ik me natuurlijk buitengesloten. Ik wil ontwapenen en overstappen van militarisme naar vreedzame, duurzame samenlevingen. Ik wil de oorlogen en de wapenhandel aan de kaak stellen als schadelijk en bedreigend en destructief voor het milieu, in plaats van defensief, noodzakelijk of heldhaftig. Ik deel deze mening met niemand op CNN of MSNBC.
Maar als mensen mij ervan beschuldigen dat ik er op de een of andere manier voor gekozen heb radicaal te zijn, alsof het een persoonlijkheidskenmerk is en niet het resultaat van hoe ver het overheidsbeleid afwijkt van wat ik als redelijk of fatsoenlijk beschouw, kan ik bewijzen dat ze allemaal ongelijk hebben door simpelweg naar de overkant van de vijver te wijzen. Laat Jeremy Corbyn zich kandidaat stellen in Virginia en ik ren net zo vaak rond terwijl ik op deuren klopt en tuinen met borden bezaaid als de volgende man – meer, durf ik te wedden.
En hoewel ik weet dat we dit soort tijd niet hebben om mee te werken, denk ik dat ik stiekem fantaseer, ergens achter in mijn met tragedie doordrenkte schedel, dat terwijl Groot-Brittannië de wereld ertoe aanzette de slavernij te beëindigen, het de komende eeuw zou kunnen , duw de wereld naar het beëindigen van oorlog.
Stop the War's analyse van het falen van het buitenlands beleid laat in het algemeen en van geval tot geval zien hoe 'terrorisme bestrijden' door middel van bombardementen en invasies precies het tegenovergestelde effect heeft gehad. In verschillende landen waar Groot-Brittannië zich in oorlogen met de Verenigde Staten heeft gevoegd, is zowat elk type oorlog geprobeerd, vaak meer dan eens, en Trump escaleert in de meeste gevallen gewoon de minst succesvolle benaderingen.
In Afghanistan voorspelt Chris Nineham dat de door de VS gesteunde regering binnenkort alleen Kabul zal controleren. Ik voorspel dat het zelfs daarmee moeilijk zal worden, als de bevolking explodeert en mensen het platteland ontvluchten, als het water opraakt, als afval en rioolwater zich opstapelen, en als degenen die zich iets kunnen herinneren dat op vrede lijkt, uitsterven.
In Jemen stelt Daniel Jakopovich dezelfde eisen aan de Britse regering als wij aan de VS, namelijk stoppen met het verkopen van wapens uit Saoedi-Arabië, stoppen met deelnemen aan de oorlog en pleiten voor vrede.
In Irak vertelt Shabbir Lakha over de contraproductieve oprichting van groepen als ISIS die nu wordt verergerd door het herhalen van dezelfde moorddadige benaderingen om plaatsen te redden door ze te vernietigen. Ik zou willen dat Lakha niet had geschreven dat de alternatieven voor oorlog niet waren uitgeput toen de VS en hun vrienden in 2003 aanvielen, omdat dit impliceert dat dergelijke alternatieven in sommige theoretische gevallen uitgeput zouden kunnen zijn.
In Syrië steken de Stop the War-auteurs de draad van eindeloze meningsverschillen over dit trieste en verwoeste land door zich te verzetten tegen de omverwerping zonder de Syrische regering te steunen. Stop de bombardementen, zeggen ze, help de vluchtelingen, stop de steun voor de misdaden van Saoedi-Arabië en steun een vredesproces zonder voorafgaande voorwaarden. Ja, precies goed. Maar nogal teleurstellend dat de Stop the War Coalition de Russische oorlogsvoering legaal noemt, ook al is hij ertegen. Legaal omdat het op uitnodiging van de Syrische regering is? Maar wie gaf de Syrische regering het recht om de oorlogsmisdaad te plegen? Wie mag verklaren wat een echte natie is en wat niet, zodat oorlogen tegen niet-echte naties niet als echte oorlogen tellen?
Stop the War beweert dat Groot-Brittannië nu de tweede grootste wapenhandelaar ter wereld is, en dat de NAVO-leden 70% van de mondiale uitgaven aan militarisme besteden, nog afgezien van NAVO-bondgenoten als Saoedi-Arabië, Japan, Australië en Zuid-Korea. Ook dit is een zeer nuttig perspectief dat wij in de Verenigde Staten en overal ter wereld kunnen innemen. Het is niet alleen zo dat de VS alle andere legers in de schaduw stellen in hun streven naar mondiale overheersing. Het is ook zo dat meer dan driekwart van het militarisme op aarde zich allemaal in één team bevindt, in een wanhopige zoektocht naar waardige tegenstanders en klanten, die het indien nodig zal produceren.
