Door Larry Johnson
Lang geleden leerden mensen schalen van klei te maken, om van te eten en te drinken. Ongelukken en experimenten leerden hen dat het tikken op de schalen geluid maakte, en metalen, vooral brons, maakten een beter geluid. Een omgekeerde kom werd een bel om gevaar te laten klinken, of oproep tot maaltijd of vergadering. In tijden van oorlog zijn te veel klokken omgesmolten om gewelddadige wapens te maken om, in een parafrase van Eisenhower's beroemde citaat, een diefstal van voedsel uit de kommen van te veel mensen van de wereld te bevorderen.
Dankzij de State Arts Board en de kiezers van Minnesota hebben veteranen en activisten dit jaar samen met beeldhouwer Gita Ghei door middel van een wetgevende toewijzing van het fonds voor kunst en cultureel erfgoed gewerkt aan het maken van hun eigen vredesklok. Ons lange, harde werk om de vreedzame symboliek van de wapenstilstand van 1918 te herstellen, werd de achtergrond om dit mogelijk te maken. Gedurende 6 maanden hebben we een solide gemeenschap opgebouwd terwijl we ontwerpen tekenden, wasmallen maakten, gipsafgietsels mengden en gieten en uiteindelijk het brons schonken dat elke bel werd. Bruce Berry, Matt Bockley, Heinz Brummel, Stephen Gates, Ted John, Larry Johnson, Steve McKeown, Lorrie O'Neal, Jim Ricci, John Thomas, Chante Wolf en Craig Wood deden allemaal het vredige, meditatieve, artistieke werk van het creëren hun eigen bel om vrede te luiden. Ik kan ook onze geweldige penningmeester, Tim Hansen, niet genoeg bedanken voor het beheren van alle financiën van de speciale kunstbeurs. De boodschap en de symboliek is zo belangrijk, maar het valt uit het zicht als het ondersteunende werk faalt. Tim maakt er werk van.
Stephen Gates, veteraan en klokkenmaker, zei: "Na jaren in ontkenning te hebben doorgebracht over de betekenis van mijn militaire ervaring, kwam ik op het verlangen om vrede op aarde te creëren. Ik ben een beeldend kunstenaar, maar wilde altijd al wat casting doen. Dit project stelde me in staat om dat te doen, en hielp om een geluid te laten rimpelen in de vijver van vrede”. Ik ben geen beeldend kunstenaar en zou hier niet voor getekend hebben, behalve waar het over ging. Ik ben een verhalenverteller, een "woordkunstenaar", dus mijn eigen bel heeft een eenvoudig ontwerp, een goed geluid en de woorden "Ring Out Light". Ik onderzocht de liederen en verhalen, de geschiedenis van klokken. De Liberty Bell (bel van vrijheid) werd 3 keer gegoten, en elke keer kraakte het, aldus het lied van Leonard Cohen, “Ling the bells that still can ring; vergeet je perfecte aanbod. In alles zit een barst. Zo komt het licht binnen”. Ik dacht aan het gezegde: "Het eerste slachtoffer van oorlog is de waarheid", en het gezegde in het Nieuwe Testament: "Ken de waarheid die u vrij zal maken". Als iemand zegt: "Bedankt voor het vechten voor onze vrijheid", zeg ik: "Ik vecht voor de waarheid die ons vrij maakt; het licht dat in de duisternis schijnt". Mijn bel luidt het licht van de waarheid.
De vredesklokkenbeurs riep op tot een culminerend publiek evenement, dus organiseerden we een avond op 20 maart, World Storytelling Day, in de Plymouth Congregational Church. World Storytelling Day groeide uit een eerder jaarlijks evenement in de jaren negentig in Scandinavië en begon in 1990, toen de Verenigde Staten zich voorbereidden op de invasie van Irak. Sindsdien zijn er elk jaar, op of rond 2003 maart, evenementen in 20 of meer landen wereldwijd, allemaal in de geest van "Als ik je verhaal kan horen, is het moeilijker voor mij om je te haten". Ons evenement begon met het Plymouth Bell Choir, geleid door Cammy Carteng, die Dona Nobis Pacem speelde. Terwijl we een spandoek van het Kellogg-Briand-pact gaven aan de minister van Plymouth, Jim Gertmenian, waren we nog steeds bezig extra stoelen neer te zetten voor de meer dan 25 mensen die de zaal vulden. Steve McKeown vertelde de geschiedenis en diepe betekenis van ons werk met Armistice Peace Bells. VFP-lid, Wes Davey, luidde een bel gemaakt van een artilleriegranaat uit de Eerste Wereldoorlog. We waren er niet in geslaagd om afgedankte schelpen te laten smelten in de mix waaruit onze klokken waren gegoten, dus deze bijdrage van Curt Oliver, voormalig muziekdirecteur van Macalester Plymouth Church, voegde dat element toe. Jack Pearson, muzikant/verteller, leidde ons in "If I Had a Bell to Ring", en speelde muziek op een kaakharp gemaakt van omgesmolten stukken van een neergestorte B-125. Rose McGee, verhalenverteller/muzikant, vertelde het verhaal van haar vader, een Afrikaans/Amerikaanse veteraan uit de Tweede Wereldoorlog, die weer tot leven kwam. Elaine Wynne, verhalenverteller, vertelde het Ierse volksverhaal "Marskramer van Ballaghadreen", waarbij de oude marskramer opzettelijk "de ene voet voor de andere zette" om te komen waar St. Patrick zei dat hij moest gaan, zo herinnerend aan het harde, nauwgezette werk dat het is om vrede te bewerkstelligen. De inspirerende avond werd afgesloten met betekenisvolle woorden van de klokkenmakers, die vervolgens 17 keer tegelijk op de klokken luidden.
We dachten dat 20 maart ons feestelijke slotevenement was, maar terwijl we het aan het plannen waren, werden we gevraagd om deel uit te maken van het jaarlijkse Festival of Nations in River Centre in St. Paul. Het Festival of Nations is een enorm evenement, met twee dagen voor studenten en docenten, en twee dagen open voor het grote publiek. Het wordt elk jaar georganiseerd door het International Institute en trekt duizenden bezoekers uit de vijf staten. Het thema dit jaar was "Vrede onder de Volkeren", en Linda DeRoode, festivaldirecteur, vroeg ons om een Peace Bell-tentoonstelling te houden en elke dag om 11 uur de Bells of Peace te luiden. Dale Rott, gepensioneerd Bethel College Professor en steunpilaar van het festival, vonden ons werk over het Kellogg-Briand-pact en vroegen Steve McKeown om te helpen bij het bouwen van een Kellogg-tentoonstelling op het festival. Hij bouwde ook een indoor Peace Garden met Walter Enloe van Hamline, en vroeg Elaine en mij om het Sadako-verhaal te vertellen dat we al vele jaren hebben verteld tijdens de Hiroshima-herdenking op 6 augustus in de Lake Harriet Peace Garden. We vroegen: "Nou, hoe zit het dan met het verhaal van Frank Kellogg", dus 3 van de 4 dagen vertelden we elk uur het verhaal van Sadako, het jonge meisje in Hiroshima die de wereld inspireerde om kraanvogels te vouwen voor vrede, of het verhaal van Frank Kellogg, de enige Minnesotan die ooit de Nobelprijs voor de Vrede heeft ontvangen. Onlangs las Margi Preus uit Duluth haar kinderboek over de Duluth Peace Bell.
Het was een geweldige ervaring die we niet hadden kunnen plannen. We spraken met veel leraren die geïnteresseerd waren om ons te laten komen spreken, of om hen te helpen hun eigen 11 november Wapenstilstandsherdenking te doen. Sommigen spraken over het hebben van een oven op school en over het zelf maken van het gieten van vredesklokken. Steve regelde dat we kopieën van die van David Swanson zouden geven Toen de wereld oorlog verbood aan een aantal leraren die duidelijk interesse en toewijding hadden om het in hun onderwijs te gebruiken en te delen met anderen in de school.
Chante creëerde een prachtige fotografische tafelweergave van het klokkenmaakproces, en al met al werden we goed ontvangen. Onze boodschap, omlijst door het beeld van het gieten van klokken voor vrede, werd uitgesproken in de geest van een toespraak uit 1929 door president Calvin Coolidge op de Arlington-begraafplaats op Memorial Day. Coolidge, president toen het Kellogg-Briand-pact werd ondertekend, zei: "We zijn bijeen om degenen te gedenken die hun leven hebben gegeven in dienst van het land, en er is geen grotere eer die we kunnen brengen dan al het mogelijke te doen om dergelijke oorlogen te voorkomen weer gebeurt". Elaine werkte een paar dagen aan tafel en zei: 'Zoveel studenten vroegen naar de klokken. Toen ik zei dat veteranen ze hebben gemaakt omdat ze op zoek zijn naar betere manieren om conflicten op te lossen dan oorlog, zeiden ze: 'Cool. Net als Gandhi'. Velen kwamen duidelijk uit landen die verscheurd waren door oorlog, en hun gezichten klaarden op toen ze hoorden dat oorlogsveteranen probeerden dat om te draaien".
Dale Rott gaf ons meerdere comp-tickets voor arbeiders om het festival te betreden. Ik zal ze hier niet proberen te noemen, maar dank aan alle leden die naar onze expositie zijn gekomen en met festivalbezoekers hebben gesproken over wat we doen en waarom. Ik hoop dat jullie allemaal ook naar buiten kunnen om het festival te bezoeken. De dag dat ik dat voor elkaar kreeg, vond ik veel prachtige verhalen van over de hele wereld. De tentoonstelling in Taiwan concentreerde zich op Kinmen Memorial Park, waar ze een vredesbel hebben die is gemaakt van granaten die op hen zijn afgevuurd tijdens een veldslag in 1958. Italië toonde St. Franciscus en Maria Montessori, die een uitstekend onderwijssysteem in Italië hebben gebouwd, maar werd verjaagd toen ze weigerde het het fascisme dat opgroeide in Europa te laten dienen. Waar ze ook ging, ze zaaide de zaden om kinderen op te leiden tot 'hele' scheppers van vrede, en toen regeringssystemen haar niet wilden, ging ze verder, in de hoop dat haar inspanningen in het geheim zouden blijven groeien. Tsjecho-Slawaakse belichtte Vaclev Havel, de grote kunstenaar/leider, wiens "fluwelen revolutie" veel meer te maken had met het einde van de Berlijnse muur dan de zogenaamd beroemde Reagan "Tear down that wall"-speech. Toen Havel stierf, brandden overal in het land kaarsen, en toen verzamelden enkele kunstenaars alle was en bouwden een kaars van 7 voet, ter ere van Havel's leiderschap. Als schrijver/toneelschrijver zei hij veel gedenkwaardige dingen, maar als activistisch leider van zijn land zei hij dingen als "Ik leef echt in een wereld waar woorden krachtiger zijn dan 10 militaire divisies". Mogen onze Vredesklokken zo'n licht blijven rinkelen.
