Door Norman Solomon
Terwijl Bernie Sanders op briljante wijze het Trans-Pacific Partnership binnendrong tijdens de livestream-lancering van de Our Revolution-organisatie op woensdag Die avond zond CNN een telefonisch interview uit met Hillary Clinton en MSNBC interviewde de campagneleider van Donald Trump.
Dat vat het contrast samen tussen de blijvende waarde van de Bernie-campagne en de fixatie van de bedrijfsmedia op het politieke establishment. Gelukkig zal Onze Revolutie niet afhankelijk zijn van de reguliere media. Dat gezegd hebbende, was het debuut van de groep niet alleen een voorafschaduwing van een groot potentieel, maar ook van echte valkuilen.
Zelfs de beste verkiezingscampagnes zijn niet echt ‘bewegingen’. Idealiter versterken campagnes bewegingen en omgekeerd. Zoals Bernie vaak heeft benadrukt, komen essentiële veranderingen niet alleen van het Congres vanwege wie er gekozen is; Die veranderingen zijn op de lange termijn afhankelijk van een sterke druk vanuit de basis.
Het is allemaal ten goede dat Onze Revolutie progressieven in het hele land aanmoedigt om ver vooruit te plannen voor effectieve verkiezingsraces, of het nu gaat om het schoolbestuur, de gemeenteraad, de wetgevende macht van de staat of het Congres. Te veel progressieven hebben verkiezingscampagnes als impulsartikelen behandeld, zoals snoeprepen bij de kassa.
Er liggen kansen voor campagnes die net zo goed gefinancierd zouden kunnen worden als de presidentiële race van Bernie, uit vele kleine online donaties. Maar afgezien van de presidentiële races is de verkiezingspolitiek overwegend lokaal – en daarin schuilt een gevaar voor Onze Revolutie.
Een uniforme reeks standpunten in het hele land kan nuttig zijn; eveneens publiciteit en fondsenwerving voor kandidaten over de staatsgrenzen heen. Maar soms is in het volle zicht verborgen een basisfeit: Nationale steun wint geen lokale verkiezingen. Lokale steun aan de basis doet dat wel.
Steun aan Onze Revolutie zal bijna waardeloos zijn, tenzij mensen diep betrokken zijn bij langdurig activisme in lokale gemeenschappen – relaties opbouwen, actief een breed scala aan aanhoudende progressieve inspanningen ondersteunen, de basis ontwikkelen voor een verkiezingscampagne die (winnen of verliezen bij verkiezingen) Day) zal bewegingen versterken.
Vroeg of laat zal er waarschijnlijk een soort cultuurclash ontstaan wanneer activisten voor sociale verandering betrokken raken bij een serieuze verkiezingscampagne. Het kandidaat stellen voor een ambt brengt prioriteiten met zich mee die afwijken van sommige tendensen van bewegingsactivisme (zoals ik geleerd toen hij zich vier jaar geleden kandidaat stelde voor het Congres). De urgentie en praktische aspecten van verkiezingscampagnes zijn niet altijd verenigbaar met hoe progressieve basisgroepen doorgaans functioneren.
Als 501c4-organisatie zal Our Revolution geen campagnes voeren. In plaats daarvan zal het geld inzamelen en ondersteuning bieden voor campagnes, terwijl het wettelijk verboden is om met hen te 'coördineren'. En – het meest dreigend met de dringende noodzaak om de TPP in het Congres te stoppen tijdens de lame-duck-sessie – zou onze revolutie een groot verschil kunnen maken in het onder druk zetten van wetgevers over belangrijke kwesties.
Over het geheel genomen zette het livestreamdebuut van Our Revolution een geweldige erfenis voort van de Bernie-campagne van het onderwijzen en agiteren met vitale progressieve standpunten over cruciale zaken als economische rechtvaardigheid, institutioneel racisme, klimaatverandering, Wall Street, handelsovereenkomsten met bedrijven en gezondheidszorg.
Maar tijdens de livestream van Our Revolution bleef de oorlog onvermeld. Dat gold ook voor de uitgaven van het Pentagon. Dat gold ook voor de winsten die het bedrijfsleven maakte uit het enorme Amerikaanse militaire budget.
In die zin was de avond een stap terug voor Bernie. Nadat hij tijdens de eerste maanden van zijn campagne afgelopen zomer het buitenlands beleid en militaire kwesties vrijwel had genegeerd, bekritiseerde hij geleidelijk de staat van dienst van Hillary Clinton als het gaat om het ondersteunen van regimeverandering. In het vroege voorjaar, tijdens de voorverkiezingen in New York, riep hij prijzenswaardig op tot een evenwichtig beleid jegens Israël en de Palestijnen. Hoewel hij tijdens de campagne nooit meer dan enkele korte, vluchtige klappen uitdeelde aan het militair-industriële complex, uitte Bernie wel een aantal waardevolle kritieken op het buitenlands beleid.
Maar vanaf het debuut van Our Revolution, inclusief de 49 minuten durende toespraak van Bernie, zou je geen idee hebben dat de Verenigde Staten hun vijftiende jaar van voortdurende oorlogvoering aan het voltooien zijn, zonder dat er een einde in zicht is.
Helaas kan het nodig zijn om de petitie kopte “Bernie Sanders, spreek je uit: militarisme en macht van het bedrijfsleven voeden elkaar”, die 25,000 mensen twaalf maanden geleden op een RootsAction-webpagina ondertekenden:
"Senator Sanders, we zijn enthousiast over de krachtige uitdaging die uw presidentiële campagne biedt aan de macht van het bedrijfsleven en de oligarchie. Wij dringen er bij u op aan om u uit te spreken over de manier waarop deze verweven zijn met militarisme en aanhoudende oorlog. Martin Luther King jr. hekelde wat hij ‘de waanzin van het militarisme’ noemde, en jij zou hetzelfde moeten doen. Zoals u in uw toespraak voor de SCLC zei: 'Dit is niet het moment om klein te denken.' De onwil om de waanzin van het militarisme aan te vechten, is klein denken.”
Zoals de petitiepagina opmerkte, bracht Dr. King “expliciet en nadrukkelijk de kwesties van economisch onrecht in eigen land in verband met oorlog in het buitenland.” In een samenleving die wanhopig behoefte heeft aan ‘adequate fondsen voor programma’s voor economische gelijkheid en sociale rechtvaardigheid’, blijft de uitdaging duidelijk: ‘Het overwinnen van het militarisme is net zo belangrijk als het overwinnen van de oligarchie. Het één kan niet zonder het ander.”
Als Bernie en Onze Revolutie de huidige realiteit van ‘de waanzin van het militarisme’ blijven ontwijken, zal hun politieke agenda aanzienlijk beperkter zijn dan wat onze revolutie nodig heeft voor een werkelijk progressieve toekomst.
