by QuakerSpreek, Juli 18, 2021
Tijdens een lunchprotest in 1960 dreigde een blanke supremacist David Hartsough met een mes neer te steken. Wat David tegen zijn potentiële aanvaller zei, was het laatste wat de man verwachtte, en het veranderde de situatie.
ONDERSTEUNING
QuakerSpreek op Patreon! http://fdsj.nl/patreon2
ABONNEER voor elke week een nieuwe video! http://fdsj.nl/QS-Subscribe
BEKIJK al onze video's: http://fdsj.nl/qs-all-videos
Gefilmd en gemonteerd door Jon Watts: http://jonwatts.com
Muziek uit deze aflevering: http://jonwattsmusic.com
Lees een recensie van Davids boek, “Waging Peace” https://www.friendsjournal.org/waging…
Word abonnee van Friends Journal voor slechts $ 28 only http://fdsj.nl/FJ-Subscribe
Transcript:
Aan de Howard University waren in het voorjaar van 1960 de lunchbalies in het hele zuiden van dit land gescheiden. En dus gingen we naar wat "People's Drugstore" werd genoemd (maar gescheiden!). Ze zouden alleen blanke mensen dienen, en ik was met mijn zwarte vrienden. Dus sloten ze de lunchbalie en gaven ons niets te eten. Dus hebben we daar twee dagen gezeten. Het waren de meest uitdagende twee dagen van mijn leven. Mensen zouden naar ons in het gezicht spugen. Mensen zouden brandende sigaretten op onze rug leggen. Mensen stompen ons zo hard in onze maag dat we op de grond vallen en dan schoppen ze ons. En elke keer - we hadden een geweldloosheidstraining gevolgd - probeerden we op een liefdevolle, geweldloze, zorgzame manier te reageren.
De kracht van het liefhebben van je vijand
Mijn naam is David Hartsough. Ik kom uit San Francisco, Californië. Ik ben lid van San Francisco Friends Meeting en ik zou zeggen dat mijn passie en het grootste deel van mijn leven - sinds ik Martin Luther King ontmoette toen ik 15 jaar oud was - vrede en gerechtigheid is geweest en mensen heeft geholpen om hun toewijding en begrip van geweldloosheid te verdiepen , en hoe we deze wereld kunnen transformeren van hebzucht en geweld en militarisme en racisme, vernietiging van het milieu in een leven waarvan ik denk dat God wil dat we leven, dat rechtvaardig en vredig is en zorg draagt voor de hele schepping.
Waarom geweldloze actie?
Ik heb geweldloosheid en geweldloze actie gekozen als een middel tot sociale verandering, deels omdat ik geloof dat we allemaal Gods kinderen zijn. We zijn allemaal broers en zussen, en een verwonding aan een persoon is een verwonding voor mij. We zijn allemaal verwant. Dus het is moreel juist en het probeert ons woord te houden dat liefde niet alleen iets is om over te praten met je kleine gezin - de wereld is onze familie.
Quakerisme in de praktijk brengen
Ik denk dat de essentie van Jezus' boodschap is om van een ander te houden, en zelfs van onze vijand. Dat moeten we dus echt in de praktijk brengen in ons eigen leven en ons werk. Het is niet iets dat we een uur per week op zondag in het kerkgebouw doen, het is echt hoe we met elkaar en onze families en onze gemeenschappen en onze natie en de wereld omgaan.
Dat van God zoeken in onze vijanden
Ik denk dat het een uitdaging voor mij en ons allemaal als vrienden is om dat van God in elkaar te zoeken met onze vrienden en buren en met de 'vijand'. Ik denk niet dat er mensen zijn die dat van God in zich hebben en er zijn mensen die totaal slecht zijn. Dat is wat onze regering en vele regeringen de mensen leren: "wij zijn de goeden en zij zijn de slechteriken." Ik denk dat Martin Luther King het de geliefde gemeenschap noemde, en als we het over het koninkrijk van God hebben, wat zijn dan onze uitdagingen om te helpen dat koninkrijk, die broederschap hier op aarde op te bouwen? Dat is een heel belangrijk onderdeel van wat het betekent om een Quaker te zijn.
The Lunch Counter Protest (lente, 1960)
Tegen het einde van de tweede dag hoorde ik een man achter me komen die zei: "Als je de winkel niet binnen twee seconden uit bent, steek ik dit door je hart." In zijn hand was een mes. Ik had twee seconden om te beslissen, wel, geloof ik echt in geweldloosheid en de kracht van liefde? Of is er een andere manier om met deze man om te gaan? Maar ik had maar twee seconden om erover na te denken, en we hadden veel geoefend, dus ik keek hem gewoon in de ogen en zei: "Wel, vriend, doe wat je denkt dat goed is, maar ik zal nog steeds proberen om hou van jou." En het was best verbazingwekkend - ik was toen net 21 jaar oud - zijn kaak begon te vallen en zijn hand trilde van het mes, dat begon te vallen, en hij draaide zich om en verliet de winkel. Hij was klaar voor elke vorm van geweld van mijn kant, maar hij was niet klaar voor iemand die zei: "Ik zal nog steeds proberen van je te houden."
De standpunten in deze video zijn van de sprekers en komen niet noodzakelijk overeen met de standpunten van Friends Journal of zijn medewerkers.
