Gevaarlijk discours: wanneer progressieven klinken als demagogen

Door Norman Salomon | Juni 5, 2017.

De regering-Trump heeft de Verenigde Staten en de planeet al enorme schade toegebracht. Gaandeweg heeft Trump er ook voor gezorgd dat veel prominente progressieven hun eigen politieke discours hebben gedegradeerd. Het is aan ons om de ondermijnende effecten van routinematige overdrijvingen en regelrechte demagogie aan te pakken.

 Denk eens aan de retoriek van een van de meest veelbelovende nieuwe leden van het Huis van Afgevaardigden, Democraat Jamie Raskin, tijdens een bijeenkomst bij het Washington Monument afgelopen weekend. Raskin las uit een voorbereide tekst en warmde zich op door te verklaren dat “Donald Trump de hoax is die de Russen tegen de Amerikanen hebben gepleegd.” Al snel noemde het congreslid zulke uiteenlopende landen als Hongarije, de Filippijnen, Syrië en Venezuela, en riep onmiddellijk uit: “Alle despoten, dictators en kleptocraten hebben elkaar gevonden, en Vladimir Poetin is de leider van de onvrije wereld.”

 Later werd gevraagd naar feitelijke fouten in zijn toespraak, Raskin struikelde tijdens een gefilmde film interview met Het Echte Nieuws. Wat nu de standaardbombardementen van de Democratische Partij over Rusland zijn, heeft weinig te maken met bevestigde feiten en veel met partijdige gespreksonderwerpen.

 Op dezelfde dag dat Raskin sprak, stond de progressieve voormalige minister van Arbeid Robert Reich bovenaan zijn website dit artikel had hij geschreven met de kop ‘De kunst van de Trump-Poetin-deal’. Het stuk vertoonde opvallende overeenkomsten met wat progressieven door de jaren heen hebben verafschuwd als het afkomstig was van rechtse commentatoren en heksenjagers. De versleten techniek was tweesporig, in feite: Ik kan niet bewijzen dat het waar is, maar laten we doorgaan alsof het waar is.

 De leiding van Reichs stuk was slim. Veel te slim: “Stel dat u Vladimir Poetin bent en dat u vorig jaar een deal met Trump heeft gesloten. Ik suggereer niet dat er zo'n deal was, hoor. Maar als jij zijn Poetin en jij deed een deal sluiten, wat ging Trump doen?”

 Van daaruit ging het stuk van Reich naar de gissingenraces.

 Progressieven betreuren routinematig dergelijke propagandatechnieken van rechtse mensen, niet alleen omdat links het doelwit is, maar ook omdat we streven naar een politieke cultuur die gebaseerd is op feiten en eerlijkheid in plaats van op toespelingen en laster. Het is nu pijnlijk om te zien hoe talloze progressieven zich bezighouden met holle propaganda.

 Op dezelfde manier is het triest om zoveel enthousiasme te zien om te vertrouwen op de absolute geloofwaardigheid van instellingen als de CIA en de NSA – instellingen die voorheen een verstandig wantrouwen verdienden. De afgelopen decennia zijn miljoenen Amerikanen zich scherp bewust geworden van de kracht van mediamanipulatie en misleiding door het Amerikaanse establishment op het gebied van buitenlands beleid. Maar nu, geconfronteerd met een opkomende extreemrechtse vleugel, zijn sommige progressieven bezweken voor de verleiding om onze politieke situatie meer aan een buitenlandse ‘vijand’ te wijten dan aan machtige bedrijfskrachten in eigen land.

 Het overdreven tot zondebok maken van Rusland dient vele doelen voor het militair-industriële complex, de Republikeinse neoconservatieven en verwante ‘liberaal interventionistische’ Democraten. Gaandeweg is de retoriek ‘Rusland eerst de schuld geven’ een enorme hulp voor de Clinton-vleugel van de Democratische Partij – een enorme afleidingsmanoeuvre om te voorkomen dat haar elitarisme en verstrengeling met de macht van het bedrijfsleven onder meer toezicht en een grotere uitdaging van de basis komen te staan.

 In deze context zijn de aansporingen en aanmoedigingen om mee te doen aan een extreme anti-Russische waanzin alomtegenwoordig geworden. Een opmerkelijk aantal mensen claimt zekerheid over hacking en zelfs ‘samenzwering’ – gebeurtenissen waar ze op dit moment niet echt zeker van kunnen zijn. Gedeeltelijk komt dat door bedrieglijke beweringen die eindeloos worden herhaald door democratische politici en nieuwsmedia. Een voorbeeld is de uit het hoofd geleerde en zeer misleidende bewering dat “17 Amerikaanse inlichtingendiensten” tot dezelfde conclusie kwamen over het Russische hacken van het Democratische Nationale Comité – een bewering die journalist Robert Parry effectief ontkrachtte in een dit artikel vorige week.

 Tijdens een recente verschijning op CNN bood de voormalige senator van de staat Ohio, Nina Turner, een broodnodig perspectief op het onderwerp van de vermeende Russische inmenging in de Amerikaanse verkiezingen. Mensen in Flint, Michigan “zou je niet vragen naar Rusland en Jared Kushner, ‘zei ze zei. “Ze willen weten hoe ze aan schoon water gaan komen en waarom 8,000 mensen dat doen staan ​​op het punt hun huis te verliezen.”

 Turner merkte op dat “we zeker te maken hebben met” beschuldigingen van Russische inmenging in de verkiezingen, “het zit in de hoofden van het Amerikaanse volk, maar als je wilt weten wat mensen in Ohio – ze willen weten over banen, willen ze weten over hun kinderen.” Wat Rusland betreft zei ze: “Wij zijn hier druk mee bezig, het is niet dat dit niet belangrijk is, maar elke dag worden Amerikanen achtergelaten omdat het Rusland, Rusland, Rusland is."

 Net als CEO's van grote bedrijven wier visie zich slechts tot de komende twee kwartalen uitstrekt, zijn veel Democratische politici bereid geweest hun giftige discours in de politiek te injecteren op basis van de theorie dat dit bij de volgende twee verkiezingen politiek winstgevend zal zijn. Maar zelfs onder zijn eigen voorwaarden dreigt deze aanpak te mislukken. De meeste Amerikanen maken zich veel meer zorgen over hun economische toekomst dan over het Kremlin. Een partij die zichzelf meer bekend maakt als anti-Russisch dan als pro-werkenden heeft een problematische toekomst.

 Vandaag de dag, vijftien jaar nadat George W. Bush’ ‘as van het kwaad’-oratorium de weg vrijmaakte voor aanhoudend militair bloedbad, handelen politici die handelen in losgeslagen retoriek als ‘Poetin is de leider van de onvrije wereld” helpen voeden de oorlogsstaat – en daarbij de kansen vergroten op een direct militair conflict tussen de Verenigde Staten en Rusland dat nucleair zou kunnen worden en ons allemaal zou vernietigen. Maar dergelijke zorgen kunnen abstracties lijken vergeleken met het mogelijk behalen van enige politieke winst op de korte termijn. Dat is het verschil tussen leiderschap en demagogie.