Door Stephen M. Osborn
'Het was deze kerstavond een eeuw geleden
De hemel leek de soldaten verlof te geven
Zelfs om hun wapens opzij te zetten en in vriendschap te geloven.
Kerstliederen schalden over die vervloekte aarde
Hongerig en moe droomden beide partijen van huis en haard
Uit zijn loopgraaf opgestaan, liep een jonge Duitser dat niemandsland binnen
In zijn handen had hij een met kaarsen verlichte kerstboom, zijn lied was van een stille nacht.
Toch geen schoten uit het Westen. Het lied was afgelopen, de boom geplant op een door granaten gestraalde stronk.
Toen liepen agenten van beide kanten naar de boom en praatten, er was een besluit genomen.
Mannen van beide kanten besloten dat, hoewel ze binnenkort weer moesten doden, Kerstmis een tijd van vrede moest zijn.
Langs het front werd een wapenstilstand gesloten, terwijl mannen elkaar ontmoetten, liedjes, rantsoenen en sterke drank, foto's van families en vrienden deelden.
Voetbal was die avond de enige oorlog, geallieerden tegen Duitsers, en niemand weet wie 'gewonnen' heeft.
De nacht was gevuld met liefde en broederschap, eten en schnapps, cognac, rum en zang.
Zich realiserend dat ze 'tegen zichzelf' vochten, jammer dat ze hun wapens niet neergooiden.
Langs het front had het zich kunnen verspreiden, terwijl troepen hun wapens neergooiden en naar huis marcheerden.
Oproep aan de generaals, als ze echt een oorlog wilden, om het onderling uit te vechten.
Er kwam een einde aan vier jaar horror, voordat het nog maar net begonnen was.
One Response
Hier zijn mijn tranen.