Kunnen gecorporatiseerde universiteiten kritiek op Israël toestaan?

De Universiteit van Californië zoekt verbieden kritiek op Israël. Dit is een wijdverbreid fenomeen in de Verenigde Staten, zoals blijkt uit twee nieuwe meldt en gevallen zoals die van Steven Salaita, auteur van Onburgerlijke rechten: Palestina en de grenzen van academische vrijheid.

Salaita werd ontslagen door de Universiteit van Illinois wegens kritiek op Israël op Twitter. Norman Finkelstein werd door DePaul University geweigerd wegens kritiek op Israël. William Robinson werd bijna verdreven bij UC Santa Barbara omdat hij weigerde "zich te bekeren" na kritiek op Israël. Joseph Massad in Columbia had een soortgelijke ervaring.

Waarom zou het in een land dat de "vrijheid van meningsuiting" zo ver uitbreidt dat het de omkoping van politici bedekt, acceptabel zijn om de Verenigde Staten te bekritiseren, maar niet een klein, ver land dat pas in 1948 is opgericht? En waarom zou dergelijke censuur zelfs moeten reiken tot instellingen die gewoonlijk "academische vrijheid" bovenop "vrijheid van meningsuiting" stapelen als argument tegen censuur?

Eerst en vooral, denk ik, is de aard van Israël. Het is een natie die in de eenentwintigste eeuw apartheid en genocide beoefent met behulp van Amerikaanse financiering en wapens. Het kan mensen niet overtuigen van de aanvaardbaarheid van dit beleid in een open debat. Het kan zijn misdaden alleen voortzetten door vol te houden dat – juist als een regering die slechts één etnische groep dient – ​​elke kritiek neerkomt op de dreiging van apartheid en genocide die bekend staat als ‘antisemitisme’.

Ten tweede, denk ik, is de onderdanigheid van de hedendaagse gedegenereerde onderwijsinstelling, die de rijke donor dient, niet de verkenning van het menselijk intellect. Wanneer rijke donoren eisen dat "antisemitisme" wordt uitgeroeid, dan is dat ook zo. (En hoe kan iemand bezwaar maken zonder 'antisemitisch' te zijn of te lijken te betwisten dat er echt antisemitisme in de wereld is en dat het net zo immoreel is als haat tegen welke andere groep dan ook.)

Ten derde is het optreden tegen kritiek op Israël een reactie op het succes van dergelijke kritiek en op de inspanningen van de BDS (boycots, desinvesteringen en sancties). beweging. De Israëlische auteur Manfred Gerstenfeld publiceerde openlijk in de Jerusalem Post een strategie om een ​​paar Amerikaanse professoren tot voorbeeld te stellen om “de dreiging van boycots te verminderen”.

Salaita noemde zijn boek Onburgerlijke rechten omdat de beschuldigingen van onaanvaardbare taal typisch de vorm aannemen van het verkondigen van de noodzaak om beleefdheid te beschermen. Salaita tweette of communiceerde op geen enkele andere manier iets antisemitisch. Hij twitterde en communiceerde anderszins veel uitspraken tegen antisemitisme. Maar hij bekritiseerde Israël en vloekte tegelijkertijd. En om de zonde nog erger te maken, gebruikte hij humor en sarcasme. Dergelijke praktijken zijn voldoende om u te laten veroordelen door een Amerikaanse rechtbank van verontwaardiging zonder zorgvuldig te onderzoeken of de sarcastische scheldwoorden daadwerkelijk haat uitten of, integendeel, gerechtvaardigde verontwaardiging. Het lezen van Salaita's beledigende tweets in de context van al zijn andere tweets pleit hem vrij van antisemitisme, terwijl hij duidelijk schuldig blijft aan 'antisemitisme', dat wil zeggen: kritiek leveren op de Israëlische regering.

Deze kritiek kan de vorm aannemen van kritiek op Israëlische kolonisten. Salaita schrijft in zijn boek:

“Er zijn bijna een half miljoen Joodse kolonisten op de Westelijke Jordaanoever. Hun bevolking groeit momenteel twee keer zo snel als die van andere Israëli's. Ze gebruiken 90 procent van het water op de Westelijke Jordaanoever; de 3.5 miljoen Palestijnen van het gebied betalen de resterende 10 procent. Ze reizen over snelwegen die alleen voor joden zijn, terwijl Palestijnen uren wachten bij controleposten (zonder garantie dat ze erdoorheen komen, zelfs niet als ze gewond zijn of bevallen). Ze vallen regelmatig vrouwen en kinderen aan; sommigen begraven de inboorlingen levend. Ze vernielen huizen en winkels. Ze reden met hun auto's over voetgangers. Ze beperken boeren van hun land. Ze hurken op heuveltoppen die niet van hen zijn. Ze bombarderen huizen en doden baby's. Ze brengen een hightech veiligheidsmacht met zich mee die grotendeels bestaat uit dienstplichtigen om dit afschuwelijke apparaat in stand te houden.”

Je zou zelfs zo'n langer-dan-twitter-kritiek kunnen lezen en je bepaalde toevoegingen eraan kunnen voorstellen. Maar als je het hele boek leest waaruit ik het heb geciteerd, zou je niet meer kunnen fantaseren dat Salaita in deze passage wraak of geweld bepleit of kolonisten veroordeelt vanwege hun religie of etniciteit of alle kolonisten gelijkstelt aan elkaar behalve in voor zover ze deel uitmaken van een operatie van etnische zuivering. Salaita verontschuldigt geen van beide partijen van het conflict, maar bekritiseert het idee dat er in Palestina een conflict is met twee gelijke partijen:

“Sinds 2000 hebben Israëli's 2,060 Palestijnse kinderen vermoord, terwijl Palestijnen 130 Israëlische kinderen hebben vermoord. Het totale aantal doden in deze periode is meer dan 9,000 Palestijnen en 1,190 Israëli's. Israël heeft ten minste zevenenzeventig VN-resoluties en tal van bepalingen van de Vierde Geneefse Conventies geschonden. Israël heeft honderden nederzettingen op de Westelijke Jordaanoever gebouwd, terwijl de Palestijnen in Israël steeds meer onder druk komen te staan ​​en intern ontheemd blijven. Israël heeft uit beleid bijna dertigduizend Palestijnse huizen gesloopt. Palestijnen hebben nul Israëlische huizen gesloopt. Op dit moment kwijnen meer dan zesduizend Palestijnen weg in Israëlische gevangenissen, onder wie kinderen; geen enkele Israëliër bezet een Palestijnse gevangenis.”

Salaita wil dat Palestijns land wordt teruggegeven aan de Palestijnen, net zoals hij wil dat in ieder geval een deel van het land van de indianen wordt teruggegeven aan de indianen. Zulke eisen, zelfs als ze neerkomen op niets anders dan naleving van bestaande wetten en verdragen, lijken sommige lezers onredelijk of wraakzuchtig. Maar wat mensen denken dat onderwijs inhoudt, zo niet het overwegen van ideeën die op het eerste gezicht onredelijk lijken, gaat mij te boven. En het idee dat het teruggeven van gestolen land geweld met zich meebrengt, is een idee dat door de lezer aan het voorstel is toegevoegd.

Er is echter ten minste één gebied waarop Salaita geweld duidelijk en openlijk accepteert, en dat is het Amerikaanse leger. Salaita schreef een column waarin hij kritiek had op de propaganda voor "steun de troepen", waarin hij zei: "Mijn vrouw en ik bespreken vaak wat onze zoon later zou kunnen bereiken. Een constant punt van onenigheid is zijn mogelijke carrièrekeuze. Ze kan weinig dingen bedenken die erger zijn dan dat hij op een dag in het leger gaat (in welke hoedanigheid dan ook), terwijl ik geen bezwaar zou hebben tegen zo'n beslissing.'

Denk daar eens over na. Hier is iemand die een moreel argument aanvoert voor het tegengaan van geweld in Palestina, en een boeklange verdediging van het belang hiervan weegt zwaarder dan zorgen over comfort of beleefdheid. En hij zou er niet eens bezwaar tegen hebben dat zijn zoon in het Amerikaanse leger zou gaan. Elders in het boek merkt hij op dat Amerikaanse academici "naar, laten we zeggen, de Universiteit van Tel Aviv kunnen reizen en kunnen omgaan met racisten en oorlogsmisdadigers." Denk daar eens over na. Dit is een Amerikaanse academicus die dit schrijft, terwijl David Petraeus, John Yoo, Condoleezza Rice, Harold Koh en tientallen van hun mede-oorlogsmisdadigers lesgeven in de Amerikaanse academische wereld, en niet zonder enorme controverse waarover Salaita niet kan ontkomen. Als reactie op verontwaardiging over zijn kritiek op "steun de troepen", verkondigde zijn toenmalige werkgever, Virginia Tech, luidkeels zijn steun aan het Amerikaanse leger.

Het Amerikaanse leger handelt vanuit de overtuiging, zoals blijkt uit de namen van zijn operaties en wapens, maar ook uit de uitgebreide discussies, dat de wereld 'Indiaans grondgebied' is en dat inheemse levens er niet toe doen. Een West Point-professor onlangs voorgesteld gericht op critici van het Amerikaanse militarisme met de dood, niet alleen ontkenning van ambtstermijn. En waarom is dergelijke kritiek gevaarlijk? Omdat niets dat het Amerikaanse leger doet met de bevolking van Afghanistan, Irak, Pakistan, Jemen, Somalië, Syrië of waar dan ook, meer verdedigbaar is dan wat het Israëlische leger met zijn hulp doet - en ik denk niet dat het veel aandacht zou vragen van de feiten voor iemand als Steven Salaita om dat te beseffen.