Kan Canada uit de oorlogshandel komen?

Door David Swanson

Canada wordt een majoor wapenhandelaar, een betrouwbare medeplichtige in Amerikaanse oorlogen, en een echte voorstander van 'humanitaire' gewapende vredeshandhaving als een nuttig antwoord op alle vernietiging die wordt aangewakkerd door de wapenhandel.

van William Geimer Canada: de reden om uit de oorlog van andere mensen te blijven is een uitstekend anti-oorlogsboek, nuttig voor iedereen die oorlog waar ook ter wereld wil begrijpen of afschaffen. Maar het is toevallig geschreven vanuit een Canadees perspectief dat mogelijk van bijzondere waarde is voor Canadezen en inwoners van andere NAVO-landen, en dat het op dit moment ook waardevol is nu Trumpolini van hen eist dat ze meer investeren in de machinerie van de dood.

Met 'oorlogen van andere mensen' bedoelt Geimer de rol van Canada aan te duiden als onderdanig aan de leidende oorlogsmaker de Verenigde Staten, en historisch gezien Canada's vergelijkbare positie ten opzichte van Groot-Brittannië. Maar hij bedoelt ook dat de oorlogen waarin Canada vecht niet de daadwerkelijke verdediging van Canada inhouden. Het is dus vermeldenswaard dat het er ook niet om gaat de Verenigde Staten te verdedigen, maar om te dienen in gevaar brengen de natie die hen leidt. Van wie zijn de oorlogen?

Geimers goed onderbouwde verslagen van de Boerenoorlog, de wereldoorlogen, Korea en Afghanistan zijn een even goede weergave van horror en absurditeit, als een even goede ontmaskering van verheerlijking, zoals je zult ontdekken.

Het is dan ook jammer dat Geimer de mogelijkheid van een echte Canadese oorlog voorstelt, voorstelt dat de verantwoordelijkheid om te beschermen alleen maar op de juiste manier moet worden gebruikt om "misbruiken" zoals Libië te voorkomen, het gebruikelijke pro-oorlogsverhaal vertelt over Rwanda, en schildert gewapende vredeshandhaving af als iets anders dan oorlog. "Hoe", vraagt ​​Geimer, "is Canada in Afghanistan afgegleden van acties die in overeenstemming zijn met de ene visie, naar die van het tegenovergestelde?" Ik stel voor dat één antwoord zou kunnen zijn: door te veronderstellen dat het sturen van gewapende troepen naar een land om het te bezetten het tegenovergestelde kan zijn van het sturen van gewapende troepen naar een land om het te bezetten.

Maar Geimer stelt ook voor dat er geen missie wordt ondernomen die zal resulteren in het doden van een enkele burger, een regel die oorlog volledig zou afschaffen. In feite zou het verspreiden van begrip van de geschiedenis die in het boek van Geimer wordt verteld, waarschijnlijk hetzelfde doel bereiken.

De Eerste Wereldoorlog, die nu zijn honderdste verjaardag heeft bereikt, is blijkbaar een mythe van oorsprong in Canada, ongeveer zoals de Tweede Wereldoorlog de geboorte markeert van de Verenigde Staten in het Amerikaanse amusement. Afwijzen Eerste Wereldoorlog kan dus van bijzondere waarde zijn. Canada zoekt ook naar wereldwijde erkenning voor zijn bijdragen aan het militarisme, volgens de analyse van Geimer, op een manier die de Amerikaanse regering er echt nooit toe zou kunnen brengen om te geven wat iemand anders denkt. Dit suggereert dat het erkennen van Canada voor het terugtrekken uit oorlogen of voor het helpen verbieden van landmijnen of voor het onderdak bieden aan Amerikaanse gewetensbezwaarden (en vluchtelingen van Amerikaanse onverdraagzaamheid), terwijl Canada wordt beschaamd voor deelname aan Amerikaanse misdaden, een impact kan hebben.

Hoewel Geimer vertelt dat propaganda rond beide wereldoorlogen beweerde dat Canadese deelname defensief zou zijn, verwerpt hij die beweringen terecht als belachelijk. Geimer heeft verder weinig te zeggen over de propaganda van defensiviteit, die naar ik vermoed veel sterker is in de Verenigde Staten. Terwijl Amerikaanse oorlogen nu als humanitair worden gepitcht, krijgt dat verkoopargument alleen nooit de meerderheid van de Amerikaanse publieke steun. Elke Amerikaanse oorlog, zelfs aanvallen op ongewapende naties halverwege de wereld, wordt verkocht als defensief of helemaal niet succesvol verkocht. Dit verschil suggereert mij een aantal mogelijkheden.

Ten eerste beschouwt de VS zichzelf als bedreigd omdat het zoveel anti-VS-sentiment over de hele wereld heeft gegenereerd door middel van al zijn 'defensieve' oorlogen. Canadezen zouden moeten overwegen wat voor soort investering in bombardementen en bezettingen het zou kosten om anti-Canadese terroristische groeperingen en ideologieën op Amerikaanse schaal te genereren, en of ze dan zouden verdubbelen als reactie, waardoor een vicieuze cirkel van investeringen in "verdediging" wordt aangewakkerd tegen wat alle "verdediging" genereert.

Ten tweede is er misschien minder risico en meer te winnen door de Canadese oorlogsgeschiedenis en haar relatie met het Amerikaanse leger wat verder terug in de tijd te nemen. Als het gezicht van Donald Trump het niet zal doen, zal de herinnering aan voorbije Amerikaanse oorlogen de Canadezen misschien helpen om zich tegen de rol van hun regering als Amerikaanse poedel te keren.

Zes jaar na de Britse landing in Jamestown, terwijl de kolonisten worstelden om te overleven en er nauwelijks in slaagden om hun eigen lokale genocide op gang te brengen, huurden deze nieuwe Virginians huurlingen in om Acadia aan te vallen en de Fransen (niet te) verdrijven uit wat zij als hun continent beschouwden. De koloniën die de Verenigde Staten zouden worden, besloten in 1690 Canada over te nemen (en faalden opnieuw). Ze kregen de Britten om hen te helpen in 1711 (en faalden opnieuw). Generaal Braddock en kolonel Washington probeerden het opnieuw in 1755 (en faalden nog steeds, behalve bij de uitgevoerde etnische zuivering en het verdrijven van de Acadiërs en de indianen). De Britten en de VS vielen in 1758 aan en namen een Canadees fort weg, noemden het Pittsburgh en bouwden uiteindelijk een gigantisch stadion aan de overkant van de rivier, gewijd aan de verheerlijking van ketchup. George Washington stuurde troepen onder leiding van Benedict Arnold om Canada opnieuw aan te vallen in 1775. Een vroeg ontwerp van de Amerikaanse grondwet voorzag in de opname van Canada, ondanks het gebrek aan interesse van Canada om opgenomen te worden. Benjamin Franklin vroeg de Britten om Canada uit te leveren tijdens de onderhandelingen over het Verdrag van Parijs in 1783. Stel je eens voor wat dat had kunnen betekenen voor de Canadese gezondheidszorg en wapenwetten! Of stel je het niet voor. Groot-Brittannië heeft Michigan, Wisconsin, Illinois, Ohio en Indiana overgedragen. In 1812 stelden de VS voor om Canada binnen te marcheren en als bevrijders te worden verwelkomd. De VS steunden een Ierse aanval op Canada in 1866. Herinner je je dit lied nog?

Secession zou hij eerst neerleggen
Geheel en voor altijd,
En daarna van de Britse kroon
Hij Canada zou verbreken.
Yankee Doodle, ga zo door,
Yankee Doodle dandy.
Let op de muziek en de stap
en met de meisjes handig zijn!

Volgens Geimer heeft Canada niet de ambitie om de wereld via een imperium te domineren. Dit maakt het beëindigen van zijn militarisme een heel andere zaak, vermoed ik, dan hetzelfde te doen in de Verenigde Staten. De problemen van winst, corruptie en propaganda blijven bestaan, maar de ultieme verdediging van oorlog die altijd naar voren komt in de Verenigde Staten wanneer die andere motieven worden verslagen, is er misschien niet in Canada. Door aan de lijn van de VS ten oorlog te trekken, maakt Canada zichzelf in feite slaafs.

Canada betrad de wereldoorlogen voordat de VS dat deden, en maakte deel uit van de provocatie van Japan die de VS in de tweede bracht. Maar sindsdien heeft Canada de Verenigde Staten openlijk en in het geheim geholpen, in de eerste plaats door "coalitie"-steun van de "internationale gemeenschap". Officieel bleef Canada buiten de oorlogen tussen Korea en Afghanistan, en doet sindsdien gretig mee. Maar om die bewering te handhaven, moeten alle vormen van oorlogsdeelname onder de vlag van de Verenigde Naties of de NAVO worden genegeerd, ook in Vietnam, Joegoslavië en Irak.

Canadezen moeten er trots op zijn dat de Amerikaanse president Lyndon Johnson, toen hun premier milde kritiek uitte op de oorlog tegen Vietnam naar verluidt greep hem bij zijn revers, tilde hem van de grond en riep: "Je hebt op mijn vloerkleed gepist!" De Canadese premier, naar het model van de man die Dick Cheney later in het gezicht zou schieten, verontschuldigde zich bij Johnson voor het incident.

Nu bouwt de Amerikaanse regering vijandigheid op tegenover Rusland, en het was in Canada in 2014 dat Prins Charles Vladimir Poetin vergeleek met Adolf Hitler. Welke koers zal Canada volgen? De mogelijkheid bestaat dat Canada de Verenigde Staten een moreel en juridisch en praktisch IJslands, Costa Ricaans voorbeeld biedt van a wijzere manier net ten noorden van de grens. Als de groepsdruk die wordt geboden door het Canadese gezondheidszorgsysteem enige leidraad is, zou een Canada dat voorbij de oorlog was gekomen op zichzelf geen einde maken aan het Amerikaanse militarisme, maar het zou een debat hierover veroorzaken. Dat zou een continentale stap voor zijn op waar we nu zijn.