Door Kathy Kelly, World BEYOND War, Mei 27, 2023
Beschouwingen over De huurling, door Jeffrey E. Stern
Salman Rushdie merkte ooit op dat degenen die ontheemd zijn door oorlog, de stralende scherven zijn die de waarheid weerspiegelen. Met zoveel mensen die op de vlucht zijn voor oorlogen en ecologische ineenstorting in onze wereld van vandaag, en er nog meer zullen komen, hebben we acute waarheidsvertelling nodig om ons begrip te verdiepen en de verschrikkelijke fouten te erkennen van degenen die zoveel leed hebben veroorzaakt in onze wereld van vandaag. De huurling heeft een geweldige prestatie geleverd, aangezien elke paragraaf de waarheid probeert te vertellen.
In De huurling, neemt Jeffrey Stern de verschrikkelijke ramp van de oorlog in Afghanistan op zich en prijst daarmee de rijke en gecompliceerde mogelijkheden voor een diepere vriendschap om te groeien in zo'n extreme omgeving. Stern's zelfonthulling daagt lezers uit om onze grenzen te erkennen wanneer we nieuwe vriendschappen opbouwen, terwijl we ook de verschrikkelijke kosten van oorlog onderzoeken.
Stern ontwikkelt de twee hoofdpersonages, Aimal, de vriend in Kabul die net als zijn broer wordt, en hijzelf, deels door bepaalde gebeurtenissen te vertellen en vervolgens opnieuw te vertellen, zodat we leren wat er is gebeurd vanuit zijn perspectief en vervolgens, achteraf gezien, vanuit Aimal's substantiële ander gezichtspunt.
Terwijl hij ons voorstelt aan Aimal, blijft Stern, cruciaal, hangen bij de meedogenloze honger die Aimal in zijn jonge jaren teisterde. Aimal's moeder, een weduwe, had weinig geld en vertrouwde op haar innovatieve jonge zonen om te proberen het gezin te beschermen tegen de hongerdood. Aimal krijgt veel versterking omdat hij sluw is en een getalenteerde hustler wordt. Hij wordt kostwinner voor zijn gezin voordat hij zijn tienerjaren bereikt. En hij profiteert ook van een ongebruikelijke opleiding, een die de geestdodende verveling van het leven onder de beperkingen van de Taliban compenseert, wanneer hij er op ingenieuze wijze in slaagt toegang te krijgen tot een satellietschotel en meer te weten te komen over de bevoorrechte blanken die op de westerse tv worden geportretteerd, inclusief de kinderen wier vaders maken het ontbijt voor hen klaar, een beeld dat hem nooit verlaat.
Ik herinner me een korte film, die kort na de Shock and Awe-bomaanslag in 2003 werd gezien, waarin een jonge vrouw in een landelijke Afghaanse provincie lesgaf aan basisschoolleerlingen. De kinderen zaten op de grond en de leraar had geen andere uitrusting dan krijt en een bord. Ze moest de kinderen vertellen dat er heel ver weg, aan de andere kant van de wereld, iets was gebeurd waardoor gebouwen werden verwoest en mensen om het leven kwamen en dat hun wereld daardoor ernstig zou worden getroffen. Ze sprak over 9/11 tot verbijsterde kinderen. Voor Aimal betekende 9/11 dat hij steeds dezelfde show op zijn opgetuigde scherm zag. Waarom kwam dezelfde show ongeacht op welk kanaal hij speelde? Waarom waren mensen zo bezorgd over neerdalende stofwolken? Zijn stad werd altijd geteisterd door stof en puin.
Jeff Stern duikt in de meeslepende verhalen die hij vertelt De huurling een populaire opmerking die hij hoorde toen hij in Kabul was, waarin expats in Afghanistan werden gekarakteriseerd als missionarissen, ontevredenen of huurlingen. Stern merkt op dat hij niemand tot iets probeerde te bekeren, maar zijn schrijven heeft me veranderd. Tijdens ongeveer 30 reizen naar Afghanistan in het afgelopen decennium heb ik de cultuur ervaren alsof ik door een sleutelgat keek, slechts één wijk in Kabul had bezocht en voornamelijk binnen verbleef als gast van innovatieve en altruïstische tieners die middelen wilden delen, oorlogen wilden weerstaan en beoefen gelijkheid. Ze bestudeerden Martin Luther King en Gandhi, leerden de basisprincipes van permacultuur, leerden geweldloosheid en geletterdheid aan straatkinderen, organiseerden naaiwerk voor weduwen die zware dekens maakten die vervolgens werden uitgedeeld aan mensen in vluchtelingenkampen, – de werken. Hun internationale gasten leerden hen vrij goed kennen, deelden een hechte buurt en deden hun best om elkaars talen te leren. Ik wou dat we waren uitgerust met de zuurverdiende inzichten en eerlijke onthullingen van Jeff Stern tijdens onze 'sleutelgat'-ervaringen.
Het schrijven is snel, vaak grappig en toch verrassend biecht. Soms moest ik even pauzeren en me mijn eigen vermoedelijke conclusies herinneren over ervaringen in gevangenissen en oorlogsgebieden toen ik een bepalende realiteit voor mij (en andere collega's die deel uitmaakten van vredesteams of expres gevangenen waren geworden) had herkend, namelijk dat we zou uiteindelijk terugkeren naar bevoorrechte levens, op grond van volledig onverdiende zekerheden, gerelateerd aan de kleuren van onze paspoorten of huiden.
Interessant is dat wanneer Stern naar huis terugkeert, hij niet dezelfde psychische zekerheid heeft van een paspoort naar veiligheid. Hij komt dicht bij de emotionele en fysieke ineenstorting wanneer hij samen met een vastberaden groep mensen worstelt om de wanhopige Afghaan te helpen vluchten voor de Taliban. Hij is thuis, behandelt een spervuur van zoom-oproepen, logistieke problemen, verzoeken om geld in te zamelen, en toch kan hij niet iedereen helpen die hulp verdient.
Stern's gevoel van thuis en familie verandert gedurende het hele boek.
Met hem zullen we altijd Aimal zijn, voelen we. Ik hoop dat een breed en divers aantal lezers zal leren van de meeslepende broederschap van Jeff en Aimal.
The Mercenary, een verhaal over broederschap en terreur in de oorlog in Afghanistan door Jeffrey E. Stern Uitgever: Public Affairs
