Door David Swanson
Op donderdag, in een politieke beweging die meer typerend is voor de Verenigde Staten dan voor Europa, was een lid van het Britse parlement vermoord. Ze was een tegenstander van Brexit (Groot-Brittannië verlaat de Europese Unie), en haar moordenaar riep naar verluidt "Britain First!"
Aan de ene kant valt te verdedigen dat het verlaten van de EU in feite het afstappen van geweld is. Er zijn veel gebieden, van bankieren tot landbouw tot militarisme, die Noorwegen en IJsland motiveren om buiten de NAVO te blijven, om de juiste redenen, inclusief verzet tegen oorlogsvoering - zoals met het feit dat Zweden en Zwitserland buiten de NAVO blijven. Ik steunde het vertrek van Schotland uit het VK in naam van vrede en ontwapening, en keek uit naar de Amerikaanse kernwapens en de NAVO die uit dat prachtige land werden gegooid.
De Europese Unie is de civiele tak van de NAVO geworden en breidt zich steeds dichter bij Rusland uit op aandringen van de Verenigde Staten, die - geloof het of niet - eigenlijk helemaal geen Europese natie zijn. Als Noorwegen zou toetreden tot de EU, zou dat problemen kunnen opleveren voor de eerlijke en humane economie van Noorwegen. Maar Groot-Brittannië? Groot-Brittannië is een belemmering voor de EU, daar op aandringen van de Verenigde Staten, die een marionettenvetorecht nodig hebben over alle Europese stappen in de richting van onafhankelijkheid, vrede, ecologische duurzaamheid of economische rechtvaardigheid. De invloed van de EU op Groot-Brittannië is grotendeels in het voordeel van de Britten.
Er is misschien een sterker argument aan te voeren dat het verlaten van de EU een stap in de richting van geweld zou zijn. Dit is het geval voor de EU als model voor vredestichting. Voor dit argument verwijs ik je naar een nieuw boek van Vijay Mehta genaamd Peace Beyond Borders: hoe de EU vrede in Europa bracht en hoe het exporteren ervan een einde zou maken aan conflicten over de hele wereld. Laat me heel duidelijk maken dat ik denk dat Mehta zijn zaak enorm overdrijft. Veel belangrijker voor het beëindigen van oorlog in de wereld zijn volgens mij een aantal andere factoren, waarvan de twee belangrijkste zijn: (1) de rijke landen, geleid door de VS en Europa, ertoe brengen te stoppen met de verkoop van wapens aan de wereld, en ( 2) Zorg ervoor dat de rijke landen, geleid door de VS en Europa, stoppen met het bombarderen, binnenvallen en bezetten van arme landen.
De veronderstelde 70 jaar vrede van de EU laat massale oorlogvoering in het buitenland, evenals oorlogen in Joegoslavië, buiten beschouwing. Het pleidooi voor het brengen van vrede en welvaart door de EU moet de Noorse en IJslandse vrede en welvaart verklaren als tangentiële effecten van de baan van de EU. Een Nobelprijs toekennen aan een leidende oorlogsregio van de wereld, een prijs bedoeld om ontwapeningsactivisten te financieren die aan de EU zijn gegeven, die zichzelf kon financieren door wat minder wapens te kopen - dat was een belediging voor de wereld en voor de wil van Alfred Nobel.
Maar binnen de juiste reikwijdte moet er niettemin een belangrijk punt worden gemaakt. Europa was eeuwenlang de belangrijkste oorlogshaard en ook de belangrijkste exporteur ervan. Al 71 jaar lang is Europa bijna uitsluitend een exporteur van oorlog geweest. Het idee van een oorlog binnen Europa is nu bijna ondenkbaar. Mehta stelt dat we moeten proberen het te denken, omdat een paar uitglijders het snel weer terug kunnen brengen. Mehta crediteert de EU voor het normaliseren van vrede door middel van 10 mechanismen. Ik zou hieraan natuurlijk de angst voor een nucleaire holocaust en culturele trends willen toevoegen die afstand houden van oorlogsacceptatie. Maar hier zijn de mechanismen:
- Verankerde democratie en rechtsstaat
- Economische wapenstilstand
- Open grenzen en menselijke banden
- Zachte kracht en gedeelde waarden
- Permanente discussie, dialoog, diplomatie
- Financiële prikkels en ondersteuning
- Veto en consensusvorming
- Weerstand tegen invloeden van buitenaf
- Regels, mensenrechten en multiculturalisme
- Wederzijds vertrouwen en vreedzaam samenleven
Mehta stelt dat deze mechanismen hebben bijgedragen aan het oplossen van het geschil in Noord-Ierland, een geschil over Gibraltar en afscheidingsbewegingen in Schotland, Spanje en België. (Maar zelfs als Mehta toegeeft, heeft de EU toegegeven aan de wens van de VS om een staatsgreep in Oekraïne mogelijk te maken.) Mehta vindt dat de EU moet veranderen, zich moet bevrijden van Amerikaanse invloed en militarisme. Toch pleit hij sterk voor de kracht van de tien mechanismen. En hij versterkt het met voorbeelden van ontluikende regionale vakbonden in andere delen van de wereld: de Afrikaanse Unie die de vrede bewaart tussen Egypte en Ethiopië; het Internationaal Strafhof wordt goed gebruikt door Afrikaanse naties; de Associatie van Zuidoost-Aziatische Naties die haar leden en potentiële leden beïnvloedt in de richting van vrede; en de Union de Naciones Suramericanas die een soortgelijk potentieel ontwikkelen. (Mehta's boek lijkt te zijn geschreven vóór de laatste staatsgreep in Brazilië).
LESSEN VOOR DE VS
Verrassend genoeg is het advies van Mehta aan de Verenigde Staten niet om zich aan te sluiten bij een regionale alliantie, maar om de macht terug te geven aan de staten die door de federale regering zijn geconcentreerd. Mehta's recept is voor zowel internationalisme als lokalisme. Hij houdt Canada voor als een model van de laatste. Canadese provincies hebben veel meer macht en onafhankelijkheid dan Amerikaanse staten. Het budget van Californië is minder dan 3 procent van dat van de Amerikaanse regering. Ontario is 46 procent zo groot als Canada.
Amerikaanse staten verlagen de vennootschapsbelasting om bedrijven aan te trekken, wat resulteert in kleinere budgetten voor alle Amerikaanse staten. De federale regering neemt de rol op zich van het sturen van de economie, wat resulteert in militaire expansie als een banenprogramma - er is niets anders waarvoor de regering mensen wil inhuren dan doden.
Natuurlijk zijn Amerikaanse liberalen terecht bang voor racisme en onverdraagzaamheid van deelstaatregeringen, terwijl ze ten onrechte niet veel geven om massale slachtingen in het buitenland. Maar macht geven aan staten zou macht geven aan democratie en haar ontnemen aan Wall Street en wapenfabrikanten. Sommige staten kunnen vreselijke dingen doen. Andere staten zouden verbazingwekkend mooie dingen doen. Kijk naar de staten die op dit moment worden tegengehouden om gezondheidszorg voor één betaler te verlenen door Obama's zakelijke boondoggle. Stel je de invloed voor die de eerste staat die voorziet in kleuterschool, universiteit, verlof om gezinsredenen, vakantie, pensionering, kinderopvang, vervoer en ecologische duurzaamheid zou hebben op de andere 49!
De Verenigde Staten moeten dus opnieuw federaliseren door de macht te deconcentreren. Het moet ook zijn neus uit elke regio van de aarde trekken, behalve Noord-Amerika. Groot-Brittannië zou de VS een duwtje in de rug kunnen geven door te stemmen om in de EU te blijven en in plaats daarvan de onafhankelijkheid van de VS uit te roepen
