Een nieuwe videogame van de Amerikaanse luchtmacht laat je Irakezen en Afghanen droneren

Door Alan Macleod, 31 januari 2020

Van Mint Pers Nieuws

TD e United States Air Force heeft een nieuwe rekruteringstool: een realistische drone-operator-videogame die je erop kunt spelen van de. Het heet de Airman Challenge en bevat 16 missies om te voltooien, afgewisseld met feiten en rekruteringsinformatie over hoe je zelf een drone-operator kunt worden. In zijn laatste pogingen om actieve service aan jonge mensen op de markt te brengen, doorlopen spelers missies waarbij ze Amerikaanse voertuigen door landen als Irak en Afghanistan begeleiden, waarbij ze de dood van bovenaf opdienen aan al die door het spel als "opstandelingen" aangewezen. Spelers verdienen medailles en prestaties voor het meest effectief vernietigen van bewegende doelen. Al die tijd is er een prominente "solliciteer nu" -knop op het scherm als spelers zich willen aanmelden en echte drone-aanvallen willen uitvoeren in het hele Midden-Oosten.

Het spel is er niet in geslaagd om te winnen David Swanson, directeur van de anti-oorlogsbeweging World Beyond War, en de auteur van Oorlog is een leugen.

“Het is echt walgelijk, immoreel en aantoonbaar illegaal omdat het rekrutering of pre-rekrutering van minderjarige kinderen is om deel te nemen aan moord. Het maakt deel uit van de normalisatie van moord die we hebben meegemaakt, 'zei hij MintPress Nieuws.

Tom Seker, een journalist en onderzoeker naar de invloed van het leger op de populaire cultuur was evenmin onder de indruk van de nieuwste rekruteringsstrategie van de USAF, die ons vertelde:

 Het dronespel leek me ziek en dement... Aan de andere kant hebben veel dronepiloten beschreven hoe het besturen van drones en het doden van willekeurige bruine mensen veel lijkt op het spelen van een videogame, omdat je in een bunker in Nevada op knoppen zit te drukken, los van de gevolgen. Dus ik denk dat het nauwkeurig het ellendige, getraumatiseerde, seriemoordende leven van een dronepiloot weergeeft, we kunnen het niet per se van onnauwkeurigheid beschuldigen.

Spel is over

Ondanks het feit dat ze zelden of nooit fysiek gevaar lopen, heeft het leger grote moeite om dronepiloten te rekruteren en vast te houden. Bijna een kwart van het luchtmachtpersoneel dat met de machines kan vliegen, verlaat elk jaar de dienst. Gebrek aan respect, vermoeidheid en mentale angst zijn de belangrijkste genoemde redenen. Stephen Lewis, een sensoroperator tussen 2005 en 2010 zei wat hij deed 'drukt op uw geweten. Het weegt op je ziel. Het weegt op je hart' beweren dat de posttraumatische stressstoornis waaraan hij lijdt als gevolg van het doden van zoveel mensen het voor hem onmogelijk heeft gemaakt om relaties met andere mensen te hebben.

“Mensen denken dat het een videogame is. Maar in een videogame heb je checkpoints, je hebt herstartpunten. Als je die raket afvuurt, is er geen herstart,' zei hij zei. "Hoe minder ze je kunnen laten nadenken over waar je als mens op fotografeert, hoe gemakkelijker het voor je wordt om gewoon door te gaan met deze foto's als ze vallen," zei Michael Haas, een andere voormalige USAF-sensoroperator. De Airman Challenge-game volgt dit pad en gebruikt rode stippen op het scherm om vijanden weer te geven en het geweld te ontsmetten dat rekruten zullen uitdelen.

“We waren erg ongevoelig voor echte nevenschade. Elke keer dat die mogelijkheid zich voordeed, was het meestal een schuldgevoel door associatie of soms hielden we niet eens rekening met andere mensen die op het scherm waren, "Haas zei, waarbij hij opmerkte dat hij en zijn collega's termen als "grappige terrorist" gebruikten om kinderen te beschrijven, waarbij ze eufemismen gebruikten als "het gras maaien voordat het te lang wordt", als rechtvaardiging voor hun uitroeiing. Het constante geweld, zelfs van veraf, eist een zware tol van veel drone-operators, die klagen over constante nachtmerries en zichzelf elke nacht moeten indrinken om ze te vermijden.

Anderen, met verschillende persoonlijkheden, genieten van het bloedvergieten. Prins Harry was bijvoorbeeld een helikopterschutter in Afghanistan en beschreven raketten afvuren als een "vreugde". "Ik ben een van die mensen die dol is op het spelen van PlayStation en Xbox, dus met mijn duimen denk ik graag dat ik waarschijnlijk best nuttig ben", zei hij. "Als er mensen zijn die slechte dingen proberen te doen met onze jongens, dan halen we ze uit het spel."

Een Nobelprijs

Dronebombardementen zijn een relatief nieuwe technologie. Barack Obama kwam aan de macht en beloofde een einde te maken aan de roekeloze agressie van president Bush, en ontving zelfs de Nobelprijs voor de vrede in 2009. Terwijl hij het aantal Amerikaanse troepen op de grond in Irak en Afghanistan verminderde, breidde hij ook de Amerikaanse oorlogen enorm uit in de vorm van drones. bombardementen, bevelen tienmaal evenveel als Bush. In zijn laatste ambtsjaar zakte de VS in ieder geval 26,000 bommen – gemiddeld één per twintig minuten. Toen hij zijn ambt verliet, bombardeerden de VS zeven landen tegelijk: Afghanistan, Irak, Syrië, Libië, Jemen, Somalië en Pakistan. 

Tot 90 procent van de gerapporteerde drone-slachtoffers waren "nevenschade", dwz onschuldige omstanders. Swanson maakt zich grote zorgen over de manier waarop de praktijk is genormaliseerd: "Als moord acceptabel is zolang een leger het doet, is al het andere acceptabel", zegt hij, "we zullen deze trend omkeren, of we zullen omkomen."

De geschiedenis herhaalde zich met de verkiezing van Donald Trump in 2016 niet bepaald, maar rijmde wel. Trump kwam aan de macht nadat hij meerdere verklaringen had afgelegd die werden gezien als anti-oorlog, waarbij hij sterke kritiek had op Obama en de manier waarop de Democraten omgingen met de situatie in het Midden-Oosten. Opgefokt zelfs door zogenaamde “verzetsmedia” breidde Trump de dronebombardementen onmiddellijk uit, waardoor het aantal aanvallen toenam 432 procent in zijn eerste ambtsjaar. De president gebruikte daarvoor ook een drone-aanval doden De Iraanse generaal en staatsman Qassem Soleimani eerder deze maand.

Doden in het spel van

In 2018, de strijdkrachten viel flink tegen van hun wervingsdoelen, ondanks het feit dat ze een pakket voordelen bieden dat zeer aantrekkelijk is voor Amerikanen uit de arbeidersklasse. Als gevolg hiervan heeft het zijn rekruteringsstrategie volledig herzien, afstand genomen van televisie en geïnvesteerd in microgerichte online advertenties in een poging om jonge mensen te bereiken, met name mannen onder de dertig, die het grootste deel van de strijdkrachten uitmaken. Een brandingoefening was het creëren van een e-sportteam van het leger dat deelnam aan videogamecompetities onder het militaire merk. Als de gaming-website, Kotaku schreef, "Het positioneren van het leger als een spelvriendelijke omgeving en instelling is cruciaal, of zelfs noodzakelijk, om de mensen te bereiken die het leger wil bereiken." Het leger overtroffen haar wervingsdoelstelling voor 2019.

Hoewel de Airman Challenge-game een nieuwe poging tot rekrutering is, hebben de strijdkrachten een lange geschiedenis in de videogamemarkt en de entertainmentindustrie in het algemeen. Het werk van Secker heeft de diepgaande samenwerking tussen het leger en de amusementsindustrie blootgelegd. Via verzoeken om vrijheid van informatie ontdekte hij dat het ministerie van Defensie elk jaar honderden tv- en filmscripts beoordeelt, bewerkt en schrijft, waarbij de amusementswereld wordt gesubsidieerd met gratis inhoud en apparatuur in ruil voor positieve afbeeldingen. "Op dit moment is het moeilijk om de invloed van het Amerikaanse leger op de industrie effectief samen te vatten, omdat die zo gevarieerd en allesomvattend is", zei hij.

Het Amerikaanse leger besteedt tientallen miljoenen per jaar aan het Institute for Creative Technologies, dat geavanceerde technologie ontwikkelt voor de film- en game-industrie, evenals interne trainingsspellen voor het leger en - soms - de CIA. Het ministerie van Defensie heeft een aantal grote gamefranchises ondersteund (Call of Duty, Tom Clancy-games, meestal first- of third-person shooters). Door het leger ondersteunde games zijn onderworpen aan dezelfde regels van verhaal en karakter als films en tv, dus ze kunnen worden afgewezen of aangepast als ze elementen bevatten die het ministerie van Defensie controversieel acht."

De videogame-industrie is enorm, met hyperrealistische first person shooters zoals Call of Duty die tot de meest populaire genres behoren. Call of Duty: WWII bijvoorbeeld verkocht $ 500 miljoen alleen al in het openingsweekend aan exemplaren, meer geld gegenereerd dan blockbuster-films "Thor: Ragnarok" en "Wonder Woman" samen. Veel mensen spelen uren per dag. Kapitein Brian Stanley, een militaire rekruteerder in Californië zei, "Kinderen weten meer over het leger dan wij... Tussen de wapens, voertuigen en tactieken, en veel van die kennis komt uit videogames."

Jongeren besteden daarom enorm veel tijd aan effectieve propaganda door het leger. In Call of Duty-spoken, je speelt bijvoorbeeld als een Amerikaanse soldaat die vecht tegen een rode baret die een anti-Amerikaanse Venezolaanse dictator draagt, duidelijk gebaseerd op president Hugo Chavez, terwijl je in Call of Duty 4 het Amerikaanse leger in Irak volgt en honderden Arabieren neerschiet terwijl je gaan. Er is zelfs een missie waarbij je een drone bestuurt, wat duidelijk lijkt op de Airman Challenge. Amerikaanse troepen zelfs bestuur drones met Xbox-controllers, waardoor de scheidslijn tussen oorlogsgames en Oorlog spellen zelfs verder.

Cyber ​​oorlog

Hoewel het militair-industriële complex graag reclame maakt voor mogelijkheden voor piloten, doen ze er alles aan om de realiteit te verbergen van wat er met de slachtoffers van luchtaanvallen gebeurt. De meest bekende hiervan is waarschijnlijk de "collateral Murder' video, gelekt door Chelsea Manning naar Wikileaks-medeoprichter Julian Assange. De video, die wereldwijd nieuws haalde, legde de ongevoeligheid voor burgerlevens bloot die Haas beschreef, waar luchtmachtpiloten lachen om het doodschieten van ten minste 12 ongewapende burgers, waaronder twee Reuters journalisten. Terwijl de commandanten die uiteindelijk de leiding hebben over militaire operaties in het Midden-Oosten constant op televisie verschijnen om hun acties te zuiveren, blijven Manning en Assange in de gevangenis omdat ze hebben geholpen het publiek bloot te stellen aan een alternatieve weergave van geweld. Manning heeft het grootste deel van het afgelopen decennium in de gevangenis doorgebracht, terwijl Assange wacht op mogelijke uitlevering aan de Verenigde Staten in een Londense gevangenis.

De Airman Challenge-videogame is voor Secker slechts "de nieuwste in een lange reeks verraderlijke en verontrustende rekruteringsinspanningen door het Amerikaanse leger." "Als ze het gevoel hebben dat ze dit alleen maar moeten doen om een ​​paar honderdduizend mensen voor hun zaak te rekruteren, is hun zaak het misschien niet waard", zei hij.

Alan Mac Leod is een stafschrijver voor MintPress News. Na zijn promotie in 2017 publiceerde hij twee boeken: Slecht nieuws uit Venezuela: twintig jaar nepnieuws en verkeerde rapportage en Propaganda in het informatietijdperk: Still Manufacturing Consent. Hij heeft ook bijgedragen aan Billijkheid en nauwkeurigheid bij rapportage, The Guardian, tonen, De Grayzone, Jacobijnse tijdschrift, Common Dreams de American Herald Tribune en De kanarie.