Trudeau's Centrum voor vrede, orde en goed bestuur is een schijnvertoning

By Yves Engler, Februari 16, 2020

Moeten vredesgroepen het Canadese militarisme uitdagen door duidelijke, principiële eisen te stellen of door een poging van een militaristische regering te promoten om zichzelf te hernoemen via een 'vredesinstituut'?

In een recente blog met de kop “Nieuwe vrede Centrum nodig om door de defensie-industrie gefinancierde denktanks in evenwicht te brengen”, promootte het Rideau Institute het voorgestelde Canadese centrum voor vrede, orde en goed bestuur. Sinds oktober hebben vier verschillende blogs van het Rideau Institute het Liberals' Centre for Peace, Order, and Good Government besproken. In hun recente blog linkten ze naar een Hill Times-verhaal van 29 januari met de kop "nieuwe Het Canadese vredescentrum kan een wereld van verschil maken”. Geschreven door Peggy Mason, hoofd van het Rideau Institute, en senior adviseur Peter Langille, riep het opiniestuk op om het Centrum voor Vrede, Orde en Goed Bestuur te modelleren naar het voormalige Canadese Instituut voor Internationale Vrede en Veiligheid (CIIPS).

In 1984 keurde de federale regering "Een wet tot oprichting van het Canadese Instituut voor Internationale Vrede en Veiligheid" goed. Volgens de wetgeving was CIIPS verplicht onderzoek uit te voeren dat was voorgesteld door de “aangewezen” minister. Geassocieerd met vredesonderzoekers, werd CIIPS gerund door voormalige buitenlandse zaken en militaire functionarissen. De eerste voorzitter was William Barton, die drie decennia bij External Affairs werkte, waaronder een periode als Canadese ambassadeur bij de VN. De oprichtende directeur van de organisatie was brigadegeneraal George Gray Bell, die drie decennia in het leger heeft doorgebracht, en de eerste uitvoerend directeur was Geoffrey Pearson, zoon van Lester Pearson. Geoffrey Pearson, voormalig ambassadeur in de Sovjet-Unie en Mongolië, schreef: “Ik heb ben het grootste deel van mijn leven geïdentificeerd met de overheid. (Zie mijn Lester Pearsons Vredeshandhaving: de waarheid kan pijn doen voor een beoordeling van het internationale beleid van zijn beroemde vader.)

Terwijl het instituut over het algemeen het liberale einde van de dominante discussie over buitenlands beleid weerspiegelde, steunde CIIPS-onderzoekscoördinator Mark Heller de Canadese deelname aan de eerste Golfoorlog. De organisatie sloot zich ook op andere manieren aan bij het Canadese beleid. Geoffrey Pearson beschreef de motivatie voor het organiseren van een conferentie over de betrekkingen tussen Canada en het Caribisch gebied: "ik dacht dat Canada meer aandacht zou moeten besteden aan de … Brits-Caribische landen, waar we traditionele belangen en potentieel belangrijke invloed hadden.” Maar de "traditionele belangen" van Canada in de Britse Caraïben zijn vaak gekarakteriseerd als "imperialistisch". Canadese banken en verzekeringsmaatschappijen domineren al meer dan een eeuw de financiële sector van de Engelse Caraïben en prominente Canadezen probeerden herhaaldelijk deze gebieden te annexeren.

In 1992 ontbond de regering van Brian Mulroney CIIPS. Terwijl sommigen suggereerden dat de beslissing een reactie was op beleidsvoorschriften die de regering niet beviel, beweerde Ottawa dat de beslissing strikt financieel was. De officiële toelichting van de regering geeft een goed beeld van hoe zij tegen het instituut aankeken. “Het zal kosten de overheid jaarlijks 2.5 miljoen dollar minder, omdat in plaats van het Canadian Institute for International Peace and Security, ambtenaren binnen het ministerie van Buitenlandse Zaken hetzelfde werk zullen laten doen.”

Als het zoiets als CIIPS is, is het twijfelachtig of het Centrum voor Vrede, Orde en Goed Bestuur zal aandringen op terugtrekking uit de NAVO, vermindering van militaire uitgaven, beëindiging van overheidssteun aan wapenexporteurs of terugtrekking van Canadese troepen uit Irak en Letland. In plaats daarvan zal het Centrum voor Vrede, Orde en Goed Bestuur waarschijnlijk een public relations-boost geven aan een liberale regering die wapenverkoop, NAVO-expansie en verhoogde militaire uitgaven promoot, om nog maar te zwijgen van meedogenloze mijnbouwbedrijven, anti-Palestijnse standpunten, een impopulaire Haïtiaanse president, een staatsgreep in Venezuela, enz.

Het is onduidelijk of het standpunt van Mason en Languille is ingegeven door politiek 'realisme', arbeidsoverwegingen, angst voor politieke marginalisering, ongemak met de diepten van het Canadese militarisme of een verlangen om de overwinning op te eisen (het Rideau Institute maakt deel uit van een coalitie die een soortgelijk voorstel deed). instelling). Of misschien vinden ze dat de vredesbeweging alle kruimels die de liberalen van tafel laten vallen, moet nemen, omdat ze beter zullen zijn dan wat een conservatieve regering biedt.

De andere kant heeft deze houding niet. Zoals de recente blog van het Rideau Institute terecht opmerkte, deinst het door de DND/wapenindustrie gefinancierde Canadian Global Affairs Institute (CGAI) er niet voor terug om militaristische standpunten te verwoorden. Vorige maand hield CGAI een conferentie over modernisering Noord-Amerikaanse defensie die Rusland en China schilderde als apocalyptische bedreigingen, die ons wilden "vernietigen" (Moskou) en "bezitten" (Beijing). Ondanks hun gebrek aan morele legitimiteit brengen de militaristen krachtig hun standpunten over.

Antimilitaristen hebben organisaties nodig die hetzelfde doen. Het is zeker niet te veel gevraagd van een 'vredesinstituut' dat oproept tot vermindering van de militaire uitgaven, het beëindigen van de publieke steun voor wapenexporteurs en de terugtrekking van Canada uit de NAVO. Gelooft het Rideau Instituut dat het Centrum voor Vrede, Orde en Goed Bestuur dat zal doen?

Yves Engler zal samen met Peggy Mason spreken op de World Beyond War conferentie in Ottawa op 27 mei.