Versterking van het Internationaal Strafhof

(Dit is sectie 42 van de World Beyond War wit papier Een wereldwijd beveiligingssysteem: een alternatief voor oorlog. Doorgaan met voorafgaat | volgend sectie.)

De Internationaal Strafhof (ICC) is een permanent Hof, gecreëerd door een verdrag, de "Statuut van Rome," die op 1 juli 2002 in werking is getreden na ratificatie door 60 landen. Sinds 2015 is het verdrag ondertekend door 122 landen (de "staten die partij zijn"), maar niet door India en China. Drie staten hebben verklaard niet van plan te zijn deel uit te maken van het verdrag: Israël, Soedan en de Verenigde Staten. Het Hof staat op zichzelf en maakt geen deel uit van het VN-systeem, hoewel het ermee werkt. De Veiligheidsraad kan zaken naar het Hof verwijzen, hoewel het Hof niet verplicht is om ze te onderzoeken. Zijn jurisdictie is strikt beperkt tot misdaden tegen de menselijkheid, oorlogsmisdaden, genocide en agressiemisdaden, zoals deze strikt zijn gedefinieerd binnen de traditie van het internationaal recht en zoals ze expliciet zijn vastgelegd in het Statuut. Het is een rechtbank in laatste instantie. Als algemeen beginsel geldt dat het ICC geen jurisdictie mag uitoefenen voordat een staat die partij is de gelegenheid heeft gehad om de vermeende misdaden zelf te berechten en blijk heeft gegeven van het vermogen en de oprechte bereidheid daartoe, dat wil zeggen dat de rechtbanken van de staten die partij zijn functioneel moeten zijn. De rechtbank is "complementair aan de nationale strafrechtsmacht" (Statuut van Rome, preambule). Als de rechtbank bepaalt dat zij bevoegd is, kan die vaststelling worden aangevochten en kan elk onderzoek worden opgeschort totdat de betwisting is gehoord en er een beslissing is genomen. Het Hof mag geen jurisdictie uitoefenen op het grondgebied van een staat die het Statuut van Rome niet heeft ondertekend.

Het ICC bestaat uit vier organen: het voorzitterschap, het bureau van de aanklager, de griffie en de rechterlijke macht, dat bestaat uit achttien rechters in drie afdelingen: vooronderzoek, procesrecht en beroep.

Het Hof is op verschillende manieren bekritiseerd. Ten eerste is het ervan beschuldigd wreedheden in Afrika onterecht aan de kaak te stellen, terwijl die elders werden genegeerd. Vanaf 2012 waren alle zeven openstaande zaken gericht op Afrikaanse leiders. De Permanente Vijf van de Veiligheidsraad lijken in de richting van deze vooringenomenheid te neigen. In beginsel moet de rechter onpartijdigheid kunnen aantonen. Twee factoren verzachten deze kritiek echter: 1) meer Afrikaanse landen zijn partij bij het verdrag dan andere landen; 2) het Hof heeft inderdaad strafrechtelijke beschuldigingen vervolgd in Irak en Venezuela (die niet tot vervolging hebben geleid) en van de acht lopende onderzoeken (2014) zijn er zes niet-Afrikaanse landen.

Een tweede en aanverwante kritiek is dat het Hof voor sommigen een functie lijkt te zijn van het neokolonialisme, omdat de financiering en het personeel niet in evenwicht zijn in de richting van de Europese Unie en de westerse staten. Dit kan worden aangepakt door de financiering en werving van deskundig personeel uit andere landen uit te breiden.

In de derde plaats is betoogd dat de lat voor kwalificatie van rechters hoger moet zijn, waarbij deskundigheid op het gebied van internationaal recht en eerdere proefervaring vereist is. Het is zonder meer wenselijk dat de rechters van het hoogst mogelijke niveau zijn en dergelijke ervaring hebben. Welke obstakels ook in de weg staan ​​om aan deze hoge norm te voldoen, moet worden aangepakt.

Ten vierde beweren sommigen dat de bevoegdheden van de aanklager te ruim zijn. Opgemerkt moet worden dat deze zijn vastgesteld door het statuut en zou moeten worden gewijzigd wijzigen. Sommigen hebben met name betoogd dat de officier van justitie niet het recht mag hebben om personen aan te klagen waarvan de naties geen ondertekenaar zijn; Dit lijkt echter een misverstand, aangezien het statuut de aanklacht beperkt tot ondertekenaars of andere landen die een aanklacht hebben aanvaard, zelfs als ze geen ondertekenaar zijn.

Ten vijfde is er geen hoger beroep bij een hogere rechtbank. Merk op dat de Pre-trial kamer van het Hof op basis van bewijsmateriaal moet overeenkomen dat een aanklacht kan worden ingediend en dat een gedaagde in beroep kan gaan tegen zijn bevindingen aan de Kamer van Beroep. Een dergelijk geval is met succes door een beklaagde in 2014 onderhouden en de zaak is gevallen. Het kan echter de moeite lonen om de oprichting van een hof van beroep buiten het ICC te overwegen.

Ten zesde zijn er legitieme klachten over gebrek aan transparantie. Veel sessies en procedures voor rechtbanken worden in het geheim gehouden. Hoewel er voor een deel hiervan legitieme redenen kunnen zijn (onder andere voor de bescherming van getuigen), is de grootst mogelijke transparantie vereist en moet de Rekenkamer haar procedures in dit verband herzien.

Ten zevende hebben sommige critici aangevoerd dat de normen voor een eerlijk proces niet aan de hoogste normen van de praktijk voldoen. Als dit het geval is, moet dit worden gecorrigeerd.

Ten achtste hebben anderen betoogd dat het Hof te weinig heeft bereikt voor de bedragen die het heeft uitgegeven, aangezien het tot nu toe slechts één veroordeling heeft gekregen. Dit is echter een argument voor het respect van het Hof voor het proces en het inherent conservatieve karakter ervan. Het is duidelijk niet op heksenjacht gegaan voor elke akelige persoon in de wereld, maar heeft een bewonderenswaardige terughoudendheid getoond. Het getuigt ook van de moeilijkheid om deze vervolgingen in te stellen, waarbij soms jaren na het feit van bloedbaden en andere wreedheden bewijs wordt verzameld, vooral in een multiculturele omgeving.

Ten slotte is de zwaarste kritiek op het Hof zijn bestaan ​​als een transnationale instelling. Sommigen houden niet van of willen het niet zoals het is, een impliciete beperking van onbeperkte staatssoevereiniteit. Maar dat geldt ook voor elk verdrag, en ze zijn allemaal, inclusief het Statuut van Rome, vrijwillig en voor het algemeen welzijn aangegaan. Het beëindigen van oorlog kan niet alleen door soevereine staten worden bereikt. Het record van millennia toont niets anders dan falen in dat opzicht. Transnationale gerechtelijke instellingen zijn een noodzakelijk onderdeel van een alternatief wereldwijd beveiligingssysteem. Natuurlijk moet het Hof onderworpen zijn aan dezelfde normen die zij zouden bepleiten voor de rest van de mondiale gemeenschap, dat wil zeggen transparantie, verantwoording, snel en eerlijk proces en hooggekwalificeerd personeel. De oprichting van het Internationaal Strafhof was een belangrijke stap voorwaarts in de opbouw van een functionerend vredessysteem.

Het moet benadrukt worden dat het ICC een gloednieuwe instelling is, de eerste iteratie van de inspanningen van een internationale gemeenschap om ervoor te zorgen dat 's werelds meest flagrante criminelen niet wegkomen met hun massamisdaden. Zelfs de Verenigde Naties, de tweede iteratie van collectieve veiligheid, evolueert nog steeds en heeft nog steeds serieuze hervormingen nodig.

Een maatschappelijke organisatie, Coalitie voor het Internationaal Strafhof, bestaat uit 2,500 maatschappelijke organisaties in 150 landen die pleiten voor een eerlijk, effectief en onafhankelijk ICC en verbeterde toegang tot de rechter voor slachtoffers van genocide, oorlogsmisdaden en misdaden tegen de menselijkheid.^note44

(Doorgaan met voorafgaat | volgend sectie.)

We willen van je horen! (Deel onderstaande reacties aub)

Hoe heeft dit geleid u om anders te denken over alternatieven voor oorlog?

Wat zou u hieraan toevoegen, veranderen of vragen stellen?

Wat kun je doen om meer mensen te helpen begrijpen over deze alternatieven voor oorlog?

Hoe kun je actie ondernemen om dit alternatief voor oorlog een realiteit te maken?

Deel dit materiaal alstublieft op grote schaal!

Gerelateerde berichten

Zie andere berichten gerelateerd aan "Internationale en civiele conflicten beheren"

Bekijk volledige inhoudsopgave voor Een wereldwijd beveiligingssysteem: een alternatief voor oorlog

Opmerkingen:
44. http://www.un.org/wcm/content/site/undpa/main/enewsletter/pid/24129 (keer terug naar het hoofdartikel)