این سومین بار برای استرالیا در جنگ بعدی خوش شانس نخواهد بود

نویسنده: آلیسون بروینوفسکی، کانبرا تایمز، مارس 18، 2023

بالاخره پس از دو دهه، استرالیا در حال جنگ نیست. چه زمانی بهتر از الان برای برخی «درس‌های آموخته‌شده»، آن‌طور که ارتش دوست دارد آنها را بخواند؟

اکنون، در بیستمین سالگرد تهاجم ما به عراق، زمان تصمیم گیری در برابر جنگ های غیرضروری در حالی است که هنوز می توانیم. اگر صلح می خواهید، برای صلح آماده شوید.

با این حال ژنرال های آمریکایی و حامیان استرالیایی آنها پیش بینی یک جنگ قریب الوقوع علیه چین را دارند.

شمال استرالیا در حال تبدیل شدن به پادگان آمریکایی است، ظاهراً برای دفاع اما در عمل برای تهاجم.

پس از مارس 2003 چه درس هایی آموخته ایم؟

استرالیا دو جنگ فاجعه بار در افغانستان و عراق داشت. اگر دولت آلبانی چگونگی و چرایی و نتیجه را توضیح ندهد، ممکن است دوباره اتفاق بیفتد.

اگر دولت ADF را به جنگ علیه چین متعهد کند، بار سوم خوش شانسی نخواهد بود. همانطور که بازی های جنگی مکرر ایالات متحده پیش بینی کرده است، چنین جنگی با شکست مواجه خواهد شد و با عقب نشینی، شکست یا بدتر از آن به پایان می رسد.

از زمانی که پولیس محلی در ماه مه انتخاب شد، دولت با سرعت قابل تحسینی برای اجرای وعده های خود مبنی بر تغییر در سیاست های اقتصادی و اجتماعی حرکت کرده است. دیپلماسی روباه پرنده وزیر امور خارجه پنی ونگ چشمگیر است.

اما در دفاع، هیچ تغییری حتی در نظر گرفته نمی شود. قوانین دو حزبی

وزیر دفاع ریچارد مارلز در 9 فوریه تاکید کرد که استرالیا مصمم است از حاکمیت خود محافظت کند. اما نسخه او از معنای حاکمیت برای استرالیا مورد مناقشه است.

تضاد با پیشینیان حزب کارگر شگفت‌آور است. عکس های کیگان کارول، فیلیپ بیگز، پل اسکامبلر

همانطور که چندین منتقد اشاره کرده‌اند، بر اساس توافقنامه وضعیت نیرو در سال 2014، استرالیا هیچ کنترلی بر دسترسی، استفاده، یا دفع بیشتر سلاح‌ها یا تجهیزات ایالات متحده مستقر در خاک ما ندارد. بر اساس پیمان AUKUS، ایالات متحده می تواند دسترسی و کنترل بیشتری داشته باشد.

این برعکس حاکمیت است، زیرا به این معنی است که ایالات متحده می تواند بدون موافقت یا حتی اطلاع دولت استرالیا از استرالیا علیه چین حمله کند. استرالیا به هدفی برای تلافی چین علیه ایالات متحده تبدیل خواهد شد.

آنچه که ظاهراً حاکمیت برای مارلز نیز معنی دارد، حق دولت اجرایی - نخست وزیر و یکی دو نفر دیگر - است که مطابق خواسته متحد آمریکایی ما عمل کنند. این رفتار معاون کلانتر و دو حزبی است.

از 113 مورد ارسالی به یک تحقیق پارلمانی در ماه دسامبر در مورد چگونگی تصمیم استرالیا برای ورود به جنگ های خارج از کشور، 94 مورد به شکست در ترتیبات انتخاب کاپیتان اشاره کردند و خواستار اصلاحات شدند. بسیاری مشاهده کردند که آنها منجر به ثبت نام استرالیا در جنگ های متوالی بدون سود شده اند.

اما مارل قاطعانه بر این عقیده است که ترتیبات فعلی استرالیا برای رفتن به جنگ مناسب است و نباید آنها را مختل کرد. نایب رئیس کمیته فرعی تحقیق، اندرو والاس، که آشکارا از تاریخ غافل است، ادعا کرده است که سیستم کنونی به خوبی به ما خدمت کرده است.

وزیر دفاع در 9 فوریه به پارلمان گفت که توانایی دفاعی استرالیا به صلاحدید مطلق دولت اجرایی است. درست است: همیشه این وضعیت بوده است.

پنی وانگ از مارلز حمایت کرد و در سنا اضافه کرد که "برای امنیت کشور مهم است" که نخست وزیر حق سلطنتی برای جنگ را حفظ کند.

او افزود، با این حال، قوه مجریه «باید پاسخگوی مجلس باشد». بهبود پاسخگویی پارلمانی یکی از وعده هایی بود که مستقلین در ماه مه بر اساس آن انتخاب شدند.

اما نخست وزیران می توانند بدون هیچ گونه مسئولیت پذیری استرالیا را به جنگ متعهد کنند.

نمایندگان مجلس و سناتورها حرفی برای گفتن ندارند. احزاب کوچک سال ها خواستار اصلاح این رویه بودند.

یک تغییر احتمالی که از تحقیقات فعلی حاصل می‌شود، پیشنهادی برای تدوین کنوانسیون‌ها است - یعنی دولت باید اجازه بررسی پارلمانی یک پیشنهاد برای جنگ و یک بحث را بدهد.

اما تا زمانی که رای وجود نداشته باشد، چیزی تغییر نخواهد کرد.

تضاد با پیشینیان حزب کارگر شگفت‌آور است. آرتور کالول، به عنوان رهبر مخالفان، در 4 مه 1965 به طور مفصل علیه تعهد نیروهای استرالیایی به ویتنام صحبت کرد.

کالول اعلام کرد تصمیم نخست وزیر منزیس عاقلانه و اشتباه بود. مبارزه با کمونیسم را پیش نمی برد. این بر اساس فرضیات نادرست در مورد ماهیت جنگ در ویتنام بود.

کالول با احتیاط بسیار هشدار داد: «روش فعلی ما درست به نفع چین است و سیاست فعلی ما، اگر تغییر نکند، قطعا و به طور اجتناب ناپذیری به تحقیر آمریکا در آسیا منجر خواهد شد».

او پرسید چه چیزی به بهترین وجه امنیت و بقای ملی ما را ارتقا می دهد؟ او پاسخ داد نه، یک نیروی 800 نفری استرالیایی به ویتنام فرستاد.

برعکس، کالول استدلال کرد، دخالت نظامی ناچیز استرالیا موقعیت استرالیا و قدرت ما را برای همیشه در آسیا و امنیت ملی ما را تهدید خواهد کرد.

به عنوان نخست وزیر، گوف ویتلام هیچ استرالیایی را به جنگ نفرستاد. او به سرعت خدمات خارجی استرالیا را گسترش داد، خروج نیروهای استرالیایی از ویتنام را در سال 1973 تکمیل کرد و پیش از خلع شدنش در سال 1975 تهدید به بستن پاین گپ کرد.

بیست سال پیش در این ماه، یکی دیگر از رهبران اپوزیسیون، سایمون کرین، از تصمیم جان هوارد برای اعزام نیروهای ADF به عراق ابراز تأسف کرد. او در 20 مارس 2003 به باشگاه ملی مطبوعات گفت: "در حال حاضر که من صحبت می کنم، ما ملتی در آستانه جنگ هستیم."

استرالیا تنها در میان چهار کشوری بود که در مواجهه با اعتراضات گسترده به ائتلاف تحت رهبری ایالات متحده پیوستند. کرین اشاره کرد که این اولین جنگی بود که استرالیا به عنوان یک متجاوز به آن پیوسته بود.

استرالیا تحت هیچ تهدید مستقیمی قرار نداشت. هیچ قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل جنگ را تایید نکرد. اما استرالیا به عراق حمله خواهد کرد، «زیرا ایالات متحده از ما خواسته است».

او گفت که کرین به نمایندگی از میلیون ها استرالیایی که مخالف جنگ بودند صحبت کرد. نیروها نباید اعزام می شدند و اکنون باید به خانه آورده می شدند.

کرین گفت، نخست وزیر جان هوارد ماه ها پیش برای جنگ ثبت نام کرده بود. او همیشه منتظر تماس تلفنی بود. این یک روش شرم آور برای اجرای سیاست خارجی ما است.

کرین به عنوان نخست وزیر قول داد که هرگز اجازه نخواهد داد سیاست استرالیا توسط کشور دیگری تعیین شود، هرگز متعهد به جنگی غیرضروری در زمانی که صلح امکان پذیر است، نخواهد بود، و هرگز استرالیایی ها را بدون گفتن حقیقت به جنگ نمی فرستد.

رهبران کارگر امروز می توانند در مورد آن فکر کنند.

دکتر آلیسون بروینوفسکی، دیپلمات سابق استرالیایی، رئیس استرالیایی ها برای اصلاح قدرت های جنگی، و عضو هیئت مدیره World BEYOND War.