راه بین

توسط دیوید سوانسون World BEYOND War، جولای 6، 2021

برای دهه ها من - و ، بدون شک ، هرکس دیگری که به قدرت و اثربخشی اقدامات غیر خشونت آمیز اشاره می کند - تجربه بی وقفه تکرار شده ای از این پرسش را داشته ام "اما آیا مردم نباید به جای اینکه کاری انجام دهند ، با جنگ از خود دفاع کنند؟"

چگونه جنگ ها تنها جایگزین هیچ چیز بودند؟ اگر بخواهم با فریاد دور بزنم "آیا شما به مردم حق چسباندن حلزونهای بینی خود را به جای انجام هیچ کاری را سلب خواهید کرد؟" تقریباً 100٪ مردم فکر می کنند که این سخنان دیوانه کننده تری است تا این که تنها پاسخ به خشونت (1) قتل عام و (2) هیچ چیز نیست. اینجاوی هفته گذشته یک فعال صلح است که امیدوار است اگر کانادا موفق شود خود را مورد حمله قرار دهد ، ایالات متحده وارد جنگ شود.

به نظر می رسد در اطراف سر انسان یک میدان نفوذ ناپذیر وجود دارد که از بدن خارج می شود دانش در مورد اقدامات غیر خشونت آمیز به عنوان یک عمل ، یا در واقع به عنوان هر چیزی - مطمئناً م moreثرتر از خشونت است. تکرار به نظر نمی رسد که کار کند. توضیحات راست خاموش

مردم می توانند کتاب بخوانند و فیلم تماشا کنند و شرح دست اول نحوه تحریم و تحصن و راهپیمایی و اخلال در اعتصابات و اعلامیه ها و رسانه های جایگزین و تجمعات و میانجیگری و انواع خلاق ، شجاعانه را بشنوند. اقدامات جهان را تغییر داده و کودتاها و حمله ها را برگردانده اند ، و آنها می توانند نه با یک چشمه تعجب و نه کمترین کاهش توانایی خود در پذیرفتن درست جنگ و اعلام جنگ تنها کاری که می توان انجام داد ، بپذیرند و تصدیق کنند.

اما اگر این میدان نیرو در بدو تولد وجود نداشته باشد چه؟ اگر هرگز در جوامعی که خشونت نمی آموزند به هیچ وجه ایجاد نشود ، چه می شود؟ اگر هر ذره کوچک از آن توسط هر کارتون قاتل یا فیلم پرستش جنگ یا تبلیغات سلاح های مترو یا کتاب تاریخ دروغ یا گزارش خبری که سازندگان موشک برای شما آورده اند ، ایجاد شود؟ چه می شود اگر هر کتاب هیجان انگیز بچه ها یا داستان ماجراجویی جوان ، که جنگ و خشونت را تنها راه واقعی برای سرگرمی واقعی می داند ، هر بازی ویدیویی که توسط پنتاگون ساخته شده است ، هر لیگ پرستش قبل از بازی با پرداخت هزینه های لیگ برتر ، فقط یک ذره کوچک اضافه می کند به میدان نیرو تا زمانی که عملا نفوذناپذیر نباشد؟

اگر رویکرد بهتری نسبت به تربیت کودکان نسبت به تغذیه فرزندان سازنده فرهنگ جنگ اما آموزش دادن به آنها برای بازی نکردن با اسلحه ، برای آنها کمی فرهنگ صلح باشد؟ بچه هایی که کتاب های ریورا سان را خوانده اند دیده می شوند که در حال صلح سازی بازی می کنند. با خواندن دو کتاب اول از مجموعه کتاب های من ، می فهمم که چرا.

In راه بین، دختری در مورد هنرهای غیر رزمی به نام راه بین راهی ، هنری جسمی و ذهنی ، در مورد طفره رفتن مشت ، بلکه حل و فصل اختلافات و همچنین اعمال فشار غیرخشونت آمیز بر سیستم های بی عدالتی ، تمرین می کند. ما درگیر ماجراجویی این دختر از خطوط ابتدایی هستیم:

"شاخ های دست راهب پایین و پر سر و صدا شد. آری آرا سر خورد و متوقف شد. همانطور که تن های عمیق به دور کاسه پژواک دره می غلتید ، چشم های خاکستری آبی این دختر صدا را به صومعه سنگ تراشیده شده در پایین تر می رساند. . . "

راه بین و دنباله های آن در یک دنیای فانتزی با جادوی بزرگ و فناوری محدود تنظیم شده اند ، اما آنچه در آنجا اتفاق می افتد از نظر خودش منطقی است و به عنوان راهنمایی برای آنچه ممکن است در اینجا اتفاق بیفتد. در حقیقت ، داستان از نمونه های واقعی مبارزات عملی غیر خشونت آمیز بسیار صادقانه تر از بیشتر داستان های خشن دنبال می کند که هر آنچه روی زمین رخ داده یا ممکن است رخ دهد را دنبال می کند.

آری آرا در کوه ها بی سواد بزرگ شده است. طنز و عصیان او را می توان در نمونه زیر خلاص شدن از نوشتن یک تکلیف در کلاس مشاهده کرد. از او خواسته شده که مقاله خود را بخواند ، پاسخ می دهد:

"من این کار را نکردم."

او خواستار توضیح شد.

وی پاسخ داد: "این مسئله زندگی و مرگ بود."

"اوه؟" او قانع نشد ،

آری آرا در حالی که چانه نوک انگشت خود را بلند کرد ، پاسخ داد: "بله." "فکر می کردم اگر این کار را بکنم از کسالت می میرم."

داستان پیچ و خم های بسیاری دارد و من ترجیح می دهم هیچ یک از آنها را ارائه ندهم. غنای دروس صلح سازی در قسمت دوم افزایش می یابد ، وارث گمشده. دشمنانی در این داستان وجود دارند ، اما مسئله این است که ناشی از شر یک طرف نیست ، بلکه ناشی از خود دشمنی است. مشکل نهاد جنگ است ، نه یکی از شرکت کنندگان آن. اگر آری آرا دشمنان شخصی را به وجود آورد ، به این دلیل نیست که آنها از خانواده ها یا ملل شیطانی آمده اند و نیازی به تحقیر یا کشتن آنها نیست بلکه تبدیل آنها به چیزی غیر از دشمن است.

آموزش هایی که آری آرا در کتاب دوم می گذراند نیز غنی تر است و خودم می دانم کاش چنین کلاس هایی در دنیای واقعی وجود داشته باشد. و چرا آنها نباید؟ اگر مردم می توانند کوئیدیچ بازی کنند ، مطمئناً آنها می توانند در عطار نیز تمرین کنند!

برای پیوستن به ریورا سان در یک باشگاه کتاب با بحث و گفتگو راه بین, به اینجا بروید.