Ενίσχυση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου

(Αυτό είναι το τμήμα 42 του World Beyond War λευκό χαρτί Ένα παγκόσμιο σύστημα ασφάλειας: μια εναλλακτική λύση στον πόλεμο. Συνέχισε να προηγείται | Εξής Ενότητα.)

Η Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) είναι ένα μόνιμο Δικαστήριο, που δημιουργήθηκε από μια συνθήκη, η «Καταστατικό της Ρώμης», που τέθηκε σε ισχύ την 1η Ιουλίου 2002 μετά την επικύρωση από 60 κράτη. Από το 2015 η συνθήκη έχει υπογραφεί από 122 έθνη (τα «Κράτη Μέρη»), αν και όχι από την Ινδία και την Κίνα. Τρία κράτη έχουν δηλώσει ότι δεν σκοπεύουν να γίνουν μέρος της Συνθήκης—το Ισραήλ, το Σουδάν και οι Ηνωμένες Πολιτείες. Το Δικαστήριο είναι ελεύθερο και δεν αποτελεί μέρος του συστήματος των Ηνωμένων Εθνών, παρόλο που λειτουργεί σε συνεργασία με αυτό. Το Συμβούλιο Ασφαλείας μπορεί να παραπέμπει υποθέσεις στο Δικαστήριο, αν και το Δικαστήριο δεν υποχρεούται να τις διερευνήσει. Η δικαιοδοσία του περιορίζεται αυστηρά σε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, εγκλήματα πολέμου, γενοκτονία και εγκλήματα επίθεσης, όπως αυτά ορίζονται αυστηρά στην παράδοση του διεθνούς δικαίου και όπως ορίζονται ρητά στο Καταστατικό. Είναι ένα Δικαστήριο της τελευταίας λύσης. Ως γενική αρχή, το ΔΠΔ μπορεί να μην ασκεί δικαιοδοσία πριν από ένα Κράτος Μέρος να έχει την ευκαιρία να δικάσει το ίδιο τα εικαζόμενα εγκλήματα και να επιδείξει ικανότητα και γνήσια προθυμία να το πράξει, δηλαδή τα δικαστήρια των κρατών μερών πρέπει να είναι λειτουργικά. Το δικαστήριο είναι «συμπληρωματικό της εθνικής ποινικής δικαιοδοσίας» (Καταστατικό της Ρώμης, Προοίμιο). Εάν το Δικαστήριο κρίνει ότι έχει δικαιοδοσία, αυτή η απόφαση μπορεί να αμφισβητηθεί και οποιαδήποτε έρευνα να ανασταλεί έως ότου εκδικαστεί η προσφυγή και ληφθεί απόφαση. Το Δικαστήριο δεν μπορεί να ασκήσει δικαιοδοσία στην επικράτεια οποιουδήποτε κράτους που δεν έχει υπογράψει το Καταστατικό της Ρώμης.

Το ΔΠΔ απαρτίζεται από τέσσερα όργανα: την προεδρία, το γραφείο του εισαγγελέα, το μητρώο και το δικαστικό σώμα, το οποίο απαρτίζεται από δεκαοκτώ δικαστές σε τρία τμήματα: Προδικασία, δίκη και προσφυγές.

Το Δικαστήριο έχει δεχθεί πολλές διαφορετικές επικρίσεις. Πρώτον, έχει κατηγορηθεί ότι ξεχώρισε άδικα τις φρικαλεότητες στην Αφρική, ενώ αυτές αλλού αγνοήθηκαν. Από το 2012, και οι επτά ανοιχτές υποθέσεις επικεντρώθηκαν σε Αφρικανούς ηγέτες. Η Μόνιμη Πέντε του Συμβουλίου Ασφαλείας φαίνεται να κλίνει προς την κατεύθυνση αυτής της μεροληψίας. Ως αρχή, το Δικαστήριο πρέπει να μπορεί να επιδεικνύει αμεροληψία. Ωστόσο, δύο παράγοντες μετριάζουν αυτήν την κριτική: 1) περισσότερα αφρικανικά έθνη συμμετέχουν στη συνθήκη από άλλα έθνη. 2) Το Δικαστήριο έχει ασκήσει στην πραγματικότητα ποινικές κατηγορίες στο Ιράκ και τη Βενεζουέλα (που δεν οδήγησαν σε διώξεις) και από τις οκτώ έρευνες που είναι ανοιχτές επί του παρόντος (2014), οι έξι είναι μη αφρικανικά έθνη.

Μια δεύτερη και σχετική κριτική είναι ότι το Συνέδριο φαίνεται να είναι μια συνάρτηση του νεο-αποικιοκρατισμού, καθώς η χρηματοδότηση και η στελέχωση δεν είναι ισορροπημένες προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και τα δυτικά κράτη. Αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί με τη διάδοση της χρηματοδότησης και την πρόσληψη εμπειρογνωμόνων από άλλα έθνη.

Τρίτον, έχει υποστηριχθεί ότι η γραμμή για την αναγνώριση των δικαστών πρέπει να είναι υψηλότερη, απαιτώντας εμπειρογνωμοσύνη στο διεθνές δίκαιο και την εμπειρία από προηγούμενες δοκιμές. Είναι αναμφισβήτητα επιθυμητό οι δικαστές να είναι από το υψηλότερο δυνατό και να έχουν τέτοια εμπειρία. Όποια και αν είναι τα εμπόδια που εμποδίζουν την επίτευξη αυτού του υψηλού επιπέδου, πρέπει να αντιμετωπιστούν.

Τέταρτον, ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι εξουσίες του Εισαγγελέα είναι υπερβολικά ευρείες. Πρέπει να επισημανθεί ότι οι διατάξεις αυτές θεσπίστηκαν από το καταστατικό και θα απαιτούσαν την τροποποίηση για να αλλάξει. Ειδικότερα, ορισμένοι ισχυρίστηκαν ότι ο εισαγγελέας δεν θα πρέπει να έχει το δικαίωμα να καταδικάζει πρόσωπα των οποίων τα έθνη δεν έχουν υπογράψει. Ωστόσο, αυτό φαίνεται να είναι μια παρανόηση, καθώς το Καταστατικό περιορίζει την κατηγορία σε υπογράφοντες ή σε άλλα έθνη που συμφώνησαν σε κατηγορητήριο, ακόμη και αν δεν έχουν υπογράψει.

Πέμπτον, δεν υπάρχει προσφυγή σε ανώτερο δικαστήριο. Σημειώστε ότι το Προδικαστικό Τμήμα του Δικαστηρίου πρέπει να συμφωνήσει, με βάση τα αποδεικτικά στοιχεία, ότι μπορεί να γίνει διάπραξη κατηγορίας και ότι ένας εναγόμενος μπορεί να προσφύγει στο Τμήμα Εφέσεων. Μια τέτοια περίπτωση διατηρήθηκε επιτυχώς από έναν κατηγορούμενο στην 2014 και η υπόθεση έπεσε. Εντούτοις, αξίζει να εξεταστεί η δημιουργία ενός δευτεροβάθμιου δικαστηρίου εκτός του ΔΠΔ.

Έκτη, υπάρχουν νόμιμες καταγγελίες για έλλειψη διαφάνειας. Πολλές από τις συνεδριάσεις και διαδικασίες των δικαστηρίων διεξάγονται μυστικά. Μολονότι μπορεί να υπάρχουν βάσιμοι λόγοι για ορισμένους από αυτούς (προστασία των μαρτύρων, μεταξύ άλλων), απαιτείται ο υψηλότερος βαθμός διαφάνειας και το Συνέδριο πρέπει να επανεξετάσει τις διαδικασίες του εν προκειμένω.

Έβδομο, ορισμένοι επικριτές ισχυρίστηκαν ότι τα πρότυπα της δίκαιης διαδικασίας δεν ανταποκρίνονται στα υψηλότερα πρότυπα πρακτικής. Σε αυτήν την περίπτωση, πρέπει να διορθωθεί.

Όγδοον, άλλοι υποστήριξαν ότι το Δικαστήριο έχει επιτύχει πολύ λίγα για τα χρηματικά ποσά που έχει ξοδέψει, έχοντας λάβει μόνο μία καταδίκη μέχρι σήμερα. Αυτό, ωστόσο, αποτελεί επιχείρημα για τον σεβασμό της διαδικασίας από το Δικαστήριο και τον εγγενώς συντηρητικό χαρακτήρα της. Είναι σαφές ότι δεν έχει προχωρήσει σε κυνήγι μαγισσών για κάθε άσχημο άτομο στον κόσμο, αλλά έχει δείξει αξιοθαύμαστη αυτοσυγκράτηση. Είναι επίσης μια μαρτυρία της δυσκολίας άσκησης αυτών των διώξεων, η συγκέντρωση αποδεικτικών στοιχείων μερικές φορές χρόνια μετά το γεγονός των σφαγών και άλλων φρικαλεοτήτων, ειδικά σε ένα πολυπολιτισμικό περιβάλλον.

Τέλος, η βαρύτερη κριτική που ασκείται στο Δικαστήριο είναι η ύπαρξή του ως διακρατικού θεσμού. Κάποιοι δεν τους αρέσει ή το θέλουν για αυτό που είναι, ένας σιωπηρός περιορισμός της απεριόριστης κρατικής κυριαρχίας. Αλλά και έτσι είναι και κάθε συνθήκη και είναι όλοι, συμπεριλαμβανομένου του Καταστατικού της Ρώμης, που συνήλθαν εθελοντικά και για το κοινό καλό. Ο τερματισμός του πολέμου δεν μπορεί να επιτευχθεί μόνο από τα κυρίαρχα κράτη. Το ιστορικό των χιλιετιών δεν δείχνει τίποτα, παρά μια αποτυχία ως προς αυτό. Τα διακρατικά δικαστικά ιδρύματα αποτελούν απαραίτητο μέρος ενός εναλλακτικού συστήματος παγκόσμιας ασφάλειας. Φυσικά, το Δικαστήριο πρέπει να υπόκειται στους ίδιους κανόνες που θα υπερασπίζονται για την υπόλοιπη παγκόσμια κοινότητα, δηλαδή τη διαφάνεια, την υπευθυνότητα, την ταχεία και δίκαιη διαδικασία και το υψηλά ειδικευμένο προσωπικό. Η ίδρυση του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου αποτέλεσε σημαντικό βήμα προς την κατεύθυνση της οικοδόμησης ενός λειτουργικού ειρηνευτικού συστήματος.

Πρέπει να τονιστεί ότι το ΔΠΔ είναι ένα ολοκαίνουργιο ίδρυμα, η πρώτη επανάληψη των προσπαθειών μιας διεθνούς κοινότητας να διασφαλίσει ότι οι πιο εγκληματίες εγκληματίες του κόσμου δεν ξεφεύγουν από τα μαζικά εγκλήματα. Ακόμη και τα Ηνωμένα Έθνη, η οποία είναι η δεύτερη επανάληψη της συλλογικής ασφάλειας, εξελίσσονται και εξακολουθούν να χρειάζονται σοβαρές μεταρρυθμίσεις.

Μια οργάνωση της κοινωνίας των πολιτών, Συνασπισμός για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο, αποτελείται από 2,500 οργανώσεις της κοινωνίας των πολιτών σε 150 χώρες που υποστηρίζουν ένα δίκαιο, αποτελεσματικό και ανεξάρτητο ΔΠΔ και βελτιωμένη πρόσβαση στη δικαιοσύνη για τα θύματα γενοκτονίας, εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.^note44

(Συνέχισε να προηγείται | Εξής Ενότητα.)

Θέλουμε να ακούσουμε από εσάς! (Παρακαλώ μοιραστείτε τα σχόλια παρακάτω)

Πώς οδήγησε αυτό εσείς να σκέφτονται διαφορετικά για εναλλακτικές λύσεις στον πόλεμο;

Τι θα προσθέσετε ή θα αλλάξετε ή θα ρωτήσετε σχετικά με αυτό;

Τι μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε περισσότερους ανθρώπους να κατανοήσουν αυτές τις εναλλακτικές λύσεις στον πόλεμο;

Πώς μπορείτε να αναλάβετε δράση για να κάνετε αυτή την εναλλακτική λύση στον πόλεμο πραγματικότητα;

Παρακαλούμε μοιραστείτε αυτό το υλικό ευρέως!

Σχετικές θέσεις

Δείτε άλλες αναρτήσεις σχετικές με "Διαχείριση Διεθνών και Πολιτικών Συγκρούσεων"

Βλέπω πλήρης πίνακας περιεχομένων για Ένα παγκόσμιο σύστημα ασφάλειας: μια εναλλακτική λύση στον πόλεμο

Notes:
44. http://www.un.org/wcm/content/site/undpa/main/enewsletter/pid/24129 (επιστροφή στο κύριο άρθρο)